Η Ευαγγελία έχει μακριά ασημένια μαλλιά, μάτια καθαρά σαν αετού και τρόπους ευγενικούς. Όταν ξελύνει την αλογοουρά της μοιάζει με αρχαία σοφή γυναίκα, με ιέρεια αριστοκρατικής κοπής. Αλλά η Ευαγγελία δεν έχει ποτέ της γνωρίσει πλούτη και διακρίσεις. Κατοικεί σε μια μικροσκοπική γωνιά της οδού Σατωβριάνδου, ωστόσο για χρόνια ήταν άστεγη και έβρισκε κατάλυμα και φαγητό στον Ξενώνα του Δήμου. Η Ευαγγελία είναι μια από τους διαπιστευμένους πωλητές του περιοδικού δρόμου «Σχεδία». Κάθε πρωί, φορά το κόκκινο γιλέκο της, περνά από τα γραφεία του περιοδικού, παίρνει μια στίβα αντίτυπα και το μπλοκ αποδείξεων, και πηγαίνει στο σημείο διανομής που θα της υποδείξει, ο Σέργιος και ο Χρήστος, εμπνευστές και υπεύθυνοι της Σχεδίας. Η Ευαγγελία δεν επαιτεί, πουλά το περιοδικό της. Τόσο η ίδια όσο και οι συνάδελφοι της είναι άστεγοι, άνεργοι ή με εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχειας. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3 ευρώ), το 50% είναι έσοδο που κρατά η ίδια. Συνήθως, θα τη βρεις να στέκεται σε κάποια πλατεία έξω από το μετρό, και περήφανα να κρατά την «πραμάτειά» της. Την Ευαγγελία τη γνώρισα μέσω της Σχεδίας. Το μόνο που γνώριζα γι’ αυτήν ήταν ότι ήθελε να τρέξει στον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας, στις 10 Νοεμβρίου, μαζί με την ομάδα «Δρομείς Χωρίς Σύνορα» της ιατρικής ανθρωπιστικής οργάνωσης Γιατροί Χωρίς Σύνορα (Médecins Sans Frontières /MSF). Δώσαμε ραντεβού και την συνάντησα ένα πρωί στη δουλειά της, έξω από το μετρό Αμπελοκήπων. Ήταν ένα από τα τελευταία ηλιόλουστα πρωινά του Νοέμβρη. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι, την έγραψα στην ομάδα των 5 χλμ, της έδωσα το μπλουζάκι, τη ρώτησα αν είχε αθλητικά παπούτσια κι αν χρειάζεται κάτι άλλο, μου απάντησε πως είχε απ’ όλα… Και όταν τελειώσαμε τα διαδικαστικά με κοίταξε ντροπαλά και μου είπε: «Δεν έχω ξανατρέξει ποτέ. Ούτε έχω ξαναφορέσει ελβιέλες, ελπίζω να μην τα κάνω θάλασσα». Γιατί θες να τρέξεις; Τη ρώτησα. Η ομάδα των Δρομέων Χωρίς Σύνορα, χίλια άτομα περίπου, τρέχουν γι’ αυτούς που έχουν ανάγκη, τους πλέον ευάλωτους, αποκλεισμένους, εξουθενωμένους της κοινωνίας, στην Ελλάδα και όπου αλλού στον κόσμο. Τρέχουν για ανθρώπους σαν κι αυτήν, εκείνη για ποιον θα τρέξει; «Όσο φτωχός και να ‘σαι, πάντα υπάρχει κάποιος χειρότερα από σένα. Γι’ αυτόν θέλω να τρέξω».
