Για όσους δεν γνωρίζουν τι ακριβώς είναι το φεστιβάλ χρωμάτων, η περιγραφή δια της ατόπου, είναι η εξής: Δεν υπάρχει είσοδος που τσεκάρονται τα εισιτήρια και δεν διοργανώνεται σε στάδιο ούτε σε καμία αχανή έκταση με πολλές εξέδρες και ενίοτε σκηνές (στημένες από τους αθεράπευτα φεστιβαλικούς, που μπορεί να μην έχουν τρόπο να πλύνουν τα δόντια τους την επομένη, αλλά τη μπάντα που τόσο περίμεναν την πρόλαβαν παρά τα αμέτρητα τσίπουρα που κατανάλωσαν το προηγούμενο βράδυ). Δεν είναι χρωματισμένο κομματικά και δεν υπάρχουν ομιλίες για σοβαρά κοινωνικά ζητήματα, την ίδια στιγμή που στο stage παραδίπλα ακούγονται σε funky διασκευές τα χάλκινα των Βαλκανίων. Δεν υπάρχουν ουρές ατόμων που περιμένοντας ρωτούν το μπροστινό τους αν θα πληρώσουν καραβίσια τη μπύρα στο μπαρ και δεν μελετάει κανείς το line – up για μια εβδομάδα, προκειμένου να ζυγίσει το αν αξίζουν τα λεφτά του τα ονόματα που κλείστηκαν φέτος.
Ξεκίνησε για πρώτη φορά το Μάιο του περασμένου έτους και στις τρεις φορές που έχει πραγματοποιηθεί έως τώρα η περιοχή του Κεραμεικού – Μεταξουργείου έχει γεμίσει με μπογιές και νέους ανθρώπους έτοιμους να αποτινάξουν από πάνω τους την λογική πως το τσιμέντο τους εγκλωβίζει στο να μην είναι δημιουργικοί. Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, τα στενά μεταξύ της πλατείας Αυδή και του Δημοσίου Σήματος είδαν κόσμο να βάφεται από την κορφή ως τα νύχια με τέμπερες, μικρά παιδιά να συμμετέχουν σε καλλιτεχνικές δραστηριότητες, τοίχους κακοζωισμένων νεοκλασικών να βάφονται και να σχεδιάζονται εκ νέου, βροχή λιωμένης σοκολάτας, επίδοξους yogis να γαληνεύουν κατάχαμα, αχνιστές κατσαρόλες με μαγειρεμένο κριθαράκι, σοκολατένια ντουζ και ξέφρενο «πόλεμο» μετά βαφής ζαχαροπλαστικής υπό τους ήχους μια ομάδας κρουστών.
Πρόκειται πολύ απλά για ένα διήμερο δρώμενο που στήθηκε από Αθηναίους που αλλάζουν έστω και προσωρινά το γκρίζο αστικό τοπίο βάζοντάς του χρώματα, χωρίς να επωφελούνται χρηματικά από την όλη φάση. Ο Κώστας είναι εθελοντής και συμμετέχει στις συνελεύσεις του φεστιβάλ, γιατί όπως λέει μπορεί να μένει στον Κορυδαλλό, αλλά έχει την όρεξη να συμβάλει σε τέτοιου είδους προσπάθειες που αναβαθμίζουν την περιοχή του κέντρου στην οποία συχνάζει και που μέχρι πρότινος ήταν κακόφημη και δεν είχε την σημερινή καλλιτεχνική δραστηριότητα που γνωρίζει τον τελευταίο καιρό. «Θέλουμε να ζωγραφίσουμε το δικό μας κόσμο στην πόλη που ζούμε. Όσο και να έχεις συνηθίσει την εικόνα της πόλης που ζεις, το ζήτημα είναι να προσπαθείς και να αφήνεις την φαντασία για να φτιάξεις ένα περιβάλλον πιο ευχάριστο. Με το δήμο δεν αντιμετωπίζουμε προβλήματα γιατί όταν ας πούμε φτιάχνουμε κατασκευές για να μπορεί κάποιος να κάτσει άνετα στο Δημόσιο Σήμα, αφήνουμε πίσω μας ένα έργο. Ακόμη και οι μαγαζάτορες της περιοχής δεν κλείνουν τα μαγαζιά τους και μας βοηθούν στο στήσιμο, ο καθένας με τον τρόπο του. Βλέπουμε ότι συνεχώς αυξάνεται ο κόσμος που θέλει να προσφέρει εθελοντικά τη βοήθειά του στο εγχείρημά μας και φυσικά παρατηρούμε ότι όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι που έρχονται για να ζήσουν απλά την εμπειρία και να δουν τι παίζει τελικά σε αυτό το φεστιβάλ. Ο Κεραμεικός είναι ολοφάνερα χωρισμένος στα δύο, στο κοσμικό Γκάζι και στο υποβαθμισμένο Μεταξουργείο. Αν και επικρατεί συχνά μια σύγχυση για το που ξεκινάει η μία περιοχή και που τελειώνει η άλλη, για όσους γνωρίζουν τη διαφορά, το Μεταξουργείο αποτελεί τη νέα τάξη πραγμάτων και αν κοιτάξεις γύρω σου τι ηλικίες έχουν μαζευτεί θα καταλάβεις ότι τέτοιου είδους προσπάθειες είναι τελικά η απάντηση των νέων στο καθεστώς της κρίσης».