Στην γιορτή των λουλουδιών τα τριαντάφυλλα βγαίνουν στο χρώμα που αγαπάς. Κάθε χρόνο, η πλατεία γεμίζει από κόσμο, κι εσύ μέσα σ’ αυτούς θυμάσαι πόσο σου αρέσουν τα λουλούδια και φτιάχνεις ένα μπουκέτο. Λουλούδια με αγκάθια ή χωρίς, λουλούδια με χρυσόσκονη, λουλούδια σε γλαστράκια και λουλούδια βαμμένα, σε χρώματα εξωπραγματικά, μπλε πράσινο λιλά. Και κάπου εκεί, πάγκοι για όλα τα γούστα, σουβλάκια, μπαλόνια και πλαστικά γυαλιά ηλίου. Η μέρα αυτή έχει κάτι από παλιά. Λίγο τα χρώματα σαν σε τεχνικολόρ, λίγο τα χαμόγελα, λίγο οι λουκουμάδες κι οι χοροί, μεταφέρεσαι, ξεχνιέσαι. Θυμάσαι το μέγεθος της πόλης σου, όλοι χωράνε σε μια πλατεία τελικά, βλέπεις το γείτονα που ποτέ μέχρι σήμερα δεν ήξερες τι δουλειά κάνει να τυλίγει τουλίπες, και θυμάσαι ότι ένα λουλούδι για δώρο πάντα είναι καλή ιδέα. Ύστερα τρως ένα σουβλάκι και χαζολογάς με τα τηλεκατευθυνόμενα που γκαζώνουν στο ίσωμα και σχολιάζεις τους περαστικούς. Γιορτή λουλουδιών με λίγο απ όλα δηλαδή. Μέσα στο μπλέξιμο αγχώθηκα κι εγώ λιγάκι, χάθηκα, φοβήθηκα μη με πατήσουν για ένα μάτσο τριαντάφυλλα φυστικί, και ένιωσα γερασμένη μέσα στους μαθητές που αντάλλαζαν λουλούδια. Στάθηκα λίγο παραέξω, ανάμεσα στο να αποδράσω και στο να δοκιμάσω λουκουμάδες με παράξενα σιρόπια, μα τελικά έκλεισα λίγο τα αυτιά και παρατήρησα. Το μόνο που έβλεπα ήτανε χέρια να ανταλλάσσουν,στεφάνια στα μαλλιά των κοριτσιών και χαμόγελα. Πόση ανάγκη για ένα πανηγύρι έχουμε όλοι τελικά. Κι ας χάνει το σκοπό του μέσα στις μπλεγμένες μυρωδιές. Χώθηκα με πυγμή μέσα στο πλήθος, διεκδίκησα το βεραμάν τριαντάφυλλό μου και σαν τρόπαιο το περιέφερα στην πλατεία μ ένα χαμόγελο κολλημένο στα χείλη. Γιατί στη γιορτή των λουλουδιών τα τριαντάφυλλα βγαίνουν στο χρώμα που αγαπώ.