Η Ελλάδα, γνωστή και σωστή drama queen με τα όλα της, ξέρει πολύ καλά πώς να χειριστεί τα δεινά της. Το μότο επιβίωσης αυτής της χώρας είναι «βρίσε σήμερα ό,τι ψήφισες χτες». Ενίοτε, όμως, εκεί που η χώρα σκρολάρει ανέμελη στο facebook, ίσως πετύχει – τυχερή μέσα στην ατυχία της – κάποιο πραγματικά ποιοτικό «τρολάρισμα» που σαν πολιτικό σχόλιο αξίζει την αναδημοσίευσή του σαφώς περισσότερο απ’ όσο αξίζει η γραφική, pure greek βρισιά την εκτόξευσή της από τον καναπέ προς την τηλεόραση. Παραμένει όμως παράξενο που το ποιοτικό χιούμορ δεν έχει εκλείψει ακόμη από τα ελληνικά εδάφη. Ή μάλλον, από την ελληνική ψυχή, θα ήταν σωστότερο να πει κανείς, μιας που ο γραφίστας-χιουμορίστας που εντοπίσαμε είναι πλέον κάτοικος Ολλανδίας χωρίς αυτό να σταθεί εμπόδιο στον διαδικτυακό δρόμο του. Ο λόγος για τον JoDi που προσυπογράφει τη σελίδα JoDi Graphics (και τις τρολιές μέσα σ’ αυτή), παραδίδοντας μαθήματα χιούμορ κι ελληνικής ιστορίας παράλληλα.
Ίσως να περίμενε κανείς έναν ασόβαρο τύπο, με εκείνη την ιδιαίτερη εφηβεία των σαράντα, που να μην αφήνει ούτε λέξη του συνομιλητή να πέσει χάμω ασχολίαστη. Αν είστε σε αυτή την κατηγορία όμως, η απογοήτευση πλησιάζει, καθότι ο JoDi είναι, παρά το νεαρό της ηλικίας του, σοβαρός, μετρημένος, φιλοσοφημένος και… οδοντίατρος. Ευτυχώς κάποια στιγμή χάθηκε η σύνδεση στο skype, ειδάλλως δεν θα είχαμε πειστεί εντελώς ότι ο ίδιος άνθρωπος κρύβεται πίσω από τις – ενίοτε κάφρικες, αλλά δικαιολογημένα – δημιουργίες. Εν τέλει, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας του wifi και λίγα λεπτά μετά την παραίτηση του Φώτη Κουβέλη, ήρθε ένα μήνυμά του που αρκούσε για την απαιτούμενη ταυτοποίηση στοιχείων. «Μας έκοψε ο Μουρούτης, λέω εγώ».
Πώς βρέθηκες στην Ολλανδία; Για δουλειά ήρθα το 2010 και δεν έχω φύγει ακόμα.
Τώρα δουλεύεις ως γραφίστας; Όχι, οδοντίατρος είμαι.
Τώρα δουλεύεις εμένα; Καθόλου! Η γραφιστική ήταν η ερασιτεχνική μου ενασχόληση μέχρι το Γενάρη, από εκεί και μετά έγινε η μόνη μου απασχόληση γιατί έμεινα άνεργος. Τελικά το χόμπι μου κάπως με τράβηξε κι άρχισα να φτιάχνω όλο και περισσότερα.
Το site από πότε το ξεκίνησες; Το site ξεκίνησε από τον Απρίλιο, αλλά η προβολή στο ευρύ κοινό έγινε από το Γενάρη και μετά.
Αυτό που κάνεις το θεωρείς χιούμορ, τρολ, «κράξιμο» ή πολιτική; Είχα κι εγώ την ίδια ερώτηση να απαντήσω στον εαυτό μου και στους φίλους μου. Πολλοί με χαρακτήρισαν δημιουργικά άεργο. Κάποιοι απλά άνεργο. Νομίζω πως όσο βαρύς κι αν είναι ο χαρακτηρισμός, εγώ προσωπικά θεωρώ ότι αυτό που κάνω πλησιάζει – σαν όρος τουλάχιστον- στον πολιτικό ακτιβισμό, με το μέσο που έχω στη διάθεσή μου φυσικά. Παλιότερα το ίδιο πράγμα θα μπορούσε να γίνεται με κάποιον ο οποίος φώναζε στην πλατεία κρατώντας ένα πλακάτ.
Προτείνω να πάμε από το γενικό στο ειδικό με λέξεις κλειδιά στις οποίες έχεις δείξει μια αδυναμία κατά καιρούς. Επίκαιρο παράδειγμα: Φώτης Κουβέλης; Λίγος. Πολύ λίγος.
