Την τελευταία εβδομάδα όλη η Γαλλία ασχολείται με το ερωτικό σκάνδαλο τους Προέδρου της αφού όπως έγινε γνωστό ότι ο Φρανσουά Ολάντ τα τελευταία δύο χρόνια έχει σχέση με την ηθοποιό Ζυλί Γκαγιέ. Φωτογραφίες από κοινές τους εμφανίσεις, μια ερωτική γκαρσονιέρα εν είδει φωλίτσας, ξέφρενα Σαββατοκύριακα στο Μόντε Κάρλο και στις Κάννες βγαίνουν στη φόρα και η νόμιμη σύζυγος Βαλερί Τιερβελέρ έχει καταρρεύσει από την κατάθλιψη. Η σχέση του προέδρου με την Γκαγιέ ξεκίνησε την προεκλογική περίοδο και κορυφώθηκε κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Ολάντ. Ρωτήσαμε δημοσιογράφους, τηλεοπτικές προσωπικότητες και διαδικτυακές περσόνες να μας πουν πως αντέδρασαν στο άκουσμα της είδησης, τη γνώμη τους για το αν ένας άντρας πολιτικός χάνει ή κερδίζει από μια τέτοια ιστορία,για το αν πρέπει να κρίνουμε τους πολιτικούς στον ιδιωτικό τους βίο και τέλος τί θα γινόταν αν το σκάνδαλο ήταν ελληνικό. Να τι μας απάντησαν.
Κατέρρευσα στο άκουσμα της είδησης
Contrabbando
Η είδηση για τον Ολάντ με βρήκε κατάστηθα, ένα μεσημέρι, καθώς έκοβα βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Κατέρρευσα. «Αλλά η μέρα ήταν ζεστή και ποιητική, ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό, η νέα αποβάθρα του Μπουτάρη ένα θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης, των κοριτσιών η δροσιά έκτακτη, κι εγώ όλο χάρις κι εμορφιά» πήρα τηλέφωνο το φίλο μου τον Πάνο, συναντηθήκαμε και πήγαμε για σουτζουκάκια στου Λάμπρου, όπου αναλωθήκαμε σε μια βαθυστόχαστη συζήτηση για το μέγα μυστήριο της ζωής, τον έρωτα στα χρόνια της κρίσης εδώ και στους Παρισίους και άλλα θεμελιώδη της καθημερινής μας ύπαρξης ζητήματα. Στο τέλος, ως γνήσιοι μαρξιστές, μπροστά σε μια φωτογραφία της Ζιλί, αναλύσαμε διαλεκτικά τη βελτίωση των επιλογών του «σοσιαλιστή συντρόφου» Φρανσουά από τη Σεγκολέν στη Ζιλί, γεγονός που αποδώσαμε στην ιστορική αλήθεια πως ο σοσιαλισμός στην εξουσία καλυτερεύει τον άνθρωπο κοινωνικά. Και σε μιαν έξαρση επαναστατικής πολιτικής πράξης –ναι, το ομολογώ- ήπιαμε κι ένα καραφάκι τσίπουρο στην υγειά του. Συγκινημένοι.
