Τη θυμάμαι κάπως την ιστορία. Στα 12, τα πράγματα είναι διαφορετικά και αυτά που γίνονται (ή είναι να γίνουν) παίρνουν στο προεφηβικό μυαλό μυθικές διαστάσεις.
Στα λεγόμενα «πέτρινα χρόνια» του Ολυμπιακού τα πράγματα ήταν αλλιώς. Το τότε Καραϊσκάκη είχε ακόμα στίβο, το «ρεκτιφιέ» για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 θα ερχόταν σε κάποια χρόνια και την ερυθρόλευκη φορούσαν, μεταξύ άλλων, οι Στιβ Ρεφενές (ομογενής από την Αυστραλία) και Γρηγόρης Τρούπκος. Ωραίες εποχές. Στον πάγκο καθόταν ο Νίκος Γιούτσος που αντικατέστησε τον Νίκο Αλέφαντο ενώ ένα μήνα μετά θα έδινε τη θέση του στον Τάις Λίμπρεχτς.
Σεπτέμβριος 1994, Ολυμπιακός – Ιωνικός 6-1 στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Ο Αρσέν Βενγκέρ μόλις έχει φύγει από τη Μονακό ύστερα από επτά χρόνια και είναι επίτιμος καλεσμένος του Σωκράτη Κόκκαλη που ανυπομονεί να κάνει «μεγάλο και τρανό» τον Ολυμπιακό του. Κάθεται στο πάνω διάζωμα της 10, κοντά στους φανατικούς, για να ζήσει το κλίμα και να αποφύγει ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Κρατά σημειώσεις σε ένα μπλοκάκι, σημειώνει τι του αρέσει και τι όχι. Ο Σωκράτης Κόκκαλης που κάθεται στα επίσημα είναι έτοιμος να του δώσει τα κλειδιά της πρώτης ομάδας, των ακαδημιών, του Ρέντη και του TV Magic ακόμα θα του έδινε αν αυτό υπήρχε. Τόσο αποφασισμένος.
Του Αλσατού όμως κάτι δεν του άρεσε, ποτέ δε μάθαμε τι. Ήρθε, συζήτησε, αρνήθηκε, έφυγε. Πήγε στην Ιαπωνία λίγο μετά και κανά δυο χρόνια αργότερα βρέθηκε στην Άρσεναλ, εκεί που πλέον αποτελεί τοιχογραφία του σπιτιού των Λονδρέζων. Αν έμενε εδώ η ιστορία θα ήταν αλλιώς. Γιατί τα γράφω όλα αυτά όμως;
Γιατί είδα ένα βίντεο που δείχνει την ωρίμανση του στο πέρασμα του χρόνου -πως ήταν όταν πάτησε το πόδι του στο Λονδίνο τότε το ’96 και πως είναι σήμερα που κάθεται για 18η χρονιά στον πάγκο των «Κανονιέρηδων» μετά από 999 παιχνίδια στον πάγκο της ομάδας ως προπονητής. Αν έμενε εδώ, θα είχε ασπρίσει από το 1999.
