Προφανώς, όταν ξεκίνησε να λειτουργεί σαν σουβλατζίδικο θα είχε άλλο όνομα από αυτό που έχει τα τελευταία χρόνια γιατί ο Παρνασσός τότε ήταν απλώς ένα βουνό. Το 1975 ξεκίνησαν τα πρώτα έργα για την κατασκευή του χιονοδρομικού κέντρου ενώ το “Στέκι των Σκιέρ”, το εμβληματικό σουβλατζίδικο της Λιβαδειάς, υπάρχει από το 1966.
“Παλιά δίναμε μόνο καλαμάκι στη λαδόκολλα” μου λέει η Πέγκυ που μαζί με τον αδερφό της Βαγγέλη Αυγέρη “τρέχουν” τα τελευταία δέκα χρόνια το μαγαζί. “Γινόταν ο κακός χαμός, κόσμος μαζευόταν από παντού, ειδικά τα Π/Σ/Κ όταν κατέβαινε το κομβόι από τον Παρνασσό με τους σκιέρ και λίγο πριν πάνε στην Αθήνα, έκαναν την παραδοσιακή στάση για σουβλάκι-καλαμάκι χοιρινό στο στέκι τους”.
Τα χρόνια πέρασαν, η κρίση ήρθε, η δουλειά δεν είναι όπως παλιά, δεν δουλεύουν κατά 80% με Αθηναίους. “Τώρα ο κόσμος δεν έχει να φάει, το σκι τους μάρανε”, λέει ο Βαγγέλης και κάθεται μπροστά από το επικό τζουκμπόξ, σήμα κατατεθέν του μαγαζιού, όπως και τα κολλημένα πέδιλα του σκι στον τοίχο και οι φωτογραφίες των παικτών του Λεβαδειακού. Όλες οι εντεκάδες από παλιά μέχρι και σήμερα. Δεν υπάρχει άνθρωπος από την ομάδα που να μην έχει επισκεφθεί το Στέκι των Σκιέρ.
Το τζούκμποξ παίζει επιτυχίες για περασμένες αγάπες, υπάρχει αρκετός Μυτιληναίος, Μητροπάνος, Πάριος και Βοσκόπουλος. Ταιριάζει με το κλίμα, αν σκεφτεί κανείς πως (και) όλη η 70s-80s κοσμική Αθήνα (Βουγιουκλάκη, Μοσχολιού κ.α.) μετά τη Φτερόλακα και τα Κελάρια περνούσαν μια βόλτα για φαγητό με ζουμερά “όπως πρέπει” σουβλάκια στο φημισμένο μαγαζί δίπλα στο Ζάππειο της Λιβαδειάς. Δίκαιο.
Το Στέκι των Σκιέρ Πλατεία Λάμπρου Κατσώνη 18, Λιβαδειά, 22610 23027