Με δύο ματς τελικούς να απομένουν κόντρα σε Μπαρτσελόνα και Ρεάλ, η Ατλέτικο Μαδρίτης είναι έτοιμη να γράψει ιστορία, αφού ούτε οι πιο φανατικοί οπαδοί της δεν περίμεναν στις αρχές της σεζόν πως η ομάδα τους θα απέχει τόσο λίγο από το double της ταυτόχρονης κατάκτησης πρωταθλήματος και Champions League. Σίγουρα πολλοί την υπολόγιζαν και κανένας δεν την ήθελε για αντίπαλο στα νοκ άουτ, αλλά όσο όλοι περίμεναν το ξεφούσκωμα που ποτέ δεν ήρθε, η ατσάλινη ομάδα του Τσόλο Σιμεόνε πάει να ολοκληρώσει μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές εκπλήξεις στην ιστορία. Ευκαιρία λοιπόν να θυμηθούμε κάποια παλιότερα αντίστοιχα έπη.
Ουρουγουάη, Παγκόσμιο Κύπελλο 1950
Μπορεί στη συνέχεια να κατέκτησαν 5 φορές το Μουντιάλ, όμως τους Βραζιλιάνους η απώλεια εκείνου που διοργάνωσαν οι ίδιοι τους πληγώνει ακόμη, κάτι που ελπίζουν να αλλάξει φέτος που θα ξαναγίνει στη Βραζιλία. Στο maracanazo όπως ονομάστηκε ο τελικός κόντρα στην Ουρουγουάη, η Σελέστε κόντρα σε όλα τα προγνωστικά έγραψε το δικό της έπος, επικρατώντας μέσα στο κατάμεστο από 200.000 Βραζιλιάνους Μαρακανά με 2-1, βυθίζοντας στο πένθος μία χώρα που ζούσε και ανέπνεε για το ποδόσφαιρο.
Δυτική Γερμανία, Παγκόσμιο Κύπελλο 1954
Στις μέρες μας είναι υπερδύναμη, αλλά το πρώτο Μουντιάλ των Γερμανών δεν το περίμενε κανείς. Με τη χώρα ακόμη να μαζεύει τα κομμάτια της μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι προσδοκίες για την εθνική ήταν χαμηλές, ιδιαίτερα μετά τη συντριβή από την υπερομάδα της Ουγγαρίας με 8-3 στη φάση των ομίλων. Οι δύο τους ξαναβρέθηκαν στον τελικό που έμεινε στην ιστορία ως “το θαύμα της Βέρνης”, με τους αήττητους επί 34 ματς Μαγυάρους να προηγούνται με 2-0 αλλά τους Δυτικογερμανούς να πραγματοποιούν ολική ανατροπή και να στέφονται πρωταθλητές κόσμου.
Νότιγχαμ Φόρεστ, Κύπελλο Πρωταθλητριών 1978
Το πρώτο μπαμ το έκανε με την κατάκτηση του πρωταθλήματος ως νεοφώτιστη το 1977. Το σύνολο του ιδιόρρυθμου προπονητή Μπράιαν Κλαφ όμως δεν αρκέστηκε εκεί, έτσι την επόμενη χρονιά αφού αρχικά απέκλεισε την πανίσχυρη κάτοχο Λίβερπουλ, οι Γκρασχόπερς, Κολωνία και Μάλμε αποδείχτηκαν παιχνιδάκι. Μάλιστα η Φόρεστ επανέλαβε το κατόρθωμά της και την επόμενη χρονιά, σημειώνοντας ένα περίεργο ρεκόρ, καθώς έχει στην κατοχή της ένα μόλις εθνικό πρωτάθλημα αλλά δύο ευρωπαϊκά.
Άστον Βίλλα, Κύπελλο Πρωταθλητριών 1981
Κάποτε για να φτάσεις σε έναν τελικό, ήταν αρκετό να αποκλείσεις τις Βαλούρ, Ντιναμό Βερολίνου, Ντιναμό Κιέβου και Άντερλεχτ. Αυτό έκανε η Άστον Βίλα το 1982, και επικρατώντας στον τελικό της Μπάγερν με 1-0 χάρη στη μεγάλη εμφάνιση του αναπληρωματικού γκολκίπερ της, άφηνε έκπληκτη την ποδοσφαιρική Ευρώπη φέρνοντας το κύπελλο για έκτη σερί σεζόν σε αγγλικό έδαφος.
Στεάουα, Κύπελλο Πρωταθλητριών 1986
Επιστρέφοντας στην Αθήνα από μίνι διακοπές στο χωριό, ακόμη θυμάμαι το διπλό σοκ που μετέφερε το ραδιόφωνο στα παιδικά αυτιά μου στην μποτιλιαρισμένη εθνική οδό. Το πρώτο ήταν για τη διαρροή που σημειώθηκε στο Τσέρνομπιλ, και το δεύτερο η ήττα της αγαπημένης μου Μπαρτσελόνα από τη Στεάουα στον τελικό του Πρωταθλητριών, μέσα σε ισπανικό έδαφος μάλιστα! Οι Ρουμάνοι άντεξαν την πίεση και οδήγησαν το ματς στα πέναλτυ, όπου ανέλαβε δράση ο τερματοφύλακας Χέλμουτ Ντουκαντάμ που έπιασε 4, και για τον οποίο ο μύθος λέει πως έπειτα από χρόνια το καθεστώς Τσαουσέσκου του έκοψε τα δάχτυλα.
