Ας Συνέβαινε σε Κάποιον Άλλον, όχι στον Λούκα Μόντριτς…

Είναι άτυχος ο Λούκα Μόντριτς. Η prime time του έχει συμπέσει με την εκτυφλωτική λάμψη των Μέσι, Κριστιάνο και Νεϊμάρ, ενώ νέοι αστέρες όπως ο Εμπαπέ όλοι πια καταλαβαίνουμε πόσο λαίμαργα έρχονται από πίσω. Εκείνοι σκοράρουν, (προσπαθούν να) είναι όμορφοι, πρωταγωνιστούν στα πρωτοσέλιδα, μαζεύουν όλο το χειροκρότημα της κερκίδας και το χαρτί των χορηγών. Εκείνος βλέπει σχετικά σπάνια το όνομά του στον πίνακα των σκόρερ, λειτουργώντας ως μετρονόμος που ρυθμίζει το τέμπο του παιχνιδιού και, ας είμαστε ειλικρινείς, ακόμα και να τον βλέπατε στο απέναντι πεζοδρόμιο με τέτοια μούτρα δύσκολα θα του ζητούσατε να σας κομποζάρει σε μια σέλφι.

Κι όμως αυτός ο καχεκτικός τύπος που θα κλείσει τα 33 τον επόμενο Σεπτέμβρη είναι το σπουδαιότερο χαφ της δεκαετίας που διανύουμε, ίσως ένα από τα σπουδαιότερα όλων των εποχών, τιμώντας -βασικά, ξεπερνώντας- τη μεγάλη κροάτικη παράδοση μπαλαδόρων όπως οι Μπόμπαν, Προσινέτσκι, Ασάνοβιτς και πάει λέγοντας. Ο MVP, πίσω από τα ανδραγαθήματα του Ρονάλντο, του θρι πιτ της Ρεάλ Μαδρίτης στο Τσάμπιονς Λιγκ της τελευταίας τριετίας. Ο έμπιστος του Ζινεντίν Ζιντάν που ουκ ολίγες φορές τον έχει αποθεώσει δημοσίως τονίζοντας «πόσο βασικός είναι για το παιχνίδι μας, πόσο καλά διαχειρίζεται δύσκολες καταστάσεις για μας και πόσο τον αγαπάνε ακόμα και οι αντίπαλοί μας λόγω του επαγγελματισμού του».

Αν το καλοσκεφτείτε, ο Μόντριτς θυμίζει έναν μπασκετικού τύπου πλέι μέικερ. Έναν floor general όπως αποκαλεί η πορτοκαλί ορολογία τους στρατηγούς τύπου Νικ Καλάθη. Είναι αυτός που μπορεί να επιβάλλει τον ρυθμό ως βασικός πόλος ενός αξιόπιστου passing game ή να τον αλλάξει με μια 40μετρη πάσα ακριβείας στην άλλη πλευρά του γηπέδου. Θα χτυπήσει τα στημένα με το φαρμακερό δεξί του, θα διεισδύσει αξιοποιώντας το χαμηλό κέντρο βάρους του και δε θα παραλείψει να τρέξει όσο δυο χαμάληδες απείρως λιγότερου ταλέντου. Ελάχιστοι χαφ έχουν τόσο μεγάλη επιρροή στο παιχνίδι της ομάδας τους όσο αυτός ο δαντελένιος «πλάβι Πίρλο», να άλλος ένας λόγος να τον λέμε ποδοσφαιρικό Καλάθη (ας πούμε, το προσπάθησε κι ο Μασεράνο, αν και ηλικιωμένος, κάνοντας τη διαφορά επειδή έτρεχε μόνος του για 11 στη φετινή ανεκδιήγητη Αργεντινή).

