Μπήκα στο «κουκλόσπιτο» της στοάς στην πλατεία της Αγίας Ειρήνης, ένα πολύ κρύο πρωινό του εορταστικού Δεκεμβρίου. Περνώντας την φασαρία και την αναταραχή της πλατείας, άνοιξα τη μικρή πόρτα του Σοκολάτα και για την επόμενη ώρα έκλεισα πίσω μου την πόρτα στην Αθήνα. Στο μαγαζί με υποδέχτηκε με ενθουσιασμό και λίγο εκνευρισμό ο Άμπι – που μόλις του είχα χαλάσει τη βόλτα, οι ταξιδιάρικες μυρωδιές της σοκολάτας και η φωνή της Cesaria Evora. Τότε το κατάλαβα. Το μικρό μαγαζί της Πελαγία Κόντζογλου ήταν βγαλμένο από κάπου αλλού, ίσως κάποια στοά του Παρισιού ή της Φλωρεντίας.
Το μαγαζί της στοάς ήταν το πρώτο από τα δύο μαγαζιά-ναούς της σοκολάτας, το οποίο έχει φτάσει αισίως τα 14 χρόνια. Η Πελαγία Κόντζογλου μου εξήγησε πως η ιδέα για το Σοκολάτα, ξεκίνησε ουσιαστικά ανάποδα.
O Αμπινάο που πήρε το όνομα του από μια ποικκλία σοκολάτας αφρικάνικης προέλευσης.
«Όταν έφυγα από το μπάρ που είχα στα Εξάρχεια θέλησα απλά να ονομάσω το νέο μου μαγαζί Σοκολάτα. Ουσιαστικά η ιδέα ξεκίνησε από το όνομα. Αυτό ήταν ένα χαριτωμένο τετράγωνο μαγαζάκι, το οποίο μόλις είδα το ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα. Μου άρεσε το όνομα «Σοκολάτα» για αυτό που σήμαινε. Παραπέμπει σε κάτι γλυκό, αντικαταθλιπτικό, ερωτικό και διεγερτικό μια μείξη στοιχείων που συνθέτουν την ευτυχία».
Η ίδια δεν είχε καμία σχέση με τη σοκολάτα όταν πρωτάνοιξε την πόρτα του μαγαζιού, δεν υπήρχε άλλωστε τότε στην Αθήνα αυτό που εκείνη ονομάζει σοκολάτα. Έτσι, θέλησε να φέρει στα ράφια του μαγαζιού της τις καλύτερες και πιο ιδιαίτερες ποικιλίες της απόλυτης απόλαυσης. «Στην αρχή ξεκίνησα με 4-5 ποικιλίες σοκολάτας, και τώρα πια χρησιμοποιώ γύρω στις 30», μου λέει δείχνοντας μου τις πλάκες στον πάγκο.
Η διαδικασία του ανακατέματος της σοκολάτας φαίνεται να είναι ένας είδος τέχνης που αν δε σε μυήσει στα αρώματα και τις γεύσεις του δεν μπορείς να το κάνεις. «Η σοκολάτα είναι αυθεντική και πολύτιμη, οπότε πρέπει να παθιαστείς μαζί της και να την αγαπήσεις για να την τιθασεύσεις. Πρέπει να κάθεσαι μπρικάκι-μπρικάκι και να φτιάχνεις αυτό που θα δώσεις στο επισκέπτη. Πρέπει να το κάνεις με μεράκι».
Το μαγαζί της ή αλλιώς το «κουκλόσπιτο» της σοκολάτας, διαθέτει μόλις λίγα τραπεζάκια κι ακόμα κι αν κατά καιρούς ο κόσμος περιμένει σε ουρές για να κάτσει δεν θέλει να προσθέσει καθίσματα ή να αλλάξει μαγαζί. Όπως μας εξηγεί, δεν μπορείς να έχεις εκατό σοκολάτες να φτιάξεις στο χέρι. Όταν κάτι λαμβάνει την όψη του μαζικού και γρήγορου χάνει την ποιότητά του. «Ακόμα κι όταν το μαγαζί έχει πολύ κόσμο – ιδιαιτέρως τώρα που είναι περίοδος γιορτών – δεν βιάζομαι ποτέ. Είναι δουλειά στο χέρι, μπρικάκι-μπρικάκι, χρειάζεται χρόνο. Προτιμώ να μην εξυπηρετήσω κάποιον από το να του προσφέρω μια σοκολάτα χαμηλής ποιότητας. Αντιθέτως, όποτε έχουμε πολύ δουλειά, βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου να κάνω τις καλύτερες σοκολάτες μου. Το πραγματικό στοίχημα είναι να είσαι χαμογελαστός και προσιτός με τους «φίλους» που έρχονται στο μαγαζί σου».
Μέσα στα χρόνια βρέθηκαν πολλοί άνθρωποι που αγάπησαν τη σοκολάτα και ακόμη περισσότεροι που αγάπησαν τη Σοκολάτα. Ακόμα και δίπλα στα πολυδιαφημισμένα μεγαθήρια της πλατείας αυτό το αλλούτερο μαγαζάκι που μυρίζει κάτι από όνειρο, και μοιάζει με κουκλόσπιτο έχει το δικό του πιστό κοινό. Το μαγαζί δεν τους αφορά όλους. Είναι από εκείνους τους χώρους που έχουν τη δική του προσωπική ενέργεια. Αν κάποιος δεν ταιριάζει στο μαγαζί, ο χώρος τον αποβάλλει από μόνος του.
