H σεζόν 2018-19 του ΝΒΑ μόλις ξεκίνησε και το team του TheBallHog.Net μας παρουσιάζει και φέτος τα βασικά κεφάλαια του βιβλίου που θα γραφτεί και φέτος στα παρκέ της καλύτερης μπασκετικής Λίγκας του δικού μας πλανήτη (γιατί λίγο πιο μακριά κάτι ετοιμάζεται πάλι…)
Ας τα δούμε πιο αναλυτικά…
φωτό: ESPN
Οι Lakers είναι η ομάδα με πιστούς ακολούθους σε όλον τον κόσμο, αλλά κι ο «αγαπημένος κακός» κάθε οπαδού άλλης ομάδας του NBA. Kαι οι Lakers για μία πενταετία ήταν απόντες. Και δεν μιλάμε για οποιαδήποτε ομάδα, αλλά για εκείνη που έχει οικονομική αποτίμηση στα $ 3,3 δισ., όντας το δεύτερο μπασκετικό (πίσω από τους Knicks) κι ένατο συνολικά ακριβότερο αθλητικό franchise στον κόσμο. Με το μεγαλύτερο τηλεοπτικό συμβόλαιο στο NBA, αξίας $4δισ. για 20 χρόνια με την Time Warner, το μεγαλύτερο τοπικό συμβόλαιο κάλυψης των αγώνων, αξίας περίπου $150 εκατ. τον χρόνο. Αγωνιστικά, οι Lakers έχουν φτάσει 31 φορές σε Τελικούς NBA, σε δέκα περισσότερους από τους δεύτερους Celtics, με τρίτους τους Warriors που έχουν δέκα παρουσίες, έχοντας κατακτήσει το Larry O’Brien Trophy 16 φορές, μία λιγότερη από τους πρωτοπόρους στη σχετική λίστα Celtics. Ακόμα εντυπωσιακότερο -τόσο της ιστορίας του franchise, όσο και της τρέχουσας κατάστασής του- το γεγονός πως από την ίδρυσή τους, τη σεζόν 1948-49, ως και τη σεζόν 2012-13, είχαν μείνει μόλις πέντε φορές συνολικά εκτός Playoffs, και μόλις μία φορά για δύο σερί σεζόν. Προφανώς και είναι πρώτοι και σε αυτή τη λίστα, με 60 συνολικές παρουσίες στην post season, με τους Celtics να ακολουθούν με 55, και κατόπιν τους Sixers με 48. Αυτήν την στιγμή, στα ξεκινήματα της σεζόν 2018-19, μετράνε πέντε σερί εκτός Playoffs σεζόν, όσες δηλαδή τα πρώτα 64 χρόνια του οργανισμού.
Αν στα παραπάνω δε, συμπεριλάβουμε και το λαμπερό και κοσμοπολίτικο της πόλης του Λος Άντζελες (ή ενός μέρους του, εν πάσει περιπτώσει), τότε καταλαβαίνουμε γιατί οι Lakers, συνδυαστικά από άποψη οικονομικής αξίας, αγωνιστικής ιστορίας και τοποθεσίας, είναι το λαμπρότερο αστέρι του NBA. Η σύμπραξη, λοιπόν, με τον κορυφαίο -τουλάχιστον- της τρέχουσας χιλιετίας του NBA, τον Λεμπρόν Τζέιμς, ενός παίκτη που επίσης έχει φανατικούς θαυμαστές, αλλά κι ορκισμένους haters, τους βάζει νομοτελειακά σε κάθε πρωτοσέλιδο ως πρωτεύον θέμα συζήτησης. Από κάθε άποψη, λοιπόν, αυτή η εξέλιξη, αγωνιστικά και οικονομικά, μόνο ως θετική κρίνεται για τους ιθύνοντες του NBA, αλλά και τον κόσμο που το παρακολουθεί.
Και σε περίπτωση που ούτε διαβάσατε την ανωτέρω παράγραφο, αλλά λείπατε και από τον πλανήτη το τελευταίο τρίμηνο, στους Lakers θα αγωνίζεται πλέον ο Λεμπρόν, #1 του draft του 2003, που στα 34 του, στη 16η σεζόν του, έχει συνολικά πάνω από 54.000 αγωνιστικά λεπτά στο κορυφαίο επίπεδο, αποτελεί τον μοναδικό παίχτη στην Ιστορία της Λίγκας με πάνω από 30.000 πόντους, 8.000 ριμπάουντ και 8000 ασίστ, που πέρσι αποφάσισε (στην 15η σεζόν του), να παίξει και στα 82 παιχνίδια της χρονιάς, απλά επειδή δεν το είχε κάνει ως τώρα. Η αναφορά στο draft του 2003 μόνο τυχαία δεν είναι, αφού την στιγμή που ο Τζέιμς συνεχίζει, όχι απλά να αγωνίζεται, αλλά να κυριαρχεί και να παραμένει ο καλύτερος παίκτης του πλανήτη, ενώ από τους υπόλοιπους της τάξης του οι περισσότεροι έχουν ήδη αποσυρθεί (Μπος, Ντιό, Χάινριχ, Ντέιβιντ Γουέστ, ανάμεσα στους πιο καταξιωμένους), o Μίλισιτς είναι κικ μπόξερ εδώ και χρόνια, και οι μόνοι που συνεχίζουν είναι: οι Πατσούλια και Κόρβερ ως ρολίστες και οι Γουέιντ κι Άντονι, έχοντας πέσει όμως πια από το επίπεδο, όχι μόνο του σούπερ σταρ, αλλά κι από εκείνο του πρωταγωνιστή. Το draft του 2003 είναι τόσο μακρινό, που η επιλογή στο #32 αυτού, ο Λουκ Γουόλτον, μπαίνει στην τρίτη του σεζόν ως προπονητής των Lakers (…και του Λεμπρόν Τζέιμς πια), ενώ στο #34 και στο #58 είχαν επιλεγεί αντίστοιχα οι Σοφοκλής Σχορτσιανίτης και Ανδρέας Γλυνιαδάκης.
