Από το 2011, ο εκδοτικός οίκος Melville House, συλλέγει συνεντεύξεις από γνωστούς συγγραφείς, στιχουργούς και φιλόσοφους. Η τελευταία του δουλειά περιλαμβάνει ανθρώπους και δημιουργούς όπως τη Nora Ephron, τον Ernest Hemingway και τον Philip K. Dick μεταξύ άλλων οι οποίοι μοιράζονται μαζί μας μερικά από τα αξιομνημόνευτα τελευταία τους λόγια σε μια λίστα του New York Magazine.
«Δίδαξα τους γιάπηδες. Νέοι άντρες που ακούγονταν άψογοι βγήκαν απ’ το κολέγιο, πήγαν να δουλέψουν για τον Νίξον κι έγιναν σκληραγωγημένοι εγκληματίες της Wall Street πριν το καταλάβουμε».
«Λοιπόν, συνεχίζω να ζω, να διαβάζω, να γράφω και να παρακολουθώ ταινίες κι όπως είπε ο Arturo Prat: “Όσο είμαι ζωντανός, αυτή η σημαία δεν θα κατέβει”». (Απαντώντας στην παράξενη ερώτηση: Θα ομολογήσετε ότι έχετε ζήσει;).
«Η πρώτη μας ηχητική ανάμνηση, θα πρέπει να είναι ο χτύπος της καρδιάς της μητέρας μας. Γι’ αυτό αγαπάμε ό,τι μας τον υπενθυμίζει, είναι τόσο απλό, το γνωρίζετε».
«Νομίζω ότι πρέπει να έχω κοινωνικό άγχος, γιατί μπορώ να διατηρήσω μία συζήτηση ένας προς έναν, αλλά τρομοκρατούμαι όταν πρέπει να απευθυνθώ σε ένα κοινό. Έχω το υπέροχο πλεονέκτημα πλέον, ότι οι άνθρωποι που έρχονται (να δουν τον Μάρκες) είναι ήδη τρομαγμένοι. Κι αυτό το κάνει πιο εύκολο για μένα».
«Όταν αναπολώ τη ζωή μου, συνηθίζω να σκέφτομαι ότι είχα την καλή τύχη να αγαπήσω ακόμη και τις δυσάρεστες στιγμές της και να τις δοξάσω. Όταν αναπολώ τις ευχάριστες στιγμές τις δοξάζω κι αυτές φυσικά, εφόσον με έσπρωξαν στη σκέψη του θανάτου, προς τον ίδιο τον θάνατο, γιατί ό,τι έχει περάσει φτάνει σε ένα τέλος».
«Το ότι ξύπνησα μια μέρα και να συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι στα ράφια με τον L. Frank Baum στη μία άκρη, τον Edgar Rice Burroughs στην άλλη, από κάτω τον Jules Verne και τον H. G. Wells – αυτά είναι, έτσι; Οτιδήποτε έκανα ήταν αγνή αγάπη. Κι αν έχεις ζήσει έτσι, τότε είχες μία υπέροχη ζωή».
«Είχα μια μόλυνση στο αίμα όταν έγραψα το “ο Γέρος και η Θάλασσα”. Το έγραψα συνεχόμενα, μέσα σε λίγες εβδομάδες. Το έγραψα για μία κυρία, δεν πίστευε ότι “το έχω” ακόμη μέσα μου. Υποθέτω της το έδειξα. Ελπίζω δηλαδή. Υπήρχε πάντα μία γυναίκα πίσω από κάθε μου βιβλίο».
«Δεν έχει εμποδίσει τον Νέρωνα, ούτε τον Καλιγούλα. Όσον αφορά τις δικές τους περιπτώσεις δεν εμπόδισαν ένα κοντινότερο παράδειγμα, το τι δηλαδή μπορεί να σημαίνει για την πολιτική διαδικασία μία τεράστια παρέμβαση». (Eξηγώντας τα αποτελέσματα εξανθρωπισμού της λογοτεχνίας).
«Ιδού τι είπε κάποτε ο προπάππους μου, Clemens Vonnegut, για τον Ιησού: “Αν ό,τι είπε ήταν καλό, και ήταν υπέροχο, τι σημασία είχε αν ήταν θεός ή όχι; “. Αλλά πρέπει να φύγω. Δεν είμαι καλά. Καλή τύχη».
«Νομίζω ότι για μερικούς ανθρώπους είναι πολύ μικρή η απόσταση μεταξύ του τι συμβαίνει στην πραγματικότητα και του τι γίνεται βιβλίο. Πιστεύω επίσης πως κάποιοι μάλλον δημιουργούν μία συγκεκριμένη ποσότητα οχλοβοής στη ζωή τους για να έχουν κάτι να γράψουν στη συνέχεια. Αλλά δεν νομίζω ότι εγώ το έκανα ποτέ αυτό».
«Οι φτωχοί άνθρωποι είναι γενναιόδωροι, οι πλούσιοι όχι. Ο πατέρας μου συνήθιζε να μου λέει πως όταν κάποιος κληρονομεί μία περιουσία, κληρονομεί τις συνθήκες που οδήγησαν στο να δημιουργηθεί αυτή η περιουσία, εννοώντας πως οι εύποροι κληρονομούν μαζί με τα πλούτη και τα στοιχεία της φιλαργυρίας και της απληστίας, που πιθανώς απαιτούνται».
«Αυτό που έκαναν ήταν να μου στείλουν ένα τεράστιο κουτί με χαρτιά για να τα υπογράψω. Ουσιαστικά, πέρασα ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο για να το κάνω. Ίσως έχετε περάσει αυτή την επιληπτική εμπειρία του να λες συνέχεια μία λέξη ώσπου να σταματήσει να σημαίνει κάτι, όταν γίνεται παράξενη και αυθαίρετη και σε κάνει να νιώθεις αλλόκοτα. Φανταστείτε να σας συμβαίνει αυτό με το ίδιο σας το όνομα, αυτό μου συνέβη συν του ότι ήταν μια βαρετή διαδικασία. Τόσο βαρετή που άρχισα να κάνω διάφορα περίεργα γραφικά σχεδιάκια για να μείνω σε εγρήγορση και να απασχολούμαι. Αυτό που αποκαλείται «χαμογελαστή φατσούλα» είναι το ίχνος ενός ερασιτέχνη ήρωα καρτούν, με τον οποίο προσπαθούσα να ψυχαγωγήσω τον εαυτό μου στο δημοτικό. Είναι από τη φύση του ευχάριστο το να σχεδιάζεις, οξύ και χύμα, πάντα με κάνει να χαμογελάω αυτό το πρόσωπο». (εξηγώντας γιατί υπέγραψε το “Infinite Jest’ με smiley faces).
«Θα ήθελα να ξέρω ποιος είχε αυτό το κρυπτογράφημα. Ήταν πολύ σημαντικό να βγει προς τα έξω, ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Βγήκε, διαβάστηκε και υπήρξε απόκριση. Υπήρξε άμεση απάντηση». (Εξηγώντας ότι η δουλειά του στην ουσία ανακοίνωνε τον ερχομό του σωτήρα).