Ο Μάριο Ζόμερ χτίζει σπίτια στην Κρήτη με λάσπη και μουχλιασμένο κασέρι

Στα 63 του χρόνια, ο μηχανικός Μάριο Ζόμερ, δεν χρειάζεται βοήθεια από το κράτος, την τρόικα ή την πολιτεία της παλιάς του πατρίδας. Εκπαιδεύτηκε ως ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Βερολίνο και βαδίζει εδώ και μια εικοσαετία στα χνάρια του Οδυσσέα και του Ζορμπά, στην Παλαιοχώρα Κρήτης. Έστρεψε το κέντρο της ζωής του μέσα και γύρω από αυτή τη μικρή πόλη που βρίσκεται στο νοτιοδυτικό άκρο της Κρήτης στο νομό Χανίων, κάνοντάς την ταυτόχρονα το δικό του κέντρο του κόσμου.

Η Παλαιόχωρα είναι ένας τόπος με πολλούς Γερμανούς. Τυπικά Τεύτονες, έχουν οργανωθεί με την παραδοσιακή γερμανική αλληλεγγύη και εισάγουν μέσω διαδικτύου ή ακόμη και με φορτηγάκια, τα αναλώσιμα που χρειάζονται. Η οδοντόπαστα που προμηθεύονται για ένα ευρώ κοστίζει έως και τρία ευρώ στα τοπικά καταστήματα στην Παλαιόχωρα. Έτσι κουβαλάνε από τις πατρίδες τους noodles, σαμπουάν, ξυριστικά, απορρυπαντικά και όποιο προϊόν έχει διάρκεια. Επίσης, όσον αφορά στη δυσπιστία προς τους μηχανισμούς του κράτους, οι Γερμανοί έχουν προσαρμοστεί πλήρως στις τοπικές συνθήκες. Μία Αυστριακή μασέρ μάλιστα, έχει δηλώσει ότι εξασκεί το επάγγελμα ως μέλος συλλόγου, σώζοντας έτσι το τομάρι της από τους φόρους. Ακόμη και αυτές οι συνήθειες των συμπατριωτών δεν αγγίζουν τον Ζόμερ. Δεν θέλει να μπλέκει. Ούτε και στρέφεται στον αθέμιτο ανταγωνισμό. Ξέρει το νησί και κερδίζει χρήματα μόνο από εργασίες με τις οποίες οι ίδιοι οι Κρητικοί δεν ασχολούνται. Την πρώτη επαφή του με το νησί την έκανε το 1976. Αφού ακόμα και το, κατά τα άλλα αξιόπιστο, Google Maps δεν διαθέτει σωστό χάρτη του τόπου, ο Ζόμερ ως μηχανικός έκατσε και δημιούργησε έναν. Τον διέθεσε στους ντόπιους χωρίς να αποσκοπεί σε κέρδος.

Αγάπησε τον τόπο. Και όταν από το 1989 επιτράπηκε σε αλλοδαπούς η απόκτηση γης στην Ελλάδα, ο Ζόμερ αγόρασε χωράφια. Εγκαταστάθηκε εκεί και με μεγάλη εφευρετικότητα έφτιαξε ένα είδος πρότυπου χωριού. Ο Γερμανός έχει ειδικευτεί στο φυσικό κτίριο. Χτίζει σπίτια με λάσπη και ξύλα, παρασκευάζει ασβέστη όπως πριν 3000 χρόνια και με τυροκομικά προϊόντα, όπως το μουχλιασμένο κασέρι (το οποίο περιέχει την πρωτεΐνη καζεΐνη), τελειώνει το επίχρισμα των τοίχων. Με λίγα λόγια, ο σύγχρονος Κύρος Γρανάζης επανέφερε τεχνικές των προ Μινωϊκών χρόνων στο νησί της καρδιάς του. Αφού όμως ως τυπικός Γερμανός δεν ήθελε να μπλέξει με παρανομίες και αυθαιρεσίες έπρεπε να αποδείξει ότι η αρχαία μέθοδος τηρεί τις απαιτήσεις του σύγχρονου αντισεισμικού κώδικα. Το έθεσε ως στόχο και το κατάφερε. «Είναι θέμα οργάνωσης. Μου πήρε έναν χρόνο να βρω έναν πολιτικό μηχανικό που είχε ένα πρόγραμμα με το οποίο μπορέσαμε να υπολογίσουμε συμβατά με το κώδικα για τις ελληνικές αρχές, τα στατικά των κτιρίων και χρειάστηκε άλλος ένας χρόνος για να επαληθεύσουν οι αρχές τους υπολογισμούς», θυμάται ο ίδιος.

Το πρώτο του κτίριο το έχτισε μέσα σε ένα καλοκαίρι, με μικτή κατασκευή, σε κάποια σημεία δηλαδή συναντάμε και μοντέρνους τρόπους οικοδόμησης. Μέσα σε έξι χρόνια τελειοποίησε την κατασκευή του. Έτσι ήταν σε θέση να δημιουργήσει άλλα δύο κτίρια με έξι δίκλινα δωμάτια, μία αίθουσα σεμιναρίων, καθώς και έναν «θόλο» – όλα χτισμένα μόνο με φυσικά υλικά. Για την κατασκευή του θόλου, μάζεψε στο «χωριό» του μία διεθνή επιστημονική ομάδα με καθηγητές πανεπιστημίου. Ο μικρός οικισμός του Γερμανού έγινε παγκόσμιο πρότυπο για τους ειδικούς σε αυτό το είδος κατασκευής. «Έχουμε μηδενικής ενέργειας σπίτια που διαθέτουν ζεστό νερό και θερμότητα μόνο από τον ήλιο», αναφέρει, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε πειραματιστεί και με μια ξηρή εγκατάσταση τουαλέτας του Friedrich Hundertwasser, αλλά έφτασε στο συμπέρασμα ότι αυτό το βήμα προς τις παλιές συνθήκες ζωής δεν συμβαδίζει με τις απαιτήσεις του μοντέρνου ανθρώπου. Βέβαια, τον χειμώνα όταν έχει υπερβολική διάρκεια συννεφιάς, ακόμη και ο φανατικός οπαδός της αρχαίας ζωής στρέφεται σε μοντέρνες τεχνικές. Θερμαίνει τα σπίτια του με βιομάζα η οποία τονίζει ότι «παράγεται από ανανεώσιμες πρώτες ύλες από την ίδια την έκταση εδώ και μάλιστα σε καυστήρα που κατασκεύασα μόνος μου».