Υποκουλτούρας επιβράβευση.
Του Θωμά Κοροβίνη
Είναι χρόνια τώρα που με άρθρα, συνεντεύξεις, βιβλία μου αλλά και όποτε μου δινόταν η ευκαιρία σε συναυλίες μου ή παρουσιάσεις βιβλίων -μεγάλη εξουσία το μικρόφωνο και αναλόγως με το τι φρονεί ο καθείς έχει τις σχετικές επιπτώσεις του- να στιγματίζω και να έρχομαι σε ευθεία ρήξη όχι μόνο με τους ίδιους τους τυχάρπαστους και επικίνδυνους για το κοινό καλό επιλεγμένους εκπροσώπους του αλλά κυρίως με τον ίδιο το λαό που τους διαλέγει ως εκφραστές του. Η ενδοτικότητα των συμπατριωτών μας που οδήγησε σταδιακά στην πολιτική απάθεια, την ηθική κατάπτωση και τον θρίαμβο της υποκουλτούρας είχε αρχίσει πολύ πριν απ’ την κρίση. Ο εξαμερικανισμός, η παγκοσμιοποίηση και τα σιαμαία αυτής ευρωμνημόνια που ακολούθησαν έμοιαζε να αποτελείωνουν το ήθος ενός λαού που γέννησε τον Καραϊσκάκη και τον Λαμπράκη, τον Μακρυγιάννη και τον Παναγούλη. Παρ’ όλα αυτά κάποιοι αντιστέκονταν. Το φως σε ξετυφλώνει καμιά φορά από κει που δεν το περιμένεις!
Ιδού παράδειγμα λαμπρό: ο αγγελόλαλος μα «αγράμματος» Καζαντζίδης δεν ενέδωσε λεπτό στις σειρήνες του αεριτζίδικου πλουτισμού και δεν γλίστρησε -υπόδειγμα- στο λάκκο της υποκουλτούρας. Ο αθάνατος αδερφός Ρασούλης την είχε πατήσει κάποτε προσπαθώντας να προστατέψει τον Ψωμιάδη απ’ τα βέλη της «αριστεράντζας», όπως έλεγε. Ο Μανώλης ήταν αμνός. Ο άλλος είναι ασιατικός λύκος. Όταν τελευταία οι Θεσσαλονικείς είχαν αρχίσει να αισχύνονται ως συνυπεύθυνοι για το κατάντημα της πόλης τους με την συνηγορία και του αρχικλέφτη δήμαρχου που τους τάιζε κουτόχορτο -Ρουβάδες που κατέβαιναν με σχοινιά απ’ τους ουρανούς και αποθέωνε ο συνοικιακός όχλος- ήταν πολύ αργά. Εξάλλου κανείς δεν παραδέχονταν στις αγορές και στις ταβέρνες ότι τους είχε ψηφίσει. Διπροσωπία βέβαια. Και χοντρός φαρισαϊσμός.
Τα ίδια θα γίνουν και στο Βόλο, αυτό το δοξασμένο λιμάνι των καπνεργατών και του προσφυγικού προλεταριάτου που μεγάλο κομματι των κατοίκων του μοιάζει να έχει χάσει τη μνήμη του και να περιφρονεί την ιστορία του. «Τοιούτοις ημίν τοιούτος εμπρέπει αρχιερεύς», λένε οι Γραφές. Αλλά εδώ το πράμα μοιάζει πιο επικίνδυνο απο το προγενέστερό του της Θεσσαλονίκης. Θα κληθούμε να χορέψουμε στο τέμπο του πιο φτηνού, παρακμιακού σκυλάδικου. Και να δείτε ποιοί θα σπάνε τα πιάτα! Μπαίνουν κι άλλα παιχνίδια μέσα που γεννιούνται σε σκοτεινά παρασκήνια. Αυτοί τουλάχιστον ήξεραν, οι ψηφοφόροι εννοώ. Μη μας πουν ότι γελάστηκαν! Λοιπόν, «Νυξ ζοφερά και ασέληνος»! Όμως τώρα, τώρα, τί κάνουμε;
Ο Θωμάς Κοροβίνης είναι συγγραφέας (μεταξύ άλλων, το 2011 τιμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το βιβλίο του Ο γύρος του θανάτου) συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής λαϊκών τραγουδιών. Στις 5 Ιουλίου θα διοργανώσει για πέμπτη χρονιά θα οργανώσει στο κτήμα του στα Λεχώνια Πηλίου μια βραδιά πανελλήνιας συνάντησης συγγραφέων και αναγνωστών της νεοελληνικής λογοτεχνίας, με τη συμμετοχή μουσικών συγκροτημάτων.