Αν ένας πολιτικός χάνει ή κερδίζει από μια τέτοια ιστορία; Στο δίλημμα αυτό, για να είμαστε επιστημονικά ακριβείς, θα πρέπει να μελετήσουμε εμβριθώς την ιστορική συγκυρία, τα κοινωνικά και πολιτισμικά δεδομένα, τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης∙ στοιχεία τόσο σταθερά όσο και η ανάλυση που επιχειρούν οι δημοσιολογούντες στην κομματική προέλευση του ποσοστού απροσδιόριστης ψήφου/αποχής στα δημοσκοπικά ευρήματα. Με άλλα λόγια, χαιρετίσματα στις μαγκούρες. Σε προσωπικό, όμως, επίπεδο, το θέμα το έχει λύσει ο συμπατριώτης του συμπαθούς Φρανσουά, ο Ρολάν Μπαρτ στα «Αποσπάσματα Ερωτικού Λόγου», στο κεφάλαιο για τη sobria ebrietas, τη βούληση κατοχής. Εκεί εξηγεί πως οι δυσκολίες στον έρωτα προέρχονται από την ανάγκη του ερωτικού υποκειμένου να ιδιοποιείται το αγαπημένο αντικείμενο του πόθου και για να πετύχει ο έρωτάς του οφείλει να παραιτηθεί από αυτήν την επιθυμία. Εδώ έγκειται και η σύγκρουση: πώς θα μπορέσει να κερδίσει στον έρωτα ένας πολιτικός, ένας άντρας, δηλαδή, λιμπιντιακά εθισμένος στην ιδιοποίηση; Αδύνατον. Για αυτό περιφέρεται μελαγχολικά, αλλάζοντας συντρόφους με μια βουλιμική βούληση κατοχής. Κατανοείτε το δράμα, φαντάζομαι. Και για να μη νομίζετε πως υπεκφεύγω, ως προς το πολιτικό σκέλος, υπάρχει μια παλιά γαλλική παροιμία, από τα χρόνια του Μιτεράν, που απαντά –σχεδόν πάντα- στο αν κερδίζει ή χάνει ο πολιτικός από τα ερωτικά σκάνδαλα: «Ο Φρανσουά κι ο Αντρέας να κερδάνε κι οι υπόλοιποι να πάνε να γαμηθούν».
Ξεκάθαρα, ΝΑΙ, πρέπει να κρίνουμε έναν πολιτικό από την προσωπική του ζωή. Ας αφήσουμε στην άκρη τις politically correct κοινοτοπίες και την ασαφή έννοια του «πολιτικού πολιτισμού» κι ας δούμε το θέμα απλά και πρακτικά. Όπως το μελετούσαμε στην εποχή μου, στα φοιτητικά αμφιθέατρα, στα σεμινάρια «Σεξουαλικότητας κι Επανάστασης» και, κυρίως, σε ό,τι περιστρέφεται γύρω από τη θεμελιακή ιδέα της Σεξουσίας. Προσωπικά, θέλω, ως πολίτης, τον πολιτικό μου σεξουαλικά ενεργό κι ερωτικά ικανοποιημένο, γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο δε θα διοχετεύει την πλεονάζουσα λιβιδική ενέργειά του στο λαό. Και δεν εννοώ, με αυτό, κάποια σταθερή οικογενειακή σχέση. Τουναντίον. Αναλογιστείτε πόσο έχει υποφέρει ο τόπος μας εξαιτίας της «ιερής οικογένειας». Για μένα, η ενεργός σεξουαλικότητα είναι το μοναδικό ασφαλές πολιτικό κριτήριο επιλογής πολιτικού. Και πέστε να με φάτε.
Σε άλλες, νοσταλγικές εποχές «σοσιαλιστικού παπανδρεϊσμού», τέτοιου είδους ζητήματα θα επιλύονταν με ένα απλό νεύμα στη σκάλα αεροπλάνου που έρχεται από το Χέρφιλντ. Ένα απλό νεύμα που θα έκανε τον «παράνομο έρωτα» θεσμό του Κράτους. Με ειδικά προνόμια, μάλιστα. Όχι πια. Αν έβγαινε ανάλογο θέμα τέτοιες μέρες, θα συνέβαινε ό,τι συμβαίνει νομοτελειακά και επαναλαμβανόμενα πια για όλα: λοιδωρίες, ανέκδοτα, ύβρεις, άκρατη ηθικολογία, εσμός από λογοπαίγνια στα κοινωνικά μέσα, σύγκρουση πολιτικών υπερασπιστών και αντιπάλων στα «μαρμαρένια αλώνια», υπερανάλυση σε όλες τις εκπομπές των συμβατικών Μέσων, συνωμοτικά κλεισίματα ματιών στις αντροπαρέες, απαξιωτικά σχόλια από το μέσο Ελληναρά νοικοκύρη, κυριούλες που θα φτύνανε τον κόρφο τους και θα κάνανε το σταυρό τους. Και μετά όλοι μαζί, σαν εθνική χορωδία, θα τον ψηφοδοτούσαν στις επόμενες εκλογές. Κυρίως, οι δύο τελευταίες ομάδες. Καθημερινότητα, δηλαδή, της μικρής μας πατρίδας. Με κρίση ή χωρίς, μια από τα ίδια…
Ο Contrabbando είναι θλιβερή ποιητική διαδικτυακή περσόνα.