Αν η βραδιά είχε πρώτο βραβείο, αυτό θα δινόταν στην Έλενα Παπαρίζου που παρουσιάστηκε καπως σαν η Queen της Ευρώπης (οκ, ήταν και στον τόπο της) και δικαίως γιατί αν είναι να έχουμε κάποια βασίλισσα ας έχουμε αυτή (συγκίνηση και η Sertab κυρίως γι αυτό που -δεν- ακούστηκε, άχρωμος ο Φινλανδός με τα πράσινα μανίκια που όπως ήρθε έτσι κι έφυγε). Σε άλλα νέα, ο Β’ Ημιτελικός Eurovision 2024 είχε τις σωστές θεωρίες συνωμοσίας που επιθυμεί το κοινό, που δεν είχαμε στον πρώτο, οπότε και με αυτές θα πορευτούμε στην ανάλυση αυτής της δεύτερης βραδιάς. Ξεχωρίζουμε αυτή που αφορά την αποτυχία του Βελγίου να περάσει στον τελικό. Αντίποινα της EBU για το peace που κοσμούσε τον γλιντεριασμένο ώμο του ή ακόμη καλύτερα για την απόφαση της Βελγικής Τηλεόρασης και του σωματείου των εργαζομένων της, να εμφανίσει κάρτα διαμαρτυρίας όση ώρα έπαιζε το τρίλεπτο του Ισραήλ (με ψεύτικα χειροκροτήματα να κρύβουν τα γιουχαρίσματα σύμφωνα με “καταγγελίες” από την αρένα);
Θα αγοράσουμε επίσης κι αυτή που κάνει θραύση μετά το “ατύχημα’ του Ιταλικού televοting και την αποκάλυψη της εξωφρενικής διαφοράς του Ισραήλ με σχεδόν 40% από όλους τους υπόλοιπους που δεν ξεπερνούσαν το 7%. Φήμες που θέλουν βέρι ριτς Ισραηλίνους να έχουν ξεχυθεί στα televotings της Ευρώπης για να ανεβάσουν στην κορυφή τη συμμετοχή της χώρας τους έχουν κάνει έξαλα τα φαν που βλέπουν την Κροατία και την Ελβετία να απομακρύνονται από τον θρόνο, λόγω του δήθεν no political της διοργάνωσης.
Στα ενδιαφέροντα της βραδιάς, ας βάλουμε τις συνεντεύξεις τύπου που ακολούθησαν με την παρουσία της Ισραηλινής αποστολής, προκαλώντας έτσι αντιδράσεις ή ευτράπελα από τις ομάδες της Ολλανδίας (συν), της Λετονίας , της Αυστρίας και της Ελλάδας.
Τα τραγούδια του Β’ Ημιτελικού
Κυρία με στρας φορμάκι το σκάει από το Ποσειδώνιο Music Hall αποφασισμένη για διεθνή καριέρα. Μαζί της τέσσερα φιλαράκια από το γυμνάσιο – είχε μεσολαβήσει για δουλειά στην πόρτα – κι αυτά αποφασισμένα για καριέρα εκτός συνόρων. Θα κάνουν πολλά για να το πετύχουν. Θα χορέυουν με μπουφάν, θα χορέυουν χωρίς μπουφάν. Θα κυλιστούν στο πάτωμα. Θα αλληλοδεθούν στα μάτια και θα κάνουν ζογκλερικά. Όσο η άλλη δηλαδή, η κυρία με το ασημί κορμάκι, θα προσπαθεί να καταλάβει καθώς κοπανιέται, τι τραγούδι της έδωσαν και γιατί είναι εκεί. Δεν θα καταλάβει.
Τριτοξαδέρφη Ναϊτη ιππότη το ρίχνει στο τραγούδι και παίρνει και ένα ξωτικό που το είχε στη δούλεψη της για τα θελήματα να τη συνοδεύσει στον χορό. Καθώς όμως δεν μένει ικανοποιημένη, φέρνει και κάτι άλλους από την κουζίνα για να κάνει μπούγιο. Ξάφνου όλοι χορεύουν τριγύρω της σαν να θέλουν να εκφράσουν κάτι – δεν το καταφέρνουν. Το ξωτικό που είναι στην σκηνή -το ‘χαμε ξεχάσει- βγαίνει και στη μεγάλη οθόνη από πίσω και απλώνει τα χέρια του αναζητώντας κάτι να αγγίξει. Αποτυγχάνει. Νομίζω. Σκληρό experimental. Defiantly.
