Το Κοινωνικό Ωδείο παρέχει δωρεάν μαθήματα μουσικής σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες

Σε συνθήκες κρίσης γεννιούνται οι πλέον δημιουργικές ιδέες και πρωτοβουλίες, που, κατά κύριο λόγο, αφορούν την κοινωνική αλληλεγγύη και στήριξη. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση του Κοινωνικού Ωδείου. Ο Στάθης Δρογώσης, τραγουδοποιός και δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων, πριν τρία χρόνια, απηύθυνε ένα διαδικτυακό κάλεσμα, με κεντρικό άξονα τη διευρυμένη πρόσβαση στη μουσική εκπαίδευση που τείνει να εξαλειφθεί, το οποίο βρήκε απρόσμενα μεγάλη ανταπόκριση. Ο ίδιος εξηγεί πώς συνέβησαν όλα.

«Τέλος του 2011, έκανα ένα κάλεσμα στο twitter, επειδή ήξερα ότι θα το δει πολύς κόσμος. Λόγω κρίσης, πάρα πολλοί άνθρωποι και παιδιά κυρίως, βρέθηκαν έξω από τη μουσική εκπαίδευση. Δεν είχαν τα χρήματα να πληρώσουν τα κανονικά ωδεία ή ήταν παιδιά άνεργων γονέων. Πολλοί σταμάτησαν τη μουσική εκπαίδευση, οπότε είχα την ιδέα -όχι μόνο εγώ, πολύς κόσμος, απλώς δεν είχαμε συναντηθεί- να φτιαχτεί ένα δίκτυο εθελοντικών μαθημάτων. Βρεθήκαμε τον Ιανουάριο του 2012, οργανώσαμε μια συνέλευση και σιγά-σιγά, φτιάξαμε το ωδείο. Τον τελευταίο χρόνο, δραστηριοποιούμαστε σε δικό μας χώρο στον Βύρωνα».

Σκοπός τους δεν είναι να πλήξουν τα ιδιωτικά ωδεία, αλλά να βοηθήσουν παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα να στραφούν προς αυτά. 

«Πάντα σε αυτά τα δίκτυα υπάρχει ένα αμείλικτο δίλημμα. Στη δική μας περίπτωση, δεν θέλαμε να έρθουμε σε αντιπαράθεση με τα ιδιωτικά ωδεία και να χάσουν τη δουλειά τους καθηγητές μουσικής, οπότε το Κοινωνικό Ωδείο απευθύνεται σε ανθρώπους που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να κάνουν μαθήματα μουσικής. Σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, γιατί ξέρουμε ότι πρέπει να ζήσουν και τα κανονικά ωδεία και μάλιστα, να δουλεύουν εκεί καθηγητές μέσα στην κρίση. Είναι η λεπτή γραμμή του εθελοντισμού: να βοηθήσει τους αδύναμους, αλλά να μην καταστρέψει και τους ανθρώπους που δουλεύουν στο αντικείμενο. Τα κριτήρια ένταξης στο ωδείο είναι κοινωνικά και οικονομικά».

Ο χώρος που στεγάζεται το Ωδείο παραχωρήθηκε δωρεάν από δύο αδελφές. Τώρα πια, το 90% των δραστηριοτήτων, όπως σημειώνει ο Στάθης Δρογώσης, γίνονται εκεί, μαθήματα, κάποιες εκδηλώσεις, σεμινάρια. Τα λειτουργικά του έξοδα αποτελούν ευθύνη του ωδείου και τα περισσότερα πράγματα -όργανα, παρτιτούρες, βιβλία, έπιπλα- αποτελούν δωρεές του κόσμου. Μάλιστα, υπάρχει και ένα λευκό πιάνο, δωρεά της Χαρούλας Αλεξίου.

