Έχω την τύχη να εργάζομαι σε αυτό που λέμε καρδιά του κέντρου και δεν είναι σχήμα λόγου, πράγματι νιώθω ότι βρίσκομαι στην καλύτερη τοποθέσια να εργάζεται κανείς.
Κι αν κάτι παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη σύνθεση αυτής της καρδιάς δεν είναι άλλο από τα μαγαζιά του, από την εστίαση, τις μπάρες του και τα κουβέρ του που εργαζόμενοι (και μη) στην περιοχή τιμάμε μετά τη δουλειά.
Σε μέρες lockdown, η Κολοκοτρώνη και οι διακλαδώσεις της σταμάτησαν να είναι το κέντρο του κόσμου.
Ήταν έρημες λες και κάθε μέρα ξημέρωνε Κυριακή, και σε αυτή την Κυριακή ήταν πάντα 7 το πρωί, μόνο μια τέτοια ώρα και μέρα θα έμοιαζε έτσι ο δρόμος. Και πάλι όμως, θα είχε περισσότερη ζωή.
Όσο για το μπαρ που συνηθίζαμε να στριμωχνόμαστε, μάλλον για πρώτη φορά είδαμε πως μοιάζει όταν έχει κατεβασμένα τα ρολά του.
Το τέταρτο βήμα της άρσης των μέτρων έναντι του κορωνοϊού έγινε χθες, τη Δευτέρα 25 Μαΐου η εστίαση ξαναφόρεσε τις ποδιές της μόνο που για πρώτη φορά φόρεσε και γάντια, όχι για να μαγειρέψει, ακόμα και να σηκώσει τον δίσκο σερβιρίσματος.
Ακολουθώντας τους κανόνες που έχουν καθορίσει από κοινού το υπουργείο Ανάπτυξης και Επενδύσεων και η Επιστημονική Επιτροπή του υπουργείου Υγείας, οι προδιαγραφές για όσους μας ανοίγουν τους χώρους τους από εδώ και πέρα για την έξοδο μας περιλαμβάνονται απολυμάνσεις, καθαρισμοί, χρήση μάσκας από όλο το προσωπικό, τήρηση των αποστάσεων και πλύσιμο των χεριών φυσικά.
Βάσει της τροπολογίας του υπουργείου Εσωτερικών, ιδιοκτήτες και διαχειριστές καταστημάτων εστίασης θα πρέπει να τηρούν της αποστάσεις σε ό,τι αφορά τα τραπεζοκαθίσματα, τα οποία θα πρέπει να εκτείνονται σε διπλάσιο χώρο από τον αρχικά προβλεπόμενο.
Η αναλογία που ισχύει στο εσωτερικό του κατάστηματος είναι ένας πελάτης ανά δύο τετραγωνικά μέτρα. Η συνολική ωφέλιμη επιτρεπόμενη επιφάνεια λειτουργίας προκύπτει από το άθροισμα του εμβαδού της υπαίθριας επιφάνειας και της εσωτερικής ημιυπαίθριας επιφάνειας του κυρίως χώρου.
Η ελάχιστη απόσταση μεταξύ των τραπεζιών, σύμφωνα με την διάταξη των καθισμάτων είναι πλέον από 70 εκατοστά έως 1.70 μέτρα. Μέγιστος επιτρεπόμενος αριθμός καθήμενων σε ένα τραπέζι είναι τα έξι άτομα ενώ δεν υφίσταται όριο σε περίπτωση οικογένειας με ανήλικα παιδιά.
Το ρολόι κοντεύει να δείξει 7 το απόγευμα, η πρώτη μας στάση είναι το Galaxy της Σταδίου, για το ονόρε. Η εικόνα της μπάρας του εντελώς άδειας μοιάζει από τα άγραφα, κι έτσι θα συνεχίσει να είναι (μάλλον, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες εξαγγελίες), μέχρι τις 15 Ιουνίου.
Προς το παρόν, το εμβληματικό μπαρ της Σταδίου επανεφηύρε τον εαυτό του βγάζοντας τραπεζάκια στη Στοά που δείχνει ο έφιππος Κολοκοτρώνης της Σταδίου.