Για όλους αυτούς τους λόγους, συν την αυτονόητη αδυναμία σε κάποιον που αποδέχεται -στη Ρεάλ- τον ρόλο του δευτερότριτου βιολιού. θα σπάραζε η καρδιά μου αν τελικά αποδεικνυόταν μοιραίος χθες με το πέναλτι που του πιασε ο Κάσπερ Σμάιχελ στο 116′.  Κι ας έχει συμβεί σε θρύλους όπως ο Πλατινί, ο Μπάτζο ή ο Μαραντόνα και ο Φαν Μπάστεν να αστοχήσουν από τη βούλα. Ευτυχώς, ρέφαρε στη διαδικασία της ρώσικης ρουλέτας, το όμορφο κοντράστ πλάνων αξιοζήλευτου DNA ανάμεσα σε πατέρα (Πέτερ) και γιο (Κάσπερ) μας έμεινε σαν μια συγκινητική παράπλευρη ιστορία, κι ο Λούκα και οι Κροάτες συνεχίζουν. Επειδή, ο γκολκίπερ Ντάνιελ Σούμπασιτς αποφάσισε χθες βράδυ να ενσαρκώσει τη φράση «πούλμαν μπροστά στο τέρμα». Έχουν μάλλον περισσότερα να δώσουν στο τουρνουά από αυτήν την γαλβανιζέ, αλλά άχρωμη, Δανία (…το πώς γίνεται οι μπαγάσηδες να έχουν τρέξει 120 λεπτά και οι φράντζες να παραμένουν ατσαλάκωτες είναι κάτι που με στοιχειώνει από χθες το βράδυ).

Νωρίτερα, το απογευμα -προς τέρψιν ως φάνηκε των ελληνικών σόσιαλ μίντια- το «τίκι τάκα» παιχνίδι των Ισπανών ηττήθηκε. Δεν είναι ότι τα timelines αποφάσισαν να στραφούν και ποδοσφαιρικά στο »ξανθό γένος», αλλά ότι αυτό το ποδόσφαιρο των 2 εκατομμυρίων κοντινών πασών έχει μια παγίδα. Αν οι μεσοεπιθετικοί  σου δεν είναι αντάξιοι ή δε βρίσκονται σε καλή μέρα, καταλήγει να είναι ένας τρόπος παιχνιδιού στην υπηρεσία αποκλειστικά της άμυνας (αφού ο αντίπαλος δεν έχει ποτέ την μπάλα στα πόδια του) και όχι της επίθεσης. Περάν από τα Facebook-ικά ευφυολογήματα, όμως, οι Ισπανοί καλά έπαθαν γιατί όταν στήνεται όλο αυτό το πανηγύρι και, δικαίως ή αδίκως, απολύεις τον προπονητή σου ένα 48ωρο πριν την σέντρα κάνοντας Τάκη Λεμονή τον Φερνάντο Ιέρο, πρέπει να την πατάς από την θεία ποδοσφαιρική δίκη. Έτσι, οι Ρώσοι παρότι σούταραν δεύτεροι στα πέναλτι παραβίσαν τον κανόνα που προκύπτει από αυτήν εδώ την εξαιρετική έρευνα και πήγαν στους 8. Λέτε ο Βλαδίμηρος μετά το Brexit και τις αμερικάνικες εκλογές να έχει χακάρει και το Παγκόσμιο Κύπελλο;

Κατά, τα άλλα ο ημιτελικός Γαλλία-Βραζιλία μοιάζει σιγά σιγά να ανατέλλει. Άραγε θέλουμε μια ρεβάνς 20 χρόνια μετά ή επιθυμούμε μια σφήνα που θα το κάνει πιο spicy; Ή πιστεύουμε ότι ο Έλβις ζει, το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ κι ο Αρτέμης Σώρρας ξέρει το pin της Τράπεζας Ανατολής;

διόρθωση: στην πρώτη εκδοχή του κειμένου υποστηριζόταν ότι παμε για τελικό Βραζιλία-Γαλλία, κάτι που δεν μπορεί να συμβεί