Η επισήμανση, από τα χείλη του υπουργού Υγείας Βασίλη Κικίλια, ότι το 32% των τεστ κορωνοϊού που γίνονται στη Θεσσαλονίκη προκύπτει θετικό επικυρώνει ότι ότι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας, περνάει δύσκολες ώρες.
Τα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης δέχονται αφόρητη πίεση, όπως τονίζουν επανειλημμένως τα τελευταία 24ωρα διακεκριμένοι γιατροί που εργάζονται στο ΕΣΥ και όλοι απεύχονται τα χειρότερα.
Μέσα σε αυτό το κακό κλίμα, η Θεσσαλονίκη έχει μπει σε καθεστώς γενικού lockdown από την Τρίτη 3 Νοεμβρίου, μάλιστα μέχρι να μπει και η υπόλοιπη χώρα σε pause στις 7 Νοεμβρίου έζησε και διευρυμένη απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 21:00 έως τις 05:00 ενώ πλέον ανοιχτό είναι το ενδεχόμενο να παραμείνει σε αυτή τη συνθήκη και μετά το τέλος του μήνα. (Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που, λόγω του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, η πόλη κάθε χρόνο πετάει.)
Ζητήσαμε ανταποκρίσεις από τέσσερις Θεσσαλονικείς. Πώς βιώνουν οι Θεσσαλονικείς την κρίσιμη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, ποια θεωρούν ότι είναι τα αίτια που οδήγησαν σε αυτή και τι ίχνος αντιλμβάνονται ότι αφήνει το lockdown πάνω τους αλλά και στην πόλη…
Ελάχιστη η κίνηση στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΝΙΚΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗΣ
Δεν έχω την εξειδίκευση για να πώς φτάσαμε εδώ, δε διαθέτω την επιστημονική κατάρτιση ούτε τα κατάλληλα στατιστικά στοιχεία για να έχω την πλήρη εικόνα που να εξηγεί σε τι μπορεί να οφείλεται η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η πόλη μας. Αυτό που μπορώ να πω σίγουρα είναι ότι οφείλεται σε λάθη που έγιναν από όλες τις πλευρές, αναφέρομαι δηλαδή σε πολιτικές κι επιστημονικές επιλογές, σε ανέμελη κοινωνική συμπεριφορά, αλλά και σε φυσικούς παράγοντες όπως ο καιρός. Όμως επισημαίνω ξανά ότι δεν είμαι ειδικός.
Σ’ αυτό το δεύτερο lockdown, ασχολούμαι ακόμα με κάποια διαδικαστικά (λογιστικά κλπ.) που αφορούν τα επαγγελματικά μου, αφιερώνω χρόνο παραπάνω σε ένα καινούριο πρότζεκτ και πάνω απ’ όλα αφιερώνω περισσότερο χρόνο στην οικογένεια μου προσπαθώντας παράλληλα να μείνουμε όλοι υγιείς σωματικά αλλά και πνευματικά. Η επαφή μου με την πόλη έχει περιοριστεί στα απολύτως απαραίτητα που αφορούν κυρίως επαγγελματικές υποχρεώσεις. Προσπαθώ να αποφύγω τις άσκοπες μετακινήσεις κι επαφές με κόσμο.
Από την άλλη, δεν είμαι σίγουρος αν θα είναι και το τελευταίο απαγορευτικό αυτό, δεν ξέρουμε πότε θα λήξει οπότε αναλόγως δεν μπορούμε να υπολογίσουμε πλήρως και τις επιπτώσεις του. Όλοι οι κλάδοι θα τις υποστούν. Σε μερικούς όμως θα είναι ιδιαίτερα δύσκολα τα πράγματα. Εστίαση, γυμναστήρια , τουριστικά πρακτορεία , ξενοδοχεία και κάποιοι ακόμα τομείς της λιανικής θα χρειαστούν τουλάχιστον 2-3 χρόνια, θεωρώ, για να επανέλθουν σε φυσιολογικούς ρυθμούς.