Αϊντχόφεν, Κύπελλο Πρωταθλητριών 1988
Η PSV υπό την καθοδήγηση του Γκους Χίντινκ, έγινε η τρίτη ολλανδική ομάδα μετά τη Φέγενορντ και τον Άγιαξ που κατέκτησε το Πρωταθλητριών. Με μόλις 3 νίκες σε 9 αγώνες που έδωσε, δεν έθελξε ακριβώς τα πλήθη με το ποδόσφαιρό της. Με Μπορντό και Ρεάλ προκρίθηκε έχοντας 4 ισοπαλίες, ενώ και στον τελικό υπέταξε την Μπενφίκα στα πέναλτυ μετά από ένα στείρο 0-0, όμως το ζητούμενο επετεύχθη, λίγους μήνες μάλιστα προτού η εθνική Ολλανδίας πανηγυρϊσει το Euro.
Ερυθρός Αστέρας, Κύπελλο Πρωταθλητριών 1991
Μία από τις τελευταίες μεγάλες παραστάσεις ενιαίας γιουγκοσλαβικής ομάδας αποτέλεσε η πορεία του Ερυθρού Αστέρα ως την κορυφή της Ευρώπης το 1992. Ήδη η Τσβέρνα Ζβέζντα είχε δείξει τα δόντια της τις δύο προηγούμενες σεζόν όταν και αποκλείστηκε στο εκτός έδρας γκολ από Ρεάλ Μαδρίτης και Μίλαν. Μπολιασμένος με ταλέντο από όλες τις εθνικότητες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, ο Αστέρας εντυπωσίασε με το όμορφο ποδόσφαιρό του, πλην του τελικού, όπου κόντρα στους χρυσοπληρωμένους αστέρες της Μαρσέιγ του Μπερνάρ Ταπί έπαιξε συντηρητικά αλλά ψυχωμένα κατακτώντας το τρόπαιο στα πέναλτυ.
Δανία, Euro 1992
Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή. Στη Γιουγκοσλαβία μόλις έχει ξεκινήσει ο εμφύλιος, με αποτέλεσμα η εθνική να αποκλείεται από το Euro και τη θέση της να παίρνει η επιλαχούσα Δανία, της οποίας οι παίχτες μαζεύτηκαν από τις παραλίες 2 εβνομάδες πριν το τουρνουά, εκτός του μεγάλου αστέρα τους Μίκαελ Λάουντρουπ που συνέχισε τις διακοπές του. Οι υπόλοιποι, αφού στον όμιλο προσπέρασαν Αγγλία και Γαλλία, με πρωταγωνιστή τον Πέτερ Σμάιχελ επιβλήθηκαν στη συνέχεια επί της κατόχου Ολλανδίας και του φαβορί Δυτικής Γερμανίας κατακτώντας ανέλπιστα το τρόπαιο.
Πόρτο, Champions League 2004
Ο Ζοσέ Μουρίνιο κέρδισε με την Πόρτο το Ουέφα του 2003, όμως το μεγάλο κόλπο το έκανε ένα χρόνο μετά σηκώνοντας την καλή την κούπα. Κανείς δεν υπολόγιζε στα σοβαρά τους δράκους, οι οποίοι βέβαια μετά τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που απέκλεισαν στους 16 δε συνάντησαν ακριβώς μεγαθήρια στο δρόμο τους (Λυών, Ντεπορτίβο και Μονακό δε λογίζονται ως τέτοια) για το δεύτερο ευρωπαίκό.
Ελλάδα, Euro 2004
Βγαλμένη λες από τις σελίδες κάποιου κόμικ όπως αυτά που διαβάζαμε παιδιά, η πορεία της εθνικής ως την κορυφή της Ευρώπης αποτελεί τη μεγαλύτερη έκπληξη στα ποδοσφαιρικά χρονικά. Μια ομάδα που δεν ξεχείλιζε από ταλέντο αλλά είχε πάθος και προσήλωση στο πλάνο του προπονητή, κατάφερε το θαύμα. Ο Ότο Ρεχάγκελ προέταξε ομαδικό πνεύμα, αυτοθυσία και υπεραμυντικές τακτικές παίρνοντας τα σκαλπ Ισπανών, Γάλλων, Τσέχων και Πορτογάλων (δις) με το κλάμα του 19χρονου τότε Κριστιάνο Ρονάλντο να συμβολίζει την απόγνωση του να μην μπορείς να επιβληθείς στην παρέα του Καραγκούνη, του Ζαγοράκη, του Χαριστέα, του Νικοπολίδη και των υπολοίπων.