Η Ευαγγελία γεννήθηκε σε μια πολύ φτωχιά οικογένεια με δυο παιδιά, κορίτσια, στη Νίκαια του Πειραιά. Ο πατέρας της δούλευε ως γαλατάς κουβαλώντας δυο κουβάδες γάλα πάνω σε άλογο, μετά ως ψαράς, μανάβης, παλιατζής, δεν υπήρχε δουλειά που να μην την είχε κάνει. Στα 14 της, οι γονείς της υπέγραψαν και την έδωσαν νύφη σε έναν άντρα απαίσιο, που την κακοποιούσε. Γλίτωσε παρα τρίχα από τα χέρια του, και την πήρε πίσω η γιαγιά της γιατί οι γονείς της που στο μεταξύ είχαν χωρίσει, δεν ήθελαν να έχουν καμιά επαφή με τις δυο κόρες τους. Δεν θέλησε ποτέ να ξαναπαντρευτεί, δεν ξέχασε ποτέ την «πληγή» που της άφησε στην ψυχή και στο σώμα εκείνος ο πρώτος και τελευταίος «σύζυγος». Σήμερα, είναι μόνη στον κόσμο. Τους γονείς της τους έχασε και τους δυο, αφού στα γεράματα την αναζήτησαν, ο καθένας χωριστά, κι εκείνη έσπευσε να τους γηροκομήσει και τους δυο. «Μόνο την αδελφή μου είχα στη ζωή, το μόνο πλάσμα που μ’ αγάπησε και με νοιάστηκε, αλλά κι αυτή έμπλεξε, και πήρε μόνη της τη ζωή της, πριν δέκα χρόνια». Η Ευαγγελία έχει δουλέψει σε ό,τι μπορείς να φανταστείς: Εργοστάσιο, λάντζα, σίδερο, σκάλες, γηροκόμος. Όταν άρχισε η κρίση όμως δεν έβρισκε τίποτα, «ούτε μια σκάλα» να καθαρίσει. Τώρα, με τη Σχεδία, ανέκτησε τις ελπίδες της για επιβίωση αν και δυσκολεύεται ακόμη αφάνταστα να τα βγάλει πέρα και για τροφή αναγκάζεται ακόμη να πηγαίνει στο συσσίτιο του Δήμου. Αλλά με τη Σχεδία, βρήκε κάτι που νόμιζε ότι δεν θα το ξαναβρεί: την αξιοπρέπειά της. Νιώθει περήφανη φορώντας το κόκκινο γιλέκο με το όνομά και το λογότυπο του περιοδικού, και οι άνθρωποι που την πλησιάζουν για να αγοράσουν το τεύχος λέει ότι είναι καλοί, ευγενικοί, εμψυχώνουν τους πωλητές να συνεχίσουν τη δουλειά τους κι έτσι πολλοί κατορθώνουν να βγουν από την απόλυτη εξαθλίωση, κάποιοι μάλιστα κατάφεραν με το μικρό αυτό εισόδημα να αποκτήσουν στέγη.
Η Ευαγγελία θέλει να στείλει ένα μήνυμα σε όσους την δουν να τρέχει τον αγώνα των 5 χλμ στον Κλασσικό Μαραθώνιο: «Να μην χάνουν την αισιοδοξία τους, αυτή είναι η δύναμή τους, η ελπίδα τους. Να μην το βάζουν κάτω, ό,τι κι αν συμβεί. Και να μην φοβούνται το θάνατο γιατί τον θάνατο τον γνωρίζεις, τον περιμένεις, είναι φίλος σου, δεν θα σε τρομάξει ποτέ. Αυτό που είναι χειρότερο, πιστεύει, είναι η πληγή που μπορεί να σου προκαλέσει ένας άνθρωπος στην καρδιά, αυτήν πρέπει να προσέχεις. «Να προσφέρεις πάντα στον άνθρωπο που έχει πιο λίγα από σένα, που υποφέρει περισσότερο από εσένα, γιατί αυτό θα σου δώσει μεγάλη χαρά και δύναμη στη ζωή».
Η Ευαγγελία δεν έχει υπολογιστή γι’ αυτό δεν μπορεί να «τρέξει» κι αυτή όπως οι υπόλοιποι «Δρομείς…» την ψηφιακή καμπάνια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα για τη συλλογή πόρων που θα χρηματοδοτήσουν τα προγράμματα της οργάνωσης για τους άστεγους, ανασφάλιστους, ευάλωτους, Έλληνες και ξένους, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Θα το ήθελε όμως πολύ.
Όσοι θα ήθελαν να βοηθήσουν την Ευαγγελία, μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μου, στέλνοντας μου μήνυμα στο facebook, ή παίρνοντας με τηλέφωνο (6972070223). Όσοι πάλι θέλουν να τη βοηθήσουν να βοηθήσει τους πιο φτωχούς και ευάλωτους από την ίδια, μπορούν να επισκεφθούν το σύνδεσμο msfgifts.gr/campaign/marathon και να καταθέσουν όποιο ποσό θέλουν. Οι Δρομείς Χωρίς Σύνορα όπως η Ευαγγελία, θα διανύσουν συνολικά 8.297 χιλιόμετρα ως ένδειξη αλληλεγγύης για όλους τους ανθρώπους του κόσμου που δοκιμάζονται. Στόχος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα είναι μέσα από αυτή την καμπάνια να συγκεντρωθεί €1 ανά χιλιόμετρο. Η Ευαγγελία και οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα τους ευχαριστούν προκαταβολικά.