Αν κάτι επιβεβαιώθηκε και πάλι χθες το βράδυ με το πολυαναμενόμενο Maestro είναι ότι μόνο ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης μπορεί να μας πουλήσει τόσο καλά παραμύθι και ζόφο μαζί σε μία σειρά.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η προσμονή ήταν μεγάλη, ούτε τα νούμερα που έκανε, ούτε το γεγονός ότι αναστάτωσε το Twitter.
Η επιστροφή ήρθε μετά από 11 χρόνια απουσίας από το τηλεοπτικό τοπίο και παρακολουθώντας το πρώτο επεισόδιο που είχε τίτλο “Clair De Lune” όλοι είχαμε κάποια συμπεράσματα να μοιραστούμε μεταξύ μας.
Αρχικά είναι η συνέπεια σε αυτά που ξέρει να κάνει καλά, κάτι που το βλέπουμε και στο Maestro. Ονειρεμένα πλάνα με μαγικό φως και χρώματα ανεμελιάς, σπίτια που ζηλεύουμε, μουσικές που κάνουν το shazam να πάρει φωτιά, υποβόσκουσα ερωτική ένταση, ανθισμένοι κήποι και τιρκουάζ νερά και από πίσω, σαν καθρέφτης στην πραγματικότητα, μια δυστοπική κοινωνία γεμάτη μυστικά, κρυφά πάθη, κακοποίηση, οικογενειακή βία, διαφθορά, καταπίεση, ομοφοβία, αδιέξοδα. Όλα ξεκινούν λαμπερά και υπέροχα αλλά νιώθεις όσο περνά η ώρα ότι κάτι σκοτεινό θα σε καταπιεί.
Το καστ είναι ακόμα ένα ατού. Από την Χάρις Αλεξίου που υποδύεται τη γιαγιά της πρωταγωνίστριας και τη Μαρία Καβογιάννη που έχει αποδείξει πόσο καλά μπαίνει στο πετσί δραματικών ρόλων, μέχρι τον ήρεμο αλλά σκοτεινό Φάνη Μουρατίδη και την Κλέλια Ανδριολάτου που τη μία στιγμή εμφανίζεται σαν ένας αθώος άγγελος, την επόμενη σαν γυναίκα κυνηγός και αμέσως μετά αποκαλύπτει νευρική την κρυμμένη της ανασφάλεια και την ανάγκη της να ξεφύγει από τα στενά όρια της μικρής κοινωνίας των Παξών.
Και βέβαια είναι και η σύνδεση με την εποχή μας. Οι εφαρμογές γνωριμιών, τα σόσιαλ μίντια, οι νέοι που ψάχνουν τη θέση τους σε μία κοινωνία που αντί να πάει μπροστά πάει πίσω, οι κρυφές διαπλοκές, ο covid, η αίσθηση μοναξιάς που σε τραβάει να ψάξεις τρόπους για μια νέα αρχή στη ζωή σου. Πόσοι δεν έχουμε σκεφτεί κατά τη διάρκεια των lockdowns αλλά και μετά, να τα παρατήσουμε όλα και να πάμε σε ένα νησί; Να αλλάξουμε όλα αυτά που μας πνίγουν μέσα από τη φυγή; Και εδώ είναι που έρχεται και σε χαστουκίζει δείχνοντάς σου ότι δεν είναι η φυγή η λύση αλλά η βελτίωση του ίδιου μας του εαυτού και της κοινωνίας μας.
Η φράση για τον μεσαίωνα στον οποίο ζούμε είναι ενδεικτική για τη συσχέτιση με τα όσα συμβαίνουν τώρα και παρ’ ότι πρόκειται για σειρά μυθοπλασίας, αντιλαμβανόμαστε πόσο πολύ μας αφορά όλους.
Αν κάτι με χάλασε, είναι η αφήγηση που, στην αρχή τουλάχιστον, με έκανε να νιώσω ότι παρακολουθώ διαφήμιση. Αμελητέο βέβαια μπροστά στα υπόλοιπα που είναι δεμένα άρτια σε αυτή την καταπληκτική παραγωγή. Διάβασα ότι το Maestro δεν θα προβάλλεται στη διαδικτυακή πλατφόρμα του Mega γιατί έχει ήδη κλειστεί συμφωνία να προβληθεί στο Netflix. Μακάρι να είναι αλήθεια.
Τα νούμερα ήταν επίσης πολύ δυνατά αν και κάτι μου λέει ότι θα σημειώσει πολύ μεγαλύτερα τις επόμενες εβδομάδες. Σύμφωνα με τις μετρήσεις της Nielsen η πρεμιέρα σημείωσε τηλεθέαση 31,2% στο σύνολο και 34,8% στο δυναμικό κοινό. Κατάφερε να φτάσει σε τέταρτο έως και το 37,7%.
Η απήχηση που είχε φάνηκε και στο Twitter, που είναι ο μεγάλος κριτής της τηλεόρασης τα τελευταία χρόνια.