Ο Κωνσταντίνος και ο Στέλιος πίσω από την άδεια πλέον μπάρα του Galaxy ήξεραν ότι το βράδυ θα σερβίρουν γνωστούς θαμώνες…
Η ψυχή του μπαρ, ο κ. Γιάννης δεν είναι ακόμα στο πόστο του, εκεί βρίσκονται ο γιος του Κωνσταντίνος και ο Στέλιος. «Θα έχουμε κόσμο απόψε, οι θαμώνες έδειξαν ενδιαφέρον, τηλεφωνούσαν στον κ. Γιάννη να τον ρωτήσουν αν και πως θα ανοίξει. Περάστε και πιο μετά».
Ανέβασα μια φωτογραφία από εκεί, το πρώτο ποτό μετά από όσα δεν περιμέναμε να μας συμβούν και να μας το στερήσουν. «Μίλησέ μου, τι γίνεται εκεί, έχουν βγάλει έξω;» ήταν το πρώτο μήνυμα που έλαβα. Το δεύτερο έγραφε απλά «Αχ».
Στη Στοά Μπολάνη.
Βρισκόμαστε έξω από το 42 Barstronomy, με το προνομιακό πλάτωμα της Στοάς Μπολάνη που του επιτρέπει να απλώσει τα φερ φορζέ του, τα οποία μάλιστα αυξήθηκαν, για την ακρίβεια, διπλασιάστηκαν.
Το μαγαζί που είχε γίνει δημοφιλές και σε τουρίστες μέσω τουριστικών οδηγών αναμένει να δει πως θα κυλήσει το φετινό καλοκαίρι.
«Ανοίξαμε νωρίς το πρωί -όπως συνηθίζουμε- κι είδαμε ξανά εκείνους τους τακτικούς που συνηθίζουν να παίρνουν τον πρώτο καφέ της μέρας από εμάς να έρχονται. Η πρώτη μέρα έχει θετικό πρόσημο, ο κόσμος προτιμά έτσι κι αλλιώς να κάθεται την άνοιξη στον εξωτερικό χώρο του μαγαζιού και για εμάς ήταν το ιδανικό στιγμή προκειμένου να κάνουμε την επανεκκίνηση. Οι κρατήσεις άρχισαν να γίνονται από την προηγούμενη εβδομάδα, βλέπουμε ότι ο κόσμος επανήλθε στο μαγαζί σαν να του έλειψε πραγματικά το έξω», όπως μας είπε ο υπεύθυνος του καταστήματος Παύλος Παπαλαμπρακόπουλος.
«Ανοίξαμε νωρίς το πρωί -όπως συνηθίζουμε- κι είδαμε ξανά εκείνους τους τακτικούς που συνηθίζουν να παίρνουν τον πρώτο καφέ της μέρας από εμάς να έρχονται. Η πρώτη μέρα έχει θετικό πρόσημο», μας είπε ο Παύλος Παπαλαμπρακόπουλος.
Εκεί συναντήσαμε και τον bartender Γιάννη Κοροβέση, είχα διαβάσει μια ευχή και προτροπή του για την νέα εποχή εξόδου μια έρα πριν, «καλή επάνοδο στις μπάρες και τις σάλες όλης της χώρας. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να περάσετε όλοι καλά, αλλά και για να βεβαιωθούμε πως δεν θα συμβεί ποτέ ξανά άλλο τέτοιο lockdown. Αλληλεγγύη, αλληλοσεβασμός, κατανόηση και υπομονή», όπως έλεγε.
Εκτιμά ότι θα επιστρέψουμε όλοι σύντομα στην προ covid-19 εποχή, «σαν να είναι κάτι που έγινε χρόνια πίσω. Δεν λέω ότι θα βρεθούμε σε πάρτι, αλλά ο κόσμος θα αρχίσει να βγαίνει όπως θα έβγαινε αυτή την εποχή αν δεν είχε συμβεί τίποτα».
«Αλληλεγγύη, αλληλοσεβασμός, κατανόηση και υπομονή», συστήνει ο Γιάννης Κοροβέσης για τη νέα εποχή.
