Είναι από τις λίγες φορές που νιώθω ότι θέλω να γράψω αυτά που έζησα, αλλά από την άλλη όταν με ρωτούν φίλοι και γνωστοί για αυτή την εμπειρία μου στην Λέσβο, δεν ξέρω τι να πρωτοαναφέρω. Θα προσπαθήσω να μεταφέρω ακριβώς το συναίσθημά και τις εικόνες μου και μόνο. Και ξαναλέω. Είναι η δική μου προσωπική αλήθεια όπως την έζησα. Η όλη ανάγκη μου ξεκίνησε βλέποντας αυτή την γνωστή σε όλους πλέον φωτογραφία του μικρού πνιγμένου 3χρονου Aylan στην ακροθαλασσιά..
Άρχισα να ενημερώνομαι έντονα για την εκεί κατάσταση, τις εθελοντικές ομάδες στα νησιά και εντόπισα την κραυγή απελπισίας για βοηθητικά χέρια. Έχοντας μια εμπειρία τα τελευταία χρόνια ως εθελόντρια στην Αθήνα στην Emfasis ως social street worker (εργασία στο δρόμο) μπορούσα κάτι να αναλογιστώ. Σχεδόν όλοι έλεγαν: Πιο πολύ και από χρήματα, αυτή την στιγμή έχουμε ανάγκη από εθελοντές. Αυτόματα ένιωσα πως δεν είχα θέση στην Αθήνα, έπρεπε να αφήσω για λίγο το γραφείο μου και ήθελα να φύγω την ίδια στιγμή για κάποιο από τα νησιά.
Η Λέσβος είναι από τα νησιά του Αιγαίου με το εντονότερο πρόβλημα καθώς τα βόρεια παράλια της είναι μόλις δύο ώρες με τη βάρκα από την Τουρκία. Υπό φυσιολογικές συνθήκες μιλώντας. Εκεί λοιπόν καταφθάνουν κατά δεκάδες καθημερινά η πλειοψηφία των σαπιοβαρκών από τα τουρκικά παράλια.
Ναι είχα πολλές αντιρρήσεις από το γύρω περιβάλλον μου ώσπου να κλείσω τα εισιτήρια μου και να βρω πού θα πάω και πού θα μείνω, αλλά τίποτα δεν με κράταγε στην Αθήνα. Αντιρρήσεις τύπου θα είσαι μόνη σου, υπάρχουν ασθένειες, είναι επικίνδυνο γιατί τσακώνονται μεταξύ τους και με τους «πατριώτες», είσαι μια σταγόνα στον ωκεανό. Δεν άκουγα τίποτα.
Έφτασα Τετάρτη πολύ πρωί, γύρω στις 6.30 οπότε τους περισσότερους τους πιάσαμε στον ύπνο στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Στο ταξίδι γνωρίστηκα με την Leticia, μια Ισπανίδα ανταποκρίτρια του Antena3 της Μαδρίτης που έφτανε για να καλύψει το ρεπορτάζ, οπότε αρχικά κινηθήκαμε μαζί. Παγώσαμε βασικά.
Οι πρόσφυγες ήταν παντού. Μόνοι τους ή σε ομάδες .Ένα λιμάνι γεμάτο ανθρώπους να κοιμούνται παντού. Παντού όμως. Σκηνές, χαρτόνια, βρώμικα υφάσματα, πάρκα, παγκάκια, στάσεις λεωφορείων, χωράφια, στο τσιμέντο. Παντού.
Έξτρα τραγική ειρωνεία; Όλα αυτά γύρω από το άγαλμα της ελευθερίας στην περιοχή Τσαμάκια του λιμανιού της Μυτιλήνης.Καθίσαμε σε ένα καφέ για να συνέλθουμε και να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε η καθεμιά με την επαφή που είχε στο νησί. Κόσμος πήγαινε πάνω κάτω.
Πώς έχει η κατάσταση και στη συνέχεια θα καταλάβετε αναλυτικά. Οι άνθρωποι φεύγουν από την Συρία ή από όποια άλλη χώρα είναι οι υπόλοιποι (Αφγανιστάν, Λίβανο, Ιράκ, Πακιστάν, Σρι Λάνκα, Σομαλία, κ.α.) και φτάνουν στα παράλια της Τουρκίας. Με τα πόδια, τρένα, αμάξια, αεροπλάνα ό,τι δύναται η κάθε οικογένεια. Από εκεί αν είναι τυχεροί και δεν φάνε ξύλο από τους Τούρκους όπως οι ίδιοι μας λένε, συνήθως τους χρεώνουν μίνιμουμ 1.200 δολάρια το άτομο για να μπουν σε μια βάρκα ερείπιο και να μεταφερθούν στοιβαγμένοι 30-70 άτομα ανά φουσκωτό στα νησιά μας. Αν φτάσουν. Αν δεν διαλυθεί η βάρκα τους στη μέση του πουθενά, αν δεν τους σκάσουν την βάρκα «επιτήδειοι» βατραχάνθρωποι. Όταν είναι τυχεροί και ο καιρός είναι καλός, το ταξίδι μπορεί να κρατήσει μόλις δυο ώρες. Αν όχι και κάποιος Τούρκος φρουρός/ έμπορος τους δημιουργήσει θέμα ή συμβεί οτιδήποτε, μπορεί και να ταξιδεύουν 10ωρα και πάνω. Πολλές φορές δεν ξέρουν που πάνε. Άλλες φορές τους λένε οτι θα φτάσουν Ιταλία και από εκεί σε λίγη ώρα θα είναι στα σύνορα.
συνήθως τους χρεώνουν μίνιμουμ 1.200 δολάρια το άτομο για να μπουν σε μια βάρκα ερείπιο και να μεταφερθούν στοιβαγμένοι 30-70 άτομα ανά φουσκωτό στα νησιά μας
Στην περίπτωσή μας με το που φτάσουν Λέσβο, αυτό θα είναι συνήθως κάπου βόρεια. Μόλυβος, Εφταλού, Σικαμιά και άλλα χωριά. Κατά δεκάδες οι βάρκες. Οποιαδήποτε ώρα. Εξαθλιωμένοι, πεινασμένοι, φοβισμένοι. Συνήθως χειροκροτούν, ζητοκραυγάζουν και φιλούν τα χέρια των εθελοντών από ευγνωμοσύνη αν υπάρχουν εκείνη τη στιγμή. Που συνήθως πλέον υπάρχουν και τους δίνουν νεράκια, μπανάνες (για Κάλιο) ή ηλεκτρολύτες για να αναπληρώσει το σώμα και κουβέρτες.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων αρκετοί μεταφέρονται με πουλμανάκια εθελοντών σε κάποιο από τα σημεία που είναι οι στάσεις των λεωφορείων στο Μόλυβο ή όπου. Οι υπόλοιποι με τα πόδια. Περιμένουν κατά εκατοντάδες. Και πολλές φορές άδικα. Τα λεωφορεία είναι εξαιρετικά λίγα για τον όγκο των μεταναστών. Έχουν μισθωθεί κυρίως από τις εθελοντικές ομάδες και λογικό τα δρομολόγια να είναι ακανόνιστα. Όπως και η άφιξη των βαρκών.
