Από τις πρώτες ημέρες του lockdown η σκέψη των περισσοτέρων ήταν, πέρα από τις ευπαθείς ομάδες, σε όσους μένουν μόνοι τους. Η συνθήκη μένω στο σπίτι και περιορίζω στο ελάχιστο τις μετακινήσεις συνεπάγεται διακοπή όλων των κοινωνικών συναναστροφών εκτός κι αν οι βιντεοκλήσεις πάρουν φωτιά (που πήραν). Όμως υπάρχουν κι αυτές οι φυσικές επαφές που δεν κόβονται γιατί πολύ απλά μένεις στο ίδιο σπίτι με τον άλλον και μάλιστα από επιλογή,δηλαδή όχι με τους γονείς αλλά με τον/την σύντροφό σου.
Αυτή κατά βάση είναι μια καλή συνθήκη, όχι απόλυτα όπως είδαμε και στο ρεπορτάζ για την ενδοοικογενειακή βία, όμως όταν ζεις με τον άνθρωπό σου γιατί έχεις αποφασίσει ότι με αυτόν/αυτή θες να μοιράζεσαι το σπίτι σου τότε ακόμη και τα ζόρια της καραντίνας έχεις με κάποιον να τα μοιραστείς. Κι αυτό, παρά τις δυσκολίες που γεννά ο υποχρεωτικός αυτο-περιορισμός, είναι μια ανακούφιση.
Ο Χ. και η Δ. είναι ζευγάρι από το 2013, παντρεύτηκαν το 2017 και έχουν ήδη δυο παιδιά. Να λοιπόν μια πρώτη περίπτωση: παντρεμένοι με παιδιά σε καιρό καραντίνας. Μιλάμε στο τηλέφωνο με ανοικτή ακρόαση, τη συζήτηση διακόπτουν οι ατάκες «Κατέβα από εκεί καλέ» και «Ωχ, που σκαρφάλωσες πάλι» προς την μεγάλη τους κόρη, που είναι σχεδόν δύο χρονών, η μικρή είναι μωρό και κοιμάται ήρεμη. Η καραντίνα τους πέτυχε σε περίεργη φάση, η Δ. είναι σε άδεια μητρότητας, ο Χ. ήταν σε αναρρωτική γιατί μόλις είχε κάνει μια επέμβαση που απαιτούσε τουλάχιστον 10 ημέρες ακινησίας. Η αναρρωτική του τελείωσε και τώρα είναι σε αναστολή. Πώς συνυπάρχουν στο τριάρι τους στου Γκύζη;
Η Δ. παίρνει τον λόγο: «Η όλη κατάσταση έχει και τα καλά της, έχει και τα κακά της. Είσαι με τον άνθρωπό σου στο σπίτι, μοιράζεσαι τις δουλειές και τη φροντίδα των παιδιών, έτσι ο ένας παίρνει μια ανάσα όταν αναλαμβάνει ο άλλος. Βέβαια στην αρχή ήταν εγχειρισμένος και δεν μπορούσε τώρα σιγά σιγά που μπορεί και κινείται με περισσότερη άνεση όλα γίνονται πιο καλά.Από την άλλη χρειάζεται να μπεις σε έναν ρυθμό, είχα συνηθίσει μόνη μου επειδή ο Χ. ήταν κανονικά στο γραφείο, είχα μάθει λοιπόν να έχω τους δικούς μου χρόνους και τον δικό μου τρόπο, τώρα πρέπει να εναρμονιστούμε και αυτό κάπως μου αναστατώνει το πρόγραμμα».
Ο Χ. παρεμβαίνει: «τώρα είμαστε περισσότεροι και φυσικά το σπίτι είναι πιο ακατάστατο, ή αυτό ή θέλει να μου πει με τρόπο η Δ. ότι περισσεύω».
Παραδέχονται ότι κάθε μέρα πέφτει ένα μικροκαβγαδάκι, κρατάνε λίγο μούτρα, συναντιούνται μετά στο σαλόνι και αποφασίζουν για το «τι θα φάμε σήμερα;». Η Δ. απορεί «Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει ο Χ. θα ακούσει και ειδήσεις, θα ασχοληθεί και λίγη ώρα με το τάμπλετ του, εγώ πάλι νιώθω ότι δεν προλαβαίνω».
