Η ταινία χαμηλού, πολύ χαμηλού προϋπολογισμού που δεν έχει δει σχεδόν κανείς, To Leslie, γράφει ήδη τη δική της ιστορία. Ή, για την ακρίβεια, την ιστορία τη γράφει η πρωταγωνίστρια της, Andrea Riseborough, που είδε το θαυμασμό του συναφιού της να μετατρέπεται σε πολιορκητικό κριό που έριξε τα τείχη της πεντάδας στην κατηγορία «πρώτος γυναικείος ρόλος», κάνοντάς την πιο ενδιαφέρουσα από όσο θα μπορούσαμε να φανταστούμε.
Ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά στην ταινία που έχει φέρει στα ταμεία της, από τον Οκτώβρη που βγήκε στην Αμερική, το μυθικό ποσό των 27.000 δολαρίων και γυρίστηκε μόλις σε 19 ημέρες. Και στην μεγάλη στιγμή μιας ηθοποιού που εσύ θυμάσαι στο πλευρό του Tom Crusie (Oblivion) και εγώ σε αυτό του Nicolas Cage (MANDY). Ανύπαντρη αυτοκαταστροφική αλκοολική μητέρα κερδίζει λαχείο με το ποσό των 190.000 δολαρίων να το συνοδεύει, εγκαταλείπει τη μιζέρια της μικρής πόλης στο δυτικό Τέξας, πέφτει με τα μούτρα στη μεγάλη ζωή… και τα χάνει όλα. Χρόνια αργότερα, με τη γοητεία και την ανεμελιά της να έχουν πέσει στα τάρταρα, επιστρέφει στην κακομοιριά της παλιάς της γειτονιάς -και ζωής, προσπαθώντας να ορθοποδήσει, να ξαναβρεί τα πατήματα της, να επανασυνδεθεί με το γιο της και να ανακαλύψει τη λύτρωση.
Μια χαμηλού προφίλ ταινία, τόσο χαμηλού που δεν την είδαν επί της ουσίας ούτε καν τα εναλλακτικά spirit awards που κάτι τέτοια indie δράματα τα πιάνουν στον αέρα, πώς κατάφερε να έχει στην καρδιά της μια κατεστραμμένη παρουσία τόσο γοητευτικά δοσμένη, είναι απορίας άξιο.
Νομίζω πως η Cate Blanchett ήταν η πρώτη που επισήμανε πως κάτι περίεργο οφείλει να συμβεί στη κούρσα με τις καλύτερες γυναικείες παρουσίες της χρονιάς. Σε μια από τις δέκα χιλιάδες βραβεύσεις της για το Tar, μίλησε με απίθανη γενναιοδωρία για τη δύναμη μιας ερμηνείας που κανείς δεν συζητά αλλά η ιστορία θα δείξει πως είναι η καλύτερη της χρονιάς, της δεκαετίας, του αιώνα. Υπερβολές στις οποίες ο Edward Norton έσπευσε όμως να συμφωνήσει. Μαζί του και το μισό και βάλε Χόλυγουντ, μεταξύ αυτών η Amy Adams, η Kate Winslet και η Gwyneth Paltrow που διοργάνωνε συχνά βραδιές για να συστήσει την πιο αγαπημένη της κινηματογραφική στιγμή για το 2022. Δηλαδή, ένα τσούρμο ηθοποιών που την αγνόησαν στα βραβεία του σωματείου τους (SAG) και ένιωσαν μετά πως έπρεπε να επανορθώσουν, να διορθώσουν το κακό και να γλιτώσουν τα όσκαρ από ένα μεγάλο σφάλμα. Κι όλα αυτά πάνω στη εκπνοή. Λίγες εβδομάδες πριν κλείσει η κάλπη δηλαδή και τρέξουν τα votes σαν ποτάμι. Σε μια σεζόν μάλιστα που παρατηρήθηκε μεγάλη αύξηση συμμετοχής σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, γεγονός που κάποιοι έσπευσαν να δικαιολογήσουν με αυτή την παράλογη σκέψη. Πως δηλαδή το σωματείο των ηθοποιών ως το μεγαλύτερο μεταξύ όλων, έριξε «σύρμα» για να επισημανθεί και να διορθωθεί η σίγουρα επερχόμενη αδικία. Και διορθώθηκε.
Η ταινία, καθότι χαμηλού, πολύ χαμηλού προϋπολογισμού, δεν είχε καθόλου μπάτζετ για διαφήμιση. Κανένα πρόβλημα. Όταν ο Μπαράκ Ομπάμα παίρνει πίσω τη λίστα του με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς -τι κόλλημα κι αυτό να μας τις λέει- για να προσθέσει το indie drama της συζήτησης που κάνουμε εδώ και όταν όλοι οι συνάδελφοι της Andrea που κερδίζουν στις αμερικανικές ενώσεις βραβείο, το πρώτο που κάνουν στους ευχαριστήριους λόγους τους είναι να επισημάνουν τη δική της ερμηνεία, ε, ένα buzz από το πουθενά θα σκάσει στο σωστό σημείο.
Είναι όμως πράγματι τόσο ανατριχιαστικά υπέροχη η ερμηνεία της Riseborough που κατάφερε να «διώξει» σκανδαλωδώς την Danielle Deadwyler του Till από τη μάχη; Μια ερμηνεία την οποία όλοι έβλεπαν ως την πλέον ικανή για να χτυπήσει την Cate του Tar; Περισσότερο δηλαδή και από την Michelle Yeoh του Everything Everywhere All At Once;
Είναι. Αλλά ίσως, όπως υποστηρίζουν αρκετοί, η εκπροσώπηση της πρωταγωνίστριας του To Leslie από την Creative Artists Agency ήταν κι αυτή μια αιτία της συσπείρωσης των συναδέλφων της. Και ίσως αυτό που την έκανε ξάφνου τόσο ορατή. Τουλάχιστον σε όλους αυτούς που εκπροσωπούνται από την ίδια εταιρία.
Ότι όμως και αν πραγματικά συνέβη, κάτι άλλο μένει πέρα από αυτό. Μια άλλη μορφή πεντάστερης οσκαρικής καμπάνιας για να φτάνεις στις υποψηφιότητες, αν όχι και στο ίδιο το όσκαρ, που βάζει πια τα πράγματα σε άλλο πλαίσιο. Και όπως αναφέρει και ο Guardian, εκεί που γνωρίζαμε πως η επιτυχία κρύβεται σε PR και χρονοδιαγράμματα που κρατούν μήνες, τώρα μπορούμε να μιλάμε και για οσκαρικό buzz που προκαλείται μέσα σε λίγες μέρες.
Η ταινία έχει βγει στις ελληνικές αίθουσες από τος αρχές Νοεμβρίου. Αν σου ξέφυγε, που είναι και το πιο πιθανό, κάτι μου λέει πως θα έχεις τις ευκαιρίες σου τις επόμενες εβδομάδες. Όλο και κάποιος θα σκεφτεί να την ξαναβγάλει.
