Handmade strap-ons, λεσβιακά ιστορικά βιβλία και zines, αυτοκόλλητα και υφασμάτινες τσάντες με το πρόσωπο της Ντόρας Ρωζέτη, μπλουζάκια nuru muru και ένα DIY λεσβιακό φεστιβάλ που σε υποδεχόταν σαν μια μεγάλη φεμινιστική αγκαλιά. Ως μια άλλη «επαναστάτρια από τη στιγμή που ριψοκινδυνεύει να κάνει έρωτα με μια άλλη γυναίκα», η λεσβία αναταρράσει την καταστασιακή υποχρεωτική ετεροφυλοφιλία και συνεπώς την αναπαραγωγή της οικογένειας και του status quo ως έχει.
Είναι το πρώτο φεμινιστικό λεσβιακό φεστιβάλ στην Αθήνα κι αν κοιτάξεις το ημερολόγιο θα σου πει ότι είναι 2022. Αναπόφευκτα, γίνεται η σύγκριση με άλλες κουήρ/ΛΟΑΤΚΙΑ+ δράσεις και events, όπως το Athens Pride, όπου διεξάγονται εδώ και χρόνια και μάλιστα «πλημμυρίζουν» από χιλιάδες άτομα κάθε φύλου και σεξουαλικότητας. «Εγώ μπορώ να έρθω;» ρώτησε ένας cis στρέιτ άντρας φίλος. Αμηχανία. Μια αμηχανία που πλανιόταν στον αέρα, εξαιτίας στερεοτύπων αλλά και γιατί οι λεσβίες δεν μπορούν να υπάρξουν ελεύθερα και όπως θέλουν στον δημόσιο χώρο, νιώθοντας οικεία να εκφραστούν όποτε και αν το θελήσουν.
Κόντρα στο ηγεμονικό αφήγημα και την ετεροπατριαρχική κουλτούρα, οι Λεσβίες στα Πρόθυρα διοργάνωσαν αυτό το φεστιβάλ, που είχε ως στόχο «να κάνει ορατή (αλλά όχι διαφανή) τη λεσβιακή ταυτότητα, τη λεσβιακή επιθυμία, τη λεσβιακή ιστορία και τις λεσβίες σε διαφορετικούς χώρους και πλαίσια με έναν διαθεματικό τρόπο, ανοίγοντας τη κατηγορία “Λεσβία” σε πολλαπλές εννοιολογήσεις, χτίζοντας γενεαλογικές γέφυρες, επανεξετάζοντας το ρόλο και τη σημασία του λεσβιακού φεμινισμού στην Ελλάδα και την Ευρώπη».
Στις λιλά αφίσες που είναι κολλημένες παντού εικονίζεται η Ντόρα Ρωζέτη, προερχόμενη από το διαδικτυακό αρχείο της Λεσβιακής Ομάδας Αθήνας -γνωστή και ως ΛΟΑ. Υπό την σκέπη της Δημοτικής Αγοράς, πήραμε μια γεύση από την καλά κρυμμένη και αποσιωπημένη -από την επίσημη Ιστορία- λεσβιακή ιστορία. Στο λεσβιακό φεστιβάλ βρήκαμε τα υλικά για να συναρμολογήσουμε ένα παζλ θραυσματικής λεσβιακής ιστορίας, χρησιμοποιήσαμε έτσι αφηγήσεις και εικόνες γυναικών από πιο μακρινές δεκαετίες μέχρι το σήμερα.
