Μπήκαμε στο καλοκαίρι επισήμως πια. Οι περισσότεροι θα χρειαστεί να περιμένουμε μέχρι τον Αύγουστο για να πάμε διακοπές. Έχουμε δρόμο μπροστά μας (κι όχι θάλασσα, δυστυχώς). Επειδή όμως κάνει ζέστη, αγοράσαμε καινούριο μαγιό, πίνουμε τα πρώτα strawberry daiquiri και θέλοντας και μη «χορεύουμε» σε θερινό κινηματογραφικό τέμπο. Η Popaganda επιλέγει 15+1 ταινίες (σε τυχαία σειρά) με θέμα το θέρος, τις διακοπές, τη χαρά, τη μελαγχολία και τους άτιμους καλοκαιρινούς έρωτες. Μυρίστε το αντιηλιακό σας και καλή προβολή.
Οι διακοπές του κ. Ιλό (Les Vacances de M.Hulot, 1953)
Tου Ζακ Τατί
Ένα ασπρόμαυρο καλοκαίρι βουτηγμένο όχι στη ξεγνοιασιά αλλά στο άγχος που δημιουργεί η εναγώνια αναζήτηση της καλοκαιρινής χαλάρωσης και ευτυχίας. Ευτυχώς που ο Τατί διαχειρίζεται με ιδιοφυές χιούμορ την όντως τραγελαφική προσπάθεια του μοντέρνου ανθρώπου να γευτεί τη χαρά μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά περιθώρια, όσο δηλαδή διαρκούν οι διακοπές του. Το καλοκαίρι του κ. Ιλό είναι η μάταιη αναζήτηση της ιδανικά ευτυχισμένης στιγμής καταγεγραμμένη με ευαισθησία και επιείκεια. Άλλωστε τα ίδια λάθη επαναλαμβάνουμε μονότονα αλλά τελικά χαριτωμένα κάθε καλοκαίρι, η ίδια προσδοκία μας καταλαμβάνει κάθε άνοιξη και η ίδια μελαγχολία κάθε φθινόπωρο, κάτι που ο Τατί φαίνεται να γνωρίζει καλά.
Ο ταλαντούχος κ. Ρίπλεϊ (The Talented Mr. Ripley, 1999)
Tου Άντονι Μινγκέλα
Τζουντ Λο, Μάτ Ντέιμον, Γκουίνεθ Πάλτροου, Κέιτ Μπλάνσετ, Φίλιπ Σέιμουρ Χοφμαν, Πατρίσια Χάισμιθ, καλοκαίρι στην Ιταλία, τέλη της δεκαετίας του 1950, πολύχρωμα μαγιό, Tu Vuo’ Fa l’Americano, ο Τζουντ Λο είναι τόσο όμορφος που θέλεις να τον καταβροχθίσεις, ο Ρίπλεϊ θέλει να γίνει κάποιος άλλος, ποιος δε θέλει να γίνει πιο πλούσιος, πιο άνετος, να έχει το πιο όμορφο κορίτσι δίπλα του, να μπορεί να απολαμβάνει χωρίς καμιά έγνοια ένα ατελείωτο καλοκαίρι; Τελικά κάτω από τον ήλιο είμαστε όλοι γυμνοί.
Ο Έρωτας του Φεγγαριού (Μοοnrise Kingdom, 2012)
Του Γουες Άντερσον
Το καλοκαίρι του μοναδικού προεφηβικού έρωτα περασμένο μέσα από το μαγικό φίλτρο του Γουες Άντερσον. Κάθε πλάνο εικαστικό statement, κάθε εικόνα πίνακας ζωγραφικής, κάθε παιδικό βλέμμα αποτύπωση του σύμπαντος του εμπνευσμένου σκηνοθέτη. Το καλοκαίρι του Άντερσον δεν είναι μια εποχή του χρόνου, είναι η νοσταλγία για μια εποχή της ζωής μας που δε θα επιστρέψει ποτέ, για την εποχή της αθωότητας τότε που το να χορέψεις στην παραλία μπορούσε να σε σημαδέψει για πάντα.
Dirty Dancing, 1987
Tου Εμίλ Αρντολίνο
Κι από το καλοκαίρι του προεφηβικού έρωτα περνάμε στο καλοκαίρι του εφηβικού. Η Μπέιμπι (WTF?) περνάει τις καλοκαιρινές διακοπές μαζί με τους γονείς και την αδερφή της σε ένα οικογενειακό θέρετρο. Βαριέται μέχρι θανάτου μέχρι που γνωρίζει τον δάσκαλο χορού Τζόνι. Ο Πάτρικ Σουέζ θα τη σαγηνεύσει κουνώντας παθιάρικα τους γοφούς του, οι σχολές χορού ανά την υφήλιο θα γνωρίσουν άνθηση και πολλοί Τζόνιδες θα κοψομεσιαστούν προσπαθώντας να πετύχουν τη θρυλική φιγούρα του ζεύγους. Οι καλοκαιρινοί έρωτες απαιτούν να ιδρώσεις τη φανέλα.
