Παρακολουθήσαμε το Συνέδριο που πιστοποίησε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε «από Κόμμα Αρχών, Κόμμα Αρχηγικό».

Ο εσωτερικός εχθρός για τον Τσίπρα εναντίον του οποίου θα έπρεπε να επιβληθεί για να δηλώσει έτσι την κυριαρχία του μπορεί να ήταν ήδη απών, αλλά αυτό δε στάθηκε εμπόδιο ώστε να αναφερθεί. Πράγματι η μεγάλη εσωκομματική αντιπολίτευση, το αριστερό ρεύμα ή αριστερή πλατφόρμα όπως εξελίχθηκε, έχει αποχωρήσει απ’το καλοκαίρι του ’15 και η τωρινή κοινοβουλευτική ομάδα είναι προϊόν προσεχτικά τριμαρισμένης λίστας αλλά το δις εξαμαρτείν ουκ ηγέτου σοφού. Γι’αυτό με πρόσχημα ότι η αριστερή πλατφόρμα δεν υλοποίησε την απόφαση του 1ου συνεδρίου για διάλυση των συνιστωσών, λειτουργώντας ως παράλληλο κόμμα μέσα στο κόμμα ο πρόεδρος επέστησε την προσοχή των συνέδρων να μην έχουμε παρόμοια παρατράγουδα στο μέλλον πχ με τίποτα «κινήσεις των 53» κλπ. Το τέλος της εσωκομματικής δημοκρατίας θα πουν οι πιο ρομαντικοί, μακιαβελισμός και ολοκλήρωση της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα προσωποπαγές ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα θα αντιτείνουν οι κακεντρεχείς. Η αλήθεια είναι απλά συνεχίζεται η πορεία προς τη μετατροπή ενός κάποτε μετωπικού πολιτικού σχηματισμού σε κόμμα νέου τύπου με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό όπως το έθεσε ο Λένιν, και κακά τα ψέμματα στο μοντέλο που έχει κάθε ελληνικό κόμμα εξουσίας από την εποχή την Ένωσης Κέντρου και της ΕΡΕ. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η μίνι κρίση με αφορμή την ποσόστωση των κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών στη σύνθεση της κεντρικής επιτροπής. Ήταν ένας μικρός τσαμπουκάς των μελών απέναντι στην πορφυρογέννητη νομενκλατούρα ή όντως δεν κατάλαβαν τι ψήφισαν κατά τον πρόεδρο; Μικρή σημασία έχει γιατί απ’τη στιγμή που αναγκάστηκε ο Τσίπρας να παρέμβει ήταν και η στιγμή που του έδωσε την ευκαιρία να δείξει την απόλυτη κυριαρχία του. 

Παρά τις όποιες μικροέριδες όμως τα πραγματικά προβλήματα για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, ως κυβέρνηση είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, είναι άλλα. Πρώτο είναι η διαφαινόμενη σύμπλευση με τους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες που μέχρι τώρα είναι στα σπάργανα αλλά βλέπουμε που πάει η δουλειά. Αυτό θα είναι το διαβατήριο του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να σταθεροποιηθεί η θέση του ως μεγάλος παίκτης τόσο σε εγχώριο όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Από τη μια θέλει να δείξει ότι είναι κόμμα μακράς πνοής και όχι one-hit wonder και από την άλλη να δείξει ότι δεν υπάρχει πολιτικό κενό ανάμεσα σ’αυτόν και τη ΝΔ. Το πλασάρισμα του ΣΥΡΙΖΑ ως νέα σοσιαλδημοκρατία δεν είναι κακό εξ ορισμού γι’αυτόν, ακόμα κι αν γκρινιάζουν κάποια μέλη του, αλλά ότι το κάνει τα ίδια λάθος βήματα που έκανε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία τη δεκαετία του ’90. Η πιστή εφαρμογή πολιτικών σκληρής λιτότητας που πασπαλίζονται με αριστερή/σοσιαλδημοκρατική ζάχαρη άχνη τύπου σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών, ιθαγένεια παιδιών μεταναστών, ήπια διαχείριση του προσφυγικού κλπ. έχει αποδειχθεί ότι έχει «κοντά ποδάρια». Έτσι τελικά η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία βυθίστηκε υπό το βάρος των αντιφάσεών της δίνοντας γήπεδο στην άκρα δεξιά στις εργατικές και λαϊκές μάζες.

Σε κάποια φάση της ομιλίας του, ο Αλέξης Τσίπρας επισήμανε τον κίνδυνο της άκρας δεξιάς στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα. Λόγω προσφυγικού, αλλά κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης. Το ερώτημα παραμένει βέβαια, αν ο ίδιος πρώτος έχει καταλάβει τον κίνδυνο.