«Έρχονται παιδιά από όλη την Αθήνα. Οι γονείς βοηθούν, φροντίζουν το χώρο και υποχρεωτικά, πρέπει να έρχονται στη συνέλευση. Το Ωδείο έχει μια δομή «αντιεξουσιαστική», είμαστε όλοι υπεύθυνοι, γονείς και καθηγητές. Συναντιόμαστε τουλάχιστον μία φορά το μήνα και συζητάμε για τις επόμενες δράσεις και κινήσεις μας και προσπαθούμε να λειτουργούμε με άμεση δημοκρατία. Σ’ όλη τη διαχείριση, για το τι θα κάνουμε, αποφασίζουμε όλοι μαζί. Δεν είναι μια λογική ανάθεσης, κάποια ‘κορόιδα’ που κάνουν δωρεάν μαθήματα. Πάμε να αλλάξουμε μια γενική αντίληψη».

Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η σκέψη για πιο ενεργή κοινωνική δράση. «Θέλουμε με τα σχήματά μας να κάνουμε κάποιες δράσεις, να μαζεύουμε φάρμακα, τρόφιμα, σε σύνδεση με άλλα δίκτυα αλληλεγγύης που υπάρχουν. Θέλουμε να δώσουμε βάρος και στην κοινωνική μας παρουσία, σε μια εξωστρέφεια κι αυτό θα γίνει με τα μουσικά μας σύνολα».

Όσοι συμμετέχουν στο Ωδείο είναι εθελοντές, δεν υπάρχει χρηματικό αντάλλαγμα, αλλά οι μαθητές δίνουν μία μικρή συνδρομή, 10 ευρώ για όλο το χρόνο, λόγω των λειτουργικών εξόδων του. Τονίζει, ωστόσο, ότι δεν ζητούν αυτό το ποσό απ’ όλους. «Προσπαθούμε να χρηματοδοτηθούμε από συναυλίες που κάνουμε εδώ. Θα κάνουμε πολλές, κλασικής μουσικής και μοντέρνου ελληνικού τραγουδιού. Υπάρχει προσωπικό κόστος από εμάς, αλλά υπάρχει περισσότερο χαρά. Είναι κάτι που δεν περιγράφεται. Όταν βλέπεις ένα παιδί που δεν θα είχε καμία πιθανότητα να πιάσει ένα βιολί ή ένα κλαρινέτο, γιατί ήταν καταδικασμένο από έναν φραγμό κοινωνικό και ταξικό, να πηγαίνει καλά και να παίρνει υποτροφία, νιώθεις ότι έκανες κάτι. Νιώθεις περήφανος, ότι εν πάση περιπτώσει, βοήθησες κάπως. Σου δίνει και μία ψυχική ανάταση, λες ότι δεν είναι όλοι ‘σάπιοι’, υπάρχουν και κάποιοι που νοιάζονται».

Εδώ, τίθεται και το μείζον ζήτημα της αντιμετώπισης της μουσικής μέσα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. 

«Σαράντα-πενήντα χρόνια, υπήρχαν μόνο ιδιωτικά ωδεία, εκτός από ένα-δύο που είναι κρατικά. Όλη η μουσική εκπαίδευση στην Ελλάδα αντιμετωπιζόταν ως πολυτέλεια, σε πανάκριβα ωδεία, παραδομένη στους ιδιώτες. Δεν ήταν καν μεικτό σύστημα, κάποια κρατικά και ιδιωτικά. Ήταν όλα ιδιωτικά. Υπήρχε το παράλογο φαινόμενο να δίνεις πανελλήνιες εξετάσεις για να μπεις στη Μουσικολογία και σε εξέταζαν σε ύλη -ντικτέ και αρμονία- που δεν διδασκόταν σε δημόσιο σχολείο, παρά μόνο σε ωδείο. Τα πτυχία δεν αναγνωρίζονταν έξω, Έλληνες σολίστ ξαναέδιναν εξετάσεις για να κάνουν μεταπτυχιακά στο εξωτερικό. Δεν δημιουργήθηκε κοινό κλασικής, λόγιας μουσικής, στην Ελλάδα. Ο θεσμός των δημοτικών ωδείων που ξεκίνησε κι αυτός την τελευταία εικοσαετία, με τον Καλλικράτη διαλύθηκε τελείως, γιατί δεν επέτρεπε στους δήμους να έχουν δημοτική επιχείρηση κι οι πρώτες που έκλεισαν ήταν τα δημοτικά ωδεία. Οπότε, υπήρχε ένας σκληρός ταξικός φραγμός στη μουσική εκπαίδευση κι υπάρχει ακόμα. Να το πω πιο λαϊκά, έχεις φράγκα; Θα μάθεις και μουσική. Αν δεν έχεις, κάτσε να μαραζώσεις, να παίζεις ηλεκτρονικά παιχνίδια, δεν μας απασχολεί. Μόνο όσοι έχουν χρήματα θα μάθουν τέχνη. Κάτι που θεωρώ ρατσιστικό, εγκληματικό και εκεί παρεμβαίνει, στην ουσία, και το Κοινωνικό Ωδείο. Να δώσει σε μια μικρή ομάδα του πληθυσμού που μπορεί να επωφεληθεί, γιατί δεν μπορούμε να τους καλύψουμε όλους, μια πρόσβαση στη μουσική».