Αντώνης Σαμαράς; Πολύς. Και πολύς καιρός. Πολύ καιρό έκατσε.
Βαγγέλης Βενιζέλος; Αρχηγός της Χούντας των Συνταγματολόγων, αντί των Συνταγματαρχών.
Άδωνις Γεωργιάδης; Ο άνθρωπος που ξεπερνάει κάθε φορά τον εαυτό του. Κι όταν κάποιος έρχεται σε τέτοια αντίφαση με τον ίδιο του τον εαυτό, ότι αναφορά του κάνεις είναι αυτή η οποία επιδιώκει. Όχι ότι δεν έχω ασχοληθεί μαζί του… Ξέρω όμως ότι εκεί βασίζει την πολιτική του, στο «φωνασκώ», «κάνω εντύπωση», κάνω ένα «πυροτέχνημα χωρίς λόγο». Όλοι εξυπηρετούν το σύστημά τους, ουσιαστικά κάνουν προπαγάνδα και όποιος την πιστεύει, κακώς. Αλλά αυτό αποδεικνύει πως πρέπει εμείς να την αντιμετωπίσουμε με παραπάνω σθένος.
Κάνεις καμπάνια ενάντια στην εθνική «μνήμη χρυσόψαρου»; Η διατήρηση της μνήμης είναι και προσωπικός στόχος, είναι μια ανάγκη να θυμίσω εγώ κάτι στον εαυτό μου, να θυμηθώ εγώ πρωτίστως την αλήθεια κι έπειτα να τη θυμίσω και σε άλλους. Η σύγκριση των πρόσφατων γεγονότων με το σήμερα έχει πάντα αξία, αλλά έχω καταλάβει ότι και η σύγκριση του σήμερα με γεγονότα πριν από 60 και 70 χρόνια έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία. Αυτού του τύπου η ιστορία επαναλαμβάνεται και αυτήν θα ξαναζήσουμε, ίσως και σε πιο βαριά μορφή. Δεν θα μας χαριστεί η ιστορία, πιστεύω. Πάρε για παράδειγμα του εκλογικού νόμου που τώρα προτείνουν για αλλαγή, το γεγονός δηλαδή ότι προσπαθούν να βγάλουν το δεύτερο πρώτο. Αυτό δεν είναι πρωτότυπο, έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα το ’56.
Για τις εκλογές τί πιστεύεις; Για μένα οι εκλογές, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, σαν τελικό αποτέλεσμα της αλλαγής της κοινωνίας, είναι ένα μέσον για να αλλάξεις πράγματα. Αλλά πιστεύω ότι η αλλαγή πρέπει να αφορά στο πώς θα συμμετέχει ο κόσμος και θα συνδιαμορφώσει την κατάσταση, ακόμη κι αν αυτό λέγεται κόμμα εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ. Αν αφήσεις την εξουσία να πάρει τη μορφή που θέλει, θα πάρει τη μορφή που θέλει, κι όχι τη μορφή που θέλουμε εμείς. Σίγουρα οι εκλογές ειδικά στην Ελλάδα έχουν πολύ μεγάλα μειονεκτήματα, για παράδειγμα δεν υπάρχει απλή αναλογική, δεν υπάρχει σωστή εκπροσώπηση, όλα αυτά που συμβαίνουν είναι τραγικά. Θα αλλάξουν όμως, αν συμμετέχουμε. Αν αδιαφορήσουμε τίποτα δεν θα αλλάξει και τίποτα δε θα μας αρέσει. Σε σύγκριση με το ποσοστό που πήρε η Χρυσή Αυγή, το μέρος της κοινωνίας που απείχε είναι πολύ μεγαλύτερο και αξίζει να επικεντρωθούμε σε αυτούς τους ανθρώπους και να στοχεύσουμε εκεί, παρά να βλέπουμε όλη μέρα βίντεο για τη Χρυσή Αυγή.