«Από την λεσβιακή ομάδα Λάβρυς της δεκαετίας του ‘80, τα Cyberdyke πάρτι της Μαρίας Κατσικαδάκου τη δεκαετία του ‘90, τη Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας και τα πάρτι “μόνο για γυναίκες” της δεκαετίας του 2000 και τη σημαντική συνεισφορά των λεσβίων στο στήσιμο του πρώτου Athens Pride, φτάνουμε στο σήμερα που οι λεσβίες εμφανίζονται στο δημόσιο χώρο με ένα δικό τους φεστιβάλ», διαβάζω στη σελίδα και κάνω το απαραίτητο λεσβιοflashback. Στους πάγκους με τα βιβλία, βρίσκω το «Έλα να σου πω» σε επιμέλεια Άννας Καραστάθη και Μπέσυ Πολυκάρπου, το οποίο εξέδωσε το Φεμινιστικό Αυτόνομο Κέντρο έρευνας και έδωσε το παρών στο φεστιβάλ, με το πάνελ «Λεσ/βία στη βία της πατριαρχίας: η λεσβία ως πολιτικό υποκείμενο».
Αποτελεί σημείο των καιρών η άκρα και η alt δεξιά να χρησιμοποιεί οιοδήποτε φεμινιστικό αίτημα εις βάρος της κοινωνικής δικαιοσύνης και των συλλογικοτήτων και ατόμων που μάχονται για την έμφυλη ισότητα, πηγαίνοντας την όποια πρόοδο βήματα -ή δεκαετίες- πίσω, φοβούμενη την «λεσβιοποίηση του κόσμου». Ακριβώς επειδή η αντιφεμινιστική ατζέντα δεν αποτελεί κρυφό χαρτί της δεξιάς ακολούθησε συζήτηση με τίτλο «Φύλο και νέα (άκρο) δεξιά: λόγος και πολιτισμικές πρακτικές» με τις Άντζελα Δημητρακάκη, Ανδρομάχη Κουτσουλέντη και Σοφία Μπέμπεζα. Η πρώτη μέρα του λεσβιακού πανζουρλισμού συνεχίστηκε σε πιο παιχνιδιάρικη διάθεση με speed dating, με την υποστήριξη της Colour Youth, και ολοκληρώθηκε με το πανδαιμόνιο που ονομάστηκε πάρτυ και έλαβε χώρα το σαββατόβραδο που μας πέρασε με τις Disco Lesbiana στα decks.
Η Κυριακή πήρε γρήγορα τη γεύση από καφέ, τσάι και συμπάθεια, ενώ ακούγαμε τις αστρολογικές προβλέψεις της Furasu Yoru, σε μια διαγενεαλογική λεσβιακή συνάντηση. Τη συζήτηση «Λεσβίες με πρόσωπο και σώμα: Εικόνες και βιώματα από τη λεσβιακή ιστορία της Ελλάδας» διαδέχτηκε το stand-up comedy από το Athens Queer Comedy Club και έτσι τα γέλια εναλλάσσονταν με τους προβληματισμούς στα πρόσωπά μας. Οι γκριμάτσες όμως, όπως και να ήταν, έδωσαν τη θέση τους σε χορευτικές κινήσεις όλου του σώματος, καθώς οι Someone Who Isn’t Me ανέβηκαν στο stage. Τα σαπφικά vibes κατευνάστηκαν με την προβολή του “Nitrate kisses” της Barbara Hammer, της πρωτοπόρου του πειραματικού φιλμ που έφερε τη λεσβιακή ζωή και ιστορία στην οθόνη. Στο πειραματικό ντοκιμαντέρ διερευνάται η καταπίεση των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέσα από ιστορικά αρχεία, συζητήσεις και εικόνες από τη ζωή τεσσάρων γκέι και λεσβιακών ζευγαριών.
Εισπνεύσαμε όσο περισσότερο φεμινισμό άντεχαν τα πνευμόνια μας και ακόμη ηχούσαν στα αυτιά μας οι συζητήσεις και οι στίχοι που – για κάποιον (πολιτικό) λόγο – κόλλησαν στο μυαλό μας: “Be running up that road/ Be running up that hill/ So much hate for the ones we love?/ Tell me, we both matter, don’t we?” με τη φωνή της Μαριλένας Ορφανού.