Για πολλά χρόνια η κριτική στον Λεμπρόν ήταν « “X” σερί ΝΒΑ Finals, αλλά από την αδύναμη Ανατολή», σαν να μην ήταν από μόνο του αρκετό σαν επίτευγμα οι οκτώ σερί Τελικοί στην ταχέως μεταβαλλόμενη σύγχρονη έκδοση του NBA, ή σαν να μην ήταν ξεκάθαρο πως πέρα από τις ομάδες των Heat, κανένα χρόνο δεν ήταν μέλος της καλύτερης ομάδας. Κι όμως, παρέμενε σε Τελικούς με παρόντες τους Κάρι, Ντουράντ, Τόμπσον, Γκριν, Λαβ και Ίρβινγκ παρέμενε μακράν το λαμπρότερο αστέρι εντός κι εκτός παρκέ.
Κι ενδεχομένως, πέρα από τα επιχειρηματικά του συμφέροντα και τα τηλεοπτικά σόου που ήδη έχει στήσει, ένας από τους λόγους που μετακινήθηκε στο LA να είναι κι αυτός: να πηδήξει μέσα στον «Λάκκο των Λεόντων» που είναι (και) η φετινή δυτική περιφέρεια για να δώσει εκ νέου απαντήσεις αναφορικά με το greatness του. Σε μια καθόλα αντισυμβατική κίνηση, στην εποχή των “Big-3” και των μονοετών ανανεώσεων από τους κορυφαίους αστέρες της Λίγκας, στους Lakers ο Λεμπρόν υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο και δεν πλαισιώθηκε από κανέναν σούπερ σταρ, αλλά από μία “Meme Team”. Ωστόσο, καμία ομάδα της οποίας ηγήθηκε δεν έχει καταφέρει κάτω από 50 νίκες την τελευταία δεκαετία. Κι αν κάτι ακόμα παραμένει σταθερό όλα αυτά τα χρόνια, είναι η εκτελεστική του δεινότητα. Ο Λεμπρόν κάθε -μα κάθε- χρόνο της καριέρας του βελτιωνόταν, και πλέον δεν υπάρχει κάτι που να λείπει από το επιθετικό του οπλοστάσιο, όντας μακράν ο πιο clutch παίχτη στην Ιστορία της Λίγκας.
Κι αυτό που μένει πλέον να απαντηθεί είναι αν εκείνος ήταν ο λόγος που η Δύση μάζεψε τόσους All-Stars τόσα χρόνια, μιας και κανένας δεν ήθελε να τον ανταγωνιστεί στην Ανατολή. Αν ξαφνικά η Ανατολή αρχίσει να γίνεται ελκυστικός προορισμός για free agent all-stars, η νίκη του LeBron θα είναι τεράστια, ακόμα και αν δεν συνδυαστεί με κάποιο δαχτυλίδι στους Lakers…
…Και θα είναι δύσκολο να συνδυαστεί με δαχτυλίδι, μιας κι ακόμα ζει και βασιλεύει το πολύμορφο τέρας που ακούει στο όνομα Golden State Warriors. Τρεις Τίτλοι σε τέσσερα χρόνια, το κατώφλι, δηλαδή, που ζητούσαν οι αναλυτές ώστε να μπορούμε να μιλάμε για Δυναστεία, αμέτρητες νίκες από την τρίτη κιόλας περίοδο και καίρια επιρροή στο να γίνει το άθλημα σχεδόν αγνώριστο την τελευταία πενταετία. Οι Warriors δεν μοιάζουν με τίποτα άλλο παρά με τον εαυτό τους, αδιαφορούν για το παραδοσιακό pick and roll που κυριαρχούσε/κυριαρχεί στη Λίγκα κι αποδομούν σεζόν με τη σεζόν την εικόνα του σούπερ σταρ που έχει συνεχώς την μπάλα στα χέρια, καθώς η εικόνα του Στεφ Κάρι να σκρινάρει είναι το ίδιο γνώριμη με τον ίδιο να βομβαρδίζει από τα οκτώ μέτρα. Φυσικά ο Στιβ Κερ και το επιτελείο του επιτυγχάνουν τη διαρκή και παραγωγική θραύση των παραδοσιακών μοτίβων του παιχνιδιού βασισμένοι σε μια, προσεκτικά και σταδιακά, σχεδιασμένη μεν-αδιανόητη δε, συγκέντρωση ταλέντου.
Σαν να μην έφταναν τέσσερις -επιεικώς- top-30 παίκτες, στο φετινό ρόστερ κατέληξε άλλος ένας. Ο συνδυασμός του τραυματισμού του Ντε Μάρκους Κάζενς, αλλά και το σαράκι του που δεν έχει ποτέ παίξει στα Playoffs σε οκτώ χρόνια καριέρας, ήταν το τέλειο πάντρεμα για να αδράξουν οι Warriors την ευκαιρία και τον παίκτη. Η απλή λογική λέει ότι προσθέτοντας τον Κάζενς, οι Warriors προσθέτουν σε μια ήδη ασταμάτητη επίθεση άλλη μια πτυχή, έναν παίκτη που οι μέσοι όροι του θυμίζουν σέντερ της δεκαετίας του ’90, και το τέταρτο Πρωτάθλημα της τελευταίας πενταετίας μοιάζει λίγο-πολύ δεδομένο.
Ωστόσο, πολλές φορές το αποτέλεσμα δεν είναι απλά το άθροισμα των μονάδων, και η έλευση του Κάζενς φέρνει μαζί της και μια μεγάλη -αν και ξεχασμένη- πρόκληση. Οι Warriors χρησιμοποιούσαν τον βασικό σέντερ τους περίπου σαν τη φόρμα γυμναστικής που βγαίνει όταν ο αθλητής ζεσταθεί, τότε επέλεγαν να παίξουν στην ένταση που θέλουν χωρίς το βαρίδι ενός παραδοσιακού ψηλού. Ο Κάζενς, όμως, δεν μπορεί να περιοριστεί στα 20′ ενός Πατσούλια ή τα δεκάλεπτα του ΜακΓκι, αλλά ταυτόχρονα δεν πρόκειται να παίζει με την ένταση και τον ρυθμό που απαιτεί το μπάσκετ των Warriors για περισσότερα. Το να μπορέσουν να του δώσουν τις κατοχές και τον ρόλο που ο ίδιος και το ταλέντο του απαιτεί είναι η νέα πρόκληση για τον ίδιο τον οργανισμό του Golden State, προκειμένου να έχουν ένα στόχο που θα αποτρέψει τη νωθρότητα που νομοτελειακά επέρχεται με την τελειότητα. Τα «να το πάρουμε φέτος για τον Κάζενς» και «να το πάρουμε φέτος για το κοινό μας στο Όκλαντ», καθώς από του χρόνου η ομάδα μετακομίζει στην απέναντι πλευρά της γέφυρας στο Σαν Φρανσίσκο και το νέο τς στάδιο, αποτελούν τους μοχλούς που θα κρατάνε σε εγρήγορση τη μηχανή μπασκετικής τελειότητας των Warriors κατά τη φετινή σεζόν.
Μια μηχανή τελειότητας οι Warriors που, ωστόσο, στην προ-Ντε Μάρκους έκδοσή της έφτασε μόλις ένα ημίχρονο από το να αποκλειστεί από τους Τελικούς από τους Houston Rockets. Τους Rockets, που έχτισαν κατά την περσινή σεζόν τον τέλειο αντί-Warriors μηχανισμό, μια ομάδα στηριγμένη επιθετικά στην μπασκετική ιδιοφυΐα των Χάρντεν και Πολ, κι αμυντικά στους ελβετικούς σουγιάδες Αρίζα και Τάκερ. Mε τον Αρίζα, ωστόσο, να έχει αποχωρήσει για τους Suns και τον Μπα-α-Μουτέ για τους Clippers, σε συνδυασμό με την συνταξιοδότηση του αρχιτέκτονα της αμυντικής λειτουργίας του “switch all”, Τζεφ Μπτζέλικ, δημιουργούνται αμφιβολίες για το κατά πόσο θα μπορέσουν και φέτος να κοιτάξουν το ίδιο αποτελεσματικά τους Warriors. H έλευση του Καρμέλο -για τα τελευταία ένσημα της καριέρας του- δημιουργεί έναν τρίτο επιθετικό πόλο στην ομάδα, και περιμένουμε να δούμε την νέα, τροποποιημένη, έκδοσή της.
Το νέο αγωνιστικό τέρας που από πέρσι άρχισε να βρυχάται είναι οι Utah Jazz. Με τον Ντόνοβαν Μίτσελ να βγαίνει από μία εκπληκτική rookie σεζόν, ο Κουίνσι Σνάιντερ έχει στήσει μία εξαιρετική αμυντικά ομάδα, που ποντάρει στη συνέχεια και τη συνοχή του ρόστερ της. Ο “Stifle Tower” Ρούντι Γκομπέρ έχει αναδειχθεί στον κορυφαίο αμυντικό σέντερ της Λίγκας, η ομάδα διαθέτει βάθος, και το μόνο εμπόδιο για την τρίτη θέση της Δύσης που στα χαρτιά φαντάζει δική τους, είναι η υγεία τους, μιας και δεν έχουν αποφύγει τα τελευταία χρόνια σεζόν χωρίς σοβαρό τραυματισμό τουλάχιστον δύο βασικών μελών τους.
Το «μαύρο άλογο» για τα ψηλά της Περιφέρειας είναι οι Denver Nuggets του μαγευτικού Σέρβου Νίκολα Γιόκιτς. Μία ομάδα που επίσης έχει επενδύσει στη συνέχεια του ρόστερ της και στην ωρίμανση του πλούσιου ταλέντου που έχει διαλέξει από τα drafts, πέρα από την διαολεμένη back court των Μάρει και Χάρις, έχει πλέον σαν επιλογή από τον πάγκο τον Αϊζάια Τόμας, που έχοντας πέσει από τα προπέρσινα ψηλά στα περσινά χαμηλά, ελπίζει υπό τις οδηγίες του, παλιού του κόουτς στο Sacramento, Μάικλ Μαλόουν να εκτοξευτεί και πάλι στο top-15 της Λίγκας. Δύσκολο να συμβεί αυτό, θα πούμε εμείς, αλλά πιθανό – μία σεζόν μάλιστα μετά την απώλεια της post season, μόλις στον τελευταίο αγώνα της σεζόν.