Επίσης να επισημανθεί οτι ενώ με τροποποίηση της νομοθεσίας μπορείς πλέον να μεταφέρεις ιδιωτικά μετανάστες με ένα απλό τηλεφώνημα στο 100 για ενημέρωση, τα ταξί αποκλείονται και θεωρείται παράβαση νόμου ακόμα και αν θέλουν να βοηθήσουν.
Από εκεί λοιπόν ξεκινά ξανά ο Γολγοθάς. Πρέπει να φτάσουν με τα πόδια στο λιμάνι της Μυτιλήνης για να καταγραφούν, να πάρουν το πολυπόθητο χαρτί και να μπορέσουν να ταξιδέψουν με καράβι στην Αθήνα. Για να φτάσουν στην Μυτιλήνη υπάρχουν δύο δρόμοι. Και οι δύο δύσκολοι ακόμα και για Μαραθωνοδρόμους, εκτεθειμένοι στον ήλιο έως σήμερα, σύντομα στις βροχές, ανηφόρες κατηφόρες συνέχεια, χωρίς σήμανση, νερό, φωτισμό ή καταλύματα. Ένας είναι ο παραλιακός που παίρνουν οι περισσότεροι και είναι 70 κάτι χιλιόμετρα και ο δεύτερος είναι ο εσωτερικός που προτιμούν κάποιοι γιατί στη μέση υπάρχει η Αγκαλιά. Μια ΜΚΟ στο χωριό της Καλλονής, που ουσιαστικά είναι μια προσωρινή στάση για αυτούς να φάνε κάτι, να πιουν και να ξαποστάσουν για να ξανά ξεκινήσουν για το λιμάνι. Στο λιμάνι όταν φτάσουν ίσως και μετά από μιάμιση με δυο μέρες περπάτημα, θα πρέπει να πάνε στην κατασκήνωση καταγραφής και διαμονής. Αν βέβαια βρουν θέση σε σκηνή και σε άθλιες συνθήκες. Όλοι οι Σύριοι πάνε στο camp του Kara Tepe ενώ όλες οι υπόλοιπες εθνικότητες ανεξαιρέτως πάνε στο camp της Μόριας. Ακόμα χειρότερη κατάσταση.Παραπήγματα από δίχτυα και νάιλον. Άνθρωποι κοιμούνται στα χαρτόνια. Ούτε καν σκηνές.
Ας συνεχίσουμε όμως στο πρωινό της άφιξής μου. Κάθε ένας από τους μετανάστες και πρόσφυγες που ξύπναγε, ξεκινούσε είτε για να πάει σε ένα από τα δυο camps καταγραφής, είτε για να περιμένει στις ατελείωτες ουρές των ταξιδιωτικών γραφείων για να βγάλει το θαυματουργό εισιτήριο μετάβασης στον Πειραιά, to Athina όπως λένε οι ίδιοι είτε για να τρέξει να ποδοπατηθεί να μπει στο καράβι που μπορεί να έφθανε μαζί με άλλους χιλιάδες μετανάστες, μωρά να ουρλιάζουν, γυναίκες να κλαίνε. Όλοι θέλουν να μπουν να φύγουν από το νησί, αν συνεχίσουν το ταξίδι, να σωθούν.
Η Leticia σταμάτησε τυχαία δύο νεαρούς γύρω στα 25 για να πιάσουμε τον παλμό και άρχισε να κάνει ερωτήσεις. Ο ένας μηχανολόγος μηχανικός και ο άλλος γεωπόνος. Θέλανε να πάνε Βέλγιο. Ήταν ήδη δύο μέρες στο νησί, αλλά μας εξήγησαν πως είχε σταματήσει η καταγραφή χωρίς να ξέρουν βέβαια το γιατί, οπότε και περίμεναν απεγνωσμένα να ξανά ξεκινήσει για να πάρουν το χαρτί με τα στοιχεία τους και να φύγουν για Πειραιά.
Αφού οργανωθήκαμε κάπως με τηλεφωνήματα, η πρώτη μου επαφή ήταν στο πάρκο Αγ. Ειρήνης όπου η ομάδα «Ο Άλλος Άνθρωπος» είχε έρθει από Αθήνα και μαγείρευε φαγητό και το σέρβιρε επί τόπου. Όπως άλλωστε κάνει καθημερινά σχεδόν και στην Αθήνα για οποιοδήποτε άπορο ανεξαρτήτου εθνικότητας. Το πάρκο ήταν γεμάτο εννοείται. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, κουρασμένοι πολύ και ευγνώμονες για το φαγητό που τους προσφέρονταν.
Άνθρωποι ηλικιωμένοι, έγκυες, διαβητικοί, μητέρες με πολύ μικρά παιδάκια, νεφροπαθείς και ότι άλλο, αλλά και κάποιοι που έχουν ζητήσει άσυλο και περιμένουν υπομονετικά αρκετό διάστημα τα χαρτιά του
Το ίδιο μεσημέρι πήγα στο ΠΙΚΠΑ. Μια όαση μέσα στο χάος της υπόλοιπης πόλης και των άλλων δυο camps. Ήταν η παλιά κατασκήνωση του ΠΙΚΠΑ Μυτιλήνης με σκηνές αλλά και σπιτάκια όπου τώρα αξιοποιούνταν σαν camp για ευπαθείς ομάδες. Αυτοί εκ των πραγμάτων έμεναν και παραπάνω καιρό στο νησί. Άνθρωποι ηλικιωμένοι, έγκυες, διαβητικοί, μητέρες με πολύ μικρά παιδάκια, νεφροπαθείς και ότι άλλο, αλλά και κάποιοι που έχουν ζητήσει άσυλο και περιμένουν υπομονετικά αρκετό διάστημα τα χαρτιά τους. Στο camp αυτό υπάρχουν σχετικοί κανόνες, διατηρείται καθαρό και έχει δέντρα και ευτυχώς μια παιδική χαρά όπου τα παιδάκια μπορούν να παίζουν ανέμελα ολημερίς.
Συντηρείται από την ομάδα του «Όλοι μαζί ένα χωριό» και δη 4-5 εθελοντές σχεδόν μόνιμους (Κωνσταντίνα, Έφη, Θεόφιλος, Κίρα, Μέλπω κ.α.) μέσα στους οποίους και η νοσηλεύτρια η Δήμητρα μας. Η οποία φυσικά και εκτελούσε και χρέη γιατρού. Μέχρι και γέννα κοντέψαμε να κάνουμε. Μωράκια ημερών είχαμε πάντως. Και βέβαια ο Σίμος. Μόνιμος βοηθός στο ΠΙΚΠΑ.
