Το στάδιο Yankee στα παιχνίδια baseball έχει χωρητικότητα 50.287 καθημένων. Υπολογίζεται, ότι αν όλοι οι άστεγοι που ζουν τώρα στη Νέα Υόρκη συγκεντρώνονταν σε αυτό το στάδιο, αρκετές χιλιάδες από αυτούς θα έπρεπε να είναι όρθιοι. Είναι δύσκολο να πει κανείς με ακρίβεια από πότε έχει να καταγραφεί τόσο μεγάλη πληθώρα ανθρώπων που έχουν χάσει τα σπίτια τους σε αυτή την πόλη. Ο σύνδεσμος αστέγων, μια πρωτοβουλία για τους άστεγους πολίτες της χώρας, αναφέρει ότι αυτά τα νούμερα έχουν να προκύψουν από την εποχή της οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του 1930. Ο δήμαρχος Bloomberg απαντάει ότι το να γίνεται συσχετισμός με εκείνη την περίοδο, είναι εξαιρετικά άδικο γιατί τότε η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη και επίσης -για αδιευκρίνιστους λόγους- είναι σα να συγκρίνουν μήλα με πορτοκάλια. Σε κάθε περίπτωση, είναι αυταπόδεικτη αλήθεια ότι σήμερα στην πόλη υπάρχουν πολλοί περισσότεροι άστεγοι από όσους έχουν υπάρξει σε όλη τη «νέα εποχή αστέγων», μια χρονική περίοδος που ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’70.
Σύμφωνα με τον ρεπόρτερ Ian Franzier, οι περισσότεροι Νεοϋορκέζοι δεν το γνωρίζουν αυτό. Πιστεύουν ότι υπάρχουν λιγότεροι άστεγοι από ότι στο παρελθόν επειδή απλά βλέπουν λιγότερους στο δρόμο. Στην πραγματικότητα βέβαια, κατά τη δωδεκαετή θητεία δημαρχίας του Bloomberg, ο αριθμός των αστέγων έχει σπάσει ρεκόρ αλλά πλέον υπάρχουν 236 ξενώνες φιλοξενίας αστέγων στην πόλη. Περίπου 18.000 ενήλικες έμειναν άστεγοι από τον Ιανουάριο του 2013 και περισσότερα από 21.000 είναι τα παιδιά. Το ίδρυμα C.F.H (Connecting for Health) αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του Bloomberg, το ποσοστό των οικογενειών που έχασαν τα σπίτια τους αυξήθηκε κατά 73%.
Blue Jasmine
Το ποσοστό των ενηλίκων χωρίς οικογένεια είναι επίσης ανεβασμένο, οι περισσότεροι από αυτούς συνεχίζουν να είναι στα προγράμματα στέγασης και φροντίδας, όμως αρκετοί ζουν κάτω από τη γη, σε σήραγγες του μετρό ή σε άλλα ασύλληπτα μέρη, μακριά από την κοινή θέα. Τους συναντά κανείς συχνά στο δρόμο να μοιράζονται την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία τους με τους περαστικούς και να επαιτούν. Μία από τις πολλές άστεγες γυναίκες της Νέας Υόρκης εξομολογείται την ιστορία της στον Ian Franzier.
«Ένα Κυριακάτικο απόγευμα, καθόμουν στις γωνίες των λεωφόρων Watson και Manson, στο νοτιοανατολικό κομμάτι του Bronx, περιμένοντας μια γυναίκα ονόματι Christina Mateo. Την είχα συναντήσει με τον τότε σύντροφό της στο δρόμο την προηγούμενη ημέρα. Μου είχε πει ότι θα μου έδειχνε πώς ήταν ένας «ξενώνας» (σ.σ. φιλοξενίας αστέγων) – δεν είχα μπει ποτέ σε κανέναν. Ο συγκεκριμένος, έμοιαζε σαν ένα συνηθισμένο, φτηνιάρικο διαμέρισμα, με μία στενή αυλή εισόδου πίσω από ψηλά μαύρα σιδερένια κάγκελα, των οποίων η βαριά σιδερένια πόρτα δεν κλείδωνε. Άνθρωποι μπαινόβγαιναν».
