Για πολλούς η μεγαλύτερη κληρονομία που άφησε στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο ο Ρομπέρτο Μπάτζιο ήταν η χαμένη εκτέλεση πέναλτι στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1994. Λίγο πριν πάρει φόρα και στείλει τη μπάλα στον αμερικάνικο ουρανό της Πασαντίνα στην Καλιφόρνια, ο φακός έπιασε τον Μπάτζιο να είναι μελαγχολικός. Σα να ήξερε τι θα επακολουθούσε. Το έχασε. Μετά κοντοστάθηκε, έβαλε τα χέρια στη μέση και είδε τους Τιφόζι, όχι της χώρας του αλλά, της Βραζιλίας να ξεσπούν σε ξέφρενους πανηγυρισμούς.
Η εικόνα του Μπάτζιο εκείνη τη στιγμή, ανάμεσα σε τόσα ανακατεμένα συναισθήματα και σκέψεις, είναι αυτή που συνόψισε την καριέρα του. Στους Ιταλούς δεν έφτασε ότι πήρε τη χώρα από το χέρι και την οδήγησε στον τελικό, σώζωντάς την από μια εξευτελιστική ήττα από τους Νιγηριανούς στους 16, σκοράροντας τα νικητήρια γκολ απέναντι σε Ισπανία και Βουλγαρία σε προημιτελικά και ημιτελικά αντίστοιχα. Αυτό που είχε σημασία ήταν ότι έχασε αυτό που έπρεπε να βάλει. Α propos, οι Ιταλοί είχαν αστοχήσει σ’ ένα ακόμα πέναλτι, κάτι που σήμαινε ότι το πάνω χέρι δεν είχε αλλάξει πλευρά, απλά θα μπορούσε να έχει την ευκαιρία, κυριολεκτικά στα χέρια του, ο Παλιούκα για να γίνει ήρωας και να φέρει τη διαδικασία στα ίσια.
Στη Φλωρεντία τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ο Μπάτζιο τους είχε πληγώσει περισσότερο στο παρελθόν όταν έφυγε για τη Γιουβέντους το 1990. Τα χρόνια πριν γίνει αυτή η πολύκροτη μετακίνηση από την αρτιστίκ Φλωρεντία στο Τορίνο, ο “Ρόμπι” γέμιζε με χάρη το Αρτέμιο Φράνκι κάθε φορά που ακουμπούσε τη μπάλα σκοράροντας μερικά από τα πιο ωραία γκολ που μπήκαν ποτέ στα ιταλικά γήπεδα. Είχε σεμνή συμπεριφορά μες στο γήπεδο, δεν προκαλούσε. Αυτό όμως δε σήμαινε κάτι, κανείς δεν είπε κάτι για τον χαρακτήρα του απλά οι οπαδοί της Φιορεντίνα δεν ήθελαν να τον χάσουν και έτσι συμπλοκές ξέσπασαν στην πόλη άμα τη ανακοινώσει της μεταγραφής του.
Ο Μπάτζιο, ποδοσφαιρικά, μεγάλωσε απότομα μέσα σε ένα μήνα. O Ioύνιος του 1990 ήταν mensis mirabilis τόσο για τον ίδιο όσο και για την Ιταλία. Μια μέτρια, σχετικά, ομάδα εκμεταλλεύτηκε την έδρα της (Μουντιάλ ‘90 στην Ιταλία) και έφτασε μέχρι τους τέσσερις της διοργάνωσης, όπου και αποκλείστηκε από τους Αργεντίνους, παίζοντας εντυπωσιακό ποδόσφαιρο. Ο Τότο Σκιλάτσι, o Mαλντίνι, ο Μαντσίνι, ο Ντοναντόνι έκαναν αυτό που έπρεπε, ο Μπάτζιο όμως ήταν αυτός που ξεχώρισε και σκόραρε μάλιστα το γκολ του τουρνουά απέναντι στους Τσεχοσλοβάκους.