Από κοντά στο παραπάνω group ομάδων έχουμε τους Oklahoma City Thunder του Ράσελ Γουέστμπρουκ που μπαίνει στη σεζόν μετά από δύο διαδοχικές σεζόν με μέσους όρους triple double, αλλά και με έναν ακόμα τραυματισμό στο κορμί του. Η ομάδα κατάφερε τόσο να κρατήσει τον Τζορτζ, όσο και να μετατρέψει τον Μέλο στον χρήσιμο Σρέντερ. Στην ίδια βαθμίδα δυναμικότητας αναμένουμε και τους προαναφερθέντες Lakers κι ενδεχομένως και τους Pelicans του φανταστικού Άντονι Ντέιβις, ενός εκ των βασικών υποψηφίων για MVP της σεζόν. Οι Pelicans που βρήκαν ρυθμό και πατήματα μετά τον τραυματισμό του Κάζενς και ποδοπάτησαν τους Blazers στον πρώτο γύρο των Playoffs έχουν πια το βάθος στην front-court, όμως στον άσο και τα φτερά έχουν κενά που ενδέχεται να μην μπορεί να καλύψει από μόνη της η διαστημική παρουσία του Ντέιβις.
Οι Spurs μπαίνουν στην πρώτη τους σεζόν χωρίς κανέναν εκ των Ντάνκαν, Πάρκερ, Μανού, Κουάι Λέοναρντ, χωρίς δηλαδή τις αγωνιστικές κολώνες του Πρωταθλήματος του 2014. Με τους τρεις τελευταίους, μάλιστα, να φεύγουν μονοκονδυλιά σε ένα καλοκαίρι, η συνέχεια της κουλτούρας του οργανισμού εναπόκειται αποκλειστικά στον κορυφαίο προπονητή μπάσκετ της Ιστορίας, τον Γκρεγκ Πόποβιτς. Η έλευση του ΝτεΡόζαν σαν αντάλλαγμα για τον Κουάι, δεν αλλάζει ιδιαίτερα την αγωνιστική φιλοσοφία του οργανισμού, που μαζί με τον Λα Μάρκους Όλντριτζ, θα πρέπει να σηκώσουν το βάρος της συνέχειας του σερί των 21 συνεχόμενων παρουσιών στην post season. Ο τραυματισμός του βασικού pg της ομάδας Μάρει, που θα χάσει όλη τη σεζόν, κάνει τον συγκεκριμένο στόχο πιο δύσκολο.
Στη μάχη για μια θέση στη post season θα είναι και οι σταθεροί τα τελευταία χρόνια Blazers της εξαιρετικής back court των Λίλαρντ και Μακ Κόλουμ, οι οποίοι, ωστόσο, δείχνουν να μην έχουν πια το απαιτούμενο βάθος στο ρόστερ τους για να μείνουν ανταγωνιστικοί σε μια τόσο απαιτητική Δύση. Οι Clippers θα είναι ενδεχομένως καλύτεροι από όσο οι περισσότεροι αναμένουν. Έχουν μεγάλο βάθος κι από την στιγμή που ο Ντοκ Ρίβερς περιορίστηκε στα προπονητικά του καθήκοντα, η ομάδα είναι εξαιρετικά well coached, με καλές πιανότητες να αποδειχθεί overachieving. Η έλλειψη, πάντως, ενός μεγάλου αστέρα, ίσως να είναι αυτή που θα τους στερήσει στο τέλος την είσοδο στα Playoffs. Μια είσοδο στα Playoffs που δύσκολα θα καταφέρει να επιτύχει το κλυδωνιζόμενο franchise των Timberwolves. Υπό την ακραία προβληματική καθοδήγηση του coach/GM Τομ Τιμποντό (τελευταίου στον διττό αυτό ρόλο που έχει αποτύχει όπου κι αν εφαρμόστηκε), οι Wolves πέρσι κατάφεραν να βρεθούν στην post season μετά από 14 χρόνια. Όμως η ωρολογιακή βόμβα του εξαιρετικού παίχτη, αλλά κακού leader, Τζίμι Μπάτλερ, έσκασε αρχές Σεπτέμβρη κι όλη η γκρίνια και η μιζέρια ακούμπησε κάθε πτυχή του οργανισμού, δίχως επιστροφή. Με τον προπονητή/GM και τον καλύτερο παίκτη της ομάδας να ξέρουν πως του χρόνου δεν θα είναι στους Wolves, δε βλέπουμε πως θα καταφέρουν να ανταγωνιστούν τις εξαιρετικές ομάδες της Περιφέρειας. Γεγονός που είναι κρίμα, μιας και διέθεταν όλο το ταλέντο για να κυριαρχήσουν συνολικά στη Λίγκα. Ενδιαφέρουσα ομάδα με δυνατότητα να κάνει ζημιές είναι και οι Mavericks, που φρόντισαν να έχουν ένα ικανοποιητικό ρόστερ για την τελευταία χρονιά του πιο επιτυχημένου Ευρωπαίου μπασκετμπολίστα όλων των εποχών, Ντιρκ Νοβίτζκι. Με τη διάδοχη κατάσταση να έχει βρεθεί στο πρόσωπο του πολυτάλαντου Λούκα Ντόντσιτς, οι Mavs θα διεκδικήσουν το καλύτερο, το οποίο, όμως, δύσκολα θα είναι μια θέση στα Playoffs. Τέλος, τους Grizzlies των γερόλυκων Μαρκ Γκασόλ και Μάικ Κόνλεϊ, παρότι ενισχυμένοι δεν τους βλέπουμε να τα καταφέρνουν στη συγκεκριμένη μάχη, μιας και είναι έναν -πολύ πιθανό- τραυματισμό μακριά από το να βρεθούν στη μάχη του πάτου και του tanking (όπως θα δούμε παρακάτω).