Και από σεξ; «Ναι, γίνεται παραπάνω αν εξαιρέσεις τις πρώτες ημέρες που ήταν εγχειρισμένος. Πάντως ένα είναι σίγουρο: δεν πάμε για τρίτο» ξεκαθαρίζει η Δ. και ο Χ. συμπληρώνει «Αν έχεις παιδιά στο σπίτι δεν περισσεύει πολύς χρόνος για σεξ, αλλά αν θες βρίσκεις τον τρόπο και κάνεις. Αν δεν είχαμε παιδάκια, πάντως τώρα θα ήταν η ιδανική ευκαιρία για να κάνουμε παιδάκια.»
Και πώς περνάει η μέρα τους; «Αυτό που συνειδητοποίησα τώρα που μένω καθημερινά στο σπίτι και δεν πηγαίνω στο γραφείο είναι πόσο γρήγορα περνάει η μέρα με δυο παιδιά. Το βράδυ πάντως όταν πέφτουν για ύπνο, θα κάτσουμε να δούμε καμιά ταινία και φυσικά θα μας πάρει και τους δύο ο ύπνος ή θα παίξουμε μαζί με το Atari που έχουμε», λέει ο Χ.
Άρα σε γενικές γραμμές, έστω και με μικροκαβγαδάκια καλά τα πάτε, ναι; Γελάνε «Ναι, ναι.», απαντάει ο Χ. αλλά συμπληρώνει «Ξαναρώτα μας πιο μετά, γιατί αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση κάνα μήνα ακόμη θα αρχίσω να στήνω παγίδες μέσα στο σπίτι όπως ο Ράμπο στο Πρώτο Αίμα».
Είναι ζευγάρι σχεδόν 10 χρόνια και εδώ και 8,5 χρόνια συζούν. «Τώρα είμαστε φουλ μέσα στο σπίτι», λέει ο Α. «Μια φορά την εβδομάδα πάμε κανένα σούπερ μάρκετ μαζί», εξηγεί ο Μ. και ο Α. συμπληρώνει κάπως πειρακτικά «Για πάντα μαζί».
Ο Μ ισχυρίζεται «Δεν έχουν αλλάξει πολύ τα ενδιαφέροντα μας σε σχέση με πριν, εντάξει σαφώς δεν μπορούμε να πάμε θέατρο ή να δούμε τους φίλους μας αλλά δε θα έλεγα ότι έχει αλλάξει δραματικά η ζωή μας. Κι αυτό μάλλον μας κρατάει όρθιους. Επίσης, έχουμε κοινά ενδιαφέροντα δεν είναι δηλαδή ότι ο Α. θέλει να βάλει τέρμα τη μουσική και να χορεύει σαν τρελός στο σαλόνι κι εγώ να μην την παλεύω. Θα έλεγα ότι είμαστε δύο υποτονικοί τύποι».
Δηλαδή; «Δεν είμαστε και ζευγάρι που μιλάει όλη την ώρα. Είναι ο καθένας στον κόσμο του, είμαστε και μαζί. Έχουμε ο καθένας τον δικό του χώρο και χρόνο. Δεν είμαστε δηλαδή ο ένας πάνω στον άλλον, αυτό ίσχυε από πριν και συντηρείται και σε αυτή την κατάσταση κι ας περνάμε περισσότερο χρόνο στο σπίτι αφού κανείς από τους δυο μας δεν δουλεύει. Αλλά μπορεί ο ένας να βλέπει ταινία και ο άλλος εκείνη την ώρα να μαγειρεύει, ο ένας να ασχολείται με τις γλάστρες στο μπαλκόνι και ο άλλος να κάνει γυμναστική», εξηγεί ο Α.
