Στο Μοσχάτο του ‘50, όταν ακόμα έφερνε περισσότερο σε ένα μεγάλο αγρόκτημα παρά σε κατοικημένο προάστιο, σ’ έναν πλατύ δρόμο της περιοχής οι γειτόνισσες συγκεντρώνονταν γύρω από μια φουφού και πάνω από τα πιάτα της Νικολέττας που ήταν, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, μια χαρισματική μαγείρισσα.
Αυτές οι μετεμφυλιακές συγκεντρώσεις με όσα είχε ο καθένας να φέρει στον αριθμό 119 της οδού Κανάρη άρχισαν να προσελκύουν κι άλλο κόσμο. Ψαράδες από το Δέλτα του Φαλήρου που ήθελαν να ξαποστάσουν, απολάμβαναν ένα μαγειρευτό κι έδιναν στον Γιώργο, τον σύζυγο της Νικολέττας, να βάλει κάτι τις από το κασελάκι με την ψαριά τους στα κάρβουνα.
Έτσι αφηγείται τη ζωή του ζευγαριού που ξεκίνησε τα δημοφιλή, στους γνώστες του καλού ψαρομεζέ, Κανάρια, η σημερινή γενιά που συνεχίζει το όνομα και αυτό που έχτισαν, κάτι μικρό σε τετραγωνικά κι απλό σαν σκέψη αλλά μεγάλο σε γεύση.
Αφού το ζευγάρι είδε ότι «το είχε» με την κουζίνα αλλά και με την εξυπηρέτηση (ο Γιώργος ήταν τότε σερβιτόρος σε ιστορικό κεμπαμπιτζιδικό στο Μοναστηράκι), αποφάσισαν να κάνουν τις καθημερινές τους μαζώξεις δουλειά, μια ταβέρνα για να υποδεχτούν κι άλλο κόσμο.
Το 1957 έφυγαν τα μαγειρευτά, το παστίτσιο, ο μουσακάς και τα παπουτσάκια έδωσαν τη θέση τους στο φρέσκο ψάρι. Το 1963 ήρθε η γαρίδα. Από τότε, τα Κανάρια δεν έχουν αλλάξει τίποτα στην κουζίνα που προσφέρουν ενώ στον αυθεντικά vintage χώρος τους δεν έχουν προσθέσει ίχνος από σύγχρονα φτιασίδια.
Ιστορία 70 ετών.
Η ασβεστωμένη αυλή με τη συκιά που βγαζει βασιλικά και το πυκνό άγριο κλήμα μοιάζει να είναι τοποθετημένη σε κάποιο γραφικό χωριό, είναι δροσερή, εντυπωσιακά φροντισμένη, αξιοζήλευτη.
Στο εσωτερικό στέκεται μια φωτογραφία του κ. Γιώργου που ξεκίνησε το μαγαζί μαζί με την κ. Νικολέτα και το πέρασαν στα παιδιά τους, στους δύο γιους τους, ενώ τώρα συνταντάμε εκεί και τα εγγόνια τους.
Αφού μπάρκαρε σε όλο τον κόσμο, ο κ. Σπύρος Αργυρόπουλος επέστρεψε για να συνεχίσει αυτό που δημιούργησαν οι γονείς του.
Έναν χώρο μικρό σε τετραγωνικά (όταν ο καιρός δεν επιτρέπει να κάτσουμε στην αυλή), αλλά μεγάλο σε γεύση.
Τα Κανάρια διατηρούν τη φήμη τους γιατί είναι αυθεντικά παλιά, εντυπωσιακά φροντισμένα αλλά κυρίως γιατί στην κουζίνα τους έχουν λίγα πράγματα αλλά όλα τους είναι εξαιρετικά.
Τα Κανάρια φημίζονται για τη γαρίδα τους, κάποιοι μιλάνε για την καλύτερη της Αθήνας και δεν έχουν άδικο. Είναι φρέσκια, γάμπαρη (δηλαδή μεγάλη) Πλαταμώνα κι είναι αδιαμφισβήτητα ποιοτική αφού ζει σε συμβολή ποταμών, εκεί που τα νερά -και κατά συνέπεια τον πλαγκτόν με το οποίο τρέφονται- ανακατεύονται σε ένα πετρώδες έδαφος, έρχεται δηλαδή από τις καλύτερες συνθήκες που μπορείς να ψαρέψεις μια γαρίδα.
Φαγκρί, συναγρίδα, μπαρμπούνι πάντα τηγανητό, λυθρίνι και σκαθάρι, ό,τι υπάρχει φρέσκο συνοδεύει ιδανικά στο τραπέζι τις γαρίδες. Και έπειτα είναι οι ελιές, η τόσο απλή αλλά απερίγραπτα πεντανόστιμη ντοματοσαλάτα με την εξτρα τριμμένη ντομάτα από πάνω και μπόλικο σε λεπτοκομμένες κρεμμύδι.