Στη χώρα του παράδοξου, μεγάλο ποσοστό επιλέγει επιφανειακά και αντιδραστικά.
Του Νίκου Μπαρπάκη
Δε θα κρίνω προσωπικά το νέο δήμαρχο, άλλωστε μόνο ως υπόδικο ποδοσφαιρικό παράγοντα τον γνωρίζω, όπως και όλοι. Θέλω όμως να επισημάνω ότι σε αντίθεση με αυτό που διατείνεται ο ίδιος, η παρουσία του σίγουρα δεν ενώνει το κοινό της πόλης του Βόλου. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι ο φαινομενικά ακομμάτιστος ήρωας της βιοπάλης -και της διασκέδασης- δεν έχει ρεύμα, ακόμα και το οτι μιλάμε για αυτόν είναι απόδειξη. Αν πρέπει όμως να μιλάμε σωστά, ας επισημάνουμε και ότι τα «critical masses» υπάρχουν τελικά, ακόμα και αν δεν είναι hip ή δεν ξέρουν από κανόνες κοινωνικής ψυχολογίας.
Κρίνοντας εκ των υστέρων ήταν πράγματι πανέξυπνη η κίνησή του να διεκδικήσει το Δήμο σε αυτή την πενταετή θητεία – ούτως ή άλλως, ακόμη και να μην έβγαινε, πάλι θα έπαιρνε «πόντους». Η καμπάνια του είχε ελάχιστα χαρακτηριστικά σημεία πολιτικής ατζέντας και ριπές κατηγοριών προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά πλέον τι σημασία έχει; Όσοι ζούμε εδώ το μόνο που ελπίζουμε είναι η νέα δημοτική αρχή να κάνει το καλύτερο δυνατό, χωρίς τα έκδηλα ιδιωτικά συμφέροντα στην προτεραιότητα.
Ο Βόλος, το πρώτο ιστορικά αστικό κέντρο της χώρας μας (με εργατικό κέντρο από το 1908) σε μια ούτως ή άλλως χαοτική προεκλογική περίοδο όπου λίγοι είχαν περιθώριο παρέμβασης, ακριβώς σαν virtual reality όπου όλα συμβαίνουν ερήμην σου, είχε να επιλέξει μεταξύ «καμμένων» κομματικών προτάσεων. Ναι μεν, η πόλη θεωρητικά έχει μια μακρά αγωνιστική παράδοση αλλά πρόκειται για περασμένα μεγαλεία, καθώς στο διευρυμένο «καλλικρατικό» Δήμο Βόλου, είναι έκδηλη η συσσωρευμένη εξαθλίωση και η έλλειψη επαρκών μέσων. Τα ζόρια της ακμάζουσας εργατικής τάξης χτύπησαν και σε αυτοδιοικητικό επίπεδο λοιπόν, άσχετα αν η δημαρχία δεν αλλάζει τους μισθούς και τα μνημόνια. Αυτή νομίζω είναι μία γενικότερη κατάσταση, που επικρατεί πανελλαδικά. Τα μεγάλα κοινωνικά θέματα που πιέζουν ασφυκτικά τους πολίτες, έσπασαν πάνω στον κυματοθραύστη των τοπικών/περιφερειακών εκλογών και της ευρωψήφου, αλλά τα λιμάνια μας έδειξαν ότι το αποτέλεσμα μπάζει. Ή μπορεί και όχι… Μπάλα θέλει ο κόσμος, μπάλα βλέπει, ε λοιπόν μπάλα ψηφίζει!
Η επιλογή είναι σαφώς και θέμα αισθητικής, αλλά πλέον ο κόσμος δεν έχει το μέτρο να συγκρίνει ψύχραιμα τι ψηφίζει και τι σημαίνει αυτό. Αρκεί να δούμε τον αριθμό των αθλητών και διασημοτήτων που εκλέχτηκαν αλλά και το νουμερο ρεκόρ των υποψηφίων (με χιλιάδες ονόματα και στα ψηφοδέλτια της Μαγνησίας) για να πειστούμε οτι το εκλογικό σώμα πάλι δεν φάνηκε να διώχνει τις προβολές και τα ατομικά συμφέροντα «αποκατάστασης» μέσα από τις εκλογές. Το απεγνωσμένο πλήθος των ψηφοφόρων, μεταξύ σοβαρού και αστείου το «δοκιμάζει και αυτό γιατί τους είδαμε και τους άλλους τι έκαναν», με σχεδόν μηδενιστικό συμψηφισμό που τα λυγίζει όλα. Στη χώρα του παράδοξου, μεγάλο ποσοστό επιλέγει επιφανειακά και αντιδραστικά, ακόμα και το αντίθετο όσων θέλει να πρεσβεύει η ψήφος του.
Εν τούτοις με εντυπωσιάζει η παραδοξότητα της cool αποχής για τους εναλλακτικούς, νέους και αριστερούς με ή χωρίς εισαγωγικά, οι οποίοι θέλουν -και έχουν- άποψη, αλλά δεν μετέχουν διεξοδικά και επί της ουσίας. Σε μια γηπεδική αναγωγή δε γίνεται να ρυθμίζει τον αγώνα όποιος δεν φορέσει φανέλα, και όποιος πρόθυμος από την κερκίδα έχει μια άποψη, καλά θα κάνει να σκεφτεί πριν την εκφέρει. Δεν ξέρω αν μπορώ να δεχτώ την επόμενη μέρα την άποψη όσων δεν ψηφίζουν.
Από τους νέους παίχτες της πολιτικής ζωής, μάλλον φοβάμαι για όσους καίγονται στην προπόνηση, αναλύοντας και σχολιάζοντας στο διαδίκτυο ή έξω από τις δομές. Πάντα όλα εξελίσσονται δυναμικά. Πρέπει να συμμετέχουμε, μόνο έτσι μπορούμε να συντελέσουμε στο αποτέλεσμα. Θέλει να το αγαπάς το πράγμα, να πας κοντά του, χωρίς ακρότητες. Έχουμε ανάγκη φιλάθλους, όχι οπαδούς!
Και κάτι για το τέλος. Την επόμενη μέρα, προσωπικά με απασχολεί περισσότερο η αντανακλαστική και αψυχολόγητη αντίδραση κάποιων να κατηγορούν το Βόλο και τους πολίτες του για το εκλογικό αποτέλεσμα, φτάνοντας να λένε ακόμη και ότι δε θα επισκεφτούν ξανά αυτό το μέρος. Δεν καταλαβαίνω τι θα κερδίσουν έτσι όποιοι το κάνουν, όπως δεν καταλαβαίνω τι θα κερδίσει και η πόλη εδώ, σύμφωνα με την άποψη τους αυτή. Ανέξοδες αντιδράσεις που θολώνουν τα νερά και κρύβουν το χάσμα μεταξύ ενεργού πολίτη και πελάτη. Μη φοβάστε, τα μπουζούκια είναι ήδη εδώ, τόσα χρόνια μια χαρά παντού, και εδώ και στην υπόλοιπη Ελλάδα τα ζούμε. Ο Βόλος έχει δημοκρατικές βάσεις και μεγάλη παράδοση στις τέχνες και τον πολιτισμό. Ένας τόπος δε διαμορφώνεται από την αποχή, αλλά από την παρουσία και τη συμμετοχή ενός κοινού που τον αγαπάει.
Ο Νίκος Μπαρπάκης είναι μουσικός παραγωγός και διοργανωτής πολιτιστικών εκδηλώσεων.
Στην επόμενη σελίδα: Μαρία Παπαδημητρίου, Θεοδόσης Μίχος, Πέτρος Μανταίος