Το Τυχερό Αστέρι μάλλον πάει για δεύτερη μεγάλη καριέρα. Tο είχε γράψει ο Κωνσταντίνος Βήτα για το Angel Baby, μια θεατρική παράσταση από το 2000. Η σκηνοθεσία ήταν του πολύ μοντέρνου τότε Αντώνη Καλογρίδη και πρωταγωνιστούσε η αδερφή του Νατάσσα μαζί με τον Άκη Σακελλαρίου. Υπήρχε μια μόδα εκείνη την εποχή, να μεταφέρουν στα αθηναϊκά θέατρa ταινίες που συγκινούσαν το ελληνικό κοινό – το αγκίστρι των «ενναλακτικών» θεατράνθρωπων έπιανε το ανάλογο, ή έστω προσπαθούσε, με καλλιτεχνική μανία. Και μια κάποια άγνοια.
Το κινηματογραφικό Angel Baby του 1995 ήταν και είναι ένα μικρό αριστούργημα. Δύο σχιζοφρενείς συναντιούνται κατά τη διάρκεια της θεραπείας και ερωτεύονται με πάθος. Μπροστά τους βρίσκεται ο αναπόφευκτος δρόμος προς την καταστροφή τον οποίο και τελικά μοιράζονται ως το τέλος. Μαύρη, κατήμαυρη η ταινία, κάπως γκρίζα και με εικαστική ωραιοπάθεια η μεταφορά της στο θέατρο. Θυμάμαι πόσο γκρινιάζαμε όταν την είδαμε. Και πόσο εκστασιασμένοι ήμασταν από το τραγούδι που ανέλπιστα έσκαγε κατά τη διάρκεια της.
Και μετά περάσαν τα χρόνια και το τραγούδι έγινε το πιο αγαπημένο για τους φαν του Κωνσταντίνου Βήτα στην μετά των Στέρεο Νόβα εποχή και ας μη το τραγουδάει ο ίδιος.
Και μετά περάσαν τα χρόνια και ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης επέστρεψε στο Mega, έκανε μια σειρά που μετά την αγόρασε το Netflix και μέσα σε αυτή είχε μια -ακόμη- ωραία έμπνευση. Να τοποθετήσει το τραγούδι που υποψιαζόμαστε πως αγαπά με μια νέα -και πραγματικά εμπνευσμένη- εκδοχή του, σε ένα από τα πιο κομβικά σημεία, «σχολιάζοντας» έτσι, αυτό για το οποίο το τραγούδι έχει εξ αρχής γραφτεί. Τη δύναμη ενός έρωτα που δεν χρειάζεται φραγμούς και όρια, μόνο ατελείωτη ευγνωμοσύνη.
Εσύ είσαι το τυχερό μου αστέρι / Όλη η φύση κι ο κόσμος το ξέρει/ σαν μας βλέπουν μαζί αγκαλιά.
Η μοίρα μου μ’ έστειλε στα βηματά σου. Ζω μονάχα για να `μαι κοντά σου /ν’ αναπνέω, να νιώθω ζωή
Δικά σου όλα τ’ άνθη που βλέπω στους δρόμους/ Δικά σου τα γλυκά πρωινά αυτού του κόσμου
Για σένα είν’ η πρώτη βροχή του χειμώνα/ Για σένα ανθίζουνε κόκκινα ρόδα
Δικά σου…
Για σένα
Το τραγούδι φυσικά και δεν είχε αφεθεί όλα αυτά τα χρόνια στη μοίρα του. Ήταν αρκετοί αυτοί που δοκίμασαν να αναμετρηθούν μαζί του και έφαγαν τα μούτρα τους ή σώθηκαν αξιοπρεπώς. Από τον ανεξέλεγκτο εστετισμό της Monica για το κάπως unplugged «οι κασέτες του Μελωδία», στη live swing εξωστρέφεια της Νατάσσας Μποφίλιου, νομίζω από τα βαθιά νιάτια της. Από την τρυφεράδα του Γιώργη Χριστουδούλου, στην σαν απαλό «αεράκι» εκδοχή του Θοδωρή Βουτσικάκη και το τηλεοπτικό απρόσμενο της Άννας Κουτσαφτίκη από μια εορταστική Μουρμούρα. Από τα Ανόθευτα Όνειρα και την «θα σε ξεχάσω αύριο μάλλον» τύπου jazzy rock coolness διασκευή τους, στο ζωντανό κελάρυσμα της Μαρίας Παπαγεωργίου , τη σχεδόν χατζιδακική ζωντανή επίσης, προσέγγιση, των Minor Project και τη medley διάθεση της Δήμητρας Γαλάνη και του Βασιλικού όταν αποφασίζουν να το μπλέξουν με το The Windmills of your mind του Michel Legrand
Προσωπικά, πιο αγαπημένο μου πέραν του πρωτότυπου με την ανατριχιαστικά παγωμένη ερμηνεία του Παλαμίδα, θα παραμένει, όχι μια διασκευή, αλλά το ελαφρύ πείραγμα που έκανε ο Μανώλης Σταυρουλάκης με το Mansta Summer Night mix ίσα- ίσα για να βάλει τα πόδια μας στην άμμο σε μια γλυκιά βραδιά που επιθυμεί νυχτερινή βουτιά.
Ασχέτως τι του σέρνουνε (-με) ο Παπακαλιάτης είναι μάστορας πια και με τη βούλα στο στήσιμο σκηνών. Απόδειξη το κλείσιμο του χτεσινού επεισοδίου του Maestro (αριθμός 8) με την τόσο βαθιά και «σεβάσμια» ερμηνεία του Ορέστη Χαλκιά πάνω στην πλούσια ενορχήστρωση του Γιάννη Δίσκου και την έντονη συναισθηματικότητα στις σκηνές που το συνόδευσαν.
Και όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, το twitter έπεσε σε βαθιά έκσταση … (για να αρχίσει να αναρωτιέται μετά τι ήταν αυτό που μόλις άκουσε).