Εκεί και έμεινα μιας και υπήρχε άμεση ανάγκη. Και άλλα παιδιά που έφταναν από όλο τον κόσμο. Οργανωμένοι αλλά και ανεξάρτητοι (Η Emma από ένα charity στο Λονδίνο, ο Άγγελος από Αίγινα ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας και ναυαγοσώστης, η Νεκταρία από Αθήνα ελεύθερη επαγγελματίας, νέοι από όλο τον κόσμο)
Τι να πρωτοκάνεις; Οτιδήποτε. Από το να αδειάσεις μια από τις άπειρες σακούλες με ρούχα ή τρόφιμα και άλλα είδη που φτάνουν καθημερινά και να προσπαθήσεις μέσα στο χαμό και το τρέξιμο να τα τακτοποιήσεις υποτυπωδώς, είτε να σκουπίσεις, είτε να μοιράσεις κάποια από αυτά στους ανθρώπους που έρχονται και σου ζητούν ο καθένας ότι χρειάζεται, αλλά και πολλά πολλά άλλα.
Να δώσεις ένα ζευγάρι παπούτσια γιατί του έγιναν κομμάτια έπειτα από το περπάτημα πολλών χιλιομέτρων, είτε πάνες ή γάλατα για μωράκια, είτε ένα sleeping bag αφού την άλλη μέρα αποχωρεί, είτε ένα άδειο μπουκάλι για να γεμίσει νερό από μια βρύση όλη και όλη, μια κατσαρόλα είτε ένα καπέλο, είτε οτιδήποτε που μπορεί και να μην είχαμε. Αλλά και να αρνηθείς σε μια υπερβολή. 2 γάλατα την ίδια ημέρα. Κάποιος άλλος θα το χρειαστεί σκέφτεσαι.
Το πρώτο βράδυ μου, είχαν πορεία από την Χρυσή Αυγή. Οι εθελοντές φοβόντουσαν τις οικογένειες στα πάρκα και τα παιδάκια και γι αυτό κατέβηκαν και αυτοί για να αποτρέψουν επεισόδια.
Να επισημάνω ότι υπήρχε μια και μοναδική τουαλέτα για όλους μας. Η δεύτερη ήταν εκτός λειτουργίας. Αλλιώς, περπάταγες ως το πιο κοντινό ξενοδοχείο ή καφετέρια και έπαιρνες και έναν καφέ μήπως και σε ξυπνήσει από την κούραση.
Το πρώτο βράδυ μου, είχαν πορεία από την Χρυσή Αυγή. Οι εθελοντές φοβόντουσαν τις οικογένειες στα πάρκα και τα παιδάκια και γι αυτό κατέβηκαν και αυτοί για να αποτρέψουν επεισόδια. Πριν λίγες μέρες 2 νεαροί 19 και 17 χρονών πέταξαν μολότοφ σε οικογένειες προσφύγων. Ευτυχώς αποτράπηκαν τα χειρότερα.
Κατά τα άλλα υπάρχουν γκρίνιες από κάποιους ντόπιους, αλλά παρεμπιπτόντως τα μαγαζιά είναι γεμάτα, είναι ίσως από τις μεγαλύτερες τουριστικές περιόδους του νησιού, τα ξενοδοχεία είναι full booked και όλες οι ταβέρνες/ fast food/ καφετέριες τίγκα πραγματικά, τα είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Αρκετοί από τους μετανάστες έχουν καλή οικονομική επιφάνεια. Τους βλέπεις με ευπρεπέστατα ρούχα, iPhones, και θέλουν να ταξιδέψουν και κυριλέ αλλά δεν μπορούν χωρίς χαρτιά. Άλλωστε η εκμετάλλευση από τους ντόπιους θέρισε φέτος το καλοκαίρι. Αν ο δήμος οργάνωνε καλύτερα την καθαριότητα της πόλης, έστω και με στρατιώτες λόγω έκτακτης ανάγκης, πραγματικά δεν θα μίλαγε κανείς θεωρώ.
Ξαναγυρνώντας στο ΠΙΚΠΑ, κάθε βδομάδα η κάθε οικογένεια ή μόνος μετανάστης έπαιρνε αναλογικά μια κούτα γεμάτη με είδη πρώτης ανάγκης και τρόφιμα για την βδομάδα. Έχουν την σχετική δυνατότητα να μαγειρεύουν μόνοι τους. Τους παρέχονται κατσαρολικά κτλ και υπάρχει ένα υποτυπώδες κουζινάκι. Εννοείται πως αν προέκυπτε κάτι στο ενδιάμεσο τους καλύπταμε, αλλά πάντα με μέτρο. Φοβόμαστε το τι να αναμένουμε τον Οκτώβρη. Η Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. περιμένει έξαρση του προσφυγικού τον Οκτώβρη στα νησιά μας.
Και βέβαια σημειώστε όλοι είναι εξαιρετικά ευγενικοί. Και χαμογελούν. Είναι απίστευτο. Ακόμα και την στιγμή που φτάνουν, όντας εξαθλιωμένοι από τη βάρκα στη θάλασσα, ακόμα και μετά από τα 70 κάτι χιλιόμετρα περπάτημα από το Μόλυβο ως το λιμάνι, πάντα είναι μέσα στην ευγένεια και στην προσφορά για βοήθεια στους εθελοντές.
Ακόμα και τα ρούχα που τους προσφέραμε πολλοί όταν έφευγαν τα επέστρεφαν. Κράταγαν μόνο μία αλλαξιά. Δεν θέλουν να έχουν βάρος. Έχουν ακόμα πολύ πορεία ως τον τελικό προορισμό. Αλλά επίσης «Θα έρθουν και άλλοι», όλο αυτό μας έλεγαν.
Ο Σίμος είναι υπεύθυνος και των πλυντηρίων. Ό,τι χρησιμοποιείται ή ρούχα που φτάνουν και είναι βρώμικα, πλένονται πριν δοθούν. Εννοείται πως τα κατεστραμμένα ή πολυκαιρισμένα πετιούνται. Ζητάμε μόνο καθαρά και αξιοπρεπή ρούχα και αντικείμενα. Και αν γίνεται να είναι ήδη πακετάκια γραμμένα απ’ έξω, εξοικονομεί πολύ χρόνο και κόπο πχ γράψτε Άντρας, παντελόνι, μπλούζα, Large.