Για τον ίδιο, η μουσική είναι ένας άλλος τρόπος προσέγγισης της ζωής. «Δεν είναι ανάγκη να μάθεις μουσική για να γίνεις σολίστας, μαθαίνεις μουσική γιατί είναι κάτι όμορφο, γίνεται πιο όμορφη η ζωή σου, βλέπεις πιο όμορφα τη ζωή σου. Μεταδίδεις κι εσύ μετά, πιο όμορφα πράγματα στα παιδιά σου. Δεν είναι τυχαίο ότι, στα πιο προηγμένα κράτη, η μουσική είναι κομμάτι της δημόσιας παιδείας, ακόμη και στα πιο σκληρά νεοφιλελεύθερα καθεστώτα».

Η Μαρία Αναΐς Κώνστα είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να μιλήσει για τη λειτουργία του Κοινωνικού Ωδείου, καθώς είναι εθελόντρια, δασκάλα και υπεύθυνη του χώρου, αλλά έχει υπάρξει και μαθήτρια.

«Είχα σταματήσει κάποια στιγμή το πιάνο για οικονομικούς λόγους και μια φίλη μού είπε ότι θα δημιουργηθεί το Κοινωνικό Ωδείο. Έψαξα, λοιπόν, πληροφορίες και ήρθα στην πρώτη συνάντηση. Μετά, άρχισα κι εγώ να διδάσκω ως δασκάλα, γιατί είμαι ηθοποιός. Κάνω μελοδραματική στα παιδιά και από φέτος, έχω αναλάβει να είμαι υπεύθυνη του χώρου. Το Κοινωνικό Ωδείο λειτουργεί καθαρά από εθελοντική εργασία, όλοι οι δάσκαλοι είναι εθελοντές. Άλλοι κάνουν μία ώρα μάθημα, άλλοι πέντε, αναλόγως τι θέλει ο καθένας να προσφέρει. Τα παιδιά δεν πληρώνουν. Απευθύνεται καθαρά σε παιδιά που έχουν οικονομικό πρόβλημα, κυρίως, γιατί δεν μπορούμε να στερούμε τη δουλειά από τους συναδέλφους μας που κάνουν ιδιαίτερα ή δουλεύουν σε ωδεία. Παίρνουμε τα παιδιά που, ούτως ή άλλως, δεν θα πήγαιναν σε ωδείο».

Αυτός είναι ο λόγος που τα κριτήρια για να γίνει δεκτός ένας μαθητής είναι αυστηρά. Δέχονται ενήλικες μαθητές μόνο εφόσον έχουν καλυφθεί οι ανάγκες -σε δάσκαλο και ώρες- των παιδιών που έκαναν αίτηση. Επίσης, στις τέσσερις αδικαιολόγητες απουσίες -εκτός αν είναι θέμα υγείας ή κάτι σοβαρό- ο μαθητής διαγράφεται και, αν δεν διαβάζει κατά τη διάρκεια της χρονιάς,  πολύ δύσκολα θα τον δεχτούν την επόμενη.

