Ένα βράδυ που ‘βρεχε μονότονα, αποφάσισα να δω το Dune, κάπως με βαριά καρδιά αφού δεν ήμουν καθόλου φαν της πρώτης ταινίας του David Lynch. Για την ακρίβεια, όταν μικρούλα τότε την είχα δει στο σινεμά, την είχα βρει κωμικοτραγική. Τα βιβλία δεν τα έχω διαβάσει και μάλλον αυτός είναι και ο λόγος που είχα μια άρνηση μέσα μου για το σίκουελ του Denis Villeneuve.
Πόσο λάθος έκανα! Από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα, ένιωσα να χάνομαι σε αυτό το αστρικό σύμπαν, σαν κόκκος άμμου κι εγώ, που στροβιλίζεται μέσα στην ατέρμονη έρημο και καταλήγει να αιωρείται μπροστά στο έντονο βλέμμα του Paul Atreides. Και τότε κατάλαβα ότι ο σκηνοθέτης δεν θα μπορούσε να έχει κάνει καλύτερη επιλογή για τον ρόλο του εκλεκτού γιου. Από το Call me by your name που του χάρισε ανάμεσα σε άλλες διακρίσεις και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ, μέχρι το Dune, ο Timothée αποδεικνύει συνεχώς ότι έχει πολλά να δώσει στο μέλλον ως ηθοποιός και μάλιστα να παραμένει ένας πάρα πολύ χαλαρός και καθόλου επιτηδευμένος νεαρός άντρας. Δύσκολο επίτευγμα για κάποιον που στα 25 του μόλις χρόνια είναι περιζήτητος.
Υπάρχουν ένα σωρό λόγοι που το έχει καταφέρει αυτό. Όχι, είναι άδικο να πει κάποιος ότι έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Αντιθέτως όταν τρως πόρτα από τον Tim Burton σε κάστινγκ, μπορεί να πιστέψεις ότι δεν είσαι αρκετά καλός γι’ αυτή τη δουλειά και να το βάλεις κάτω, να αποχωρήσεις με την ουρά κάτω από τα σκέλια. Ο ίδιος όμως όχι μόνο δεν το έβαλε κάτω αλλά μιλώντας γι’ αυτή την εμπειρία αναγνώρισε ότι εκείνη η απόρριψη τον πήγε σε πιο εναλλακτικούς ρόλους που τον έκαναν να δουλέψει περισσότερο με τον εαυτό του.
Ας πιάσω ένα-ένα τα στοιχεία που αποδεικνύουν το πόσο γλυκός, ξεχωριστός, λάτρης των τεχνών γενικότερα και άμεσα related με την εποχή του είναι. Στις Χρυσές Σφαίρες πήρε την αδερφή του και στην τελετή των Όσκαρ τη μητέρα του για να γνωρίσουν από κοντά άλλους σταρ. Aaaaaw (καρδούλα και χασταγκ cute). Όταν μάλιστα έγινε host του Saturday Night Live και έδωσε έναν απολαυστικό μονόλογο για το πώς είναι να περνά Χριστούγεννα με την οικογένειά του στη Νέα Υόρκη, δεν ξέχασε να ευχαριστήσει τη μητέρα του που ήταν στο κοινό λέγοντας ότι εκείνη είναι ο λόγος που έχει φτάσει εδώ και να της στείλει φιλιά και αγάπη στην κάμερα (κι άλλες πολλές καρδούλες).
Είναι μεγάλος φαν του Γιώργου Λάνθιμου. Μεγάλος φαν όμως. Κάνοντας μια κουβέντα/συνέντευξη μαζί με την Emma Stone, το “Actors on Actors”, δεν σταμάτησε να τη ρωτά για τον Έλληνα σκηνοθέτη. Ελπίζω να το έχει δει ο Λάνθιμος αυτό και να απολαύσουμε τον Timothée σε κάποια μελλοντική του ταινία.
Είναι fashion icon και πολλοί μεγάλοι οίκοι μόδας υποκλίνονται στο στυλ του.
Κάνει τα κορίτσια να κλαίνε από χαρά. Είναι από τους πιο αγαπητούς σταρ στο κόκκινο χαλί και αυτό επειδή δεν ξεχνά πώς είναι να θαυμάζεις κάποιον και να θέλεις να του μιλήσεις από κοντά. Πλησιάζει τις φαν του, τις φιλάει, τις αγκαλιάζει, τους μιλάει, τις κάνει ευτυχισμένες γιατί τους δίνει ορατότητα και δεν τις αγνοεί όπως πολλοί άλλοι που είτε στέκονται και χαιρετούν από απόσταση, είτε απλώς προσπερνούν. Και κάπου εκεί αρχίζουν τα κλάματα συγκίνησης και ενθουσιασμού.