Τρελό γουικέντ στου Μπέρνι (Weekend at Bernie`s, 1989)
Tου Τέντ Κότσεφ
Για όλα εκείνα τα καλοκαιρινά αποσήμερα που ζαλισμένοι από την ζέστη κάτσαμε μπροστά από την τηλεόραση και γελάγαμε με τα αστεία μιας ταινίας που στην πραγματικότητα δε βλέπεται. Μόνο τα καλοκαίρια συμβαίνει αυτό και νομίζω ότι είναι ένδειξη ηλίασης.
Η παραλία (The Beach, 2000)
Tου Ντάνι Μπόιλ
Δεν μας νοιάζει καθόλου που η ταινία ήταν μέτρια. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι ότι αυτή είναι η ιδανική παραλία για μακροβούτια όταν απελπισμένος τον Αύγουστο ψάχνεις μια αμμουδιά που δεν καλύπτεται κάθε εκατοστό της από λαδωμένα, ξεροψημένα κορμιά. Ναι, αυτά είναι τα κριτήρια μας για τη δημιουργία αυτής της ταπεινής λίστας. ΥΓ: Στα συν ο νεαρός, νταβραντισμένος (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη σε κείμενό μου) Leonardo Di Caprio και το Porcelain του Moby που στοιχειώνει κάθε καλοκαίρι μου.
Επτά χρόνια φαγούρα (7 Years Itch, 1955)
Tου Μπίλι Ουάιλντερ
Μια ταινία που δεν αναφέρεται στις καλοκαιρινές διακοπές αλλά τι συμβαίνει σε αυτούς που ξεμένουν στην πόλη. Πρόκειται για ένα μάλλον άτολμο εγχείρημα για τα δεδομένα του Ουάιλντερ, όπως άτολμος είναι και ο ήρωας της που επιλέγει να παραμείνει σε έναν αποτυχημένο γάμο. Από την άλλη η Mέριλιν αναδεικνύεται στο πιο μελαγχολικό ποπ είδωλο οπτικοποιώντας την απόλυτη φαντασίωση που ξέρουμε εξ αρχής ότι θα παραμείνει φαντασίωση (γιατί ποιος τολμάει να αλλάξει τη ζωή του από μια παρόρμηση;). Βάζει τα εσώρουχα της στο ψυγείο και στέκεται πάνω από τις σχάρες του υπογείου για να δροσιστεί. Ναι, οι διακοπές στην πόλη υμνούν τα αστικά φετίχ και όχι τα κύματα και τα κοχύλια.
Vicky Cristina Barcelona (2008)
Του Γούντι Άλεν
Ποια Σκάρλετ Γιόχανσον; Ποια Ρεμπέκα Χολ; Ποιος Χαβιέρ Μπαρδέμ; Η καλοκαιρινή Βαρκελώνη είναι η ηρωίδα της ταινίας του Γούντι και φυσικά η Πενέλοπε που όταν μιλάει ισπανικά (και μόνο τότε) συναγωνίζεται σε θερμοκρασία την κάφτρα ενός τσιγάρου. Viva Barcelona!
Η κυρία και ο ναύτης (Travolti Da Un Insolito Destino Nell’ Azzuro Mare D’ Agosto, 1974)
Της Λίνα Βερτμίλερ
Καλοκαιρινή κρουαζιέρα στη Μεσόγειο, κυρία της μεγαλοαστικής τάξης προσβάλλει συνεχώς τον ναύτη, ναυαγούν μαζί σε ένα έρημό νησί και ωπ, οι ρόλοι αλλάζουν. Μια κοφτερή ματιά στην πάλη των τάξεων, τα παιχνίδια εξουσίας αλλά και την παντοδυναμία του έρωτα που αν σε βαρέσει κατακούτελα χάνεις την μπάλα κι από εξουσιαστής μετατρέπεσαι σε εξουσιαζόμενος.
Καλοκαίρι με τη Μόνικα (Sommaren Med Monika, 1953)
Του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν
Ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν συστήνεται στο ευρύ κοινό ως σκηνοθέτης που υμνεί το σώμα, τις αισθήσεις, την ηδονή, την απελευθέρωση. Η Μόνικα είναι ένα ερωτικό κορίτσι κι έτσι αναπόφευκτα αναζητά ένα συνεχές καλοκαίρι που θα τη φέρνει όλο και πιο κοντά στην αληθινή της φύση. Δεν είναι εφικτό αλλά παραμένει το ζητούμενο. Η νεότητα δεν μπορεί να απαιτεί τίποτα λιγότερο.