Αφού φρεσκαρίστηκε κάνοντας μια ανακαίνιση που κανονικά ήταν προγραμματισμένη για τον Αύγουστο, ένα από τα δημοφιλή εστιατόρια της γαστρονομικής πιάτσας του Συντάγματος άρχισε να ξαναστρώνει τα τραπέζια του.
Εκεί ήταν η Έλενα Ματζουράνη, η οικοδέσποινα ή manager του Nolan που όλοι γνωρίζουν και φωνάζουν με το μικρό της, έκανε εκτροπή τον αριθμό του εστιατορίου στο προσωπικό της τηλέφωνο ώστε να αρχίσει να δέχεται τις κρατήσεις μόλις ανακοινώθηκε το άνοιγμα. Το βραδινό σέρβις είναι σχεδόν sold out αυτή την εβδομάδα.
Η Έλενα μας ρωτάει αν βρίσκουμε αμήχανο το γεγονός ότι φοράει μάσκα, κι αν την ακούμε καλά. «Έχουμε οργανωθεί πολύ, το μενού μας είναι μίας χρήσης, κάθε τραπέζι έχει το δικό του ατομικό αντισηπτικό ενώ έχουμε δημιουργήσει τρία pit stop προκειμένου να απολυμαίνετε το προσωπικό. Έχουμε χωρίσει τα πόστα για να προσαρμοστούμε στη νέα συνθήκη, ένας βγαίνει για το σερβίρισμα κι άλλος μαζεύει και καθαρίζει τα τραπέζια. Ο κόσμος μας έλεγε στο τηλέφωνο ότι ανυπομονεί να μας ξαναδεί».
Στην οδό Βουλής.
Στις πρώτες κρατήσεις που έφτασαν, μία παρέα θέλησε να αλλάξει τραπέζι αφού είχε καθίσει ήδη σε αυτό που προοριζόταν για την κράτηση της, αυτές τις μέρες οι αλλαγές δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα για ένα εστιατόριο περιορισμένων θέσεων.
«Παρά την ανυπομονησία του, έχω την αίσθηση πως ο κόσμος κάθεται αμήχανος. Αλλά είναι η πρώτη μέρα, νομίζω πως είναι μια εβδομάδα υπόθεση να προσαρμοστούμε όλοι και να επιστρέψουν στα εστιατόρια όσοι τα αγαπούν νιώθοντας μεγαλύτερη άνεση σε αυτά».
Πριν σχεδόν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση της, εμφανίστηκε ένα νεαρό ζευγάρι ρωτώντας αν υπάρχει κάποιο διαθέσιμο τραπέζι χωρίς κράτηση. Όταν η λύση βρέθηκε αμέσως, οι δυο τους έβγαλαν επιφωνήματα ανακούφισης και χαράς, «επιτέλους, μας λείψατε», είπαν.
«Ο κόσμος μας έλεγε στο τηλέφωνο ότι ανυπομονεί να μας ξαναδεί». Το τηλέφωνο σήκωνε η Έλενα του Nolan.
Μόλις ο καιρός δώσει το σήμα ότι το ελληνικό καλοκαίρι έφτασε, ένας δρόμος όπως είναι η Μητροπόλεως και η απόληξη της που οδηγεί στην Πλατεία Μοναστηρακίου και στα ιστορικά της κεμπαπτζίδικα συνήθως σφύζει από ζωή, αφού γεμίζει με τους επισκέπτες της πόλης που έχουν κάνει μίλια για να φτάσουν στην πρωτεύουσα, να κάνουν μια στάση κι έπειτα να σαλπάρουν για τα νησιά.
Ωστόσο, η εικόνα των πιο διαχρονικά τουριστικών και παλιών που βάζουν τη γεύση σε πίτα δεν θα μπορούσε να τοποθετηθεί σε μια άλλη χρονιά. Ο άνθρωπος στο εξωτερικό ταμείο -απ’ όπου θα περάσουν όλοι- φοράει ασπίδα προσώπου ενώ ένας υπάλληλος ενημερώνει τους λίγους για την ώρα περαστικούς ότι προσφέρεται σουβλάκι στο χέρι.