Επίσης αν θέλετε να στείλετε βοήθεια εκτός από οικονομική, σκεφτείτε τι θα χρειαζόσασταν απαραιτήτως ΕΣΕΙΣ οι ίδιοι. Έχοντας να περπατήσετε δεκάδες χιλιόμετρα άσφαλτο, βουνά και λαγκάδια, εκτεθειμένοι στις καιρικές συνθήκες, εξαθλιωμένοι και πεινασμένοι πιθανώς. Άρα ότι βαρύ, μη χρήσιμο και πρακτικό, μην το στέλνετε (όπως τακούνια, αμπιγιέ ρούχα, βαριά υποδήματα, fancy καπέλα, σκισμένα παλιόρουχα ανοιχτά τρόφιμα κ.α. που μας έχουν στείλει). Οι μεγάλες ανάγκες είναι σε μάρσιπους και υφάσματα για μεταφορά βρεφών στην αγκαλιά της μητέρας, σακίδια πλάτης (back packs), κουβέρτες επιβίωσης, σκηνές, sleeping bags, αδιάβροχα, μαντηλάκια μωρών και αντισηπτικά, κλειστές τροφές, κουβερτούλες λεπτές και πιο χοντρές, στρώματα, μαξιλάρια, πετσέτες, αντικείμενα υγιεινής (ειδικά μικρές συσκευασίες σαμπουάν, αφρόλουτρα, αντηλιακά, οδοντόκρεμες, οδοντόβουρτσες), χαρτιά υγείας, αθλητικά παπούτσια γυναικεία και αντρικά.
Στο ΠΙΚΠΑ ο Φάντε, έχει ζητήσει άσυλο. Είναι κοντά μας πάνω από ένα μήνα και περιμένει υπομονετικά. Ταυτόχρονα όμως έχει φτιάξει ένα περιβόλάκι, κουβαλάει βαριά αντικείμενα αντί για εμάς, και αυτή τη στιγμή χτίζει έναν φράχτη από την μια πλευρά του ΠΙΚΠΑ.
Ο Σαμίρ, επίσης έχει ζητήσει άσυλο. Είναι γύρω στα 25, έχει τελειώσει λογιστική, έχει Master σε οικονομικά και δούλευε στον δημόσιο τομέα. Έφυγε από τη Συρία ενώ άλλα μέλη της οικογένειάς του έμειναν, γιατί θα έπρεπε μάταια να πολεμήσει ενώ θέλει να συνεχίσει τις σπουδές του και να κάνει ένα PhD και αυτό δεν γινόταν εκεί. Θέλω μια ζωή νορμάλ έλεγε σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Έχει μείνει περιμένοντας πάνω από δύο μήνες. Μας βοηθά σε μεταφράσεις και γραφειοκρατικά, σε μεταφορές αντικειμένων και βέβαια στο να διευθετηθεί όπου χρειαστούν αντρικά χέρια και μπορεί.
Μια μέρα μας ήρθαν και δύο Ολλανδέζες εθελόντριες κλόουν. Διασκέδασαν τα παιδάκια μας για κάποιες ώρες. Και τις μαμάδες τους. Και εμάς για λίγο η αλήθεια είναι.
Εκεί γνώρισα και την οικογένεια του φίλου μου του Hamza. 13 χρονών. Λιβανέζοι που ήθελαν να πάνε Γερμανία. 5 αδέρφια και οι γονείς. Ο μπαμπάς εργολάβος. Είχαν πετάξει από Συρία έως Κωνσταντινούπολη. Όλοι πολύ ευγενικοί και καλοσυνάτοι. Όμορφοι, με μεγάλα μάτια και συνέχεια χαμογελαστοί. Ο Hamza με πλησίασε ήθελε να βοηθήσει τους εθελοντές. Του είπα ευγενικά οτι είναι μικρός και οτι τον ευχαριστώ παρ’ αυτά. Έδειξε δυσανασχετημένος και έφυγε. Του πρότεινα λίγο αργότερα που τον είδα, να πάει να φάει και να κοιμηθεί για μεσημέρι και μετά να παίξουμε. Καταχάρηκε. Να μου μάθει αραβικά και εγώ ελληνικά και ισπανικά. Συμφώνησε. Αλλά μετά από κάποια λεπτά ξαναγύρισε. Μου είπε οτι τελικά βαριόταν τόσο πολύ (I am so bored!). Γέλασα και τον πήρα μαζί μου και ξεδιαλέγαμε ρούχα. Εννοείται διαλέξαμε και κάποια για αυτόν και την οικογένεια του. Μιλάει άπταιστα αγγλικά και είναι πολύ έξυπνος. Είμαι ο πρώτος στην τάξη μου είπε, του απάντησα οτι ήμουν σίγουρη για αυτό. Ακόμα μου στέλνει μηνύματα για το που είναι, οτι του λείπω και σήμερα μόλις έφτασε με το τρένο στο Μόναχο. Είναι όλοι ασφαλής. Είμαι πολύ χαρούμενη.
Την επόμενη μέρα επισκεφτήκαμε πρώτα την κατασκήνωση που διαμένουν οι Σύριοι μετανάστες και καταγράφονται. Το Kara Tepe. Παρουσιάζουν ουσιαστικά ότι έγγραφο μπορεί να τους έχει απομείνει από το ταξίδι στη θάλασσα, πολλοί τα χάνουν, άλλοι τα πετάνε, σε άλλους τα κλέβουν. Πιστοποιούνται με κάποιο τρόπο και λαμβάνουν το περιβόητο χαρτί που τους εξασφαλίζει την έξοδό τους από το νησί με πορεία προς Πειραιά. Στο Kara Tepe διαμένουν κιόλας. Ήταν σχεδόν άδειο το πρωί.
Το ίδιο και το άλλο camp στη Μόρια για τις υπόλοιπες εθνικότητες. Βρώμικο και σε κακή κατάσταση αλλά με λιγοστούς πρόσφυγες. Οι περισσότεροι είχαν φύγει γιατί ξαφνικά μέσα σε μια μέρα έγιναν συνεχόμενες καταγραφές με αρκετούς έξτρα υπαλλήλους, μπήκαν τρία επιπλέον πλοία της γραμμής και όντως από το νησί έφυγαν γύρω στα 24.000 άτομα. Ακόμα και τα πάρκα έδειχναν να αδειάζουν. Κάτι είχε γίνει. Δεν με νοιάζει τι και ποιος κίνησε τα νήματα. Με νοιάζει οτι ξεμπλοκάραμε όλοι και υπήρχε λίγο λιγότερη ταλαιπωρία. Άρα μπορούν να γίνουν κινήσεις. Γιατί άργησαν; Δεν έχω απάντηση.