Αυτή η γυμναστική όμως πήγε να βάλει φιτιλιές και ιδού η αιτία: «Μια φορά προσπαθήσαμε να κάνουμε γυμναστική ταυτόχρονα και εκνεύρισε ο ένας τον άλλον», εξηγεί ο Α. και ο Μ. παρεμβαίνει αποφασιστικά: «Να πούμε όμως και γιατί; Γιατί ο Α. είναι ανταγωνιστικός» και ο Α. δεν έχει πρόβλημα να το παραδεχτεί: «Έχω έναν ψυχαναγκασμό να γίνονται οι ασκήσεις σωστά και δεν έχω την υπομονή πότε θα τελειώσει ο Μ. με το βαράκι για να κάνω εγώ. Οπότε καταλαβαίνεις…».
Ο Α. θεωρεί πως βασικός παράγοντας της αρμονικής κοινής συνύπαρξης είναι το σπίτι «Παίζει μεγάλο ρόλο ότι μένουμε σε ένα σπίτι που μας αρέσει, σε ένα ρετιρέ με μεγάλη βεράντα που το φτιάξαμε όπως θέλαμε. Δεν είναι φαντάζομαι το ίδιο με μια οικογένεια με τρία παιδιά που μένει σε ένα ισόγειο. Δεν είναι κανένα εξτρίμ σπίτι αυτό που μένουμε αλλά έχει κάποια θετικά όπως η βεράντα με θέα, κι αυτή η βεράντα είναι ένας από τους βασικούς λόγους που το επιλέξαμε».
Κι από σεξ πώς πάμε; «Σεξ κάνουμε με την ίδια συχνότητα, δεν είναι όπως στις διακοπές που πάμε κάπου αλλού, αλλάζουμε παραστάσεις και όντως κάνουμε περισσότερο σεξ», αναλαμβάνει να απαντήσει ο Μ.
Ο Α. νιώθει την ανάγκη να πει κάτι «Δεν μου αρέσει αυτό το πράγμα που συμβαίνει. Μην τα λέμε όλα καλά. Από την αρχή με τον Μ., πριν παρθούν τα μέτρα είχαμε αυτοπεριοριστεί, δεν είχαμε ανάγκη περιοριστικών κανόνων για να υποταχθούμε. Όλο αυτό το πράγμα εδραιώνει καταστάσεις και δεν ξέρω πώς θα απεξαρτηθούμε από αυτές. Επίσης δημιουργεί προηγούμενο για να επιβάλλονται αναίμακτα κυρώσεις, υποτίθεται για την προστασία μας» και ο Μ. συμφωνεί μαζί του.
Η συζήτηση παίρνει πολιτική χροιά, ο Μ. και ο Α. σχολιάζουν την επικαιρότητα και την κυβερνητική πολιτική, συμφωνούν στο ότι «πειθαρχήσαμε στις οδηγίες ενός ηγέτη που κανείς από του δύο δεν εκτιμά αλλά θεωρήσαμε ότι ήταν υπεύθυνη η συγκεκριμένη στάση του, όπως όμως υπεύθυνη ήταν και η στάση της κοινωνίας. Τρέμουμε για το μετά και όχι για την ίδια την καραντίνα και μας ενοχλεί η πολιτική εκμετάλλευση από την πλευρά της κυβέρνησης της τωρινής κατάστασης, που όπως φαίνεται θα οδηγήσει σε εκλογές». Ο Α. γελάει και λέει «Να ορίστε τόσο βαρετοί είμαστε, που ενώ μας κάλεσες να μιλήσουμε ως ζευγάρι εμείς σου σχολιάζουμε την πολιτική επικαιρότητα». Τουλάχιστον συμφωνείτε, τους σχολιάζω, κι έτσι έχετε έναν λόγο λιγότερο για ένταση και εκνευρισμό «Μπορεί απλώς να έχουμε συγχωνευτεί», πετάει ο Μ. γελώντας.
