Με το μεταναστευτικό ζήτημα να είναι ένα από τα πιο πολυπαιγμένα χαρτιά στην ατζέντα των σχηματισμών ολόκληρου του πολιτικού φάσματος, τον Μάιο του 2011 ο τότε υπουργός προστασίας του πολίτη, Χρήστος Παπουτσής, ανακοινώνει τη δημιουργία δεκατεσσάρων κέντρων κράτησης και υποδοχής μεταναστών. Περίπου ένα χρόνο μετά, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης αναλαμβάνει τα καθήκοντά του στα γραφεία της Λεωφόρου Κανελλόπουλου, μεταξύ των οποίων είναι και η υλοποίηση των σχεδίων του προκατόχου του για την πάταξη της παράνομης μετανάστευσης στην χώρα. Καταθέτει με την σειρά του τροπολογία που στόχευε στη δημιουργία των διπλάσιων κέντρων κράτησης και καθότι οι Έλληνες φημιζόμαστε από αρχαιοτάτων χρόνων για την φιλοξενία μας, η επιχείρηση με το όνομα «Ξένιος Ζευς» μπαίνει σε εφαρμογή. Το κέντρο της Αθήνας «σκουπίζεται» από τους μετανάστες που δεν διαθέτουν τα κατάλληλα χαρτιά για την παραμονή τους και από τους χώρους διαμονής τους που -σύμφωνα πάντα με τις ανακοινώσεις της ΕΛ.ΑΣ- αποτελούν εστίες μόλυνσης για το κατά τ’ άλλα πεντακάθαρο κλίμα της πρωτεύουσας.
Ειδικοί Φρουροί και απόφοιτοι των αστυνομικών σχολών συνεχίζουν να εκπαιδεύονται για την επάνδρωση της νεοσύστατης Ομάδας ΔΙΑΣ, ενώ ο κυβερνητικός διάδοχος Νίκος Δένδιας δηλώνει απερίφραστα πως «Η Αμυγδαλέζα είναι ένα από τα πιο σύγχρονα στρατόπεδα στην Ευρώπη. Και νομίζω ότι είναι εξαιρετικό». Εκθέσεις και αυτοψίες όμως τόσο ελληνικών όσο και ξένων οργανώσεων (CPT, ΚΕΕΡΦΑ ΟΕΝΓΕ) και πρωτοβουλιών διαψεύδουν την υπουργική αυτή δήλωση, αφού παρουσιάζουν ακατάπαυστα μαρτυρίες κρατουμένων που ασφυκτιούν υπό το βάρος της βίαιης καταστολής και των συνθηκών κράτησης που απέχουν παρασάγγας από τη διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Χώροι μικρότεροι των 20 τετραγωνικών μέτρων που συγκεντρώνουν εντός τους μέχρι και είκοσι άτομα, έλλειψη εξαερισμού και επαρκούς φωτισμού, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που περιορίζεται στην χορήγηση παυσίπονων, μειωμένη έως ανύπαρκτη πρόσβαση στην προσωπική υγιεινή για πάνω από δύο μήνες σε ορισμένες περιπτώσεις, στέρηση του αναγκαίου προαυλισμού, φειδωλή σίτιση, ανύπαρκτη ψυχολογική υποστήριξη και επιθέσεις λεκτικής βίας από σωφρονιστικούς υπαλλήλους συνθέτουν την λίστα παραπόνων των έγκλειστων, μεταξύ των οποίων βρίσκονται ανήλικοι και θύματα ρατσιστικών επιθέσεων.
Το γεγονός πως το αρχικά ορισμένο όριο παραμονής τους στα κέντρα κράτησης δεν τηρήθηκε πότε ήταν για εκείνους η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής τους. Την άνοιξη του 2013 ξεκινούν μαζική απεργία πείνας στην προσπάθεια τους να διεκδικήσουν επιτάχυνση των διαδικασιών χορήγησης ασύλου. Κάποιοι λυγίζουν και προχωρούν σε απόπειρα αυτοκτονίας με κατάποση γυαλιών και απορρυπαντικού. Η απεργία καταστέλλεται και η Κίνηση «Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή», η Πακιστανική Κοινότητα Ελλάδος και η Επιτροπή Αλληλεγγύης Κοινοτήτων Μεταναστών στους Απεργούς Πείνας καταγγέλλουν πως οι λιπόθυμοι κρατούμενοι δεν έλαβαν καμία βοήθεια από τους φύλακες, οι οποίοι αρνούνταν καλέσουν κάποιον γιατρό. Αντιθέτως, δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό στο να επιβάλλουν στους άσιτους να σταθούν όρθιοι επί πολλές ώρες πίσω από τα σύρματα που περικλείουν τις προκάτ εγκαταστάσεις. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους όμως τα σύρματα αυτά εγκλώβισαν μέσα τους μια εξέγερση που σήμερα οδηγεί στα δικαστήρια 65 κρατουμένους και τους φέρνει αντιμέτωπους με κακουργηματικές κατηγορίες. Οι διωκόμενοι για πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών, αντίσταση κατά της αρχής, απόπειρα απόδρασης και πρόκληση διακεκριμένων φθορών καλούνται να απολογηθούν για το βράδυ της 10ης Αυγούστου 2013, όταν στασίασαν κατά τη διάρκεια του φαγητού καίγοντας από στρώματα μέχρι ολόκληρα κοντέινερ και ήρθαν αντιμέτωποι με τους αστυνομικούς έχοντας ως μόνα τους όπλα χαλίκια και πλαστικά μπουκάλια , ενάντια στα γκλομπ και τις κρότου λάμψης.
Φαίνεται πως το ελληνικό σύστημα δικαιοσύνης έχει μια τάση να ξεχνά και να στρουθοκαμηλίζει. Το κράτος καταδικάζεται από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για σοβαρές νομικές ατασθαλίες σε υποθέσεις αιτούντων άσυλο. Το ίδιο κράτος με την σειρά του δικάζει και καλεί να απολογηθούν εκείνοι που στερούνται ασύλου και αξιοπρεπούς μεταχείρισης. Και ο παραλογισμός μοιάζει να μην έχει όρια.