Τέτοια και περισσότερα έκανε τα προηγούμενα χρόνια με τη βιολετί φανέλα της Φιορεντίνα κάνοντας τους οπαδούς να τον αγαπήσουν παράφορα, παρά τους σημαντικούς τραυματισμούς που είχε στην αρχή της εκεί σταδιοδρομίας του. Οπότε, δεν μας εκπλήσσει η ένταση που τους προκάλεσε η επικείμενη μεταγραφή του στη Γιουβέντους λίγο πριν το Μουντιάλ ‘90. Τα περάσαμε κι εμείς, σε μικρότερο βαθμό, στα μέσα των nineties όταν ο Ντούσαν Μπάγεβιτς άφησε την ΑΕΚ για τον Ολυμπιακό.
Στην Ιταλία ήταν διαφορετικά. Οι δρόμοι της Φλωρεντίας για δύο μέρες γέμισαν συγκρούσεις από αλαφιασμένους οπαδούς που δεν μπορούσαν να δεχτούν το μοιραίο, τα γραφεία της ομάδας καταστράφηκαν και δύο μέρες μετά, ο απολογισμός έβγαλε 50 τραυματίες από τις συγκρούσεις με την αστυνομία. Η κόντρα μεταξύ Φιορεντίνας και Γιουβέντους προϋπήρχε από το 1982, όταν οι μεν κατηγορούσαν τους δε ότι τους έκλεψαν το πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά, μετά από μια σειρά αμφιλεγόμενων διαιτητικών αποφάσεων μες στο αγωνιστικό χώρο.
Εξαγριώθηκαν ακόμα περισσότερο όταν οι φήμες της μεταγραφής επαληθεύτηκαν. Ο Μπάτζιο, όμως, δεν έδωσε δικαίωμα αποδεικνύοντας στην πράξη το δέσιμο και την αγάπη που είχε για την Φιορεντίνα και τους οπαδούς της την επόμενη χρονιά όταν αρνήθηκε να εκτελέσει το πέναλτι που κέρδισε ο ίδιος με τη Γιουβέντους στο Αρτέμιο Φράνκι. Το σκορ ήταν 1-0 υπέρ της πρώην ομάδας, τελικά το εκτέλεσε ο Ντε Αγκοστίνι, το έχασε, κέρδισε 1-0 η Φιορεντίνα. Παρά τα συνεχή γιουχαϊσματα κάθε φορά που έπαιρνε τη μπάλα, δεν προκάλεσε. Μάλιστα, όταν βγήκε αλλαγή σε κάποια φάση οι φίλοι των “Βιόλα” του πέταξαν ένα κασκόλ της Φιορεντίνα. Αυτός το σήκωσε και το φίλησε. Όλο το γήπεδο άρχισε να τον επευφημεί. Όπως παλιά.
Η μεταγραφή είχε κοστίσει 10 -12 (σημερινά) εκατομμύρια ευρώ, ποσό ρεκόρ για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο εκείνης της εποχής. Από τότε, μάλιστα, η Φιορεντίνα αρνείται να πουλήσει παίκτες της στη Γιουβέντους. Το είδαμε, φέτος, όταν προτίμησε να δώσει τον σταρ της, τον Γιόβετιτς στη Μάντσεστερ Σίτι παρά τις Τορινέζικες σειρήνες που χτυπούσαν έντονα.
H επιτυχημένη καριέρα του Μπάτζιο ήταν γεμάτη από τραυματισμούς, ένα μεγάλο χαμένο πέναλτι, την ένταση ανάμεσα σε δύο πόλεις, κόντρες με προπονητές και πανέμορφα γκολ. Ο “Μικρός Βούδας”, όπως τον αποκαλούσαν επειδή είχε ασπαστεί το Βουδισμό, με το “θεϊκό κοτσιδάκι” πόλωσε, εξαγρίωσε και αγαπήθηκε άνευ όρων από το ιταλικό, και όχι μόνο, κοινό.
Η δημοτικότητά του ακόμα και σήμερα είναι στα ύψη, οι τιφόζι των Βιτσέντσα, Φιορεντίνα, Γιουβέντους, Μίλαν, Μπολόνια, Ίντερ και Μπρέσια (οι ομάδες που αγωνίστηκε χρονολογικά) τον λάτρεψαν και τον σέβονται σήμερα.
Από το 1990, το Φιορεντίνα – Γιουβέντους είναι ΤΟ ντέρμπι. Κι αυτό εξαιτίας του.
