Παρακολουθούσαμε τις προάλλες τα στιγμιότυπα από τον αγώνα της Μάντσεστερ Σίτυ με την Τόττεναμ, που έληξε με το εκπληκτικό σκορ 6-0. Τρομερή μπάλα από τους Ναβάρο, Αγκουέρο, Νάβας και την παρέα τους. Επειδή δεν συνηθίζουμε να μένουμε μόνο στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, παρατηρήσαμε πως το έκτο γκολ το οποίο μπήκε στις καθυστερήσεις, πολλοί από τους οπαδούς της Σίτυ που ήταν στην εξέδρα πίσω από το τέρμα που επετεύχθη το γκολ δεν το είδαν. Όχι γιατί χάζευαν ή γιατί ήταν από τα γκολ «που δεν πρόλαβες να δεις» λόγω της ταχύτητας με την οποία η μπάλα μπήκε στο πλεκτό. Αλλά γιατί πολύ απλά δεν ήταν εκεί. Είχαν φύγει από το γήπεδο! Δικαιολογημένα μάλλον, για να μην κολλήσουν στην κίνηση ή για να προλάβουν το οικογενειακό απογευματινό τσάι.
Ίσως το συγκεκριμένο παράδειγμα να μην είναι και το πιο αντιπροσωπευτικό για την μετάλλαξη των αγγλικών γηπέδων και της ατμόσφαιρας μέσα σε αυτά από τότε που κυριάρχησε ολοκληρωτικά στο Μεγάλο Νησί το λεγόμενο «μοντέρνο ποδόσφαιρο». Αλλά σίγουρα είναι χαρακτηριστικό της νέας εποχής των εκατομμυρίων, των Σαουδαράβων, των Ρώσων και Ινδονήσιων μεγιστάνων που έχουν εισβάλει στο αγγλικό ποδόσφαιρο, των πανάκριβων εισιτηρίων (όχι μόνο στην Πριεμιερ Λιγκ) και της αδικαιολόγητης εμμονής των παραγόντων και της Ομοσπονδίας του αγγλικού ποδοσφαίρου να θέλουν γήπεδα σαν θέατρα και εξέδρες σαν εξώστες όπερας.
Αναπολώντας το τελείως διαφορετικό ποδοσφαιρικό παρελθόν της Μεγάλης Βρετανίας, βρήκαμε το παρακάτω βίντεο από παιχνίδι της Σίτυ με την Τότεναμ του 1977 το οποίο έχει μια ομοιότητα και πολλές διαφορές με τον αγώνα της Κυριακής που μας πέρασε: Ένα επίσης ευρύ σκορ υπέρ της Σίτυ με 5-0 με όμορφα γκολ, αλλά σε ένα λασπωμένο γήπεδο, με κερκίδες ορθίων, πολύ θόρυβο από τους οπαδούς, εμφανίσεις χωρίς σπόνσορες και χορηγούς, χαίτες αντί για τατουάζ-μανίκια και φυσικά η χαρακτηριστική εισβολή των οπαδών (pitch invasion) στο χορτάρι προκειμένου να αγκαλιάσουν τους αγαπημένους τους παίκτες, κάτι που φυσικά σήμερα απαγορεύεται δια ροπάλου και φυλακής.
«Το ποδόσφαιρο όπως πραγματικά πρέπει να είναι», όπως μας είχε πει χαρακτηριστικά κάποια στιγμή ένας πενηντάρης οπαδός της σκοτσέζικης Ross County, ομάδα που φέτος ανέβηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στην Πρώτη Κατηγορία. Είχαμε επισκεφτεί το γήπεδο της Ross County στο Dingwall σε ένα ταξίδι μας στη Σκωτία και μας έκανε μια περιήγηση στο γήπεδο και στις εξέδρες, αφού εργάζονταν σε διπλανό εργοστάσιο ξυλείας.
Μας είδε που θέλαμε να βρούμε τρόπο να μπούμε στο γήπεδο, μας έβαλε από μια μικρή πόρτα μέσα και αφού χαζέψαμε το γήπεδο και περιπλανηθήκαμε στις κερκίδες μας είπε: «Παρακολουθώ την ομάδα της πόλης μου από μικρό παιδί. Ευτυχώς το όνειρο της ανόδου στην Πρώτη Κατηγορία το ζω. Το μόνο πράγμα που με στεναχωρεί είναι πως τώρα θα πρέπει οι εξέδρες ορθίων του γηπέδου να μετατραπούν σε καθιστών, σύμφωνα με τους κανονισμούς. Μια ολόκληρη ζωή έχω περάσει στις θέσεις ορθίων και τώρα τις χάνω… Δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ αγώνα ποδοσφαίρου καθιστός! Δεν ξέρω πώς είναι!».