Διάσημη Βαλκάνια λυρικιά και μυστική χιπ χοπ πρακτόρισσα του ΤικΤοκ διακτινίζεται στα Grammys όπου και της αναθέτουν να αντικαταστήσει τη Νίκι Μινάζ που τελευταία στιγμή αποφάσισε να μείνει στις Μπαχάμες και να συνεχίσει την ξάπλα της κάτω από την ροζ ομπρέλα. Ευτυχώς για τη μονωδό, το διακτινιστικό ρούφηξε στο τσακ και την παρέα της που, όπως όλα δείχνουν, την αγαπούν τρελά, την σπρώχνουν στον χορό με insane τρόπο και τη στηρίζουν σε κάθε της αποστολή. Καμιά φορά ξαπλώνουν μαζί της και πάνω σε ταράτσες κάπως ρομαντικά. Ώπα, ώπα, κάτσε, κάτσε, κάτσε. Υστερόγραφο. Αν είσαι hater φάε τα λυσακά σου. Σου κουνάμε μαντήλι από απέναντι.
Μικρό γλυκό κοτοπουλάκι ανεβαίνει στο πιάτο της Nova για να στείλει μήνυμα αγάπης στα άλλα μικρά γλυκά κοτοπουλάκια του γαλαξία – και κάπως τα καταφέρνει. Το βοηθά η φωνή που πιάνει τα ψηλά, άρα ταξιδεύει καλύτερα στο διάστημα, μια παράξενη και μεγάλη άνεση στην ισορροπία -ποτέ δεν πέφτει εκτός σκάφους- και ένα ζευγάρι φαντεζί παπούτσια που όταν τα πιάνει η κάμερα σου καίνε με χαρά τον αμφιβληστροειδή.
Πέντε κορασίδες -η μία τραγουδάει- που μοιάζουν λες και ξεπήδησαν από show του Κοκλώνη, θυμούνται πόσο αγάπησαν στα νιάτα τους τους/τις Ladytron. Αυτό. Και μερικές φωτιές, μια κατασκευή star wars έτοιμη να πέσει στο κεφάλι τους και ένα ζευγάρι -κανείς δεν τους ξέρει- που τσακώνεται ξάφνου για τρία δεύτερα. Κάποια στιγμή κάποιος τους κλείνει τα φώτα, ευτυχώς όμως αυτή που τραγουδά πατάει μια τσιρίδα και τα ανάβουν.
Νεαρός ερμηνευτής τίγκα στο μελόδραμα και το ασημικό, ντυμένος στις λευκές νοσοκομειακές γάζες που προτείνουν έξι κοπτοραπτούδες από το Μπραχάμι, σέρνεται στη λευκή αβρώμιστη σκηνή με συναισθηματικό attitude, αφήνοντας τον πόνο του -έχει περίσσευμα- να επικοινωνήσει με το κοινό που του στέλνει ατέλειωτες ραγισμένες καρδούλες συμπαράστασης. Κάποια στιγμή ξεχνιέται από το πολύ πάθος και απομακρύνεται καμιά δεκαριά μέτρα από το μικρόφωνο. Κανένα πρόβλημα. Ακούγεται. Κι ας γκαρίζει, στιγμιαία, ολίγον.
Τα 90s έχουν την τιμητική τους και θα τα θυμηθείς, θες δε θες. Be My Lover, Pump Up The Jam και στην πίστα μια μαντάμ, ντυμένη με γαλαξιακό outfit που άνοιγε ξεκάθαρα τον Διογένη στα μεγάλα του ντουζένια (τι κακό κι αυτό φέτος με τα ελληνικά μπουζούκια), τέσσερις κεφάτοι από τα Μεσόγεια που ξέρουν να κουνιούνται όπως-όπως και ένα λέιζερ ολούθε να σου κλέβει την καρδιά και τις αναμνήσεις από τότε που χόρευες εν εξάλλω το Υποφέρω Υποφέρω Υποφέρω Πολύ πάνω στα τραπέζια του REX.