Η αλήθεια είναι βέβαια πως υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού δεν θα έχουμε μόνο στην κορυφή της Δύσης. Η Ανατολή ξεκινάει αβασίλευτη για πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια. Η παρουσία της δυναστικής παρουσίας του Λεμπρόν Τζέιμς δε χαρακτηρίζει πλέον την κούρσα της περιφέρειας και για πρώτη φορά μετά από οκτώ διαδοχικά χρόνια, στους τελικούς του NBA η Ανατολή θα εκπροσωπηθεί από νέα ομάδα. Ο θρόνος της Ανατολής είναι ελεύθερος, κι εκκολαπτόμενοι διεκδικητές θα ορμήξουν καταπάνω του, καθώς και οι ομάδες τους προς μια θέση στους Τελικούς. Ο Καϊρί Ίρβινγκ, ο Τζόελ Εμπίντ και ο Κουάι Λέοναρντ ξεκινούν με προβάδισμα τη μάχη για τον θρόνο του καλύτερου παίκτη της Ανατολής.
Ωστόσο, αν όλα πάνε όπως τα έχουμε στο μυαλό μας, και οι Celtics μείνουν υγιείς καθ’ όλη την διάρκεια της σεζόν, η πρώτη θέση -τουλάχιστον- στην Ανατολή είναι theirs to lose. Οι επιστροφές των Καϊρί και Χέιγουορντ στην αγωνιστική δράση τους καθιστούν φαβορί να εκπροσωπήσουν την Ανατολή όταν θα κρίνεται ο τίτλος τον Ιούνιο. Βάλτε μέσα στην όλη εξίσωση τον σατανά των πάγκων που λέγεται Μπραντ Στίβενς να τους καθοδηγεί και γίνεται εύκολα αντιληπτό πως πρόκειται για μια ομάδα που είναι ένα πραγματικό juggernaut.
Οι Philadelhpia 76ers από την άλλη, απαλλαγμένοι πια από τις κατάρες των τραυματισμών των υψηλών picks τους, φαίνονται έτοιμοι να διεκδικήσουν την παρουσία τους τουλάχιστον μέχρι τα ημιτελικά της Ανατολής. Οι Τζόελ Εμπίντ και Μπεν Σίμονς έχουν ένα χρόνο συνεργασίας στην πλάτη τους, ο Μαρκέλ Φουλτζ έχει να αποδείξει πολλά, ο Τζέι Τζέι Ρέντικ είναι ο βετεράνος που θα ήθελαν να έχουν όλοι και ο Ντάριο Σάριτς έχει πιάσει για τα καλά πλέον τον ρόλο του στην ομάδα. Μιλώντας για ρόλους, οι Sixers είναι από τις ομάδες που οι ρόλοι των παιχτών είναι τόσο ισορροπημένα κατανεμημένοι που αυτό από μόνο του αποτελεί τεράστιο πλεονέκτημα. To “Process”, λοιπόν, δικαιώθηκε όσον αφορά τη μορφή του ρόστερ τους, πρέπει πια να αποδείξουν στο παρκέ πως το μέλλον τους ανήκει, παίρνοντας αποτελέσματα και χτίζοντας χαρακτήρα τόσο από νίκες, όσο -κυρίως- από ήττες. Το ότι πέρασαν, ωστόσο το καλοκαίρι χωρίς General Manager, ως αποτέλεσμα του mini σκανδάλου πως ο -πρώην- GM τους (ή η γυναίκα του) είχε μυστικούς λογαριασμούς στο twitter, από όπου έδινε πληροφορίες για την ομάδα και καταφερόταν εναντίον παικτών, με αποτέλεσμα τα κενά των Μπελινέλι και Ιλιάσοβα να μην έχουν καλυφθεί ικανοποιητικά, κάτι που ίσως τους στοιχίσει.
Οι Raptors κλείνουν την τριάδα της κορυφής, μια τριάδα που -βάσει λογικής- δεν σπάει. Και, διάολε, δε θέλουμε να σπάσει. Φτάνει με τους τραυματισμούς, ας μείνουν όλοι γεροί για να δούμε ομορφιές. Γι’ αυτές ξενυχτάμε, έτσι κι αλλιώς. Τριάδα είπαμε αλλά για δυο ομάδες διαβάσατε, ως τώρα, μιας και οι Raptors ακολουθούν…
Οι Toronto Raptors αποτελούν μία από τις σταθερές δυνάμεις της regular season τα τελευταία χρόνια. Προσοχή! Της “regular season”, διότι όταν έρχεται η ώρα των Playoffs εμφανίζονται, το λιγότερο, αναιμικοί. Από ποιότητα παικτών; Άλλο τίποτα. Τόσο σε επίπεδο βασικής πεντάδας, όσο και σε επίπεδο πάγκου. Μέσα σε όλα, βάλτε και τον καλύτερο προπονητή της περασμένης χρονιάς. Όταν λοιπόν το set up φαίνεται τέλειο από κάθε άποψη, τι φταίει; Θα το μάθουμε φέτος, με την πορεία της ομάδας.