«Πολλοί φαντάζονται ότι, επειδή είναι δωρεάν, αντιμετωπίζεται και χαλαρά. Δεν είναι έτσι. Ίσα-ίσα, επειδή είναι δωρεάν, πρέπει να παλέψεις πιο πολύ, υπάρχουν πολλά παιδιά στην αναμονή που περιμένουν κι έχουν την όρεξη να διαβάσουν, οπότε αν ένα παιδί δεν διαβάσει μια ολόκληρη χρονιά, θα το σκεφτούμε αν θα το πάρουμε και δεύτερη. Εμείς θέλουμε να δούμε και το πάθος του άλλου, πόσο το θέλει. 

Έχουμε πολύ ταλαντούχα παιδιά, έχουν πάρει υποτροφίες για το Ωδείο Αθηνών, για το Όρφειο Ωδείο, για διάφορα. Έχουμε παιδί που χωρίς να ξέρει να διαβάζει νότες, έπαιζε Μότσαρτ στο πιάνο. Άκουγε και έπαιζε. Έχουμε πολύ καλό υλικό κι οι δάσκαλοί μας δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι. Έχουμε δασκάλους που είναι διεθνείς σολίστες, παίζουν τη μία μέρα στο Παρίσι κι έρχονται την επομένη να κάνουν μάθημα εδώ. Τα βιογραφικά τους είναι πραγματικά αξιόλογα κι έρχονται και χαρίζουν τον χρόνο τους στα παιδιά, γιατί αντιλαμβάνονται ότι είναι σημαντικό». 

Κάτι που επιβεβαιώνουν και οι δύο ενήλικες μαθήτριες, των οποίων τα παιδιά είναι, επίσης, μαθητές.

Η Ντόρα, πριν ένα μήνα, ξεκίνησε να κάνει μαθήματα υποκριτικής και η κόρη της θεατρικό παιχνίδι. «Ο πρώτος λόγος, για τον οποίο ήρθαμε, είναι γιατί είναι δωρεάν και στην πορεία, βλέπω ότι είναι πάρα πολύ ωραία. Είναι καλή η δασκάλα και πολύ ωραίος ο χώρος. Το Ωδείο λειτουργεί πάρα πολύ καλά και όχι μόνο σε θέματα οργάνωσης, αλλά ενδιαφέρονται και για τα παιδιά, κάτι πολύ σημαντικό. Είχα ασχοληθεί παλιά με μουσική, πήγαινα σε ωδείο, έκανα μαντολίνο, αλλά το σταμάτησα πριν από δέκα χρόνια. Εδώ, κάνω μαθήματα υποκριτικής, αυτό μ’ αρέσει». 

Η Βιβή είναι περισσότερο καιρό στο Κοινωνικό Ωδείο, σχεδόν από την αρχή. Η κόρη της κάνει μαθήματα βιολιού εδώ και τρία χρόνια, ενώ φέτος, ξεκίνησε κιθάρα ο γιος της. Η ίδια παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής.

«Η κόρη μου είχε ξεκινήσει σε ιδιωτικό ωδείο, αλλά με την κρίση δεν τα καταφέρναμε. Ευτυχώς, βρέθηκε το Κοινωνικό Ωδείο. Φέτος, έχει έρθει και ο μικρός, κάνει κιθάρα. Κάνουν, επίσης, θεατρικό παιχνίδι και κάνουμε κι εμείς οι μεγάλοι. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με την προσπάθεια που κάνουν και την αγάπη που δείχνουν στα παιδιά, χωρίς να κερδίζουν κάτι.

Το Κοινωνικό Ωδείο μπορεί να είναι δωρεάν, αλλά λειτουργεί άψογα. Δεν του λείπει κάτι. Οι δάσκαλοι είναι εξαιρετικοί και ως άνθρωποι, όχι μόνο στη δουλειά που προσφέρουν. Το ενδιαφέρον που δείχνουν είναι ανώτερο από των ιδιωτικών ωδείων, επειδή έχω πάει το παιδί σε ιδιωτικό, δεν έχει καμία σχέση. Ίσως, γιατί το κάνουν με την καρδιά τους και όχι με την τσέπη». 

Η Μαρία Μαλούχου είναι εθελόντρια καθηγήτρια θεατρικού παιχνιδιού και τεχνικών-μεθόδων υποκριτικής. Έχει ξεκινήσει μόλις λίγους μήνες να διδάσκει εκεί. «Ξεκίνησα φέτος τον Σεπτέμβριο. Διδάσκω, επίσης, σε μια σχολή χορού, θεατρικό παιχνίδι και σ’ έναν πολυχώρο, θεατρικό παιχνίδι για παιδιά. Σε ερασιτέχνες ή εντελώς άσχετους με το θέατρο και σε παιδιά. Νομίζω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που ενδιαφέρονται για την υποκριτική, ειδικά, αν σκεφτούμε ότι οπουδήποτε κι αν βρεθούμε, όλοι θα συζητήσουν για θέατρο. Έχει κάτι μυστηριακό, κάτι ελκυστικό. Υπάρχουν κι εκείνοι που, απλώς, θα ήθελαν να το δοκιμάσουν από περιέργεια, να μπορέσουν να φτιάξουν ένα ρόλο, να ξεφύγουν από την καθημερινότητα. Μ’ αρέσει που υπάρχει ενδιαφέρον. Μακάρι να αφορά περισσότερο, να έρχεται και να το ζητά ο κόσμος, να συνδεθεί μαζί του μέσω του Ωδείου. Τι καλύτερο από μια εκπαιδευτική προσφορά, σε τέτοιους καιρούς;»

Μεγάλο ενδιαφέρον εκδηλώνουν τα παιδιά και για τα ντραμς, που διδάσκει από την έναρξη λειτουργίας του Κοινωνικού Ωδείου, ο Μηνάς Βασιλάκης, εθελοντής καθηγητής. «Είναι ο τρίτος χρόνος που διδάσκω εδώ. Υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά που ενδιαφέρονται για ντραμς. Φυσικά, δεν μπορούμε να τους δεχτούμε όλους και λόγω δικού μου χρόνου, αλλά και λόγω των κριτηρίων που υπάρχουν. Έρχονται άνθρωποι που δεν πληρούν τα κριτήρια και δυστυχώς, αναγκαζόμαστε να τους πούμε με ευγενικό τρόπο ότι κάποιοι άλλοι το έχουν περισσότερο ανάγκη. Υπάρχει, πάντως, ένας πυρήνας μαθητών που έχω όλα αυτά τα χρόνια και πολλές περιπτώσεις που έχουν διαπρέψει. 

Στο Κοινωνικό Ωδείο αποφάσισα να ξεκινήσω, επειδή είναι πολύ καλός ο σκοπός και λίγο-πολύ, έχω περάσει κι εγώ από οικονομικές δυσκολίες, ώστε να μην μπορώ να συνεχίσω τις σπουδές μου, τότε, ως μαθητής, πάνω στα τύμπανα. Κυρίως, γι’ αυτό, το εγχείρημα ήταν για καλό σκοπό και στην πορεία, κατάλαβα ότι, με όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται εδώ, αξίζει η συναναστροφή, έχουμε τον ίδιο σκοπό, το κάνουν από καρδιάς. Γι’ αυτό και συνεχίζω. Είναι σημαντικό κομμάτι. Νομίζω ότι στην εποχή μας, μάλλον δυστυχώς, είναι αναγκαία η ύπαρξη του Ωδείου. Πάντα υπάρχουν προβλήματα, ελλείψεις και δυσκολίες, αλλά βλέπω ότι υπάρχει δυναμική και τουλάχιστον, ο κόσμος ανταποκρίνεται. Δεν είναι μόνο τα καλά λόγια, είναι το αποτέλεσμα που βλέπεις από τους μαθητές και τους γονείς. Ειδικά, όταν βλέπω ότι οι μαθητές ασχολούνται. Η μουσική παιδεία είναι πολύ σημαντική και θα έπρεπε να συνεχίσουμε να τη στηρίζουμε. Και από την πλευρά της πολιτείας και από την πλευρά των ανθρώπων γενικά».

