Tasty Stories: Πως να φτιάξεις τη σωστή Margarita

Το Etnico μοιράζει καθημερινά στην πολύβουη γειτονιά της Κολοκοτρώνη, γεύσεις από Μεξικό, Ινδία, Αραβικές χώρες και Νοτιοανατολική Ασία. Από δω και πέρα θα μοιράζει και τις ιστορίες πίσω από τις εξωτικές συνταγές. 

«Είναι από το Μεξικό, senores, και τη λένε Μαργαρίτα». Έτσι απλά έγινε η είσοδος της Μαργαρίτας στον επίσημο κόσμο των κοκτέιλ μέσα από το περιοδικό Esquire τον Δεκέμβριο του 1953. Η κατάκτηση του κόσμου ήταν ζήτημα χρόνου για την προκλητική Μεξικάνα με το μυστηριώδες παρελθόν.

Από τότε οι απανταχού bartenders αναζητούν τις τέλειες αναλογίες τεκίλας, triple sec και χυμού λεμονιού, ενώ οι ανήσυχοι mixologists πειραματίζονται με σπάνια mezcal και εκχυλίσματά αγαύης. Ακόμη και ο «μύθος» της μοριακής γαστρονομίας Ferran Adria την τίμησε δίνοντάς της στερεά μορφή.

Όλοι πάντως συμφωνούν σε ένα πράγμα: Όπως και να την πιει κανείς, straight up, on ice ή frozen, με αλάτι ή χωρίς, απ’την πιο ταπεινή μεξικάνικη καντίνα ως το Tommy’s bar τον «ναό» των tequila afficionados στο San Francisco,  η Μαργαρίτα είναι απλώς το τέλειο ποτό. Το μόνο που χρειάζεται για να την απολαύσεις είναι να κλείσεις τα μάτια και να την αφήσεις να ξυπνήσει το καλοκαίρι μέσα σου.

                                                           
Put the blame on Rita

Αναζητώντας τη Μαργαρίτα που κρύβεται πίσω απ’ το διάσημο μεξικάνικο κοκτέιλ, το ταξίδι μπερδεύεται γλυκά ανάμεσα στην αλήθεια και το θρύλο. Η πιο ρομαντική εκδοχή μάς πάει στο Μεξικό του 1938.

Μια ζεστή καλοκαιρινή βραδιά στην Τιχουάνα, στο μπαρ «Rancho La Gloria» ο ιδιοκτήτης, Daniel Herrera, σκεπτόταν την αγαπημένη του θαμώνα. Η Rita de la Rosa, μια εκθαμβωτική αρτίστα, έπινε μόνο τεκίλα, αφού τα άλλα ποτά την έκαναν να νυστάζει. Καθώς όμως το θέαμα μιας κυρίας να πίνει τεκίλα δεν ήταν ιδιαίτερα θηλυκό, η Ρίτα του ζήτησε μια «κομψότερη» version του αγαπημένου της ποτού.

 Ο ευφάνταστος Herrera εκείνο το βράδυ αυτοσχεδίασε, εμπνευσμένος απ’ την ομορφιά της. Ανέμειξε λοιπόν ένα σφηνάκι τεκίλα με χυμό lime, για το πρασινωπό της φόρεμα. Μετά πρόσθεσε λίγο triple sec, για τη γλυκιά φωνή της. Με τη χάρη που κουνιόταν η Rita, χτύπησε τα υλικά με λεπτοκομμένο πάγο, για τη λάμψη των ματιών της. Και στο τέλος έστεψε το χείλος του ποτηριού με αλάτι, για «το φωτοστέφανο που στόλιζε το αγγελικό της πρόσωπο».