Φωτογραφίες του Πρίγκιπα Γουίλιαμ και του Πρίγκιπα Χάρι, ντυμένοι αστυνομικοί, με κράνη και φορητά παιχνίδια ή πάνω στο βασιλικό σκάφος Μπριτάνια, οι οποίες προέρχονται από την προσωπική συλλογή της μητέρας τους, Νταϊάνα, δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά με σκοπό να χρησιμοποιηθούν στο ντοκιμαντέρ με θέμα την ζωή της Πριγκίπισσας.
Ο Δούκας του Cambridge και ο Χάρι μίλησαν πρόσφατα ανοιχτά για τον πόνο και το πως αντιμετώπισαν την απώλεια της μητέρας τους που σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα στην πόλη του Παρισιού στις 31 Αυγούστου του 1997.
20 χρόνια μετά, αποκαλύπτουν την βαθιά τους λύπη για την τελευταία τους συνομιλία σε ένα σύντομο τηλεφώνημα από την μητέρα τους, ενόσω εκείνη βρισκόταν στο Παρίσι που διεκόπη καθώς οι δύο Πρίγκιπες έπαιζαν τότε με τα ξαδέρφια τους στο Balmoral, την οικία της Βασίλισσας της Σκωτίας.
«Ο Χάρι και εγώ βιαζόμασταν τόσο πολύ να πούμε “αντίο”, “τα λέμε αργότερα”, και “θα κλείσουμε” … αν γνώριζα τι θα συμβεί δεν θα ήμουν τόσο αδιάφορος. Αλλά αυτό το τηλεφώνημα το σκέφτομαι πολύ έντονα», λέει ο Γουίλιαμ, που ήταν 15 όταν σκοτώθηκε η μητέρα του.
Ο Χάρι, που ήταν 12, αποκαλύπτει πως θεωρούσε ότι «το να μεγαλώνει χωρίς μαμά ήταν νορμάλ», και είπε ότι έχει κλάψει μόνο δύο φορές από τότε, την πρώτη φορά που έθαψαν την Νταϊάνα σε ένα νησί στο Althorp, στο πατρικό της οικογένειας της.
Θυμούνται επίσης «την καλύτερη μαμά του κόσμου» ως «εκείνη που έφερνε μια ανάσα ζωής στο καθετί που έκανε». Γελούν αναπολώντας την έκπληξη που έκανε μια φορά στον Γουίλιαμ, τότε 12 ή 13 χρονών, προσκαλώντας τρία μοντέλα για να τον συναντήσουν στο σπίτι, αφήνοντας τον άναυδο και «κόκκινο» από ντροπή. Το μότο της τότε, σύμφωνα με τον Χάρι, ήταν «να γίνει όσο πιο άτακτος ήθελε, αρκεί να μην τον πιάσουν».
Ιδιαίτερη ήταν και η προτίμηση της να τους ντύνει με παράξενα ρούχα. Ο Χάρι αναφέρει χαρακτηριστικά: «Είναι ένα πράγμα για το οποίο θα ήθελα πολύ να της ζητήσω την γνώμη, γιατί ειλικρινά πιστεύω ότι αντλούσε μεγάλη ευχαρίστηση με το να μας ντύνει με ό,τι πιο αξιοπερίεργο ταίριαζε συνήθως.»
«Ήταν κάτι ιδιαίτερα σορτς και γυαλιστερά παπούτσια. Κοιτώντας τις φωτογραφίες και γελώντας, αναρωτιόμουν “γιατί να μας το κάνει αυτό;’”».
Ο Γουίλιαμ αναφέρει στους δημοσιογράφους ότι το να μιλήσει ανοιχτά για την μητέρα του στο ITV ντοκιμαντέρ ήταν μια «πρόκληση» στην αρχή, αλλά ταυτόχρονα και μια διαδικασία θεραπευτικής «επούλωσης». Ήλπιζε ότι έτσι θα θύμιζε στον κόσμο, ιδίως στις νεότερες γενιές, την ζεστασιά και το χιούμορ της μητέρας του και επιπλέον όσα η ίδια κατάφερε.
Το πρόγραμμα καταγραφής της προσωπικής ιστορίας της Νταϊάνα, περιλάμβανε εκστρατείες υποστήριξης των άστεγων και ανθρώπων με Aids, καθώς και καμπάνιες ενάντια στα ναρκοπέδια.
Ο Γουίλιαμ αναφέρει τέλος: «Δεν θα το ξανακάνουμε αυτό, δεν θα ξαναμιλήσουμε για εκείνη τόσο ανοιχτά και δημόσια, πιστεύουμε ότι αυτό το έργο θα προσφέρει μια άλλη όψη από τον στενό συγγενικό της κύκλο που ίσως δεν έχετε ξανακούσει, από εκείνους που την γνώριζαν πολύ καλά και εκείνους που θέλουν να προστατέψουν την μνήμη της, και να θυμίσουν στους ανθρώπους αυτό που πραγματικά ήταν ως άτομο.»
Με πληροφορίες από το άρθρο της Guardian.