Η Τ. με τον Μ. είναι ζευγάρι από τις αρχές του 2016 και ζουν μαζί από την άνοιξη του 2017. Από τα τέλη του Μάρτη η Τ. εργάζεται από το σπίτι με ωράρια εξοντωτικά που φτάνουν ως και τις 12-14 ώρες την ημέρα ενώ ο Μ. βρίσκεται σε αναστολή με κυβερνητική εντολή. Και ενώ και οι δύο βρίσκονται συνέχεια στο σπίτι στην πραγματικότητα «δεν βρισκόμαστε περισσότερο, συνυπάρχουμε», όπως ομολογούν και οι δύο.
Ο Μ. λέει «σίγουρα τώρα υπάρχει η ευκαιρία για ένα φιλί ή μια γρήγορη αγκαλιά αλλά όχι κάτι παραπάνω γιατί ο άλλος δουλεύει και δεν μπορείς να τον ενοχλείς». Συμβαίνουν κι ευτράπελα πάντως όπως τα περιγράφει η Τ. :«έχει τύχει να είμαι σε τηλεδιάσκεψη και να περνάει παραδίπλα ο Μ. και να του ξεφεύγει ένα ρέψιμο οπότε εγώ τον κοιτάω έξαλλη αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, βλέπω ότι ανταποδίδει με τραγελαφικό βλέμμα απόγνωσης και σχηματίζοντας τη λέξη συγγνώμη με τα χείλια, θέλω να γελάσω, προφανώς δεν μπορώ, συνεχίζω την τηλεδιάσκεψη». Παρεμβαίνει ο Μ.: «ε δεν ήταν κανένα σοβαρό ρέψιμο, φλωρεψιματάκι ήταν».
Οι δραστηριότητες που ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια της καραντίνας είναι το περπάτημα και να παίρνουν πρωινό τα Σαββατοκύριακα στην αυλή, κάτι που ποτέ δεν έκαναν. Κρατούν όμως και τώρα ξεχωριστές ασχολίες «Ευτυχώς το σπίτι είναι άνετο και μπορούμε ο καθένας να κάνει τα δικά του, εγώ ήμουν στο σαλόνι βλέποντας ιντερνετικά με τις dardanes το Ru Paul Drag Race και ο Μ. ήταν στο υπόγειο, έβαφε τις μινιατούρες του και μιλούσε διαδικτυακά με τον συμπαίκτη του», λέει η Τ.
Και η ερώτηση-κλειδί για το σεξ παίρνει άμεση απάντηση «Μπα, δεν κάνουμε περισσότερο σεξ τώρα, αλλά είχα ωορρηξία αυτή την εβδομάδα και κάναμε γιατί προσπαθούμε για παιδί».
Άρα; Ποιο είναι το μέχρι τώρα συμπέρασμα τους από τις ημέρες της καραντίνας; Η Τ. καταλαβαίνει ότι εκτιμάει περισσότερο ακόμη και τον ελάχιστο χρόνο που κερδίζουν μαζί «Με ανακουφίζει που ο Μ. βρίσκεται τώρα στο σπίτι, γιατί πιέζομαι πολύ ψυχολογικά και μόνο η παρουσία του στο σπίτι, ακόμη και μόνο μια αγκαλιά που θα κάνουμε κλεφτά ενώ δουλεύω είναι για μένα πολύ σημαντική. Και τώρα χαίρομαι που τις ημέρες του Πάσχα δε δουλεύω και είναι ευκαιρία για να περάσουμε λίγο ποιοτικό χρόνο μαζί. Είναι η ατάκα μας αυτή, περισσότερο για πλάκα βέβαια “Έλα μωρό μου να περάσουμε ποιοτικό χρόνο μαζί”. Αλλά έχει και μια δόση αλήθεια μέσα της».
Ο Μ. πάλι έχει μια λιγότερο σοβαρή απάντηση: «Κι αυτό που σίγουρα έχει αλλάξει είναι ότι τώρα πια κλάνουμε ελεύθερα και απροκάλυπτα. Έχουν πέσει όλοι οι ηθικοί φραγμοί». Ακούω το τρανταχτό γέλιο της Τ. στο ακουστικό, να τον επιβεβαιώνει λέγοντας «Ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα γυρίσουμε στην κανονικότητα».