Αν ο αντεστραμμένος κόσμος του Γκαλεάνο έπρεπε να συνοψιστεί σε μια μόνο λεκτική αποτύπωση, αυτή μάλλον θα ήταν σούπερ σε ελληνικό δελτίο ειδήσεων ή τίτλος σε δημοσίευμα ηλεκτρονικής σελίδας. Όχι πως δεν το ξέραμε, όχι πως δε μας το έχουν επιβεβαιώσει οι διεθνείς οργανισμοί για την ελευθερία του Τύπου, όχι πως δεν έχουμε βιώσει τον άλλοτε φαιδρό και άλλοτε εξοργιστικό εμπαιγμό της πραγματικότητας με όλες τις αισθήσεις μας, αλλά να, όταν το αίμα χύνεται και ζεματάει, κάπου παραπάει με τη διαστρέβλωση, την παραποίηση, την αποσιώπηση και όλα αυτά που δεν είναι ενημέρωση της κοινωνίας παρότι παραπλανητικά ισχυρίζονται πως είναι.
Πολύ περισσότερο όταν η Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων καλεί το κράτος του Ισραήλ να λογοδοτήσει για εγκλήματα εις βάρος των δημοσιογράφων – καθώς από την αρχή της νέας επίθεσης των ισραηλινών αρχών στον παλαιστινιακό πληθυσμό έχουν συλληφθεί 27 εργαζόμενοι στα media και έχουν βομβαρδιστεί γραφεία ραδιοτηλεοπτικών Μέσων – είναι τουλάχιστον επίδειξη ποταπότητας η πλειονότητα των εγχώριων Μέσων να ομνύει πάνω «στο δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» και να στάζει συμπόνια μόνο για τις «νύχτες τρόμου» των κατοίκων του Ισραήλ αλλά να αδιαφορεί παγερά για τα δολοφονημένα παιδιά των Παλαιστινίων. 118 νεκρούς μέτραγε χθες η Γάζα, εκ των οποίων 31 παιδιά. Κι αν δυσκολεύεσαι να εντοπίσεις την είδηση στο ελληνικό μιντιακό στερέωμα, μπες στην ισραηλινή εφημερίδα Haaretz. Θα βρεις σίγουρα πιο αξιόπιστη, κριτική και σφαιρική πληροφόρηση.
Δε μπορώ να μη μνημονεύσω την σπαρακτικά οξυδερκή συμπύκνωση της Τζούντιθ Μπάτλερ στην Ευάλωτη Ζωή: «Ορισμένες ζωές θα είναι εξαιρετικά προστατευμένες και η ακύρωση του αιτήματος τους για ιερότητα θα αρκεί για να κινητοποιήσει τις δυνάμεις του πολέμου. Άλλες ζωές δε θα βρίσκουν τόσο άμεση και μανιασμένη υποστήριξη, η απώλεια τους δε θα θεωρηθεί πως αξίζει να προκαλέσει οδύνη». Οι ζωές των Παλαιστινίων εμπίπτουν στη δεύτερη κατηγορία. Λογίζονται ως ανάξιες να βιωθούν και οι απώλειες τους ως ανάξιες να πενθηθούν. Η κατηγοριοποίηση και η ταξινόμηση ορισμένων ζωών ως μικρότερης αξίας είναι βασική στρατηγική της βιοπολιτικής. Η κατασκευή του Άλλου ως «απειλητικού», «βάρβαρου», «απολίτιστου» και άρα ως λιγότερο ανθρώπινου, αποτέλεσε θεμέλιο του ρατσισμού και της αποικιοκρατίας. Για δεκαετίες ασκεί το κράτος του Ισραήλ τη συγκεκριμένη τακτική εις βάρος των Παλαιστινίων και οι σύμμαχοι του σιγοντάρουν, ενίοτε καμουφλαρισμένα, άλλες φορές παντελώς απροκάλυπτα. Γιατί αυτό που ακούς κάνοντας ζάπινγκ και αυτό που διαβάζεις σκρολάρωντας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο άκριτος, αβασάνιστος και άγαρμπος συντονισμός της πλειονότητας των media με τη γραμμή της πολιτικής εξουσίας.
Για πρώτη φορά μια ελληνική κυβέρνηση στέκεται αναφανδόν, πετώντας μέχρι και τα προσχήματα των «ίσων αποστάσεων», στο πλευρό της φονικής μηχανής του κράτους του Ισραήλ. «Η Ελλάδα εκφράζει την έντονη ανησυχία της για τις πρόσφατες πυραυλικές επιθέσεις εναντίον αμάχου πληθυσμού στο Ισραήλ, οι οποίες είναι καταδικαστέες και καλεί για τον άμεσο τερματισμό τους. Παράλληλα, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, υπογραμμίζουμε εκ νέου την ανάγκη όπως όλες οι πλευρές προβούν σε ενέργειες που θα οδηγήσουν σε άμεση αποκλιμάκωση» ανέφερε στην ανακοίνωση του το Υπουργείο Εξωτερικών. Και να σου τα “we stand with Israel” και οι σημαίες να παρελαύνουν περήφανα από διάφορα κυβερνητικά accounts, ακόμα κι από αυτά που φέρουν βαρύ αντισημιτικό παρελθόν και θαρρούν πως θα το εξιλεώσουν, προσφέροντας γλοιώδη διαπιστευτήρια συνενοχής στο καθεστώς Νετανιάχου. Και να σου να χημικά στην παλαιστινιακή κοινότητα της Ελλάδας που διαδηλώνει για τ’ αδέρφια της. Αλλά ξέρεις κάτι, όπως παλιότερα η σκληρή δεξιά κι η ακροδεξιά συσπειρωνόταν γύρω από τον αντισημιτισμό, έτσι σήμερα ένα κομμάτι της με ζέση συσπειρώνεται γύρω από τις σύγχρονες εκδοχές αποικιοκρατίας, ισλαμοφοβίας και καταπίεσης που εφαρμόζει το κράτος του Ισραήλ. Αυτοί οι τύποι που όρισαν το μίσος ως πεμπτουσία της πολιτικής, μοιάζουν με τα κουκλάκια πάνω από τα καντράν των αυτοκινήτων, κουνιούνται σε όλες τις ταλαντώσεις.
Κάπως έτσι σκιαγραφείται το επιστέγασμα της εξελισσόμενης αναβάθμισης της συμμαχίας του ελληνικού κράτους με το Ισραήλ, η οποία περνάει μέσα από κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, εκπαιδεύσεις της ισραηλινής αεροπορίας στον ελληνικό εναέριο χώρο, συμφωνίες για τις ΑΟΖ και φτάνει τελικά στην απροϋπόθετη στήριξη μιας άδικης υπόθεσης, όπως είναι η άρνηση απόδοσης δικαιωμάτων στους Παλαιστίνιους, οι επικοισμοί, η κατοχή παλαιστινιακών εδαφών, τα πογκρόμ υπερεθνικιστικών ισραηλινών ομάδων, οι επιθέσεις, οι δολοφονίες και η καταστροφή υποδομών.
Στο γράψιμο της μεγάλης Ιστορίας, όμως, σπανίως συμμετέχουν μόνο αυτοί που διαπράττουν εγκλήματα κι αυτοί που τα υφίστανται, οι θύτες και τα θύματα. Εξίσου καθοριστικό είναι τι κάνουν και όλοι οι άλλοι, όσοι γνωρίζουν και παρακολουθούν την εξέλιξη, ας πούμε αυτό που κάπως ασαφώς και γενικευμένα κωδικοποιείται ως «διεθνής κοινότητα». Στο διαρκές έγκλημα που συντελείται από το κράτος του Ισραήλ εις βάρος των Παλαιστινίων η κρίσιμη παράμετρος εδώ και δεκαετίες είναι η απάθεια των οργανισμών, των φορέων, των κυβερνήσεων που στην πραγματικότητα συνιστά επικρότηση της πολιτικής του κράτους του Ισραήλ. Σ’ αυτή την αντίθεση οι ελληνικές κυβερνήσεις για χρόνια επιδίωκαν να κάτσουν κάπου στη μέση, όπου η μέση σε τέτοιες περιπτώσεις δρα προς όφελος της κυριαρχίας. Η τρέχουσα κυβέρνηση θεώρησε περιττό ακόμα κι αυτό το πανάλαφρο βάρος μιας ορισμένης συστολής και τάχθηκε ολόψυχα με τις σκοταδιστικές δυνάμεις του πλανήτη. Στον αντίποδα ο αγώνας των Παλαιστινίων που με όλα τα προβλήματα του μοιάζει πιο ενωμένος από ποτέ και δεν περιορίζεται μόνο στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη αλλά εμπερικλείει και μια νέα γενιά Αράβων που ζουν σε ισραηλινές πόλεις, το πάντα αξιέπαινο φιλειρηνικό κίνημα του Ισραήλ που επιμένει να χορεύει «πάνω στο φτερό του καρχαρία», η νομαδική, κοσμοπολίτικη και προοδευτική εβραϊκότητα, η διεθνής ριζοσπαστική και ανθρωπιστική διανόηση κι ένα παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης.
Στην κατακλείδα ο Παλαιστίνιος συγγραφέας και καθηγητής Mahmoud Muna που ζει στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Για να μην ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε:
«Είμαστε οι κατακτημένοι, και όχι οι κατακτητές, είμαστε οι καταπιεσμένοι, όχι οι καταπιεστές, είμαστε οι εποικισμένοι, όχι οι έποικοι. Για το καλό όλων όσων ζουν μεταξύ του ποταμού και της θάλασσας, αυτή η κατοχή πρέπει να τελειώνει. Έχει ήδη κρατήσει πάρα πολύ».