Οι Raptors δεν διαθέτουν, πλέον, δύο πολύ βασικά κομμάτια τους: Τον Ντεμάρ Ντε Ρόζαν και τον Ντουέιν Κέισι. Τη θέση του Κέισι πήρε ο μέχρι πρότινος βοηθός του, Νικ Νερς, ενώ ο Ντε Ρόζαν μετατράπηκε επί της ουσίας σε Λέοναρντ και Ντάνι Γκριν. Αναμφίβολα, αυτό αποτελεί αναβάθμιση. Όχι μόνο αγωνιστική, αλλά και σε επίπεδο νοοτροπίας. Αμφότεροι εκπαιδευμένη στη «μεγάλη των Spurs σχολή», έχουν τον πρωταθλητισμό να τρέχει στις φλέβες τους, κάτι που -δεδομένα- λείπει από τους Raptors, ενώ μέχρι πριν την περσινή περίεργη χρονιά του, ο Λέοναρντ ήταν ανάμεσα στα επονομαζόμενα “Alpha Dogs” της λίγκας και στο top-5 παικτών της.
Το πρόβλημα στην περίπτωση του “Klaw” είναι το κατά πόσο θέλει να παραμείνει στο Βορρά και μετά το τέλος της φετινής σεζόν, όταν και λήγει (μονομερώς από την πλευρά του) το συμβόλαιό του, μιας και είχε επιτακτικά ζητήσει μεταγραφή για το ζεστό Λος Άντζελες και όχι για το κρύο Τορόντο. Ο ίδιος στην παρουσίασή του, επέμεινε πως πηγαίνει στο Τορόντο με ανοιχτό μυαλό, αφήνοντας περιθώριο για την παραμονή. Θέλοντας να κάνουμε τον Κάλχα, αυτό μας ακούγεται ως «ας δούμε πως θα πάει η χρονιά και βλέπουμε». Ο Λέοναρντ γνωρίζει πολύ καλά πως θα είναι ο ηγέτης των Raptors και πως έχει μια ιστορική ευκαιρία μπροστά του: Να οδηγήσει το Toronto σε Τελικούς για πρώτη φορά στην ιστορία τους.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το “high risk – high reward” στην κατάσταση της ανταλλαγής του περασμένου καλοκαιριού: Το ρίσκο του «ετήσιου ενοικίου» του Leonard με αντάλλαγμα ένα Πρωτάθλημα ή έστω τη διεκδίκησή του, ώστε να πειστεί ο ίδιος να συνεχίσει την καριέρα του εκεί. Είναι σαφές πως οι πλήρεις Celtics έχουν τον πρώτο λόγο για την Ανατολή, αλλά ας μην βιαστεί κάποιος να βγάλει εκτός μάχης τον πεινασμένο ηγέτη του Toronto, ειδικά σε αυτήν την χωρίς-Λεμπρόν-Ανατολή. Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός ότι ο Λέοναρντ βρίσκεται πια στην ανατολική περιφέρεια είναι από μόνη της μια ωραία ιστορία. Αν καταφέρει να πάρει τους Raptors από το χεράκι και να παρουσιαστούν ανταγωνιστικοί στην post season, θα πρόκειται για ένα όμορφο παραμύθι. Και αν γίνει κάποια «στραβή» και πάνε στους Τελικούς, πόσο μάλλον αν κατακτήσουν το Πρωτάθλημα, ας είμαστε προετοιμασμένοι να δούμε το Τορόντο να γίνεται καυτός προορισμός για τους πάντες.
Πίσω ακριβώς από την πρώτη τριάδα των προαναφερθέντων ομάδων βλέπουμε τους Bucks με -επιτέλους- κανονικό προπονητή κι ο εξορθολογισμός της αγωνιστικής στρατηγικής τους αναμένεται να φέρει την έκρηξη που όλοι περιμένουμε την τελευταία διετία, παράλληλα με την πρώτη σοβαρή υποψηφιότητα του Giannis για το MVP. Ο Αντετοκούνμπο κάθε χρόνο κάνει ένα άλμα, τόσο στο skillset, όσο και στους αριθμούς του. Εφόσον το καταφέρει και φέτος, αυτό θα σημαίνει μια σεζόν που θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στα βιβλία της Ιστορίας του NBA για τον ίδιο, και, πιθανότατα μια παρουσία των Bucks στους Τελικούς.
Στο ίδιο επίπεδο με τους Bucks, κι ολοκληρώνοντας τα υψηλά κλιμάκια της περιφέρειας, έρχεται το ερωτηματικό της Indiana. Ο Βίκτορ Ολαντίπο έπαιζε σαν σούπερ σταρ μέχρι τον Φεβρουάριο του 2018, πριν επιστρέψει σε ένα borderline all-star level στη συνέχεια. Ακόμη κι έτσι οι Pacers έφτασαν σε οριακό σημείο τους Cavaliers στα Playoffs. Αν ο Ολαντίπο είναι όντως ο παίκτης που είδαμε τους πρώτους μήνες της περασμένης σεζόν, ανήκει κι αυτός στην ελίτ της περιφέρειας, και μαζί του οι Pacers στους διεκδικητές μιας θέσηςς των Τελικών.