Η Christina διέσχισε το πεζοδρόμιο σπρώχνωντας ένα καροτσάκι. Μαζί της ήταν η 19χρονη κόρη της, ο 17χρονος γιος της, η 15χρονη κόρη της και τα δύο της εγγόνια. Μόλις είχαν πάρει το μικρότερο εγγόνι από έναν ξενώνα όπου ζούσε με την άλλη του γιαγιά.
«Μπήκαμε όλοι μέσα και στριμωχτήκαμε στο μικρό ασανσέρ. Ο φύλακας στην είσοδο μας οδήγησε στο διαμέρισμα στον 4ο όροφο, έβγαλε ένα απλό, μονό κλειδί και άνοιξε την πόρτα. Ενας μουντός εσωτερικός χώρος μύριζε κλεισούρα και ανάσες πολλών ανθρώπων. Τα πατώματα ήταν όπως το εσωτερικό των παλιών βαλιτσών και στις γωνίες έβρισκες πεταμένα μικροπράματα. Στραβωμένα, γερμένα στόρια, μια λαχανί κουρτίνα μπάνιου και ένας σκοτεινός μικρός διάδρομος που ανοιγόταν μπροστά από δύο γυμνά υπνοδωμάτια – αυτό ήταν το σκηνικό».
Η Christina είναι 41 ετών και έχει έντονα, λυπημένα, σκούρα καστανά μάτια. Φορούσε τζην σορτσάκι, μια άσπρη μπλούζα, σανδάλια, δαχτυλίδια από ελεφαντόδοντο στα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών και είχε τα μαλλιά της πιασμένα κότσο. Καθισμένη στη μοναδική καρέκλα στο μεγαλύτερο υπνοδωμάτιο διηγείται πώς έφτασε ως εδώ. Ήταν εσωτερική βοηθός νοσοκόμα. Μετά το θάνατο των ασθενών της – με τους οποίους είχε μεγαλώσει από κοντά – έπαθε νευρικό κλονισμό και της διαγνώστηκε μετατραυματικό στρες (P.T.S.D). Για ένα διάστημα μπορούσε να έχει το δικό της διαμέρισμα με το ενοίκιο να χορηγείται από ένα πρόγραμμα πρόνοιας. Το πρόγραμμα κόπηκε. Έχασε το διαμέρισμά της αρκετά περίπλοκα, χωρίς καν να της έχει γίνει έξωση, καθώς θα είχε φροντίσει να βρει άλλη διαθέσιμη κατοικία. Ένα μεγάλο αρχείο εγγράφων κρεμόταν από τον αγκώνα της. Οι άστεγοι πρέπει να τα έχουν πάντα κοντά τους. Κουβαλούσε συστατικές επιστολές και μια δέσμη βεβαιώσεων που πιστοποιούσαν την επιτυχία της συμμετοχής της σε μια σειρά προγραμμάτων: «Γονικές δεξιότητες», «Διαχείριση Θυμού», «Βασικές Αρχές Πρόληψης», «Σχέδιο Αλλαγής Eαυτού».
«Αυτό που περιμένω είναι το χαρτί που θα λέει ότι έχουμε επιλεγεί για να παραμείνουμε σε αυτό τον ξενώνα. Αυτή τη στιγμή η περίπτωσή μου είναι υπό διαβούλευση. Αυτό το μέρος είναι επαρκές, αν και δεν τηρούνται οι συνθήκες υγιεινής. Όμως δεν θέλω να μετακινηθώ. Η σταθερότητα είναι πολύ σημαντική. Θα αποφασίσουν αν μπορούμε να μείνουμε ή όχι και μετά θα ρίξουν το χαρτί κάτω από την πόρτα».
Με το βλέμμα γυρίζει προς την άκρη του διαδρόμου, σα να επρόκειτο να φανεί το χαρτί από στιγμή σε στιγμή.