Θέλω και τη μαμά σου (Y Tu Mamá También, 2001)
Tου Αλφόνσο Κουαρόν
Άλλη μια ταινία που αποτυπώνει την περίοδο του καλοκαιριού σαν εκείνη τη φάση της ζωής μας που αναζητούμε το ιδανικό αλλά τελικά ανέφικτο. Ο Χούλιο του Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, ο Τενότς του Ντιέγκο Λούνα και η Λουίζα της Μαριμπέλ Βερντού τα εγκαταλείπουν όλα προκειμένου να βρουν μια μυθική παραλία με την ονομασία Το Στόμα του Ουρανού. Αισθησιασμός λατινοαμερικάνικης κοπής και διαχρονικής αξίας, την παραλία δε θα τη βρουν αλλά τουλάχιστον θα βρουν ο ένας το Στόμα του Άλλου.
Mamma Mia! (2008)
Tης Φιλίντα Λόιντ
Κανένα κοινό με το παραπάνω έργο πέρα από τη λέξη μαμά στον τίτλο. Ταινία-τσιχλόφουσκα, απεικόνιση μιας καρτποσταλικής Ελλάδας που ακόμη κι έτσι όμως θαμπώνει με illustration ομορφιά της, αγαπάμε την Meryl Streep, χορεύουμε με τους ABBA και γι΄ αυτό αγαπημένη μας σκηνή είναι εκείνη του “Dancing Queen” άλλωστε έχει το δικό του συγκινητικό fan το να βλέπεις τον Benny Anderson να παίζει πιάνο σε ένα καΐκι μες του Αιγαίου τα νερά.
Πριν τα μεσάνυχτα (Before Midnight, 2013)
Tου Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
Η τριλογία του Λινκλέιτερ, που παρουσιάζει με τρυφερότητα και ειλικρίνεια το χρονικό ενός ζευγαριού, κλείνει στην Ελλάδα. Όμως εδώ ο τόπος δεν λειτουργεί σαν σποτ του ΕΟΤ αλλά σαν απαραίτητο, δομικό στοιχείο της αφήγησης. Βλέπουμε ένα ζευγάρι που προσπαθεί να κατανοήσει τις αλλαγές που επιφέρει ο χρόνος σε όλους μας, βλέπουμε κι έναν τόπο που κρατά πολλά από την παράδοσή του αλλά οφείλει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Οι καλοκαιρινές διακοπές σαν μια ευκαιρία αποτίμησης της ζωής που περνάει και (δεν) χάνεται.
Τα σαγόνια του καρχαρία (Jaws, 1975)
Tου Στίβεν Σπίλμπεργκ
Πες μου ότι δεν υπάρχει έστω μια φορά που «τραγούδησες» τον διάσημο μουσικό σκοπό της ταινίας για να πειράξεις κάποιον μέσα στη θάλασσα. Οι διακοπές ως ξεγνοιασιά; Όχι, οι διακοπές ως σκηνικό φόβου, πόνου και διαρκούς απειλής. Το Jaws δεν είναι μια ταινία για καρχαρίες και το ξέρεις καλά αυτό. Αν θέλεις να δεις σκηνές απείρου κάλλους να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια σου ή απλώς θέλεις να απολαύσεις μόνο σου την αγαπημένη σου παραλία ανήμερα 15αύγουστου μία λύση υπάρχει: “Get out of the water”
Στάσου πλάι μου (Stand by me, 1986)
Tου Ρόμπ Ράινερ
Τρομακτικός δεν είναι μόνο καρχαρίας, τρομακτική είναι η ενηλικίωση. Γιατί στο κάτω κάτω είναι δύσκολο να τρακάρεις με τον “the great white”ενώ από την άλλη για πόσο θα μείνεις παιδί; Το τελευταίο καλοκαίρι της ειλικρίνειας, το καλοκαίρι των δώδεκα χρόνων σου. Γιατί όπως γράφει ο ήρωας στο φινάλε της ταινίας: “I never had any friends later on like the ones I had when I was twelve. Jesus, does anyone?”
Διακοπές στην Κέρκυρα (1960)
Tου Ντίνου Δαδήρα
Τίποτα συγκλονιστικό δεν συμβαίνει εδώ. Τυπική ελληνική ρομαντική κομεντί των ‘60ς, Καρέζη ερωτεύεται Αλεξανδράκη και τούμπαλιν αλλά έχει πλάκα να δούμε πώς άνθιζε και τότε ο τουρισμός στην Κέρκυρα, από τα πρώτα νησιά που δραστηριοποιήθηκε στον τομέα αυτό. Σκηνές της ταινίας έχουν γυριστεί στο φημισμένο γαλλικό ξενοδοχείο “Club Mediterranee” που από τότε υπήρχε στο νησί. Μετά ήρθαν τα Μάταλα αλλά γι’ αυτην την ιστορία σας παραπέμπω στη «Θεία μου τη Χίπισσα».