Πριν έξι μήνες, μας μαχαίρωσαν στην καρδιά. Η δολοφονία της κόρης μου, Μαριέλ Φράνκο, στο κέντρο του Ρίο ντε Τζανέιρο στις 14 Μαρτίου, άφησε ένα τεράστιο κενό. Ένα κενό του μεγέθους της παρουσίας της Μαριέλ στις ζωές μας. Η οικογένειά μου δεν ήταν η ίδια από εκείνο το βράδυ, ούτε η οικογένεια του Άντερσον Γκόμες, του οδηγού της Μαριέλ, ο οποίος επίσης δολοφονήθηκε. Κανείς και καμιά δεν μπορεί να προετοιμάσει τον εαυτό του/της για την απώλεια της κόρης του/της. Κάθε μέρα αναρωτιέμαι τι μπορεί να έχει κάνει μία εκλεγμένη δημοτική σύμβουλος και γνωστή υπερασπίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ώστε να πυροδοτήσει τόσο μεγάλη βία.
Ακόμη δεν έχω απαντήσεις.
Από μικρή ηλικία, η Μαριέλ ξεχώριζε από το πλήθος. Ήταν φυσική ηγέτιδα στο σχολείο, στην εκκλησία και στις δραστηριότητες στις οποίες έπαιρνε μέρος. Συμμετείχε στους κοινοτικούς κήπους λαχανικών, σε προπαρασκευαστικά μαθήματα του κολλεγίου για τους μη προνομιούχους και σε κινήματα κατά της βίας, πάντα με σκοπό να βοηθά τους άλλους, πιστεύοντας ότι η συλλογική οργάνωση που βασίζεται στην αλληλεγγύη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Το να κάνει πράγματα για τους άλλους, την έκανε να αισθάνεται όμορφα. Δεν είναι πολλοί άνθρωποι έτσι. Το αίσθημα ευθύνης της ήταν τόσο μεγάλο και ονειρευόταν τόσο σπουδαία πράγματα που το 2016, αποφάσισε να αναλάβει ένα δημόσιο αξίωμα, ως δημοτική σύμβουλος στο Ρίο ντε Τζανέιρο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Βραζιλίας.
Η εκστρατεία της ήταν μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες στην πολιτική ιστορία της πόλης. Συμπεριλάμβανε μαύρες γυναίκες, φεμινίστριες, νέους ανθρώπους και κατοίκους των φαβέλων. Σε ποσοστό ψήφων ήταν η πέμπτη κατά σειρά και η δεύτερη μεταξύ των μελών του κόμματός της. Η Μαριέλ ήταν μοναδική για τον τρόπο που προασπιζόταν όχι μόνο τις μειονότητες, αλλά και όλους τους ανθρώπους. Ως υπερασπίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποτέλεσε σύμβολο με το οποίο οι άνθρωποι ταυτίστηκαν. Η Μαριέλ πέτυχε να μεταφέρει το κίνημα αυτό στο Κοινοβούλιο, σε μια εποχή που ο πληθυσμός της Βραζιλίας είχε χάσει την πίστη του στις θεσμικές πολιτικές. Ήταν η αρχή για μια διαδικασία μετασχηματισμού.
Το νήμα της ζωής της κόρης μου κόπηκε νωρίς. Ήταν σαφές ότι η δημόσια ζωή της προοριζόταν να φτάσει γρήγορα σε ένα άλλο επίπεδο. Πολλοί άνθρωποι πίστευαν ότι το μέλλον της θα ήταν στην πρωτεύουσα, τη Μπραζίλια, όπου θα αποτελούσε το αναγκαίο πολιτικό μονοπάτι για να επεκτείνει τα συλλογικά συμφέροντα στα οποία πίστευε και αντιπροσώπευε με τόση συνοχή. Όμως, μετά τη δολοφονία της, η Μαριέλ «ανυψώθηκε» ακόμη περισσότερο, με την επιρροή της να εξαπλώνεται στον ευρύτερο κόσμο. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν βγει στους δρόμους, σε διαφορετικές πρωτεύουσες, και έχουν μιλήσει ανοιχτά μέσα από διάφορα κανάλια και σε διαφορετικές γλώσσες. Εξαιτίας αυτής της τραγωδίας, η κόρη μου έχει γίνει ακόμη πιο γνωστή στο ευρύ κοινό από ό,τι θα περίμενε ο οποιοσδήποτε.