Queer sadness με μια δόση uptempo ελαφράδας από αυτές που χρειάζεσαι για να σηκώνεις κεφάλι στα δύσκολα, από ένα φαν του Dune 2, της Zendaya και όλου του Arrakis, μας έπνιξε στην άμμο. Το κοινό στην αρένα στήριξε εκκωφαντικά την προσπάθεια, αντιθέτως το κοινό στο σπίτι όχι, καθώς ξέχασε να βάλει το κουλό του στο κινητό και να στείλει message αποδοχής και λατρείας. Με τα γνωστά αποτελέσματα. Υποσημείωση. Αυτό που περνάει που χου το προηγούμενο και όχι αυτό δεν το κατανοώ. Καρδούλες.
Υπέροχα τζαζεμένη παιδική φίλη που έρχεται από το χωριό κουβαλώντας όλο το τμήμα μουσικής από το γυμνάσιο και σε τρέχει στα πανηγύρια σε όλη την περιφέρεια Αττικής γιατί αυτό ξέρει, αυτό αγαπά και αυτό στηρίζει. Ούτε εφέ ούτε τίποτα, μόνο pure joy και ένα ξαφνικό παιχνίδισμα της οθόνης πίσω από την ορχήστρα, κάπου εκεί στο τέλος, να παραπέμπει σε κάτι μεταλλικά παιχνίδια που μας έφερναν δώρο κάτι ναυτικοί θείοι όταν επιτέλους έπιαναν λιμάνι. Υστερόγραφο. Όταν τραγουδάει στα ελληνικά με τρώει το χέρι μου να της ρίξω το δωδεκάρι. Θα το ρίξω!
Εμφανώς ροκ τυπάς του γιουροβιζιονικού «περιθωρίου» με ακατανόητο μπλε βινίλ μπλουζί να σκας και να μην το παραδέχεσαι, τραγουδά με όλα τα κλισέ του κόσμου ένα τρίλεπτο που μόνο ένας εμφανώς ροκ τυπάς μπορεί να σκεφτεί ένα τέτοιο βράδυ, εκπροσωπώντας μια χώρα που έχει στείλει στο παρελθόν ένα απο τα πιο αγαπημένα μου διαγωνιστικά διαμάντια, μπροστά από το «δαχτυλίδι» του Stargate, την χρονοσκουληκότρυπα του Darκ και την ομίχλη του Arrival, αφού αγαπά το sci fi πολύ και θα ήθελε να μας το ξεκαθαρίσει. Στο τέλος σκάει πάλι το δέντρο της ζωής του Αρονόφσκι (μετά την άτυχη Μολδαβία του Α’ Ημιτελικού που το είχε κάνει σημαία) και σε αποτελειώνει. Πόση μεταφιλοσοφία να αντέξεις;
Βαθιά αγχωμένο ηλεκτροποπ ιβηρικής παραγωγής -άρα τρελά catchy- από ένα ντουέτο που κάποτε άνοιγε τα σόου της Ραφαέλας Καρά ή των Modern Talking και τώρα μόνο τα δικά του. Στις πρόβες ο ένας από τους δύο χορευτές είχε ένα πρόβλημα στην μετατροπή του από σερβιτόρος-μέτρ σε sex toy πρωταγωνιστή του Pose. Στη βραδινή εμφάνιση το λύσανε στέλνοντας την κάμερα να κοιτά το ταβάνι μέχρι να ολοκληρωθεί η μετάβαση. Καλά κάνανε, δεν αγαπάμε τις παρερμηνείες. Πολλά kudos στο έξαλλο ετοιμοπόλεμο κοινό που έκανε την ισπανίδα diva Mery Bas να νιώθει τουλάχιστον Madonna στο Ρίο Ντε Τζανέιρο.
Μια ροζ μαρή πουλάδα, δυο κουνέλια του Τιμ Μπάρντον που φυσικά μετά γίνονται εκπρόσωποι του Dark City, τρεις ροκάδες που ξέφυγαν από τη συμμετοχή της Νορβηγίας (ή μιας κάποιας παλιάς Φινλανδίας) και μια πήχτρα από ροζόμαυρα γκράφικς κόμικς να ξεπηδούν χωρίς πραγματικό στόρι από παντού γίνονται ο απαραίτητος καμβάς για να απλωθεί ένα τραγούδι που δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. ’Η έχει και κάποιος μας το έκρυψε.
