Αγαπητοί συμμαθητές, φίλες μου συμμαθήτριες και σιχαμένοι μου καθηγητές,
δράττομαι τούτης της λαμπρής ευκαιρίας που μου δίνεται, να μιλήσω για το πολύ σοβαρό πρόβλημα που ταλανίζει την ελληνική, αλλά θα τολμήσω να πω, και την παγκόσμια νεολαία, και που τόσο γλαφυρά και αιχμηρά θίγει ο μεγάλος έλληνας διανοητής Παπανούτσος. Υπάρχει αληθινή και γνήσια φιλία στις μέρες μας; Πόσο επιτείνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αυτό το αγωνιώδες ερώτημα;
Για να απαντήσουμε θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα που είναι ενδεικτικό της κατάστασης. Η ελληνική μας φέτα, όπου με αφορμή την απόπειρα των κακοπροαίρετων Δανών να την οικειοποιηθούν, αναδείχτηκε το ερώτημα της γνησιότητας των πραγμάτων. Αρκεί λοιπόν, κάτι να είναι λευκό, να έχει παρόμοια υφή και ίσως να μοιάζει στη γεύση με το αυθεντικό και γνήσιο προιόν ώστε να μπορεί να ειπωθεί ότι είναι ίδιο; Η απάντηση που δίνει η ιστορία είναι ότι σαφώς και όχι. Η γνησιότητα δεν είναι τεχνικό θέμα, ούτε γευσιγνωστικό, ούτε καν τυπολογικό, καθότι η ελληνική φέτα, αυτό το υπέροχο ντόπιο προιόν μας που σε μια μπουκιά βρίσκεται όλη η ψυχή της Ελλάδας, το λευκό της, η τυρίλα της, η αρμύρα της, το πήξιμο της, ο καλοκαιρινός ιδρώτας της στα ηλιοκαμμένα της βράχια, το άρωμα του αντηλιακού του τουρίστα που βρωμάει σε όλη την παραλία, η ποδαρίλα του σερβιτόρου που λιώνει σε 12ωρη βάρδια και η τηγανίλα που αναδύεται από τις ψαροταβέρνες οι οποίες φαντάζουν σαν κοσμήματα που έχασε μια Νηρηίδα κολυμπώντας ζαλισμένη από τον ήλιο και στολίζουν τις χρυσοποίκιλτες παραλίες μας, όλα αυτά κανείς Δανός δε θα μπορέσει να αντιγράψει ή να μιμηθεί. Γιατί η ψυχή, δεν αντιγράφεται. Και η ψυχή των Ελλήνων, είναι μοναδική.
Το γνήσιο, λοιπόν, είναι και το μοναδικό, και πάνω εκεί θεμελιώνεται το βασικό χαρακτηριστικό μιας γνήσιας φιλίας, ενός δεσμού καθαρού μεταξύ δύο ανθρώπων και κυρίως αμόλυντου από την ψευτιά και την υποκρισία που μας περικυκλώνει πια. Γιατί κάποτε η φιλία ήταν ένας τέτοιος καθαρός δεσμός δεν πτοούταν ούτε αν πουλούσαμε τους φίλους μας, ούτε αν τους πηδάγαμε, ούτε αν τους γράφαμε, ούτε αν πατούσαμε στα κορμιά τους για να ανέλθουμε κοινωνικά, ούτε αν τους κλάναμε όταν μας έχουν ανάγκη… Τέτοιες μικρότητες δεν μπορούσαν σε αγνότερες εποχές να επηρεάσουν την ποιότητα ενός τέτοιου καθαρού και αμόλυντου δεσμού μεταξύ δύο ανθρώπων. Μέχρι που μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήρθαν να αλλοιώσουν την ψυχή των ανθρώπων, να την κατασπαράξουν, να την μετατρέψουν και να την σμπαραλιάσουν με φενάκες, βαυκαλισμούς και ψεύδη.
Ο άλλος μεγάλος έλλην συγγραφέας είχε πει: «Ποτέ άλλοτε τα router των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά το ένα στο άλλο, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι selfies των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα» και αλήθεια άραγε τι απομένει να πούμε εμείς; Ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ως άλλοι Δανοί, αποπειρώνται να κλέψουν και να αντιγράψουν την ψυχή μας; Ότι, μας προσφέρουν τον άτεγκτο εναγκαλισμό της ματαιοδοξίας μας, από τον οποίο είναι αδύνατον να ξεφύγεις; Ότι, μας ενσταλάζουν την δηλητηριώδη φενάκη της ματαιοδοξίας; Ότι, αλλοτριώνουν, τεμαχίζουν, πετσοκόβουν και πωλούν προς όφελος των πολυεθνικών την γνησιότητα της ψυχής μας;
Δυστυχώς, κάποτε όλα ήταν τόσο αληθινά, τόσο γνήσια, τόσο μοναδικά, τόσο ανθρώπινα και πια το μόνο που έχει απομείνει στη ζωή μας είναι να πατάμε “Μου αρέσει” και “Κοινοποιήση” σε μια ατέρμονη αλλά μάταιη απόπειρα να ξαναβρούμε εκείνο το γνήσιον.
Αγαπητοί συμμαθητές, φίλες μου συμμαθήτριες, σιχαμένοι μου καθηγητές, θα κλείσω τούτη την ελπίζω διαφωτιστική άμα τε και σύντομη ομιλία μου ενώπιον σας, με μια αιρετική άποψη που ωστόσο αληθεύει: η γλώσσα, το μόνο ουσιαστικό μέσο κοινωνικής δικτύωσης, είναι ένας Ιός. Με αυτή την επίγνωση, θα αφήνουμε τη νεολαία μας να μολύνεται εσαεί; Ή θα αναλάβουμε επιτέλους δράση;
Στην Αθήνα μπορείτε να βρείτε το βιβλίο “Το Ένα Δέκατο του 8”, του Βασίλη Αλεξάκη στα βιβλιοπωλεία Ναυτίλος, Bookloft και Πολιτεία.