Χορεύει μπροστά στο κοινό με τέτοια άνεση που προκαλεί αναταραχές και τώρα που το σκέφτομαι, βλέποντας τον χορό που έριξε στο Met Gala, ένα σίκουελ του Saturday Night Fever με τον Timothée στον ρόλο του Travolta, καθόλου δεν θα με χάλαγε. Οκ, με κάποια μαθήματα προφανώς αλλά το στυλ το έχει φουλ.
Έχει την ανεμελιά της νεανικότητας όταν γελάει συνεχώς με την καρδιά του και το βλέμμα που σε κάνει να χάνεις τα λόγια σου, όταν σοβαρεύει. Καταφέρνει να μετατρέπει την άβολη νευρικότητα που τον κυριεύει καμιά φορά σε μια άκρως χαριτωμένη στιγμή ακόμα και όταν μιλάει για το πόσο δεν μπορεί να πιστέψει ότι γνωρίζει τόσους μεγάλους σταρ, επαναλαμβάνοντας συνεχώς τη φράση: «Oh my god what the fuck! What the fuck»! Ή ακόμα και όταν πέφτει από την καρέκλα του κατά λάθος στο πάτωμα, κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου.
Όλοι οι συνάδελφοί του μιλούν γι’ αυτόν με θαυμασμό και παραδέχονται ότι είναι ένας μεγάλος σταρ. Κάποιοι ίσως ζηλεύουν και λίγο. Είναι χαρακτηριστική και ξεκαρδιστική η ιστορία του Tom Holland που περιγράφει πώς μία όμορφη κοπέλα πήγαινε προς το μέρος του σε ένα event και εκεί που είχε χαρεί για το ενδιαφέρον της, εκείνη τον προσπέρασε αγνοώντας τον για να φτάσει στον Chalamet που ήταν πιο πίσω, φωνάζοντας «Oh my god are you Timothée Chalameeeet»? Ουπς!
Είναι ένας βέρος Νεοϋρκέζος με αμερικανική, γαλλική και καναδέζικη καταγωγή, που σημαίνει ότι περνάει από τα αγγλικά στα γαλλικά πανεύκολα αλλά… το θέμα είναι ότι το κάνει με στυλ πολυδιαβασμένου και κοσμογυρισμένου ευγενή και κάπως θέλεις να του πεις «Moi Aussi Timothée. Je ferais ce que tu veux» (δεν ξέρω γαλλικά, το έβαλα στο google translate).
Έχουμε τόσα υπέροχα να περιμένουμε από τον Timothée. Θα υποδυθεί τον νεαρό Willy Wonka από το εργοστάσιο της σοκολάτας, στην ταινία Wonka που θα βγει το 2023. Έναν ρόλο που έχουν παίξει στο παρελθόν ο Gene Wilder και ο Johnny Depp. Το Dune II πήρε το πράσινο φως και ο σκηνοθέτης έχει υποσχεθεί περισσότερη δράση, πράγμα που σημαίνει ότι αν το πρώτο μέρος ήταν μία φορά επικεντρωμένο επάνω στην ομορφιά του Chalamet, τότε το δεύτερο θα είναι κολασμένο. Και είναι πολλά ακόμα που έρχονται.
Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο στο Variety το οποίο έκλεινε με το ρεζουμέ ότι ο Timothée δεν είναι ακόμα ένας Άλφα σταρ όπως ο Brad Pitt ή ο Daniel Day-Lewis. Προς το παρόν υποδύεται νεαρούς άντρες που τα πράγματα συμβαίνουν σε αυτούς. Θα ανέβει κατηγορία όταν υποδυθεί τον άντρα που κάνει πράγματα να συμβαίνουν. Θα απαντήσω λέγοντας ότι ο Timothée είναι αυτόφωτος και δεν τον κάνουν οι ρόλοι να λάμπει. Αλλά και ως ηθοποιός μπορεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα από ένα εύθραυστο αγόρι να μεταμορφωθεί σε έναν ψυχρό εκτελεστή και να σε κάνει να χάσεις την ανάσα σου με ένα διαπεραστικό του βλέμμα (ναι διάβαζα Άρλεκιν μικρή) και αυτό από μόνο του είναι πολύ promising.