Λύσσα φέτος με τα ταξίδια στον Άρη. Εδώ, ο κόκκινος πλανήτης κατσικώνεται ακριβώς πίσω από την τραγουδιάρα και τους χορευτές της που τα μπλέκουν όλα πανέμορφα. Και Ζίνα και Ρουσλάνα και Φουρέιρα και εκατόν πενήντα φωτιές και ό,τι άλλο θέλει αυτή η αιώνια απομίμηση που κάνει τα δικά της – κοίτα με θεία, πόσο ωραία χτυπιέμαι – πάνω σε ένα τραγούδι που ξεχνάς πριν καν τελειώσει.
Ξανθό αγόρι full στο glitter και χωμένο στα λευκά, κανένα κοντράστ, φυλακίζεται ανάμεσα σε σαράντα μικρόφωνα μέχρι που κάτι γίνεται και το σκάει, πετώντας την κάπα-καπαρντίνα και αφήνοντας το λυτρωτικό αεράκι του mega air condition να του πάρει τα μαλλιά. Και τα μυαλά. Κάπου εκεί στο τέλος εμφανίζεται και το ρεφρέν ως bonus έκπληξη σε ένα τραγούδι που έδειχνε να καταλήγει στο πουθενά.
Αν κάθε χρονιά έχει το αστείο της, το 2024 έχει αυτό. Κουστουμαρισμένοι κύριοι με φυσικά ηλεκτρικά όργανα και πολλά μικρόφωνα ανοίγουν ακατάληπτο διάλογο με το κοινό -και μεταξύ τους- προσφέροντας τον απαραίτητο παράλογο αχταρμά που όλοι θέλουν να κράξουν – και μετά να τον ψηφίσουν. Οι μισοί φορούν γυαλιά ηλίου, ο ένας μυωπίας και ο άλλος τίποτα, ίσως φακούς. Έτσι, για τη γιόλο άχρηστη πληροφορία της ημέρας.
Ένα από τα φαβορί και τα πιο up lifting κομμάτια του διαγωνισμού, θύμα της υπερπληροφόρησης και του καταιγισμού από αποξηραμένα κάθε είδους, σε σκηνή και εικόνα; Όταν «ντύνεις» με τον ίδιο ακριβώς τρόπο την οθόνη πίσω, τη σκηνή, τα γκράφικς και την ομάδα, τι ακριβώς επιθυμείς; Όχι, πολύ θα ήθελα να μάθω, ειδικά σε εκείνες τις στιγμές που η Angelina αναζητείται μέσα στο φόντο. Στο τέλος της ρίχνουν και έναν καταρράχτη από βεγγαλικά – αλλά μη λέμε και πολλά γιατί όπως και στη περίπτωση της Ουκρανίας, μπορεί να πρόκειται κλείσιμο ματιού σε κάτι άλλο.
Δεν θα έπρεπε να είναι εδώ.
Ροκ Σκανδιναβίας με τις πρέπουσες μαύρες κουρούνες, και ένα αστέρι της Βηθλεέμ να φωτίζει την κεντρικιά και τις φωνητικές της περιπλανήσεις σε προηγούμενες νορβηγικές συμμετοχές. Νομίζεις πως το έχεις ξανακούσει και κυρίως το έχεις ξαναδεί, κι αυτό πολύ πιθανόν να ισχύει. Κάποια στιγμή σκάνε οι ουρανοί και η κάμερα παθαίνει τη σωστή παραζάλη που παθαίνει κάθε φορά που της ζητούν να παρακολουθήσει σκανδιναβικά δρώμενα.
At the end of the day
We are all human beings
My father told me once
That the world has no borders
I miss you every day
Is what I whisper to myself
You see dad
I did listen to you
Με αυτό το συγκινητικό κλείσιμο, μήνυμα στον νεκρό πατέρα του που τον έχασε στα δώδεκα του χρόνια, ο εκπρόσωπος της Ολλανδίας αφήνει πίσω στα αζήτητα την ποπ παρωδία που προηγήθηκε, και θεού θέλοντος -και.. Ισραήλ- μπορεί και να κάνει την ανατροπή και να οδηγήσει το τρόπαιο εκεί που έχει ξαναπάει (update: δυστυχώς τα πράγματα πήραν άλλη τροπή)./p>