«Στόχος μου είναι να μπορώ να προσφέρω σε όσους έρχονται στα μαγαζιά μου ένα ταξίδι. Ένα ιδιαίτερο ταξίδι αρωμάτων και σκέψεων. Μπορείς να κάνεις πολλές σκέψεις πίνοντας μια σοκολάτα από το Περού, τη Νέα Γουινέα, τη Μαδαγασκάρη, τη Βραζιλία, τη Γρανάδα ή τον Άγιο Δομίνικο. Είναι ένα ταξίδι μέσω της γεύσης».
Μέσα στα 14 χρόνια ζωής του Σοκολάτα, η πλατεία της Αγίας Ειρήνης έχει αλλάξει άρδην. Η ιδιοκτήτρια μας εξηγεί πως όταν είχε ανακοινώσει πως θα άνοιγε το μαγαζί ο κόσμος πίστευε πως ήταν τρελή. Θα άνοιγε ένα μαγαζί στη στοά της Ερμού στην πλατεία της Αγίας Ειρήνης και θα πουλούσε σοκολάτες! Σήμερα, όμως, η πλατεία έχει τελείως άλλη όψη. Είναι από τα πλέον διαδεδομένα και mainstream μέρη της Αθήνας. Εκείνη όμως δεν το βρίσκει μια θετική εξέλιξη. «Οι πιάτσες εξαφανίζουν τα στέκια», μου λέει. Μου μιλάει με νοσταλγία για την περίοδο εκείνη που η πλατεία της Αγίας Ειρήνης ήταν μια αυθεντική περιοχή με έναν δικό της προσωπικό χαρακτήρα. Τώρα πια αυτός ο χαρακτήρας έχει χαθεί, και μαζί του χάθηκε και η έννοια του στεκιού.
Το τελευταίο σοκολατένιο εγχείρημα της βρίσκεται λίγο πιο πάνω από τη στοά, στην οδό Βουλής μαζί με τον συνέταιρο της Χρήστο Παπαγιαννόπουλο. Αυτό το μαγαζί είναι φτιαγμένο με μια πιο αρχιτεκτονική ματιά (του αδερφού Δανιήλ Κόντζογλου). Είναι πιο μεγάλο, πιο φωτεινό και κάπως πιο «ενήλικο». Σε ένα πιο industrial στυλ, τα κάδρα κι εκείνη η μεγάλη αυθεντική αφίσα από το Amacord του Φελίνι (και αυτή του Δανιήλ) του δίνουν έναν πολύ δυναμικό χαρακτήρα.
«Η περιοχή αυτή της οδού Βουλής είναι μια υπέροχη γραφική γειτονιά της Αθήνας. Ήθελα να κάνω ένα παραπάνω βήμα όχι απλά εμπορικής φιλοδοξίας – δε γίνεται φραντσάιζ άλλωστε όλο αυτό, γιατί δεν μπορείς να το κοπιάρεις. Είναι προσωπικό κι αυθεντικό αυτό που γίνεται στα δύο μαγαζιά. Εδώ πρέπει να αγαπάς τη σοκολάτα, να γουστάρεις να τη φτιάχνεις», μας λέει μιλώντας για το μαγαζί της οδού Βουλής. Γελώντας μου λέει πως το πιο παράξενο και ίσως τελικά ταιριαστό επίθετο που έχει αποδοθεί στο μαγαζί είναι το «γενναίο». Γιατί αντί να του βάλει κάποια παραπάνω τραπεζάκια, εκείνη επέλεξε να φτιάξει έναν μεγάλο πάγκο εργασίας. Έτσι, το αποκαλεί και η ίδια πλέον, το «γενναίο» μαγαζί.
Ένα από τα ομορφότερα χαρακτηριστικά του μαγαζιού στη Βουλής, το εντόπισα καθώς καθόμουν στα έξω τραπέζια παρέα με τον Αμπινάο. Το μαγαζί βρίσκεται σε ένα κομμάτι της ακόμα ζωντανής παλιάς Αθήνας. Ο κόσμος είναι μια παρέα και η γειτονιά δεν έχει χάσει τη συντροφικότητά της. Κόσμος περνάει και χαιρετάει τους θαμώνες και παίζει με τον Αμπινάο. Δεν είναι όλοι γνωστοί.
Στα δύο μαγαζιά της , όμως, δεν μπορεί να βρει κανείς μόνο την καλύτερη σοκολάτα της Αθήνας. Για τους λάτρεις του καλού καφέ το μαγαζί διαθέτει ποικιλίες οργανικού καφέ – ο οποίος από προσωπική εμπειρία ήταν θαυμάσιος, διαθέτει ποικιλίες αρωματικών τσαγιών, χειροποίητα γλυκά και σάντουιτς.
Γυρνώντας πάλι στο κρύο των Αθηναϊκών δρόμων, ένιωθα να έχω τυλιχτεί στο άρωμα της σοκολάτας – της οποίας η μυρωδιά είναι τελικά τρομερά εθιστική. Τώρα πια ξέρω που θα πηγαίνω για να απολαύσω ένα ταξίδι με μια απολαυστική σοκολάτα. Σε έναν από τους δυο Αθηναϊκούς ναούς της «Σοκολάτας».