Έχουν περάσει έξι μήνες από το βάναυσο έγκλημα που στέρησε τη ζωή της κόρης μου και ακόμα δεν έχουμε απαντήσεις. Πήγα στην Ιταλία για να συναντήσω τον Πάπα Φραγκίσκο, να του πω την ιστορία της Μαριέλ και να του ζητήσω να επαναλάβει το αίτημά μας για δικαιοσύνη. Κάθε μήνα απευθυνόμαστε σε διάφορες αρχές, που είναι υπεύθυνες της έρευνας για την επίλυση του εγκλήματος. Στο μεταξύ, στους δρόμους, οι άνθρωποι εκφράζουν στοργή και με αγκαλιάζουν. Είναι κορίτσια για τα οποία η Μαριέλ αποτελεί πρότυπο· φορούν τη φωτογραφία της κόρης μου στο στήθος τους ως σύμβολα ή αυτοκόλλητα, όπου κι αν πηγαίνουν. Ενώ όλη αυτή η υποστήριξη στη Βραζιλία και σε ολόκληρο τον κόσμο δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο μας, έχει τεράστια σημασία, καθώς μας παρακινεί να συνεχίζουμε να αναζητούμε δικαιοσύνη.
Η υποστήριξη όσων το έχουν περισσότερο ανάγκη ήταν ο κεντρικός άξονας της ιστορίας της κόρης μου. Η Μαριέλ αφιέρωσε ένα μέρος της ύπαρξής της στην υποστήριξη μητέρων στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής τους, όταν αισθάνονταν τον πόνο της απώλειας ενός παιδιού μέσω της βίας, μεταξύ των οποίων πολλά δολοφονήθηκαν από πράκτορες του κράτους – που θα έπρεπε να τα προστατεύουν. Τραγικές ιστορίες μιας προβληματικής πολιτικής δημόσιας ασφάλειας που σκοτώνει χιλιάδες νέους μαύρους ανθρώπους κάθε χρόνο, μια πολιτική ενάντια στην οποία μαχόταν. Σήμερα, αυτές οι μητέρες μοιράζονται το ίδιο συναίσθημα μαζί μου. Ο πόνος μου είναι πιο πρόσφατος, αλλά είναι εξίσου μεγάλος με τον δικό τους. Οι μητέρες αυτές με επισκέπτονται και μου τηλεφωνούν καθημερινά, θέλουν να ξέρουν πώς είμαι και με ενθαρρύνουν να κρατήσω το κεφάλι μου ψηλά. Η κόρη μου έκανε το ίδιο πράγμα γι’ αυτές και τώρα το κάνουν αυτές για εμένα.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη ζεστασιά που εισέπραξα. Νιώθω την παρουσία της Μαριέλ σε κάθε πράξη αλληλεγγύης που λαμβάνω. Η αλληλεγγύη αυτή οδηγεί στην ελπίδα να διασαφηνιστεί τι ενθάρρυνε κάποιον να διαπράξει μια τέτοια φρικαλεότητα εκείνη τη νύχτα. Η Μαριέλ εργαζόταν για να θέσει το σύστημα προ των ευθυνών του και το γεγονός πως ήταν μια μαύρη γυναίκα από τη φαβέλα που τόλμησε να είναι σε ένα χώρο ο οποίος ιστορικά δεν είχε καταληφθεί από ανθρώπους σαν αυτήν, ήταν κάτι που ενοχλούσε.
Έχω την αίσθηση ότι κερδίζουμε επειδή αντιστεκόμαστε και κινητοποιούμαστε μαζί με τη Διεθνή Αμνηστία και τους ακτιβιστές και τις ακτιβίστριες σε ολόκληρο τον κόσμο. Κάθε μέρα που περνάει, η διεθνής αναγνώριση του παραδείγματος που έθεσε η κόρη μου, αυξάνεται και μετατρέπεται σε αγώνα για δικαιοσύνη, για να φέρει το κράτος της Βραζιλίας ενώπιον των ευθυνών του. Η Μαριέλ ήταν μια ευγενική γυναίκα, ένα παράδειγμα του τρόπου που μπορεί ένας αγώνας να διεξαχθεί με αγάπη. Γοήτευσε και ενέπνευσε όλους τους ανθρώπους, όπου και αν πήγε. Ήταν υπερασπίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αφιέρωσε τη ζωή της για να κάνει το καλό. Η οικογένειά μου δεν θα επαναπαυθεί μέχρι να έχουμε απαντήσεις σχετικά με τα αίτια αυτού του εγκλήματος.
Έχουμε ανάγκη να γνωρίζουμε ποιος σκότωσε την κόρη μου και ποιος διέταξε τη δολοφονία της.
– Η Μαρινέτ Ντα Σίλβα είναι δικηγόρος και μητέρα της Μαριέλ Φράνκο