O Brendan Fraser δεν έκλαψε μόνος του

«Γράψε κάτι, έκλαιγα 10 λεπτά που τον έβλεπα να κλαίει» ήταν η φράση του Δημήτρη Πάντσου -συναδέλφου/συνοδοιπόρου/ομοϊδεάτη χρόνια τώρα- που συνόδευε το λινκ που μου έστειλε με το όνομα του Brendan Fraser, καθώς ταξίδευε για το Φεστιβάλ Δράμας.

Δεν ήξερα τι είχε συμβεί, προσπαθούσα ακόμα να συνέλθω από τον τυφώνα Timothée Chalamet. Και το πάτησα το λινκ για να δω γιατί κλαίνε όλοι και τελικά ακόμα κλαίω κι εγώ μαζί τους. 

Δεν είναι μόνο η συγκίνηση που ένας ηθοποιός από κωμική καρικατούρα στα ‘90s βρέθηκε να αποθεώνεται από κοινό και κριτικούς με ένα εξάλεπτο standing ovation, σε ένα από τα πιο σημαντικά διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ. Είναι ολόκληρη η στάση του τα τελευταία χρόνια και ο τρόπος που μιλάει για τον ρόλο του στην ταινία The Whale, που αν κάτσεις να τα σκεφτείς, δένουν μια πολύ εσωτερική και δυνατή ιστορία.

Κάποτε ο Brendan ήταν ο ‘Γκαφατζής της ζούγκλας’, ο ‘Αστυνόμος της συμφοράς’, κυνηγούσε μούμιες (τρεις φορές μάλιστα), γενικά είχε ρόλους σε αμερικανικά blockbusters κωμωδίας και περιπέτειας και τα πόστερ με τις περιπέτειές του κοσμούσαν πολλά παιδικά και εφηβικά δωμάτια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. 

Ξαφνικά όλο αυτό κατέρρευσε. Όσο εκείνος άρχισε να μεγαλώνει, άρχισαν να αραιώνουν και οι προτάσεις για αντίστοιχες ταινίες. Ο ίδιος άρχισε να κλείνεται στον εαυτό του και να απέχει εντελώς από το παιχνίδι των media. Δεν έδινε συνεντεύξεις και όταν τελικά το έκανε δημιούργησε τεράστια σύγχυση στους θαυμαστές του. 

Ήταν περίπου στα τέλη του 2016, όταν η τηλεοπτική σειρά «The Affair», στην οποία πρωταγωνιστούσε, ξεκίνησε να προβάλλεται και βγήκε να μιλήσει γι’ αυτή. Φαινόταν χαμένος, μπερδεμένος, μιλούσε σιγά και έψαχνε τις λέξεις. Ήταν τόσο παράξενο όλο αυτό, που κυκλοφόρησαν βίντεο στο διαδίκτυο τα οποία είχαν τίτλους όπως «Σώστε τον Brendan Fraser». Αργότερα παραδέχτηκε ότι εκείνη την περίοδο είχε χάσει τη μητέρα του και πενθούσε αλλά δεν είχε συναίσθηση πόσο βαθιά στεναχωρημένος ήταν. 

Ακόμα ένας λόγος που τον έκανε να απέχει από εκδηλώσεις, συνεντεύξεις και πρόμο για πάρα πολλά χρόνια ήταν ένα περιστατικό που συνέβη το 2003 σε μια εκδήλωση σε ξενοδοχείο του Μπέβερλι Χιλς. Ο Philip Berk, πρώην πρόεδρος του Hollywood Foreign Press Association (του οργανισμού που φιλοξενεί τις Χρυσές Σφαίρες), τον πλησίασε και άρχισε να ακουμπάει και να χαϊδεύει με έντονο τρόπο τα οπίσθιά του. Εκείνος πανικοβλήθηκε: «Αισθάνθηκα άρρωστος, σαν μικρό παιδί, σαν να έχω μια μπάλα στον φάρυγγά μου, ήθελα να βάλω τα κλάματα» παραδέχτηκε αργότερα. Ενημέρωσε τον οργανισμό (που δεν έκανε κάτι), αλλά χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να μπορέσει να το ξεπεράσει. Ευθύνεται όλο αυτό για το γεγονός ότι δεν του έδιναν πλέον ρόλους σε μεγάλες ταινίες; Ο ίδιος ο Berk έχει δηλώσει ότι: «Η καριέρα του κατέρρευσε χωρίς δική μας ευθύνη». 

Η συμμετοχή του σε τηλεοπτικές σειρές πάντως άρχισε να φωτίζει περισσότερο τις υποκριτικές του ικανότητες και το βαθύ συναίσθημα με το οποίο αντιμετώπιζε τους ήρωές του. Πραγματικά ειρωνική αυτή η μεταστροφή ρόλων αν σκεφτεί κανείς ότι στα 80s και στα 90s οι τηλεοπτικοί ηθοποιοί θεωρούνταν δευτεροκλασάτοι σε σχέση με τους κινηματογραφικούς. Κάτι που την τελευταία δεκαετία έχει πάψει εντελώς να ισχύει.