Συγκεκριμένα, στον κλάδο της εστίασης που είναι ένας από αυτούς που δραστηριοποιούμαι, νομίζω ότι θα κλείσει το 20% των επιχειρήσεων. Θεωρώ ότι ειδικά οι επιχειρήσεις οι οποίες ανοίξανε το δεύτερο εξάμηνο του 2019 θα δυσκολευτούν πάρα πολύ να επιβιώσουν χωρίς να έχουν την κατάλληλη κρατική οικονομική στήριξη. Θέλει τεράστια προσπάθεια από όλους μας διότι η οικονομία όταν φτάνει σε τόσο δυσοίωνες καταστάσεις έχει να κάνει τόσο με τα νούμερα αλλά κι άλλο τόσο με την ψυχολογία του κόσμου. Προπαντός εύχομαι η λήξη του lockdown να μας βρει με υγεία, σωματική και πνευματική. Θέλει υπομονή και ταπεινή μου άποψη είναι ότι δεν είναι σπριντ αλλά μαραθώνιος.
Ο Φίλιππος Αποστολίδης δραστηριοποιείται στην εστίαση ως ιδιοκτήτης εστιατορίων και καφέ-μπαρ.
Η Θεσσαλονίκη την πάτησε όπως την πάτησε και η χώρα συνολικά: χαλάρωσε (pun intended) κι επαναπαύτηκε στο -μέχρι τις αρχές του Οκτωβρίου- success story της. Το υλικό της όμως είναι εύφλεκτο και η σπίθα που άναψε μπουρλότο ήταν το extended τριήμερο της 26ης που περιλαμβάνει εκδρομές, ξεσάλωμα, λιτανείες κι άλλες θρησκευτικές εκδηλώσεις, επισήμους που θέλουν να βάλουν τη γραβάτα και να βγουν φωτογραφίες στα σκαλιά του Άη Δημήτρη κλπ. Το lockdown έπρεπε να έχει προηγηθεί του τριημέρου. Τώρα πια το πράγμα δε συμμαζεύεται. Το δίκτυο των μεταφορών (λέγε με ΟΑΣΘ), οι φαντασιόπληκτοι αρνητές, οι «δεν κολλάει αν έχεις πίστη», οι κερδοσκόποι που οργανώνουν κρυφά ή λιγότερο κρυφά πάρτι, ο πλημμελής έλεγχος, ο κακός συντονισμός των διαφόρων ακριβοπληρωμένων τοπικών προυχόντων (γραφείο Πρωθυπουργού, Υπουργείο Μακ-Θρακ κλπ.) ήταν βέβαιο ότι θα οδηγήσουν σε κάτι καταστροφικό.
Guess what: οδήγησαν.
Βιώνω το δεύτερο lockdown με ένα κουβάρι αρνητικών συναισθημάτων όπου κυριαρχεί η θλίψη της ματαίωσης κάθε σχεδόν επιθυμίας μου, ο θυμός για όσα δεν έγιναν από τον πιο υψηλά ιστάμενο μέχρι τον ασυνείδητο της διπλανής πόρτας, η απελπισία γιατί τώρα που βλέπουμε το γενικό πεδίο πιο σφαιρικά, δεν φαίνεται να τελειώνει. Σε αντίθεση με πολλούς, έχω την τύχη να ζω σε συνθήκες που είναι της απόλυτης επιλογής μου και να ασκώ ένα επάγγελμα που υπό όρους μπορεί να συνεχιστεί, και σε κάποιο βαθμό συνεχίζεται. Επικοινωνώ με τους ασθενείς μου με κάθε διαθέσιμο τρόπο, ακούω τις δυσκολίες που εκείνοι αντιμετωπίζουν, αυτό από τη μία μεριά μου προσθέτει θλίψη, από την άλλη με γεμίζει καθώς προσπαθώ να βρω τον τρόπο να φανώ χρήσιμη. Φυσικά ως ελεύθερη επαγγελματίας ανησυχώ πολύ για το πώς θα ανταπεξέλθω στις πολλές υποχρεώσεις οι οποίες τρέχουν.