Η Φωτεινή Ευαγγελοπούλου είναι δασκάλα μουσικής σε δημοτικό και από το φθινόπωρο διδάσκει εθελοντικά μουσική στο ωδείο. Περίμενε αρκετό καιρό μέχρι να ξεκινήσει, αλλά η αναμονή τη δικαίωσε.

«Ξεκίνησα τον Οκτώβριο του 2014. Είχα λάβει ένα email πριν ενάμιση χρόνο ότι ζητούνται καθηγητές μουσικής, διαφόρων ειδικοτήτων. Είχα, λοιπόν, στείλει τα δικά μου στοιχεία και ενημέρωσα ότι είμαι διαθέσιμη να βοηθήσω. Περίμενα, αλλά πέρασε ενάμισης χρόνος για να με ειδοποιήσουν. Με περισσή χαρά έλαβα, λοιπόν, το τηλεφώνημα.

Στις μέρες που διανύουμε, δεν υπάρχει οικονομική δυνατότητα για να μπορέσουν τα παιδιά ν’ ασχοληθούν με θέματα πολιτιστικού ενδιαφέροντος. Η ιδέα να βοηθήσω κινήθηκε στην προσπάθεια να μπορέσουν κάποια παιδιά να ασχοληθούν με το μάθημα της μουσικής, που, σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα είχαν αυτή τη δυνατότητα. Θα ήθελα να πιστεύω πως τα παιδιά που έρχονται στο ωδείο το θέλουν πολύ, γιατί έτσι κάνω πιο ευχάριστα εγώ αυτό που κάνω. Όταν κάποιος ασχοληθεί ως εθελοντής με κάποια ομάδα, τα οφέλη δεν είναι μόνο γι’ αυτούς στους οποίους προσφέρει, αλλά για τον εαυτό του. Το κάνω για μένα και για τους άλλους φυσικά, αλλά αυτό που αποκομίζω, το αποκομίζω εγώ, κάνω καλό σ’ εμένα, στη δική μου ψυχή. Το περίμενα με χαρά και δικαιώθηκα, επαληθεύτηκαν τα συναισθήματα που ήλπιζα και φανταζόμουν ότι θα είχα. Νιώθω ότι ναι μεν, προσφέρω σε ανθρώπους των οποίων τα παιδιά δεν έχουν τη δυνατότητα να ασχοληθούν με τη μουσική, αλλά προσφέρω και στον εαυτό μου».

Ο Σταύρος Καλογερόπουλος είναι δάσκαλος μουσικής σε δύο δημοτικά σχολεία, στα Άνω Λιόσια και στο Ζεφύρι. Εδώ και τέσσερις μήνες διδάσκει εθελοντικά θεωρία της μουσικής στο Κοινωνικό Ωδείο. «Ασχολούμαι με τη μουσική πολλά χρόνια, επαγγελματικά, και σκέφτηκα ότι, αυτούς τους δύσκολους καιρούς, πρέπει ο καθένας να βοηθήσει με τον δικό του τρόπο. Να καλλιεργήσει αυτά που ξέρει, να μην τα αφήσει να πάνε χαμένα. Αγάπησα τη μουσική στα 15 μου και με οδήγησε στο να διδάσκω μουσική. Είχα ακούσει για το Κοινωνικό Ωδείο, το έψαξα, πριν ένα χρόνο δώσαμε τα στοιχεία μας και με ειδοποίησαν τον Σεπτέμβριο. Διδάσκω θεωρία μουσικής και αρμονία σε ενήλικες. Μ’ αρέσει, γιατί διδάσκω σε δημοτικό, σε μικρά παιδιά και προτιμούσα να κάνω κάτι διαφορετικό. Είναι καταλυτικό να διδάσκεις σε όλες τις ηλικίες και σε δύο διαφορετικούς χώρους. Νιώθω ικανοποίηση, μια ανακούφιση μέσα από το Κοινωνικό Ωδείο και είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι με τα θεωρητικά της μουσικής, γιατί στο σχολείο έχουμε ένα τελείως διαφορετικό πρόγραμμα». 