Αυτό βέβαια δεν κράτησε πολύ. Ξαναγυρίσαμε ΠΙΚΠΑ όπου οργανώναμε ρούχα ώσπου μας ήρθαν 2 τόνοι ροδάκινα με ένα φορτηγό. Από μια προσφορά κάποιου ντόπιου παραγωγού. Πρότεινα να πούμε στον οδηγό να πάμε μαζί του σε κάποιο από τα camps που υπήρχε πολύς κόσμος. Τί να τα κάναμε άλλωστε τόσα ροδάκινα στο ΠΙΚΠΑ; Πόσα να δίναμε; Έτσι και έγινε, πήγαμε Kara Tepe. Άλλωστε και τα 2 camps είχαν αρχίσει να ξαναγεμίζουν. Οι βάρκες συνεχίζουν να φτάνουν κατά δεκάδες στα βόρεια.
Ένας χαμός. Στήσαμε τα καφάσια δίπλα από το συσσίτιο που έχει αναλάβει κάποιο catering και καθημερινά δίνει φαγητό και δίναμε απλόχερα φρούτα. Κάποιοι έπαιρναν, άλλοι νόμιζαν οτι τα χρεώναμε και δεν πλησίαζαν, εγώ φώναζα majani, είχα μάθει οτι είναι το «δωρεάν». Ο θεός και η ψυχή του τι καταλάβαιναν και αυτοί και εγώ που φώναζα. Κάποιοι έστελναν τα παιδάκια και έπαιρναν και αυτά, άλλοι δεν δέχονταν παραπάνω από ένα. Υπάρχει πολύς κόσμος που έρχεται μας έλεγαν. Τι αξιοπρέπεια!
Όταν γυρίσαμε ήδη στο ΠΙΚΠΑ ήταν η ομάδα του Runbir, οι Christian Peacemaker Team, οι οποίοι σε όλο τον κόσμο προάγουν την ειρήνη και βοηθούν εθελοντικά όπου υπάρχουν έκτακτες ανάγκες. Καθάριζαν ροδάκινα και προετοίμαζαν μαρμελάδες με αυτά για να αξιοποιηθούν.
Το επόμενο πρωί με βρήκε με έναν ακόμα εθελοντή στην Καλλονή. Εκεί βρίσκεται η Αγκαλιά, μια εξαιρετική εξίσου ΜΚΟ που ξεκίνησε ο παπά-Στράτης το 2009 για να βοηθήσει τους όποιους τότε πρόσφυγες χωρίς να φαντάζεται την σημερινή εξέλιξη. Επίσης να αναφέρω οτι μέσα σε όλα, πριν από μια βδομάδα έφυγε ο παπά-Στράτης από κοντά μας και στο πόδι του έχει μείνει ο Γιώργος με 3-4 μόνιμους εθελοντές. Υπεράνθρωπες προσπάθειες για τεράστιο και ατελείωτο όγκο μεταναστών. Τα παιδιά είναι εμφανώς κουρασμένα, αφού τα νούμερα είναι ασύλληπτα. Εκεί χρειάζονται άμεσα εθελοντές και δη γνώστες logistic ή με managerial skills. Εμείς τους μεταφέραμε κάποιες παιδικές τροφές και pampers που είχαν ανάγκες και μας δώσανε κάποιους μάρσιπους και backpacks που χρειαζόμασταν. Η Αγκαλιά είναι μια στάση στον εσωτερικό δρόμο του νησιού για να ξαπωστάσουν και να πάρουν λίγη ενέργεια με κάποιο snack και χυμό. Ένα δωμάτιο πάνω στον δρόμο. Σπάνια κοιμούνται κιόλας. Ο Δανός νομίζω Patrick προσπαθεί εθελοντικά να βάλει τάξη. Αυτό και κάναμε, δώσαμε πρωινό συσκευασμένα τρόφιμα, αφού διαρκώς έφταναν με τα πόδια κατά συρροή από το Μόλυβο γυναικόπαιδα και άντρες πολλοί με πληγιασμένα πόδια και νύχια ή πρηξίματα και η εθελόντρια Μυρτώ είχε αναλάβει με όποιο τρόπο να τους φροντίσει με αντισηπτικά και betadin. Σαν από θαύμα λίγο αργότερα κατέφτασαν κάποιοι εθελοντές γιατροί και ανέλαβαν αυτοί. Νομίζω κάπου είδα το van των Γιατρών χωρίς σύνορα. Εκτός από τα πόστα τους, ευτυχώς γυρνάνε στο νησί και βοηθούν επί τόπου. Όπως και εθελοντές από την Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. και τρέχουν όπου μπορούν. Είπαμε κατάσταση πολέμου, απλά έχουν κάνει προσωρινή παύση τα πυρρά. Ο κάθε εθελοντής κάνει οτι μπορεί σε αυτές τις στιγμές. Πολλές φορές και πράγματα που δεν μπορεί. Είναι σαν αυτό που πάντα μας έλεγαν από παλιά. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Πόσο λάθος και πόσο το μισώ να το ακούω.
διαρκώς έφταναν με τα πόδια κατά συρροή από το Μόλυβο γυναικόπαιδα και άντρες πολλοί με πληγιασμένα πόδια και νύχια ή πρηξίματα
Μια επόμενη μέρα, μια φίλη η Lynn, Αμερικάνα που ζει και εργάζεται μόνιμα Ελλάδα, ήρθε για βοήθεια για ένα Σαββατοκύριακο και νοίκιασε ένα αυτοκίνητο για να κάνει απλά μετακινήσεις. Όταν μιλήσαμε και της κανόνιζα να έρθει, μου έλεγε, αυτό ξέρω να κάνω καλά. Να οδηγώ. Την πρώτη της μέρα αποφάσισα να πάω μαζί της για μια διαδρομή να της εξηγήσω και κάποια θέματα. Είπαμε να κάνουμε το δρομολόγιο Μόλυβο- Μυτιλήνη που υπήρχε το μεγάλο πρόβλημα της έλλειψης μεταφορικών μέσων και όλοι περπατούν 70 και χλμ. Όλη μέρα τελικά ασταμάτητα κάναμε δρομολόγια έως τις 23.00. Οι βάρκες φτάνουν κατά δεκάδες. Υπολογίζονται καθημερινά 1000-2500 άτομα στις ακτές όλου του νησιού. Αυτή η φωτογραφία είναι στη Συκαμιά λίγο πιο πάνω από εκεί που βγαίνουν βάρκες. Μάλλον πετάνε τα σωσίβια για να μην τους βαραίνουν, τα έχει πετάξει ο δήμος, δεν ξέρω σίγουρα. Πολύ δυνατή εικόνα. Και αυτή.
Το τι γίνετε στους δρόμους είναι απίστευτο. Ένα συνεχές καραβάνι που νιώθεις οτι είσαι σε πόλεμο. Γυναίκες με βρέφη από το χέρι, άνδρες με παιδιά στους ώμους συν τα μπαγκάζια τους, νεογνά στις αγκαλιές, ηλικιωμένοι και εξαντλημένοι πολλοί να τους βαστάνε 2-2, νέοι, μικροί, μεγάλοι να πρέπει να κάνουν αυτή την απόσταση με λιωμένα πολλές φορές παπούτσια, με χαρτόνια αντί αυτών, εικόνες χαραγμένες για πάντα μέσα μου. Ένα αλαλούμ με τους πεζούς και τα αυτοκίνητα να κάνουν 8-ράκια για να τους αποφύγουν και αυτοί να ικετεύουν για νερό ή μεταφορά, φορτωμένοι με την όποια περιουσία τους συνήθως σε πλαστικές τσάντες. Άλλοι να ξαπλώνουν στο δρόμο χωρίς να έχουν έγνοια τα αυτοκίνητα που κυριολεκτικά μπορεί να τους πάταγαν τα πόδια. Άλλοι να ξαποσταίνουν όπου μπορούν για να συνεχίσουν έπειτα ως Μυτιλήνη.
Είχαμε πει να μεταφέρουμε κατά προτεραιότητα παιδάκια με τις μανάδες τους αλλά και έγκυες. Προτεραιότητα. Απίστευτα δύσκολο στην πράξη. Τύχαμε σε περιπτώσεις που έπρεπε να χωρίσουμε οικογένειες. Που έπρεπε εγώ να πω έλα εσύ, εσύ και εσύ. Δεν μπορώ να πάρω άλλους. Και εννοούσες συγγνώμη εσύ είσαι νέος και μπορείς να τα καταφέρεις. Λογικά. Παίρνω τη μάνα σου και τις αδερφές σου. Είναι πιο αδύναμες. Και βέβαια έβλεπες τα μάτια τους και σπάραζε η ψυχή σου. Αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Και εκείνοι το ήξεραν, και πάλι ήταν υπερευγενικοί και σου έλεγαν sukran, ευχαριστώ. Και ήταν ατελείωτο. Κάθε διαδρομή, τόσες πολλές προτεραιότητες. Τόσες πολλές ιστορίες. Γροθιά στο στομάχι.
Κάποιες από τις ιστορίες
-Μια μητέρα που είχε ήδη φτάσει με κάποιο τρόπο στο λιμάνι, με τον γιο, την κόρη της και 2 εγγόνια. Το ένα ημερών στην αγκαλιά. Τους είδαμε και μας είπανε να τους πάμε στο camp. Όταν ρωτήσαμε από πού είναι, μας είπαν Ιράκ. Αναγκάστηκαν και έφυγαν λόγω των επιθέσεων της ISIS. Είχαμε ωραία ζωή. Είμαι δασκάλα και ο άντρας μου δάσκαλος. Είχαμε ένα πανέμορφο σπίτι, αμάξια και ο γιος μου αμάξι. Αλλά έπρεπε να φύγουμε και να τα αφήσουμε όλα. Έκλαιγε διαρκώς. Είχαν χάσει και όλα τα χαρτιά τους. Αλλά δεν θέλανε να φανερώσουν οτι είναι Ιρακινοί, φοβούμενοι οτι δεν θα τους αφήσουν να συνεχίσουν την πορεία αν δεν ήταν Σύριοι. Πολύ δυνατή γυναίκα. Τους πήγαμε τελικά στο camp των Σύριων. Όπως ζήτησε ακόμα και αν δεν είχε κινητό να μιλήσει με τον άντρα της και τον αδύναμο όπως έλεγε γιο της που ερχόντουσαν πιο πίσω. Άφησε τα παιδιά στο camp και μας ζήτησε να την πάμε πίσω να βρει και τον άνδρα της. Επιμέναμε όχι, οτι θα χαθούν, αλλά έλεγε οτι ο γιος της είναι αδύναμος και αργός. Αποκλείεται να είχαν περπατήσει πολύ. Όντως την γυρίσαμε..
-Μια οικογένεια Αφγανών που είχαν επιχείρηση στην πόλη τους, μορφωμένοι και καλοβαλμένοι. Έπρεπε να φύγουν αν και δεν ήθελαν, γιατί τον απειλούσαν οι Ταλιμπάν όπως μας δήλωσε. Είχαν φτάσει με πτήση στην Τουρκία. Τους δώσαμε γάλα για τα παιδάκια. 2 κουκλάκια 3 και 4 ετών, όπως και η μαμά πανέμορφη. Δεν το ήπιαν όλο και μας ζήτησαν να σταματήσουμε στο δρόμο. Το έδωσαν σε μια άλλη μητέρα που περπάταγε με το μωρό της.
-Πιο κάτω μια πιο μικρή διαδρομή. Άλλη μια οικογένεια με 2 παιδάκια, την Φατιμά και τον Χουσείν, δεν μιλάγανε καλά αγγλικά αλλά ήταν Παλαιστίνιοι, ξέραμε που να τους πάμε. Φάγανε κάτι μπισκότα και γάλα και μας ευγνωμονούσαν σαν να τους δώσαμε θησαυρό.
-Φτάνοντας στο Kara Tepe και αφήνοντας στην είσοδο μια οικογένεια, μας πλησίασε μια Σύρια έγκυος με ένα παιδάκι 2 χρονών. Μας ζήτησε αν υπάρχουν ξενοδοχεία κάπου και να την πάμε. Δεν ήθελε να μείνει στο camp. Ήταν ήδη περίπου 22:00, χωρίς φώτα εννοείται και ζητούσε ένα δωμάτιο. Δεν ήθελε να μείνει σε σκηνή, ήταν πολύ κουρασμένη. Είχε και κάτι φίλους έλεγε συνεχώς, και περίμενε και τον αδερφό της που περπάταγε ακόμα και γι αυτό ήταν διστακτική. Της είπαμε να την πάμε αυτή και το παιδί στο ΠΙΚΠΑ που υπήρχαν και άλλες έγκυες σε καλύτερες συνθήκες. Συνεννοήθηκα με την υπεύθυνη. Δεν ήθελε όμως. Μου είπε θέλω ένα δωμάτιο. Είμαι έγκυος, θέλω να κάνω ένα ντουζ, να κοιμηθώ ήρεμα με το παιδί μου. Φοβόταν τί θα γίνει αν δεν βρει δωμάτιο και πώς μετά θα γύρναγε πίσω στους δικούς της έστω και στις σκηνές του camp. Δεν ήρθε τελικά μαζί μας. Άρχισε τα κλάματα, με αγκάλιασε και μου είπε All Yunnan people are very nice, thank you thank you, it s ok. Όλοι οι Έλληνες είστε πολύ καλοί, σε ευχαριστώ, δεν πειράζει, δεν θα έρθω.
