Καθώς ανέβαινα την Πατησίων για να πάω στο κλειστό του Σπόρτιγκ και την εκδήλωση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης διάφορες σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό μου.
– Ποιος κόσμος άραγε πάει ακόμα σε συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ;
– Γιατί να είναι ακόμα κάποιος ΠΑΣΟΚ;
– Τι δουλειά έχει η ΔΗΜΑΡ εκεί πέρα;
– Ποιος θα φανταζόταν ότι από τις ανοιχτές συγκεντρώσεις των εκατοντάδων χιλιάδων θα φτάναμε σε κλειστά γήπεδα των 1500 θέσεων;
Φτάνοντας έξω απ’ το κλειστό η εικόνα γέμιζει από την έντονη αστυνομική παρουσία. Κάτι μεταξύ εκδήλωσης της πρεσβείας των ΗΠΑ και ντέρμπυ αιωνίων. Η προγραμματισμένη ώρα έναρξης ήταν 18:30 αλλά μέχρι τις 18:45 ελάχιστος κόσμος είχε μαζευτεί. Οι μεσήλικες οπαδοί του Κινήματος σχολιάζουν αυτοσαρκαστικά ότι θα ξεκινήσει με ώρα ΠΑΣΟΚ η εκδήλωση. Ο κόσμος αρχίζει σιγά-σιγά να μαζεύεται κι όλα δείχνουν ότι ο χώρος θα γεμίσει τελικά. Λίγο το μικρό γήπεδο, λίγο το γεγονός ότι τώρα πια έχει απομείνει ο σκληρός πυρήνας του κόμματος δημιουργεί μια αίσθηση οικογενειακής θαλπωρής. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, όλοι οι σύντροφοι απευθύνονται ο ένας στον άλλον με το μικρό τους όνομα. Οι συστάσεις είναι περιττές στις οικογενειακές μαζώξεις. Θα έλεγε κανείς ότι η οικειότητα θυμίζει αντίστοιχες εκδηλώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που λόγω χαμηλής συμμετοχής όλοι είναι γνωστοί μεταξύ τους.
Μπαίνοντας μέσα είδα αυτά: