Το 1529, ο Πορτογάλος εξερευνητής Ντιόγκο Ριμπέιρο, συνέθεσε τον παρακάτω χάρτη εν μέσω διενέξεων ανάμεσα στη χώρα του και την Ισπανία για το συγκρότημα νησιών Moluccas στην σημερινή Ινδονησία. Το παράξενο της υπόθεσης είναι ότι ο Ριμπέιρο, παρότι Πορτογάλος, εργαζόταν ως χαρτογράφος στην αυλή του Ισπανού βασιλιά και τοποθέτησε τα νησιά κάτω από ισπανική κυριαρχία, αν και ανήκαν στην Πορτογαλία. Είναι το πρώτο χαρακτηριστικό δείγμα χάρτη με πολιτικές και όχι μόνο προεκτάσεις στο ζήτημα των εδαφών.
Ο Γεράρδος Μερκάτωρ είναι μαζί με τον Πτολεμαίο οι δυο μεγαλύτερες φιγούρες στην ιστορία της χαρτογραφίας πιθανότατα. Ο χάρτης που σχεδίασε το 1569, έχει δυο πολύ σημαντικά σημεία που αξίζει να προσέξουμε: Πρώτον, προσπαθεί να μιμηθεί την κυρτή επιφάνεια της Γης (ναι, είναι στρογγυλή τελικά) και δεύτερον, επειδή θέτει την Ευρώπη ως κέντρο του χάρτη του, κάτι που γίνεται ως επί το πλείστον μέχρι και σήμερα. Στην πραγματικότητα, κατηγορήθηκε αρκετά τότε για την επιλογή του αυτή, αλλά ο Μερκάτωρ ήθελε να κατασκευάσει ένα χάρτη που θα βοηθούσε τους πλοηγούς και θα αποτυπώνει με γλαφυρό τρόπο τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης που διαπιστώνει κανείς όταν κοιτάει ένα λεπτομερή χάρτη από ψηλά.
Ο χάρτης του Τζόν Μπλέου, που εργαζόταν για την Εταιρεία των Δυτικών Ινδιών ανήκει στο μεγάλο Άτλαντα που έφτιαξε το 1662 και αποτέλεσε έναν από τους τελευταίους μεγάλους χαρτογράφους με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Ήδη εκείνη την περίοδο, η δημιουργία ενός χάρτη είχε αρχίσει να μετατρέπεται από την ενασχόληση ενός ατόμου, σε μια δουλειά πιο μηχανική και σαφέστατα πιο ομαδική. Ο Μπλέου αποτελεί τον τελευταίο εκπρόσωπο αυτής της παράδοσης και δημιούργησε χάρτες, που προσανατολίζονταν στην απεικόνιση των δρόμων του εμπορίου κυρίως.
Ο βασιλιάς Λουδοβίκος 14ος, παρήγγειλε από την οικογένεια Κασσίνι ένα χάρτη που θα παρουσίαζε μια συγκεκριμένη χώρα (τη δική του προφανώς) κατά μήκος και πλάτος. Χρησιμοποιώντας τριγωνομετρία, δημιούργησαν τον πρώτο σωζόμενο χάρτη τέτοιου είδους, χωρίς να χαρτογραφείται ο υπόλοιπος πλανήτης.
Αυτός ο μικρός (στο μάτι) χάρτης, παρουσιάζει κάτι πολύ σημαντικό: Την ιδέα ότι η επικυριαρχία συγκεκριμένων περιοχών μπορεί να οδηγήσει στην απόλυτη κυριαρχία. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό και μόνο το χαρακτηριστικό του, τον έχει καταστήσει εξαιρετικά σημαντικό σε όσους έχουν τέτοιες βλέψεις (και εκείνη την εποχή ήταν αρκετοί).
Ο Γερμανός ιστορικός Άρνο Πίτερς το 1973 μας δείχνει την υδρόγειο σε μια προβολή που έχει ως στόχο να αναπαραστήσει το ρεαλιστικό γεωγραφικό μέγεθος των ηπείρων, εξ’ου και το παράξενο σχήμα που φαίνεται να έχουν σχεδόν όλες.
Και τέλος, ο Μπρότον μας παρουσιάζει στο βιβλίο του την πολύ σημαντική καινοτομία της Google, με το Google Earth, που αποτέλεσε την απαρχή της ψηφιακής χαρτογράφησης (σε τέτοια κλίμακα τουλάχιστον). Κλείνει το άρθρο, λέγοντας ότι “έχουμε το χάρτη που η εποχή μας αξίζει”.
Το άρθρο του Atlantic βρίσκεται εδώ
Page: 1 2
