Η εικόνα των δεκάδων ανθρώπων με τα φωσφόριζε γιλέκα να περπατάνε στο αχανές εργοτάξιο του Φαλήρου, την ώρα του ηλιοβασιλέματος θύμιζε κάποια ταινία με θέμα το τέλος του κόσμου (η σκηνή θα ήταν είτε πριν το μεγάλο «μπαμ», είτε μετά). Έξω από το εργοτάξιο μερικά πούλμαν ξεφόρτωναν τους καλεσμένους που έφτασαν μέχρι εκεί χωρίς αυτοκίνητο. Ο ταξιτζής που με άφησε στη συμβολή των οδών Ευριπίδου και Δημοσθένους με ρώτησε «ποια συναυλία έχει απόψε εδώ, και το μεσημέρι έφερα κάτι πιτσιρικάδες εδώ κάτω;» εννοώντας προφανώς το Ejekt Festival που την ίδια ώρα ήταν σε εξέλιξη μερικά μέτρα πιο κάτω, στην Πλατεία Νερού και αν όλοι όσοι είχαν έρθει εδώ κράταγαν την ανάσα τους, και προσγειώνονταν και τα δυο ελικοπτεράκια με τις κάμερες που πετούσαν πάνω από το κεφάλι μας και βούιζαν σαν δέκα χρυσόμυγες μαζί τότε ίσως να ακούγαμε μερικές νότες από ένα κομμάτι των Darkside που έπαιζαν την ίδια ώρα στο φεστιβάλ. Το κάλεσμα του Ιδρύματος Νιάρχου για την πρώτη παράσταση που θα λάμβανε χώρα στο (υπό ανέγερση αυτή την στιγμή) Κέντρο Πολιτισμού, δεν ήταν σαφές: «Θα γίνει μια χορογραφία- έκπληξη». Το μυαλό μου πήγε στον Δημήτρη Παπαϊωάννου που το «έχει» και με τα εθνικά πολιτιστικά ορόσημα αλλά και με την «πρώτη ύλη».
Από τη στιγμή που έφτανες στον κεντρικό χώρο της εκδήλωσης το μοναδικό clue για την εξέλιξη της βραδιάς ήταν μια σκηνή που είχε στηθεί σε μια τεράστια χωμάτινη έκταση με θέα τους δέκα τεράστιους γερανούς του έργου και πλάτη στη θάλασσα, όπου βρισκόταν η ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (αυτοί οι άνθρωποι που πρωτίστως απ όλους θα ωφεληθούν, όταν σε δύο χρόνια θα παίζουν σε μια από τις πιο σύγχρονες και καλύτερες Όπερες του πλανήτη) και έκανε ένα χαλαρό sound check. Στις εννιά ακριβώς δόθηκε η έναρξη. Οι πληροφορίες μας μιλούσαν για ένα 20λέπτο εντυπωσιακό performance. Η ορχήστρα άρχισε να παίζει τις πρώτες νότες από τους Πλανήτες του Γκούσταφ Χολστ. Η νύχτα είχε αρχίσει να πέφτει- αλλά όχι και εντελώς. Στα πρώτα δευτερόλεπτα όλοι προσπαθούσαμε να μαντέψουμε από που θα εμφανιστούν οι χορευτές – μάλιστα ο χώρος μεταξύ της ορχήστρας και του κόσμου έμοιαζε ιδανικός ως σκηνή για τους performers.
Ο πρώτος γερανός άρχισε να περιστρέφεται. Και ύστερα ο άλλος, και ο άλλος μέχρι που και οι δέκα τεράστιοι γερανοί φωτισμένοι με κόκκινο, κίτρινο και λευκό φως άρχισαν να «χορεύουν» υπό τους ήχους της ορχήστρας, δημιουργώντας ένα ονειρικό σκηνικό στο πιο αναπάντεχο σημείο της πόλης- σε ένα εργοτάξιο (έστω κι αν αυτό είναι το εργοτάξιο του πιο σημαντικού πολιτιστικού project αυτή τη στιγμή στη χώρα). Στη θέση του μαέστρου ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Λυρικής Σκηνής Μύρωνας Μιχαηλίδης, ο οποίος έμοιαζε σαν εκτός από την ορχήστρα του να διευθύνει και τις κινήσεις των γερανών σε αυτό το εντυπωσιακό θέαμα που μου θύμισε κάποια πολύ παλιά αμερικάνικα ντοκιμαντέρ για την κατασκευή μεγάλων αμερικάνικων έργων (της γέφυρας του Σαν Φρανσίσκο, του Empire State Building κ.α.) τα οποία συνήθως χρησιμοποιούν κομμάτια κλασικής μουσικής (κυρίως με επικό τόνο) ως soundtrack. Δεν ήμουν παρών στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, αλλά φαντάζομαι ότι (σε μια μικρότερη κλίμακα βέβαια) η ανατριχίλα θα ήταν παρόμοια, κυρίως λόγω της βόμβας δημιουργίας, περηφάνιας και αισιοδοξίας που έπεσε χτες το βράδυ στο Φαληρικό Δέλτα (και ήρθε και μια ημέρα μετά την πρόκριση της Εθνικής στους 16 του Μουντιάλ, που καλά κάνουμε και χαιρόμαστε για αυτή όπως γράφει και ο Παναγιώτης Μένεγος εδώ).
«Ο χορός των γερανών μου φαίνεται σαν αστείο. Ξέρετε αγαπώ πολύ τους γερανούς, αλλά είμαστε εδώ για γιορτάσουμε τη μουσική, που αποτελεί μια διάσταση όσων να συμβούν μέσα στο Κέντρο Πολιτισμού. Είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για ομορφιά» είπε μετά ο «μεγάλος» Renzo Piano, ο αρχιτέκτονας αυτού τους σπουδαίου έργου που όπως ανακοινώθηκε από τον πρόεδρο του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος Ανδρέα Δρακόπουλο θα παραδοθεί στο κοινό τον Ιούνιο του 2016.
*Του γερανούς χορογράφησε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του μπαλέτου της Λυρικής Σκηνής Ρενάτο Τζανέλα.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΒΙΝΤΕΟ