Η πρώτη εντύπωση είναι «τι φανταστικό κλαμπ θα ήταν αυτό». Τα σκαλάκια στην υποδοχή θα διαχώριζαν την είσοδο από το dancefloor και το πατάρι θα μπορούσε να λειτουργεί ως πανοπτικό της πίστας, έτσι όπως συμβαίνει στις σωστές χορευτικές αρένες. Αρέσει στον Κώστα Πισσιώτη η σκέψη, «θα το λέω», μου λέει.
Κάτι που οδηγεί στη δεύτερη εντύπωση. Ότι το hashtag #notarestaurant που συνοδεύει το δελτία τύπου και γνωριμίας δεν είναι μόνο μάρκετινγκ τέχνασμα. Ο Proveleggioς σου δημιουργεί τη διάθεση να τον επισκεφθείς, κι ανεξάρτητα από το που θα κάτσεις (μπάρα ή τραπέζι, σίγουρα όχι μπροστά στην ανοιχτή κουζίνα – ο Κοντιζάς είναι για την ώρα ανένδοτος), να συνοδέψεις ένα καλό κρέας με μια καλή βότκα. Έτσι απλά και λίγο «μπρουτάλ», όπως διαβάσατε να το προσδιορίζει κι ο ίδιος.
Χωρίς τη σύμβαση «πήγαμε κάπου καλά για φαγητό», χωρίς μεγάλους καταλόγους, πολλές πληροφορίες, αγχωμένους σερβιτόρους να παπαγαλίσουν τεχνικές που είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν αλλά όχι να γνωρίζουν. Με την Πόπη Σεβαστού στο πόστο της πίσω από το μπαρ να περιμένει αν θες να σηκωθείς και να συνεχίσεις με επόμενο ποτό και το σέρβις να έχει οδηγία να είναι όχι-και-τόσο-τυπικό.
H Πόπη Σεβαστού (Mama Roux, El Rey Alobar, Gazarte) στο μπαρ (ποτά 7-12 ευρώ/ κοκτέιλ 8,5-12 ευρώ)
Ο Κοντιζάς και η μπριγάδα του: (αριστερά προς τα δεξιά) Πάνος Χαρβαλάκης, Λευτέρης Ρούσσος, Σταύρος Τσάμης, Δημήτρης Πελέκης, Άλκης Θεοχαρίδης
Το comfort αναζητήθηκε τόσο πολύ στην εστίαση αυτής της, από κάθε άποψη, πιεσμένης δεκαετίας που κατάντησε κλισέ από τα πιο αφόρητα. Αξιοποιώντας την καλή προαίρεση του καθιερωμένου Nolan και τη δημοφιλία του Σωτήρη Κοντιζά, ο Proveleggioς ξεκινάει με εξαιρετικά καλές πιθανότητες να καταφέρει να το προσφέρει. Ο Σωτήρης Κοντιζάς μάλλον βρήκε το δικό του. Αισθάνεται πιο άνετα από οπουδήποτε αλλού στην τοποθεσία «το εργαστήριό μου»…