Η φέτα έρχεται πάντα ξεχωριστά, φυσικά υπάρχει ψωμί, και τέλος. Τα Κανάρια προσφέρουν μόνο τα παραπάνω και επειδή ακριβώς είναι τόσο λίγα είναι όλα διαλεχτά και εξαιρετικά.
Γαρίδα γάμπαρη, ολόφρεσκη και πεντανόστιμη, βγαλμένη από ένα δυνατό τηγάνι.
Και η πιο απλή αλλά απερίγραπτα νόστιμη ντοματοσαλάτα.
Προκειμένου να διατηρήσουν την ποιότητα που τους έχει χαρίσει τη φήμη τους, τα Κανάρια δεν λειτουργούν από τις αρχές Ιούλη μέχρι τα μέσα Σεπτέμβρη, είναι η περίοδος αναπαραγωγής της γαρίδας που προμηθεύονται.
Από τη στιγμή λοιπόν που απουσιάζει η «βασίλισσα της κουζίνας» τους ενώ τα ψάρια που έρχονται αποκλειστικά από τις Κυκλάδες μοιράζονται εκείνη την περίοδο πιο τοπικά για να καλύψουν τις ανάγκες των γεμάτων από επισκέπτες νησιών, τότε και η οικογένεια που συνεχίζει με μεράκι μια παράδοση ετών δεν βρίσκει τον λόγο να προσφέρει κάτι μέτριο, προτιμά να ξεκουραστεί. Κι αυτό την τιμά.
Η γαρίδα στα Κανάρια είναι τόσο αγνή και ελαφριά τηγανισμένη που αν σε δουν να αφήνεις το σημείο του κεφαλιού στο πιάτο χωρίς να το ξεψαχνίσεις θα σου προτείνουν να το δοκιμάσεις, να την απολαύσεις και τα ποδαράκια, κρατσανιστή όπως είναι σαν chip. Το κιλό κοστίζει 78 ευρώ, αν είστε δύο υπολογίστε πώς συνολικά το τραπέζι θα κοστίσει από 25 έως 45 ευρώ το άτομο, αναλόγως την όρεξή σας.
Όσο κι αν μοιάζει με σπίτι (που υπήρξε), τα Κανάρια είναι μία από τις πιο φημισμένες ψαροταβέρνες της Αθήνας.
Κι όλα αυτά τα χρόνια βρίσκεται σε μια γειτονιά στο Μοσχάτο, στην οδό Κανάρη…
Το κρασί το φτιάχνουν οι ίδιοι, o μούστος βράζει στα βαρέλια τους και εποχή που είναι, σε λίγες μέρες θα το έχουν έτοιμο. Το βάζουν μπροστά μας από τις κάνουλες των βαρελιών, κι όπως λένε, αυτή είναι μια κίνηση που σπανίζει πλέον στην Αθήνα και γι’ αυτό την αγαπούν οι θαμώνες.
Όσο ο καιρός το επιτρέπει να μένει ανοιχτή η αυλή στα Κανάρια, θα βλέπετε την οικογένεια να κατεβαίνει από τις σκάλες των από πάνω διαμερισμάτων, να αλλάζουν βάρδιες στο σέρβις και το τηγάνι, να κατεβάζουν τον σπιτικό χαλβά που βγάζουν για επιδόρπιο, η κάποτε μονοκατοικία με τη φουφού του ζευγαριού που δημιούργησε τον δικό του νόστιμο χώρο της πίσω στη δεκαετία του ‘50 έχει επεκταθεί για να φιλοξενήσει τους απογόνους, διατηρώντας όμως τη μνήμη αναλλοίωτη.
Έχουν περάσει από τα τραπέζια τους γνωστές προσωπικότητες;
Προτιμούν να μην περιαυτολογούν απαριθμώντας ονόματα, αλλά έχουν περάσει. Και πολύ νέο κόσμο θα συναντήσετε εκεί, που έχει μάθει το μαγαζί από τους γονείς του και συνεχίζει να πηγαίνει. Γιατί τα Κανάρια δεν είναι ένα instagraμικό μαγαζί, μας έρχεται από μια άλλη εποχή. Είναι η επιτομή του πώς διαδίδεται το καλό φαγητό από στόμα σε στόμα και φέρνει κόσμο από κάθε περιοχή της Αθήνας μέχρι μια γειτονιά στο Μοσχάτο.
Και επειδή διαπίστωσα ότι αρκετοί μπερδεύεστε, υπάρχουν δύο μαγαζιά στην Αθήνα με το όνομα «Τα Κανάρια», τα οποία όμως δεν συγγενεύουν όμως μεταξύ τους. Το πιο παλιό, η περί ο λόγος sui generis ψαροταβέρνα και το καφενείο του Κεραμεικού που είναι ωραίο με τον δικό του τρόπο.