Η διαδρομή από και προς το ιατρείο είναι καταθλιπτικότατη καθώς όλα τα μπαρ, τα καφέ, ο κόσμος, οι μουσικές, τα μαγαζιά μου λείπουν σε απίστευτο βαθμό. Καμιά φορά τα χρώματα του ουρανού στην παραλία είναι τόσο όμορφα, ροζ και χρυσά, τα φώτα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου από το λιμάνι αναμμένα στο βάθος, αλλά χωρίς τον κόσμο μου προκαλούν περισσότερη στεναχώρια ακόμα. Ακόμα και γράφοντας αυτές τις λέξεις μου έρχονται δάκρυα. Online έγιναν η ΔΕΘ, τα Δημήτρια, και τώρα το Φεστιβάλ. Να είναι καλά οι άνθρωποι που τρέχουν αυτά τα πρότζεκτ αλλά τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη φυσική παρουσία. Τρομερά μου λείπει επίσης το γήπεδο, τα ματς του Άρη, οι φίλοι μου εκεί, η ατμόσφαιρα. Που σηκωνόμαστε όλοι μαζί και ουρλιάζουμε. Αχ…
Όταν θα λήξει το lockdown εικάζω ότι απλώς θα περιμένουμε το επόμενο. Παρακολουθώ με μανία και σε λεπτομέρειες το μέτωπο παρασκευής εμβολίων. Πάει καλά, αλλά πρακτικά θα αργήσει η μέρα που θα έχουμε όλοι εμβολιαστεί και θα αφήσουμε ολότελα πίσω μας τον εφιάλτη. Μεγάλη πληγή θα αποτελέσει και το μέτωπο των ψεκασμένων. Περιττό να πω οτιδήποτε για την εκτεταμένη οικονομική καταστροφή που παραμονεύει στη γωνία. Μακάρι να μπορούσα να πω κάτι πιο αισιόδοξο.
Η Λιάνα Γερασοπούλου είναι νευρολόγος και ραδιοφωνική παραγωγός.
Για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε, it takes two to tango, αν και στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης ήταν σίγουρα πολλοί παραπάνω και χωρίς τις απαραίτητες αποστάσεις. Μπορεί επιτέλους και σαν συμπρωτεύουσα να θέλαμε να είμαστε σε κάτι πρώτοι σε σχέση με την Αθήνα. Έτσι για ένα μεγάλο διάστημα, από τα τέλη Σεπτέμβρη, σε όλη τη πόλη ήταν φανερό ότι πολλά γινόταν μόνο για τα προσχήματα επιβεβαιώνοντας το «χαλαρά», μια φράση we love to hate. Στα μπαρ, την παραλία, τα Λαδάδικα και σε δεκάδες άλλα μέρη είμαι σίγουρος ότι κάτι μοιράζανε δωρεάν το οποίο μετά το μεταφέρανε σε πάρτι στη Βαλαωρίτου και στα πανεπιστήμια. Είναι επίσης κοινό μυστικό ότι οι Σέρρες και η Χαλκιδική έγινε για πολλούς Θεσσαλονικείς κάτι σαν τη διαδρομή Παγκράτι – Κολιάτσου, ίσως για αυτό θα έπρεπε τα μέτρα να είχαν αποφασιστεί πιο νωρίς. Αυτό βέβαια αδίκησε τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου αλλά και των επιχειρήσεων που προσαρμόστηκαν και τήρησαν τα μέτρα στο ακέραιο
Μετά την έκρηξη κρουσμάτων στη πόλη, περιμέναμε το lockdown κι εύκολα μπήκαμε στο ανάλογο κλίμα. Η διαδρομή για το γραφείο φανερώνει πια μια άλλη Θεσσαλονίκη ήρεμη, χωρίς κίνηση, διστακτική, με αγωνία. Είναι πάλι εύκολο να απολαύσεις την ησυχία της πόλης, να τσεκάρεις βιβλία, ταινίες, σειρές που θα δεις το επόμενο διάστημα ή να αποφασίσεις αν επιτέλους πρέπει να αποκτήσεις κατοικίδιο. Το πιο σημαντικό όμως που σκέφτομαι είναι να είσαι σε επαφή, έστω και ψηφιακά, με όλους αυτούς που σκέφτεσαι κι αγαπάς για να τους θυμίζεις να προσέχουν και να βεβαιωθείς ότι είναι καλά.
Πολύ συχνά, ναι, την σκέφτομαι την επόμενη μέρα. Θα είναι όλοι στους δρόμους, σαν να έχει κατακτήσει ο Άρης το πρωτάθλημα ή να έχει ξεκινήσει το μετρό τη λειτουργία του και θα πανηγυρίζουν. Ελπίζω όμως αυτή τη φορά με τις απαραίτητες αποστάσεις.