Πίσω από τα άδεια τραπέζια του Μπαϊρακτάρη και σε μια οθόνη πολλών ιντσών που ο ήχος της έχει μπει στη σίγαση εμφανίζεται ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ που έκανε λόγο για «γεμάτα καφέ και μπαρ στη Θεσσαλονίκη», τουλάχιστον αυτό έγραφε το σούπερ.
Στο τέλος τη οδού Μητροπόλεως.
Στο στενό της Πρωτογένους.
Σ’ ακόμα ένα δημοφιλές στέκι του κέντρου, στον κήπο του six d.o.g.s η Μαριάννα σερβίρει για πρώτη φορά με μάσκα, νιώθοντας ότι αυτό το κάλυμμα στο πρόσωπο την κάνει να χάνει την περιφερειακή της όραση, περιμένει να το συνηθίσει. Αυτό που πιστεύει ότι δεν θα αντέξει με τη ζέστη που θα έρθει είναι τα γάντια. Βρισκόμαστε σε ένα στέκι αμιγώς νεανικό, κάθε νέα γενιά της πόλης τα τελευταία 10 χρόνια έχει περάσει από εκεί.
Πριν φτάσουμε αναρωτιόμουν αν ο κόσμος που κατέβαινε από τα προάστια στο κέντρο θα μπει με την ίδια ευκολία στο μετρό, αν συνήθισε στις πλατείες και σε έναν πιο οικονομικό τρόπο εξόδου, αν θα επιστρέψει με την ίδια θέρμη στα μπαρ για να συναντήσει φίλους που μετά την άρση των μέτρων απαγόρευσης κυκλοφορίας και χωρίς τα sms φρόντισε να δει, απ’ όσο κατάλαβα από τις κοινοποιήσεις στα social.
Κοιτάζοντας τον αμφιθεατρικό κήπο από κάτω μου φάνηκε σχεδόν γεμάτος και ήταν στα πάνω του διαζώματα, παρότι ήταν Δευτέρα, αν και πρόκειται για επίσης ένα μέρος που επισκέπτονται τόσο οι γηγενείς της πόλης όσο και εκείνοι που προσγειώνονται για να την ανακαλύψουν και προς το παρόν απουσιάζουν από το κάδρο της Αθήνας.
Λίγο πιο πέρα, οι «μόνιμοι κάτοικοι» της Πρωτογένους επέστρεψαν, η ζωή στο Βarrett που μπορεί να ανοίξει όλα του παραθυρόφυλλα φαινόταν να κυλάει όπως και πριν, ακόμα και το εσωτερικό του θύμιζε ευχάριστα την έξοδο πριν την πανδημία.
Κατεβαίνοντας τα γνωστά σκαλοπάτια της Αβραμιώτου.
Η Μαριάννα σερβίρει για πρώτη φορά με μάσκα στον κήπο του six d.o.g.s. Και προσπαθεί να το συνηθίσει.
Έπειτα από 70 ημέρες αναγκαστικού διαλλείματος, τα τραπέζια που ξαναέβγαλε Το Λοκάλι σε μια ιδανική τοποθεσία του Ψυρρή γέμισαν ξανά, μόνο που οι κρατήσεις για ποτό και για φαγητό έχουν πλέον διάρκεια 2,5 ωρών.
«Έγιναν κάποια αρνητικά σχόλια, όμως θέλουμε να εξυπηρετήσουμε όσο περισσότερο κόσμο θέλει να βγει και να μας επισκεφτεί». Ο Δημήτρης Κιάκος παρατήρησε ότι δεν ήταν λίγοι εκείνοι που δεν γνώριζαν πόσοι και πως θα βγαίνουμε από εδώ και πέρα, πώς θα γίνει η επανεκκίνηση της εξόδου στα μπαρ και τα εστιατόρια. «Κάποιοι ήθελαν δεκάρι τραπέζι ενώ μια γυναίκα ήθελε να μετακινήσει την καρέκλα της γιατί δεν την εξυπηρετούσε όπως ήταν τοποθετημένη, πρόκειται για πράγματα που καλούμαστε να εξηγήσουμε στον κόσμο. Είναι θεμιτό σε μέρη σαν τις αυλές να νιώθουν μια ελευθερία κινήσεων, μεγαλύτερη απ’ ότι σε ένα κλειστό και περιορισμένο χώρο, μόνο που τώρα βρισκόμαστε σε ειδικές συνθήκες», καταλήγει ενώ στεκόμαστε δίπλα στο πολλών ml αντισηπτικό που έχει τοποθετηθεί στην είσοδο της κατάμεστης αυλής.
Καλωσήρθατε στο Λοκάλι.
«Είναι θεμιτό σε μέρη σαν τις αυλές να νιώθουν ελευθερία κινήσεων, μεγαλύτερη απ’ ότι σε ένα κλειστό και περιορισμένο χώρο, μόνο που τώρα βρισκόμαστε σε ειδικές συνθήκες», εξηγεί ο Δημήτρης Κιάκος ενώ βρισκόμαστε στην κατάμεστη αυλή του Ψυρρή, στο Λοκάλι.
Ένα από τα κορυφαία γαστρονομικά εστιατόρια της Αθήνας, το Aleria της οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου -που πολύ πρόσφατα ο έγκριτος οδηγός Gault & Millau και αξιολόγησε με δύο σκούφους ενώ ανακοίνωσε και την υποψηφιότητα του ήδη πολυβραβευμένου Γκίκα Ξενάκη στην κατηγορία «Καλύτερος σεφ της χρονιάς»- άνοιξε ξανά τις πόρτες μιας νεοκλασικής μονοκατοικίας του 19ου αιώνα στο Μεταξουργείο. Εν μέσω καραντίνας, ο διακεκριμένος σεφ μας έκανε να μπούμε σε πολλά instragram live επικεντρωμένα στις συνταγές του. «Όπως κι εγώ, έτσι και πολλοί συνάδελφοι προσπαθήσαμε να κρατήσουμε μια επαφή με τον κόσμο σε αυτή την πρωτόγνωρη για όλους μας συνθήκη, να τον παρακινήσουμε να ασχοληθεί με κάτι δημιουργικό όπως το φαγητό, όμως, τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη δια ζώσης επαφή που έχουμε με τους ανθρώπους που επισκέπτονται το εστιατόριό μας. Είμαι συγκρατημένα αισιόδοξος για την επόμενη μέρα των εστιατορίων, αφού, το καλοκαίρι θα έρθει κόσμος από το εξωτερικό και θα υπάρξει κίνηση. Όμως, νομίζω πως ο Οκτώβρης είναι ο μήνας που θα δείξει ποια είναι πραγματικά η νέα εικόνα της πόλης».
Το εστιατόριο που είναι αφοσιωμένο στη νέα ελληνική κουζίνα έδειξε πως έχει γρήγορα αντανακλαστικά, μόλις δημιούργησε δύο νέα μενού γευσιγνωσίας και θα σερβίρει αποκλειστικά αυτά, αφήνοντας στην άκρη για λίγο το a la carte. «Πλέον προσφέρουμε και μια οικονομική λύση χωρίς να κάνουμε καμία έκπτωση στην ποιότητα και την πρώτη μας ύλη. Όσα θα δείτε στα μενού προσφέρονται ατομικά, σε έτσι ώστε να μην μοιράζεται ένα τραπέζι από το ίδιο πιάτο».
Ο σεφ φοράει ασπίδα προσώπου, όπως και όσοι μας υποδέχτηκαν στο εστιατόριο, νιώθει ότι προς το παρόν μοιάζει αμήχανη αυτού του είδους προστασία όταν θέλει να χαιρετήσει κάποιον, όσους έρχονται για να απολαύσουν τη δουλειά εκείνου και της ομάδας του. Η σάλα του Αleria αυτή τη διαφορετική Δευτέρα ήταν γεμάτη.
«Όπως κι εγώ, έτσι και πολλοί συνάδελφοι προσπαθήσαμε να κρατήσουμε μια επαφή με τον κόσμο σε αυτή την πρωτόγνωρη για όλους μας συνθήκη, να τον παρακινήσουμε να ασχοληθεί με κάτι δημιουργικό όπως το φαγητό, όμως, τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη δια ζώσης επαφή που έχουμε με τους ανθρώπους που επισκέπτονται το εστιατόριό μας». Ο διακεκριμένος σεφ Γκίκας Ξενάκης μόλις ξαναμπήκε στην κουζίνα του Αleria.