-Η πιο τραγική για εμένα ήταν η τελευταία μας διαδρομή. Ήταν πολύ αργά σχεδόν 23:00 και είχαμε εξουθενωθεί και σωματικά από το πήγαινε έλα των πολλών χιλιομέτρων αλλά κυρίως ψυχικά με την Lynn. Η πορεία είχε σταματήσει μπροστά μας γιατί κάποιες γυναίκες ντόπιες έπαιρναν κόσμο στα 3 αμάξια τους. Κατέβηκα και μου φώναξαν να πάρω όποιο παιδί είχε μείνει. Ένα αγοράκι ήταν τελικά με τον μπαμπά του. Η μαμά του είχε ξεμείνει Τουρκία με τα άλλα 3 αδερφάκια. Μια γιαγιά ήρθε και μου έδειχνε τα πρησμένα πόδια της. Δεν μίλαγε καλά αγγλικά αλλά μάλλον μου έλεγε οτι δεν μπορούσε να περπατήσει άλλο. Της είπα οτι θα την παίρναμε μαζί εννοείται αλλά είχε και ένα νεαρό γιο μαζί της γύρω στα 20. Ήταν μεγάλη παρέα. Τουλάχιστον ήταν όλοι Σύριοι. Άρα όλοι πήγαιναν στο ίδιο camp. Δεν πήραμε τον γιο της. Πιο κει είχα δει έναν παππού. Του έγνεψα και συνεννοήθηκα με τον 40άρη γιο του. Ήρθε αυτός μαζί μας. Σε εκείνο το δρομολόγιο είχαμε 3 διάσπαρτες οικογένειες. 3 διαφορετικές ιστορίες. Ήταν το πιο δύσκολο. Προτεραιότητες βλέπεις. Και πρέπει μέσα σε δευτερόλεπτα να κάνεις εσύ επιλογή. Ο εθελοντής. Κλαίγαμε και εμείς μαζί τους φεύγοντας.
Σημαντικότατη λεπτομέρεια μέσα σε όλα. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΗΜΑΝΣΗ ΣΤΟ ΝΗΣΙ. Ακόμα και εμείς ως Έλληνες χανόμασταν διαρκώς. Φτάνουν τυχαία μετά από τόσα χιλιόμετρα περπάτημα, και μπορεί να κάνουν γύρους για να βρουν τα camps. Απαράδεκτο και τόσο απλό να λυθεί.
Από την άλλη υπήρχαν πρωινά που ένιωθα τόσο πολύ οτι ήθελα να κάνω έστω μια βουτιά. Να χαλαρώσω. Η θάλασσα ήταν δίπλα μας. Σκεφτόμουν όμως οτι δεν μπορούσα. Μόνο και μόνο που ήξερα οτι την ίδια στιγμή στα ίδια νερά πνίγονται άνθρωποι. Οι παραλίες γεμάτες σωσίβια που ξεβράζονταν.
Πραγματικά ξαφνιαζόμουν με την ανεμελιά κάποιων που έκαναν μπάνιο ξέγνοιαστοι στις παραλίες. Και μόλις εχτές έγινε και άλλο ναυάγιο στην Κω, με 34 νεκρούς. Είναι και αυτό το βίντεο της Ύπατης Αρμοστείας του Ο.Η.Ε. για τους πρόσφυγες που είναι συγκλονιστικό.
Εκεί που εμείς βλέπουμε και λέμε αχ κοίτα ένα καραβάκι, αυτοί σκέφτονται προς τα εκεί είναι η σωτηρία μου, το μέλλον μου. Εκεί που βλέπουμε κυματάκια, αυτοί φοβούνται ωχ η θάλασσα αγρίεψε, θα τα καταφέρουμε; Όταν ο καιρός είναι ζεστός και χαιρόμαστε που ακόμα έχουμε καλοκαίρι, αυτοί ψήνονται περπατώντας κάτω από πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Εκεί που αρχίζει ένα ψιλόβροχο να δροσιστούμε, αυτοί βρέχονται ενώ ήδη είναι μούσκεμα από τις βάρκες και θα κοιμηθούν και σε σκηνές. Πόσο μπορεί να αλλάζουν τα δεδομένα και ο τρόπος αντίληψης των πραγμάτων;
Αυτή την στιγμή που γράφω ήδη ξέρω ότι στο ΠΙΚΠΑ ο Άγγελος μαζί με έναν Σουηδό εθελοντή τον Joel (τελειομανής και εργατικός duracel από ότι μαθαίνω) στήνουν αδιάκοπα ράφια στις αποθήκες για να μπει μια σειρά. Και επίσης αφού αδειάσει και ο παλιός χώρος της κεντρικής κουζίνας της παλιάς κατασκήνωσης του ΠΙΚΠΑ, θα προσπαθήσουν να ετοιμάζουν κάποια γεύματα επιτόπου.
Και ευτυχώς καταφθάνουν διαρκώς πράγματα από ανθρώπους και οργανώσεις από όλο τον κόσμο. Σήμερα έφτασαν κάποια containers από Δανία. Ένας χαμός φαντάζομαι γίνεται. Χαιρόμαστε όμως. Οι ανάγκες δεν τελειώνουν. Όπως ατελείωτοι είναι και οι μετανάστες που αναμένονται τους επόμενους μήνες.
Εθελοντές υπάρχουν λίγοι και οι πιο παλιοί είναι εξαντλημένοι. Ξεκίνησαν μια ομάδα να βοηθήσουν και οι καταστάσεις ξέφυγαν. Τα νούμερα έγιναν ασύλληπτα και δεν είναι εύκολο να ανταποκριθούν ακόμα και ομάδες με χρόνια εμπειρία στον εθελοντισμό, στα Logistics κτλ. Επιπλέον όλο αυτό δεν έχει σταματημό. Να ξέρεις οτι κάνεις υπομονή και υπάρχει ένα τέλμα.
Εθελοντές υπάρχουν λίγοι και οι πιο παλιοί είναι εξαντλημένοι. Ξεκίνησαν μια ομάδα να βοηθήσουν και οι καταστάσεις ξέφυγαν
Και αυτή τη στιγμή ταυτόχρονα διαβάζω ένα Post σε εθελοντική ομάδα στο facebook οτι δυστυχώς υπάρχουν παιδάκια που μόλις έφτασαν στο Kara Tepe και κοιμούνται στο χώμα γιατί δεν βρίσκονται κενές σκηνές. Καλούν άμεσα εθελοντές του νησιού, να τρέξουν να προσφέρουν βοήθεια και sleeping bags. Είμαι σίγουρη ότι ήδη έχουν κινητοποιηθεί.
