Σε ένα απομονωμένο μοναστήρι της νοτιοανατολικής Βραζιλίας, μία ομάδα σκληροπυρηνικά συντηρητικών καθολικών μοναχών συγκεντρώθηκε για να κάτι που δεν συνηθίζεται στους κόλπους του Καθολικισμού: Επανάσταση.
Το σκηνικό δε θα μπορούσε να είναι πιο γαλήνιο: λόφοι καταπράσινοι, δέντρα όμορφα, φύλλα να χορεύουν στη μουσική του ανέμου και ένα γραφικό παρεκκλήσι. Σε αυτό τον παραδεισένιο τόπο του μοναστηριού «Santa Cruz» συγκεντρώθηκαν 50 περίπου ιερείς και μοναχοί της καθολικής εκκλησίας για να «βλαστημήσουν» την ώρα και τη στιγμή που ο πάπας Φραγκίσκος αποφάσισε να προχωρήσει σε εκκλησιαστικές μεταρρυθμίσεις με σκοπό τον εκσυγχρονισμό της καθολικής πίστης.
Η παρέα ήταν ετερόκλιτη, καθώς τα μέλη της προέρχονταν από Ευρώπη, ΗΠΑ και Λατινική Αμερική. Η συνισταμένη ωστόσο ήταν άτεγκτη και μία: όχι στον οικουμενισμό, όχι στη θρησκευτική ελευθερία, όχι στις στενές σχέσεις με τον Ιουδαϊσμό. Οι θρησκευτικοί επαναστάτες αμφισβήτησαν ανοιχτά την εξουσία της Ρώμης με τη χειροτονία του Jean-Michel Faure, ενός ιερέα από μία επισκοπή που δεν υπάγεται διοικητικά στη Ρώμη.
Στιγμιότυπο από τη χειροτονία του ιερέα Jean-Michel Faure.
Αυτή ήταν η δεύτερη παρόμοια τελετή σε ένα μήνα. Πριν από δύο εβδομάδες ο Faure καθαγιάστηκε στο ίδιο μοναστήρι και χωρίς την έγκριση του πάπα Φραγκίσκου από τον Richard Williamson, Βρετανό ιερέα που αρνείται το Ολοκαύτωμα. Η απάντηση της Ρώμης ήταν να αποβάλει και τους δύο κληρικούς από την Εκκλησία, όμως αυτό δεν έχει πτοήσει μέχρι σήμερα τους «επαναστάτες», οι οποίοι σκοπεύουν να δημιουργήσουν έναν νέο «αντίπαλο» κλήρο.
Η τελετή παρέπεμπε σε παλαιές συντηρητικές εποχές. Όλες οι γυναίκες ήταν συγκεντρωμένες στη μία πλευρά της εκκλησίας, έχοντας τα πρόσωπά τους – ακόμη και οι νεότερες – καλυμμένα με τσεμπέρια. Η λειτουργία ήταν τρίωρη – γεγονός ασυνήθιστο για την καθολική εκκλησία, όπου η λειτουργία κρατάει περίπου μία ώρα – και σχεδόν ολόκληρη στα λατινικά – πράγμα πάλι ασυνήθιστο, αφού η καθολική λειτουργία πραγματοποιείται σε σύγχρονη γλώσσα.
Η γυναίκα είναι μόνο για να κάνει παιδιά, λέει ο «προοδευτικός» ιερέας Richard Williamson.
Αν εξαιρέσει κανείς τις κάμερες, τα μικρόφωνα και το ηλεκτρικό εκκλησιαστικό όργανο, το όλο σκηνικό θα ήταν προσφιλές σε καθολικούς πιστούς των περασμένων αιώνων, πριν από τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις τ, το 1962, με τις οποίες το Δεύτερο Συμβούλιο του Βατικανού επιχείρησε να έρθει πιο κοντά στους λαϊκούς της εποχής.
Ο Faure δεν μασάει τα λόγια του για τον «αδερφό» Πάπα Φραγκίσκο: «Δεν υποστηρίζουμε τις μεταρρυθμίσεις (σ.σ.:του Πάπα).Ο σημερινός Πάπας ακολουθεί ένα δόγμα που καταδίκασε το Πάπας Πίος ο 5ος. Είναι λιγότερο καθολικός από εμάς. Δεν ακολουθεί το δόγμα της πίστης μας που είναι ο λόγος του Ιησού Χριστού». Ο ίδιος αναφέρει πως δεν πρόκειται να αποδεχθεί τη νέα τάξη πραγμάτων.
Στο πλευρό του Faure βρίσκεται ο πατέρας Williamson, ο οποίος πολλές φορές έχει προκαλέσει αρνούμενος την ύπαρξη του Ολοκαυτώματος και συγχαίροντας τον Πούτιν για την «φιλειρηνική πολιτική του». Ο ίδιος έχει «προειδοποιήσει» πως οι μουσουλμάνοι κατακτούν σιγά σιγά την Ευρώπη, με τις γυναίκες να έχουν όλο και περισσότερη εξουσία και να μην «εκπληρώνουν τη φυσική αποστολή τους που είναι να κάνουν παιδιά». Φυσικά τις παραπάνω προοδευτικές απόψεις πλαισιώνουν θεωρίες συνωμοσίας του τύπου «Οι ΗΠΑ σκηνοθέτησαν την 11/9» και «οι μασόνοι θέλουν να καταστρέψουν τον καθολικισμό».
O ιερέας Williamson και το ανύπαρκτο Ολοκαύτωμα
Πέρα από το γελοίο του πράγματος, η παραπάνω αντιπαράθεση καθεαυτή δεν μας ενδιαφέρει παρά ελάχιστα. Αυτό που ωστόσο έχει σημασία είναι ότι αποτυπώνει μία φυσική σύγκρουση που εμφανίζεται σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, όπως η θρησκεία και η πολιτική, που στοχεύει στο να πει στον άνθρωπο τι είναι καλό – και άρα ωφέλιμο – και τι κακό – και άρα βλαβερό – για τη ζωή του. Αυτές οι δραστηριότητες συντροφεύουν τον άνθρωπο σε έναν κόσμο που, από τότε που υπάρχει, αλλάζει. Και μαζί του αλλάζει και αυτός. Ο ρόλος αυτών των θεσμών είναι – νομίζω – να δώσουν στον άνθρωπο ένα μήνυμα σύγχρονο, που θα απαντά στις ανησυχίες του γύρω από τη ζωή. Και αυτό το μήνυμα δεν μπορεί να είναι το ίδιο με αυτό που περίμενε να ακούσει ο αγρότης του 18ου ή ο εργάτης του 20ού αιώνα.
Όλα τα μεγάλα μηνύματα που άλλαξαν τον κόσμο ήταν λόγια που έλεγαν κάτι ουσιώδες στους ανθρώπους για τα καθημερινά προβλήματα τους. Κανένας δογματισμός δεν έμεινε στην ιστορία. Έχει να κάνει με τι πολιτική και θρησκεία θέλουμε. Άγιες και πολιτικά πάντα έντονες μέρες που έρχονται.