Στον πεζόδρομο της Παραμυθίας, ο Proveleggios δοκιμάζει για πρώτη φορά να σερβίρει έξω ενώ το γειτονικό Beauty Killed The Beast έχει αυξήσει τα ήδη γνωστά δικά του που περιβάλλονται από ψηλά φυτά.
Ο Νίκος Πιπέρας θυμάται πως πέρυσι τέτοια περίοδο, πολλοί ήταν εκείνοι που άρχισαν να κανονίζουν τριήμερα και κοντινές εξορμήσεις. «Ο κόσμος αναγκάστηκε να μείνει μέσα και μπορεί να το συνήθισε, παράλληλα όμως, έχει και πολλά αγαπημένα μαγαζιά τα οποία θέλει να επισκεφθεί. Aν και βρισκόμαστε όλοι σε αχαρτογράφητα νερά, πιστεύω πως το Σαββατοκύριακο που θα έρθει θα είναι ζωντανό όπως θα ήταν και πριν».
«Aν και βρισκόμαστε όλοι σε αχαρτογράφητα νερά, πιστεύω πως το Σαββατοκύριακο που θα έρθει θα είναι ζωντανό όπως θα ήταν και πριν». Ο Νίκος Πιπέρας του Beauty Killed The Beast.
Είναι πλέον περασμένες 11 και η Κολοκοτρώνη που πριν μερικές ώρες έδειχνε να περνάει μια συνηθισμένη Δευτέρα ξαφνικά είναι γεμάτη, μπορεί να μην έχει την περατζάδα της Παρασκευής και του Σαββατοκύριακου που θα ανέμενε κανείς μετά από τόσο εγκλεισμό όμως ο κόσμος στα τραπεζοκαθίσματα της έχει αυξηθεί αισθητά.
Μια παρέα που ξεπερνά τα 6 άτομα έχει πάρει το ποτό της στο χέρι και στέκεται απέναντι από ένα κατ΄αλλα γεμάτο μπαρ, ίσως μάλιστα οι μεταξύ τους αποστάσεις να μην τηρούνταν κατά γράμμα αλλά και ποιος μπορεί να βγάλει μεζούρα να τις μετρήσει; Κι έξω από το μικρό στέγαστρο που τους κάλυπτε έβρεχε καταρρακτωδώς.
Επέστρεψα στο Galaxy και η πρόβλεψη των ανθρώπων του ήταν σωστή, πράγματι, τα έξω τραπέζια που αλλάζουν τη μέχρι σήμερα εικόνα της στοάς είναι γεμάτα από κόσμο που ανυπομονούσε να επισκεφτεί το μπαρ με κάθε τρόπο.
Οι παραγγελίες τους ήταν τα «κλασικά», υπήρξε εκείνος που διαπίστωσε ότι το «Galaxy είναι μπαρ, άρα είναι η μπάρα του» που όμως δεν θα λειτουργήσει αυτές τις μέρες. Δύο φίλες που συναντήθηκαν τυχαία εκεί σχολίασαν γελώντας ότι καθισμένες όπως είναι στη στοά και με τον χοιρινό μεζέ που παρήγγειλε η μία, νιώθουν λες και έχουν βρεθεί σε μεζεδοπωλείο αντί για το στέκι τους. Υπήρξε κι αυτός που κατέληξε στο ότι αν δεν χαιρετάς τον κ. Γιάννη με χειραψία είναι λες και χάνεις τη μισή εμπειρία της εξόδου, οι συνδαιτήμονες του έλεγαν ότι πρώτη φόρα νοστάλγησαν τόσο πολύ ένα hangover.
Ένα τραπέζι που στεκόταν κυκλικά και όρθιο φώναξε «Φτου Ξελευτερία» ενώ τσούγκριζε. Κάποιοι κανόνισαν να ξαναδώσουν ραντεβού την επόμενη μέρα στο ίδιο μέρος, στην ίδια στοά που μπορεί να έχει μια νέα εικόνα αλλά τους ίδιους αμετανόητους πιστούς.