Βλέπεις όσο υπάρχουν εργατικά χέρια και εθελοντές, μπορούν να γίνουν αρκετά πράγματα.Και μέσα σε όλα αυτά ακούμε οτι σιγά σιγά οι χώρες κλείνουν τα σύνορά τους. Ή και όχι σιγά σιγά. Ξεκάθαρα και εξ αρχής. Ή οτι στα σύνορα Σερβίας- Ουγγαρίας ρίχνουνε πλέον δακρυγόνα και νερό με αντλίες. Οτι στα σύνορα των Σκοπίων ζητάνε 1.500€ κατά την είσοδο και άλλα 1.500 € κατά την έξοδο. Επιτήδειοι, επαγγελματίες, συνοριακοί, ότι. Σαν να μην έφτανε όμως αυτό, μας είπαν οτι εκεί έχει αυξηθεί το τελευταίο διάστημα και η δωρεά οργάνων κατά 30%. Τί να φανταστούμε; Προφανώς οτι όσοι φτάνουν ασυνόδευτοι, τους θερίζουν. Αλλά υπάρχουν και αυτοί που εξαγοράζουν όργανα ξεκάθαρα από απελπισμένους μετανάστες. Από οτι μάθαμε οι τιμές κινούνται στα 10 € για νεφρό, ένα όργανο για ένα κινητό τηλέφωνο, κάτι τέτοια παίζουν. Επίσης ενημερωθήκαμε οτι έχουν αρχίσει να μπαίνουν και από Αλβανία και εκεί θα αναλάβει δράση φυσικά η μαφία. Η Ουγγαρία από 15/09 στήνει φράχτη τεσσάρων μέτρων και ξεκίνησε φυλακίσεις λόγω διέλευσης των συνόρων ακόμα και για θανατώσεις προειδοποίησε. Η Σλοβενία έβαλε στρατό στα σύνορα να αποκλείσει μεγάλες εισροές.
Και στην Ελλάδα..
Να μην ξεχνάμε αυτούς που τρέχουν να παραλάβουν τις βάρκες με το που φτάνουν στις ακτές και να αρπάξουν τα σωσίβια, τον εξοπλισμό και τις εξωλέμβιες μηχανές με κόστος 3.000-5.000€ η κάθε μια. Και φυσικά αδιαφορούν παντελώς για τους ίδιους τους μετανάστες που ανάμεσα είναι και παιδάκια και εγκυμονούσες, ηλικιωμένοι και άνθρωποι σε αναπηρικά καροτσάκια αλλά και τραυματίες πολέμου με κομμένα χέρια ή πόδια. Ο κάθε ένας από αυτούς έχει τα όρια της περιοχής του γιατί τσακώνονται διαρκώς και συχνά πλέον αδειάζουν τα φουσκωτά από θαλάσσης με αποτέλεσμα οι άμοιροι μετανάστες να κάνουν κουπί με τα χέρια για να φτάσουν στην ακτή. Θεατές οι λιμενικοί στο όλο πλιάτσικο. Ας το ονομάσουμε βοήθεια στην τυχόν οικολογική καταστροφή. Τι να πω;
Και μαθαίνουμε προχτές οτι ντεραπάρισε ένα πυροσβεστικό όχημα και έτρεξαν Ιρακινοί που περπατούσαν οι δύσμοιροι και διέσωσαν τους 2 πυροσβέστες.
Όπως επίσης διάβασα σήμερα από τα πλοία της γραμμής έκπληκτοι να λένε οτι οι μετανάστες δεν έχουν κάνει κανέναν βανδαλισμό και δεν έχουν κλέψει τίποτα, σε αντίθεση με αντίστοιχα δρομολόγια με επιβάτες Έλληνες.
Εδώ λοιπόν να μην ξεχνάμε επίσης τους μαυραγορίτες που χρεώνουν 5€ την φόρτιση των κινητών ή την χρήση του «δωρεάν» wifi. Ή και 10€ ένα μπουκάλι νερό ή κάποια ταξιδιωτικά γραφεία που χρεώνουν 60€ το εισιτήριο αντί για 40€. Ή αυτούς που έχουν έξτρα τιμοκατάλογο για τους μετανάστες. Τα δωμάτια που κάποιοι τα χρεώνουν πολύ παραπάνω από ότι στους τουρίστες. Τους επιτήδειους που με τα αμάξια τους ζητούν 40-100€ το άτομο για την μεταφορά από το Μόλυβο στη Μυτιλήνη, στοιβάζουν 5-7 άτομα και πολλές φορές τους παρατάνε στη μέση του πουθενά για να μην μπλέξουν ή με την πρόφαση οτι υπάρχει μπλόκο της αστυνομίας πιο κάτω και μάλιστα τους κλέβουν και τα ελάχιστα υπάρχοντα που μπορεί να έχουν μαζί τους σε πλαστικές σακούλες.
Ναι υπάρχουν άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι η χώρα μας δεν μπορεί να γίνει ένα τεράστιο στρατόπεδο.
Υπάρχουν και αυτοί που λένε ότι δεν μπορεί οι μετανάστες να μας πάρουν την μικρή γωνιά που έχουμε αυτή τη στιγμή.
Από τις αρχές του 2015 οι νεκροί και αγνοούμενοι στο Αιγαίο έχουν ξεπεράσει τους 3.000.
Και επίσης υπάρχει και εκείνο το άγαλμα στο παλιό λιμάνι της Μυτιλήνης που όταν περνάνε βγάζουν όλοι τους φωτογραφίες από κάτω ή κατασκηνώνουν, άχ πόσο τραγικό. Ανάθεμα αν ξέρουν τί λέει στα ελληνικά η επιγραφή, αλλά σίγουρα νιώθουν: «Στην Μικρασιάτισσα Μάνα, Η Λέσβος τιμώντας»
Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήθελαν να ξενιτευτούν. Είχαν τις περιουσίες τους και τη ζωή τους εκεί. Αν έμεναν θα πέθαιναν από μια βόμβα του Assad, είτε από το Ισλάμ. Δεν θέλανε να ρισκάρουν τη ζωή των παιδιών τους στις σάπιες βάρκες για να έρθουν στην Ελλάδα. Ούτε και θέλουν να μείνουν. Υπάρχει όμως μια περίπτωση να φτάσουν απέναντι, να επιβιώσουν στο ταξίδι και να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο. Για αυτό το κάνουν.
Πολίτες και Φορείς.. Αλληλεγγύη, Ανθρωπιά, Σεβασμός, Επικοινωνία, Ειρήνη, Αγάπη σε κάθε άνθρωπο, σε όποια γωνιά της γης και αν βρίσκεται. Αυτό.
Jayied φίλοι μου. Καλή τύχη.
*Αν θες να βοηθήσεις και ας είμαστε σταγόνα στον ωκεανό, εδώ είναι μια αρχή: lesvosvolunteers.com
Όλες μαζί οι σταγόνες, κάνουμε θάλασσα μου είπε ένας φίλος.