Αν πάλι όχι, μαζί με τους Heat, τους Wizards, τους Pistons και τους Hornets αποτελούν το επόμενο tier, αυτό των ομάδων που θα παλέψουν για την είσοδό τους στην post season. Ομάδες που βασίζονται σε σταρ με μεγαλύτερα ψεγάδια, ή έστω χωρίς την αύρα του μεγαλείου που συνοδεύει τους προηγούμενους. Οι Heat στην ουσία οδηγούνται από τον Γκόραν Ντράγκιτς και μια σωρεία σκληροτράχηλων overachievers που πάλι θα παλέψουν για τις 43-44 νίκες. Για τους Wizards, το δίδυμο Γουόλ και Μπιλ, είτε λόγω υγείας, είτε λόγω ποιότητας δεν απέδειξε ποτέ ότι είναι ότι καλύτερο υπάρχει σε backcourt πίσω από τους Splash Brothers, ενώ η υπογραφή του Ντουάιτ Χάουαρντ μάλλον περιπλέκει, παρά διευκολύνει τα πράγματα. Οι Pistons πάνε να επαναλάβουν αυτό που έκαναν οι Pelicans, με δύο όμως σαφώς χειρότερους ψηλούς και θα αναρωτιόμαστε για χρόνια ακόμα τι σκέφτονταν όταν πήραν το συμβόλαιο του Μπλέικ Γκρίφιν, βάζοντας στην ουσία φρένο στη λύση που βρήκαν για να εκμεταλλευτούν τον Αντρέ Ντράμοντ (να του δώσουν δηλαδή περισσότερες μπάλες και την ευκαιρία να δημιουργήσει). Οι Hornets πραγματικά δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εδώ, αλλά εκτός από έναν συγκινητικό franchise player, τον Κέμπα Γουόκερ, έχουν και μια εξοργιστική συνήθεια να πηγαίνουν καλά όταν φαίνονται χάλια και το αντίστροφο.
Aπό κοντά στους προαναφερθέντες αναμένονται οι έκπτωτοι ιππότες του Cleveland, οι οποίοι παραμένουν ομάδα με εμπειρία, αλλά χωρίς σαφή προσανατολισμό. Αν ο Λαβ θυμηθεί τα νιάτα του στη Minnesota, ο Χιλ τις ημέρες του στους Spurs και οι Τόμπσον, Σμιθ και Κόρβερ παίξουν σαν να έχουν τον Λεμπρόν δίπλα τους ακόμα, τότε ίσως να παρουσιαστούν αρκετά καλύτεροι από τις αναμενόμενες 31 νίκες που οι περισσότεροι προβλέπουν.
Κάπως έτσι φτάνουμε σε μία παράλληλη, αλλά διαρκώς ενδιαφέρουσα ετησίως μάχη, αυτή για το καλύτερο πλασάρισμα στο επόμενο draft. Οι κύριες υποψήφιες για αυτά τα πρώτα picks δείχνουν να είναι μία σειρά από ομάδες, για διάφορους αγωνιστικούς ή εξωαγωνιστικούς λόγους. Οι Hawks έχουν αλλάξει σελίδα σε όλα τα επίπεδα: ιδιοκτησία, GM, προπονητή και ρόστερ την τελευταία τετραετία, και δείχνουν να θέλουν να επενδύσουν στους νεαρούς, πλην άγουρους, Τρέι Γιανγκ, Τζον Κόλινς, Τορίν Πρινς. To πρότζεκτ τους έχει ενδιαφέρον, αλλά σίγουρα δεν θα αποφέρει φέτος νίκες.
Από κοντά και οι Kings, οι οποίοι βέβαια δεν έχουν κανενός είδους πρότζεκτ να τρέχει, πηγαίνοντας από το ένα λάθος στο άλλο. Έχουν μια συλλογή ενδιαφέροντων παιχτών, όπως οι Μπάγκλεϊ και Τζιλ, αλλά δύσκολα θα ξεπεράσουν κι αυτοί τις 25 νίκες. Το πρόβλημα; Το pick τους θα πάει στους Sixers αν κληρωθεί στο #1 και στους Celtics σε κάθε άλλη περίπτωση. Μεγάλο πρόβλημα.
Οι Suns άλλαξαν προπονητή, παίρνοντας τον ιδιαίτερα ικανό Κοκόσκοφ (τον Σέρβο προπονητή που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό με τη Σλοβενία), έδιωξαν τον GM τους, πλήρωσαν καλά το αστέρι της ομάδας, Ντέβιν Μπούκερ για να παραμείνει, και διάλεξαν και στο #1 του draft τον Ντιάντρε Έιτον. Παρόλα αυτά, το προβληματικό της σύνθεσης του ρόστερ τους και ιδίως η έλλειψη πόιντ γκαρντ, δύσκολα θα τους δώσει πάνω από 30 νίκες.
Στην παρούσα κατηγορία αναμένουμε και μία σειρά από ομάδες της Ανατολής. Τους Orlando Magic, των οποίων το ρόστερ δεν έχει λογική και συνοχή, παρά τη συνύπαρξη σε αυτό τριών πολύ ενδιαφέροντων παιχτών, όπως ο Γκόρντον, ο Άιζακ και ο Μπάμπα, τους Knicks που έχοντας τραυματία τον Πορζίνγκις, δεν έχουν το παραμικρό λόγο να μην διεκδικήσουν ένα ακόμα καλό pick δίπλα στον φέρελπη Νοξ και να μπουν στην free agency του 2019 με πολύ χώρο στο salary cap για να κυνηγήσουν το φημολογούμενο όνειρο του Κέβιν Ντουράντ, αλλά και οι συμπολίτες τους Nets, που παρά το πολύ καλό μπάσκετ που παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια, το υλικό τους παραμένει ιδιαίτερα μέτριο για να μπορέσουν να κάνουν το απαιτούμενο βήμα παραπάνω. Συνεπώς και γι’ αυτούς το να πλασαριστούν καλά στο επόμενο draft, έχοντας για πρώτη φορά διαθέσιμη επιλογή από το 2013 (!), είναι ενδεχομένως η σωστή τακτική. Επιπλέον, οι Chicago Bulls, παρότι απέκτησαν τον Τζαμπάρι Πάρκερ, υπέγραψαν τον Ζακ ΛαΒιν σε πολυετές συμβόλαιο και απέκτησαν από τον draft τον εντυπωσιακό Γουέντελ Κάρτερ Τζρ., προσθέτοντας ποιότητα δίπλα στον εντυπωσιακό Φινλανδό Λάουρι Μάρκανεν, δε δείχνουν να μπορούν να ξεφύγουν από τη μάχη της λοταρίας. Ωστόσο θα είναι μία από τις πιο fun to watch ομάδες.