Η Μαρία Αναΐς Κώνστα επισημαίνει τη σημασία της προσφοράς από εθελοντές καθηγητές, αλλά και οικονομικά από τους ανθρώπους που θέλουν να συμβάλλουν με κάποιο τρόπο.

«Όλα είναι δωρεές, ο καθένας έφερε ό, τι είχε. Έχουμε 72 παιδιά αυτή τη στιγμή που κάνουν μάθημα και 40 δασκάλους και συνεχώς αυξανόμαστε. Τώρα που έχουμε τον χώρο, μπορούμε να υποστηρίξουμε περισσότερα. Όσα περισσότερα παιδιά, που δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε σε ωδεία και μπορούμε να τα φέρουμε εδώ, τόσο το καλύτερο για εμάς. Πάντα χρειαζόμαστε δασκάλους, οικονομικούς πόρους, ανθρώπους να έρχονται στις εκδηλώσεις μας ή θέλουν να μας στηρίξουν οικονομικά με κάποιο τρόπο, γιατί δεν θέλουμε να ζητήσουμε από τα παιδιά».

Το πρόγραμμα εκδηλώσεων των επόμενων μηνών για την οικονομική ενίσχυση του Ωδείου είναι πλήρες και θα εμπλουτίζεται διαρκώς, αρχής γενομένης με το σεμινάριο και τη συναυλία jazz στις 30/1, αλλά και το καφέ κλασικής μουσικής κάθε Παρασκευή απόγευμα στο χώρο του ωδείου. 

Η κουβέντα έρχεται στη διαπολιτισμική χορωδία που σχεδιάζουν να φτιάξουν και στην ουσία του σκοπού τους.

«Έχουμε μαθητές από πολλές χώρες, παιδιά από Ελλάδα, Αλβανία, Ρουμανία, Ρωσία, Μπουργκίνα Φάσο, Κονγκό, απ’ όπου μπορείς να φανταστείς. Έχουμε πιο πολλά ελληνόπουλα, αλλά δεν διαχωρίζουμε, κάθε παιδί έχει το ίδιο δικαίωμα στη μουσική και το δεχόμαστε. Ο σκοπός της χορωδίας θα είναι πολλαπλός. Πρωτίστως, για να δείξει τη δουλειά του Κοινωνικού Ωδείου. Να περάσει ένα μήνυμα αντιρατσιστικό, την ανταλλαγή πληροφοριών και κουλτούρας μεταξύ των παιδιών. Να μάθουν τα παιδιά να μην είναι ρατσιστές. Είναι πολλαπλός ρόλος, αλλά κι εμείς, ως Ωδείο, να βγούμε παραέξω με κάτι πολύ όμορφο που έχει να περάσει ισχυρά μηνύματα και είναι πολύ ενδιαφέρον.

Το Κοινωνικό Ωδείο δεν διδάσκει στο παιδί μόνο ένα μουσικό όργανο. Έχει να του διδάξει πολύ περισσότερα. Σε πολλά παιδιά κάνει εντύπωση ότι δεν πληρώνουν κι ο δάσκαλός τους, επίσης, δεν πληρώνεται. Τα παιδιά μεγαλώνουν και γαλουχούνται έτσι, ώστε όταν μεγαλώσουν, να γίνουν άνθρωποι αντίστοιχης ποιότητας, να αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει εθελοντική εργασία, υπάρχει προσφορά χωρίς ανταπόδοση. Μαθαίνουν να προσφέρουν, χωρίς να σκέφτονται διαρκώς το χρήμα».

Κοινωνικό Ωδείο, Κολοκοτρώνη 114, Βύρωνας, τηλ. 211 215 11 14 // koinwnikowdeio.blogspot.gr // facebook page