Το φαινόμενο Χ.Α. είναι ανησυχητικό, όπως και να το κάνουμε. Η ΧΑ υπήρχε πάντα, η ιδέα υπήρχε πάντα, συμμετείχε σε όλες τις εκλογές παλαιότερα και δεν υπήρχε καμία ανάγκη σε κανέναν να την ψηφίσει. Η ανάγκη αυτή δημιουργήθηκε όταν η ανέχεια του κόσμου έφτασε σε κάποιον βαθμό και όταν η προπαγάνδα των ΜΜΕ αυξήθηκε. Επομένως σίγουρα είναι μια επιθυμία η οποία θα πρέπει να περιοριστεί, αν θες να κάνουμε έναν ιατρικό παραλληλισμό, σίγουρα όμως δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι ο κόσμος ξέρει τί ψηφίζει. Εγώ δεν μπορώ να το παραβλέψω ή να το αγνοήσω. Και φυσικά δεν πρόκειται για ένα αυθόρμητο φαινόμενο, ήταν μεθοδευμένο και προσωπικά θεωρώ ότι δεν μπορείς να κάθεσαι στην τηλεόραση δίπλα σε έναν άνθρωπο που είτε έχει σκοτώσει ο ίδιος, είτε υποστηρίζει άλλους που σκοτώνουν, να γελάς και να συζητάς μαζί του λες κι είναι κανένας εκφραστής λαϊκού κινήματος. Είναι λάθος. Δυστυχώς λόγω της εξαθλίωσης της κοινωνίας εμείς βιώνουμε τώρα αυτό το φαινόμενο που σίγουρα θα αφήσει πληγές, τις οποίες πιστεύω ότι η Δημοκρατία μπορεί να επουλώσει, παρότι δεν το έκανε. Και δεν έχει προσπαθήσει μέχρι τώρα. Γι’ αυτό και δεν νομίζω πως υπάρχει μεγαλύτερη αντίφαση από τον τίτλο του κόμματος «Νέα Δημοκρατία». Μεγαλύτερη τρολιά πραγματικά δεν υπάρχει.
Το τρολ μπορεί να φέρει την αλλαγή; Κάποιοι λένε πως δεν είναι λύση να κάθεσαι σπίτι και να κάνεις post στο facebook, άλλοι λένε πως είναι κι αυτό μια αρχή. Ναι, μπορεί. Δεν είναι μια αρχή για κάτι, είναι όμως ένα μέσον. Η πορεία ή απεργία δεν είναι ένα μέσο; Πετυχαίνει μόνο του; Όχι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματησει. Σίγουρα χρειάζονται νέες μορφές δράσης και πρέπει να τις βρούμε. Το διαδίκτυο δεν το βρήκαμε εμείς, αυτό μας βρήκε. Κι εμείς το χρησιμοποιούμε. Ναι μεν το έφτιαξαν οι άνθρωποι, αλλά δεν ήταν αποτέλεσμα μιας συλλογικής δράσης. Είναι ένα νέο πεδίο επικοινωνίας, στο οποίο διαδραματίζεται ένα τεράστιο μέρος της ζωής των ανθρώπων, όπως δείχνουν οι στατιστικές. Αυτό δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε και να πούμε ότι η δράση μας θα είναι μόνο στο δρόμο. Για μένα ο συνδυασμός φέρνει το αποτέλεσμα. Μια ιδέα μπορεί να φτάσει από τη μία άκρη στην άλλη μέσα σε δευτερόλεπτα και ο καθένας μπορεί να τη λάβει ανά πάσα στιγμή, οπουδήποτε κι αν είναι στον κόσμο, αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό. Από κει και πέρα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και λάθος. Και η τηλεόραση χρησιμοποιείται λάθος.
Ποια είναι η αγαπημένη σου προσωπικότητα για σάτιρα; Ο Βενιζέλος. Αυτός ο άνθρωπος με εμπνέει. Με εμπνέει η προσωπικότητά του, η συμπεριφορά του, ακόμη κι η φυσιογνωμία του ενδείκνυται για κάτι σατυρικό. Και η δράση του, οι εκρήξεις του το τελευταίο διάστημα φανερώνουν έναν άνθρωπο που δεν είχαμε ξαναδεί τα τελευταία 25 χρόνια που έχουμε αναγκαστεί να τον τρώμε στη μάπα. Τώρα, τα τελευταία δύο χρόνια, βρίσκεται όπως όλοι μας σε μια δύσκολη θέση σαν άτομο και σαν προσωπικότητα και δείχνει ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο.
Και ποιο είναι το αγαπημένο σου γράφημα; Αυτό που έβγαλα πρόσφατα, «Στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας 1974 – 2013», που συμπυκνώνει την ιστορία της Ελλάδας από το 70 μέχρι σήμερα. Συμπυκνώνει την ιστορία του πώς ζήσαμε, πώς ψηφίζαμε, πώς παραμυθιαστήκαμε. Μέσα από πολλές και μικρές εικόνες φαίνεται η πορεία της ελληνικής κοινωνίας, η οποία ελπίζω πραγματικά να αλλάξει, αν θες να κλείσουμε με κάτι θετικό.
Περισσότερα εδώ.