Η συνάντησή του με τον Darren Aronofsky ήταν αυτό που λένε «τα άστρα ευθυγραμμίστηκαν για να συμβεί κάτι σπουδαίο», αν κρίνει κανείς από την υποδοχή της ταινίας στη Βενετία. Ο σκηνοθέτης αγαπημένων και σκληρών ταινιών, όπως οι: ‘π’, ‘Requiem for a Dream’, ‘The Fountain’, ‘Black Swan’, ‘The Wrestler’, ‘Mother!’, έψαχνε σχεδόν 10 χρόνια τον ηθοποιό που θα ενσάρκωνε τον Τσάρλι, τον ήρωα στο βιβλίο ‘The Whale’ του Samuel D. Hunter (ο οποίος υπογράφει και το σενάριο της ταινίας). 

Ο Τσάρλι είναι ένας παχύσαρκος δάσκαλος που δεν βγαίνει από το σπίτι του και διδάσκει διαδικτυακά συγγραφή χωρίς να δείχνει τον εαυτό του στην κάμερα. Ζει με ενοχές απέναντι στην μικρή του κόρη, την οποία προσπαθεί να πλησιάσει, κάνει τη δική του ενδοσκόπηση και η ταινία παρακολουθεί πέντε ημέρες από τη ζωή του. «Σκέφτηκα κάθε σταρ του κινηματογράφου να υποδύεται τον Τσάρλι και ποτέ δεν έβγαζε κάποιος νόημα, κανείς δεν μου έκανε κλικ» παραδέχτηκε ο ίδιος ο Aronofsky. Μέχρι που ήρθε στο μυαλό του ο Fraser.      

Δούλεψαν πάρα πολύ στενά ώστε ο ήρωας να είναι αληθινός, συναισθηματικός, δραματικός αλλά και αισιόδοξος, χωρίς να βγαίνει προς τα έξω κάποιο κλειστοφοβικό ή μίζερο αποτέλεσμα. Η σχέση απόλαυσης και αυτοκαταστροφής μέσα από το φαγητό είναι ένα βαθύ θέμα που έχει πολλές ψυχολογικές προεκτάσεις και με αυτό το σκεπτικό λειτούργησαν στο πλάσιμο του χαρακτήρα. Ο Fraser χρειάστηκε να φορέσει βαριά προσθετικά κουβαλώντας έτσι πολλά κιλά επάνω του στα γυρίσματα. Κάτι που τον έκανε να κατανοήσει πώς αισθάνεται σωματικά ένας παχύσαρκος άνθρωπος. Δεν έμεινε όμως εκεί. 

Συνεργάστηκε στενά με τον οργανισμό Obesity Action Coalition ώστε να μπορέσει να εμβαθύνει σε όλες τις λεπτομέρειες της νόσου, μίλησε με πολλούς ανθρώπους που έχουν υποβληθεί σε βαριατρικές επεμβάσεις και παρακολούθησε αμέτρητα δράματα, κωμωδίες, ντοκιμαντέρ και ριάλιτι για να κατανοήσει πλήρως τις προηγούμενες απεικονίσεις ανθρώπων με πολύ μεγάλο βάρος. Όταν έβγαλε όλα τα προσθετικά και το μακιγιάζ ένιωσε ίλιγγο. «Έμαθα γρήγορα ότι πρέπει να είσαι απίστευτα δυνατός άνθρωπος για να ζεις μέσα σε αυτό το σώμα», δήλωσε. 

Ο ίδιος, όπως και ο Aronofsky, δεν ήθελαν να παρουσιάσουν μια καρικατούρα ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα μόνος του και είναι δακτυλοδεικτούμενος από την κοινωνία. Σκοπός τους ήταν να αναδείξουν και τα χαρίσματα του Τσάρλι που τον κάνουν μοναδικό και σημαντικό σε αυτόν τον κόσμο, όχι μόνο τους δαίμονές του. Και αυτός ο σκοπός είναι από μόνος του ένας λόγος για να κλάψει κάποιος βλέποντας τον Brendan Fraser να λυγίζει, να επιστρέφει διθυραμβικά μετά από τη δική του απομόνωση, να αποδεικνύει ότι το να είσαι αισιόδοξος ακόμα και όταν πολλά έχουν χαθεί από τη ζωή σου, έχει σημασία. 

Δεν μένει παρά να περιμένουμε να τον δούμε να παραλαμβάνει πολλά φετινά βραβεία, με την ίδια σεμνότητα και συστολή που είδαμε και στη Βενετία και μην ξεχνάμε ότι τώρα ξεκινά το νέο κεφάλαιο στην καριέρα του, αφού όλοι μιλούν για την επόμενη ταινία που περιμένουμε, στην οποία συμμετέχει, το ‘Killers of the flower moon’ του Martin Scorsese, δίπλα στον Robert De Niro, τον Leonardo DiCaprio και τη Lily Gladstone.