Εδώ πρέπει να αναφερθούν και οι Memphis Grizzles. Παρότι το ρόστερ τους δείχνει να είναι αρχικά πιο κοντά στις 40 νίκες πάρα στον πάτο, είναι έναν τραυματισμό μακριά, κάτι ιδιαίτερα σύνηθες για τον οργανισμό και τους παίκτες τους, από το να μην υπάρχει κανένας στόχος να διεκδικήσουν. Αντίθετα, με το pick τους να πηγαίνει στους Celtics αν δεν είναι στα οχτώ πρώτα, έχουν κάθε λόγο να είναι κακοί, ώστε να κρατήσουν αυτό το pick. Είναι ό,τι καλύτερο μπορούν να κάνουν για να πλαισιώσουν με έναν ικανό νεαρό παίχτη το αστέρι της επόμενης μέρας τους, το #4 του draft του 2018, Τζάρεν Τζάκσον Τζρ.
Nα πούμε τέλος, ότι αρχής γενομένης από φέτος, το ΝΒΑ, προσπαθώντας να αποφύγει μελλοντικές περιπτώσεις 76ers που δοκίμασαν -και ποδοπάτησαν- τα όρια του tanking, αλλάζει το σύστημα της λοταρίας, καθώς οι τρεις χειρότερες ομάδες της λίγκας θα έχουν τις ίδιες πιθανότητες για το #1 pick του draft (κι αυτές μειώνονται στο 14% αντί για το 25% που είχε η χειρότερη ομάδα μέχρι φέτος).
Τέλος, αγωνιστικά, το NBA δείχνει να έχει βρει καινούρια αγωνιστικά μονοπάτια. Οι επιστήμες και η τεχνολογία, ιδίως μέσω των data analytics και την ανεύρεση κάθε δυνατού πλεονεκτήματος, έχουν συντελέσει στην ενδυνάμωση των παιχτών και στη βελτίωση των αθλητικών και αγωνιστικών χαρακτηριστικών τους σε βαθμό που οι επιθέσεις έχουν εξελιχθεί πολύ ταχύτερα και πολύ περισσότερο συγκριτικά με τα αμυντικά συστήματα και τις αμυντικές λειτουργίες κάθε ομάδας. Αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης είναι η Λίγκα να έχει την τελευταία διετία το υψηλότερο offensive rating σαν μέσο όρο των 30 ομάδων στην Ιστορία της (108,6 και 108,8 αντίστοιχα), συνδυασμένο προφανώς με τον υψηλότερο αριθμό τριπόντων ανά αγώνα (μ.ο. 10,5 στα 29) από τις απαρχές της. Οι άμυνες προσπαθούν να καλύψουν τις κύριες επιθετικές νόρμες, το τρίποντο και το ζωγραφιστό, κι αυτό είναι που εκμεταλλεύονται κάποιες ομάδες, προεξάρχοντων των San Antonio Spurs του Γκρεγκ Πόποβιτς, επιλέγοντας παίχτες που ειδικεύονται στο mid-range, το μακρινό δίποντο, το σουτ που το σύγχρονο μπασκετικό σύνταγμα έχει καταδικάσει ως το λιγότερο αποτελεσματικό.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως ένα ακόμα αποτέλεσμα αυτών των διεργασιών, τόσο σε επίπεδο τεχνολογίας κι ανάλυσης, όσο και σε επίπεδο βιολογίας κι εκγύμνασης των παιχτών, ειναι ότι το NBA τρέχει πλέον στο υψηλότερο pace (97,3) από το μακρινό 1990-91, ενώ έχει τον χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας παιχτών από το 1984-85 (26,4 χρόνια).
Κοινώς, ετοιμαζόμαστε για μία σεζόν όπου καλογυμνασμένοι νεαροί αθλητές, με εξαιρετικά αθλητικά προσόντα (ύψος, αλλά και wing span), αλλά κι αναπτυγμένη τεχνική (ball handling, τρίποντο), θα τρέχουν πάνω κάτω σαν διαόλια, σουτάροντας κι ευστοχώντας από παντού, με τις αντίπαλες άμυνες να πασχίζουν, αλλά να αδυνατούν να τους ανακόψουν, όχι από βαρεμάρα, αλλά από έλλειψη αντίστοιχων τεχνικών. Τα σκορ θα είναι όλο και συχνότερο πιο κοντά στους 130 από ό,τι στους 90 πόντους, ενώ τα έμπειρα και ικανά μάτια θα μπορούν να διακρίνουν τις σκακιστικές κινήσεις εξαιρετικής ακρίβειας και ιδιοφυΐας που η νέα γενιά προπονητών του NBA καταφέρνει να στήνει, για plays τεσσάρων και πέντε δευτερολέπτων. Και τούτο καθώς δίπλα στον κορυφαίο Πόποβιτς, έχουμε πλέον τη χαρά και την τύχη να βλέπουμε προπονητές όπως ο Στίβενς των Celtics, ο Κερ των Warriors, ο Σνάιντερ των Jazz και ο Σπέλστρα των Heat. Το παιχνίδι έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια, μα όλες του οι αλλαγές το έχουν κάνει απλά εντυπωσιακότερο και διασκεδαστικότερο.
Καλή NBA 2018-19 season σε όλους/ες!