Ο Πρόδρομος Μοναστηρίδης είναι προϊστάμενος του Τμήματος Marketing και Χορηγιών στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης
Η Θεσσαλονίκη είναι ιδανική για πανδημίες. Είναι μια πόλη για γλυκιά ζωή, με εύκολες προσπελάσεις παντού, έξοχο φαγητό, μπαρ παντού και μια παραλία που σου γνέφει διαρκώς να την περπατήσεις. Επιπλέον έχουμε 150.000 φοιτητές που ανανεώνονται κάθε χρόνο με πρωτοετείς οι οποίοι λογικά και δικαιωματικά πιστεύουν, κυρίως εκείνοι που καταφθάνουνε από άλλες πόλεις, ότι ήρθαν στην Εδέμ, είναι, πια, μόνοι και μόνες τους και ήρθε πια η ώρα να γλεντήσουν, να ξενυχτήσουν, να ερωτευθούν, να περιπλανηθούν, να εκτονώσουν. Όλοι λίγο πολύ το ίδιο θα κάναμε – είναι αυτονόητο, επομένως είναι πιο χαλαροί, συγκρατούνται πιο δύσκολα.
Επιπλέον έχουμε πολλές εκκλησιές και κοινούς τόπους συναναστροφής, εύκολα προσβάσιμους, αλλά και το ποσοστό ψεκασμού που μας αναλογεί. Νομίζω ότι γενικά οι φοιτητουπόλεις κι όσες περιοχές προσφέρουν φημισμένο φαγητό και διασκέδαση, έχουν τουρισμό, μεγάλη διέλευση, ή οτιδήποτε σχετικό ευνοεί τον συγχρωτισμό είναι οι πιο ευάλωτες στο μίασμα. Αλλά απ’ την άλλη πρόκειται για το αυγό του Κολόμβου. Ό,τι και να κάνεις, όποια μέτρα και να πάρεις, ή να μην πάρεις, κάποιοι θα αντιδράσουν. Ελπίζουμε να μας σώσει το εμβόλιο, γιατί, παγκοσμίως, οι λαοί, μόνοι μας δεν μπορούμε να σωθούμε. Υπάρχει εκτεταμένος υγειονομικός Τραμπισμός σε όλο τον πλανήτη.
Εμείς που λόγω εργασίας είμαστε ιδεολογικά μοναχικοί δεν βιώνουμε τον εγκλεισμό με ιδιαίτερη δυσκολία, ή με οδύνη. Εξάλλου το ζητούμενο είναι πάντα να μετατρέπεις ένα μειονέκτημα σε συγκριτικό πλεονέκτημα. Ο εγκλεισμός υποκαθιστά την αυτοπειθαρχία, σφίγγουμε τα λουριά προς όφελός μας. Κάνουμε πιο πολύ δουλειά πάνω στα δικά μας εργόχειρα και μηδέν παραχωρήσεις στη χαλαρότητα. Ευτυχώς βέβαια έχουμε τα λάπτοπ, το Νέτφλιξ, τις ταινίες, το κινητό, την TV, αν χρειαστούμε λίγη διασκέδαση, ή μια δόση χαλαρότητας. Και βόλτα με τα σκυλιά στο βουνό, αγκαλιά στο σπίτι με τις γάτες, τα βιβλία, τις μουσικές, τις ζωγραφιές, τα ψαξίματα, το μαγείρεμα, το αλκοόλ – δεν μας φτάνουνε αυτά; Όποιον δεν του φτάνουν, δεν τον λυτρώνουν ούτε οι βόλτες έξω.
Ο κόσμος, εμείς, όλοι μας ξεχνούμε εύκολα τα πάντα, μετά από κάθε δύσκολη περίσταση, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Είναι η αισιοδοξία της λήθης. Θα περάσουμε δύσκολα, θα υπάρξουν θύματα, θα υποφέρουμε, αλλά μετά, μόλις βγει το εμβόλιο, ανοίξουν τα πάντα, κινηθεί η αγορά, μέσα σε ένα μήνα θα είναι σχεδόν σαν να μην έχει συμβεί τίποτε. Είναι ιστορικά δοκιμασμένο. Όσοι θα είμαστε τότε καλά θα συνεχίσουμε κανονικά κι αμέριμνα απτόητοι μέχρι την επόμενη καταστροφή, ή την μεγάλη δυσκολία. Είναι η φύση μας, η φύση των πραγμάτων. Τίποτα δεν σταματάει τους ζωντανούς που έχουν ισχυρότατους εσωτερικούς μηχανισμούς υπέρβασης και επιβίωσης. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Η μεμψιμοιρία είναι άγονη, και το πάθος της ζωής χωρίς τέλος και χωρίς έλεος.
Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος.