Είναι από εκείνες τις φάσεις που ίσως αποτελούν τροχιοδεικτικό του μέλλοντος, ένα trailer των «προσεχώς» αν προτιμάτε. Όχι γιατί το εύστοχο τρίποντο του Νίκου Παππά στα 45’’ του χθεσινού ματς (στο 6’10” του παρακάτω βίντεο) έκρινε το νικητή, ούτε γιατί ήταν ένα highlight που θα θυμόμαστε για πάντα, φυσικά όχι γιατί θα έχει καθοριστική σημασία για την έκβαση της σειράς (ο Παναθηναϊκός έβαλε χθες το αναγκαίο γκολ της τιμής, αλλά θα αποκλειστεί στο επόμενο ή το μεθεπόμενο παιχνίδι από μια ομάδα πολύ καλύτερή του). Αλλά, γιατί η αυτοπεποίθηση με την οποία σηκώθηκε από τα 7 μέτρα ο πρωταγωνιστής της βραδιάς, προλαβαίνοντας το μακρύ χέρι του Σόνι Γουίμς, επιβεβαίωσε την πολυπόθητη άφιξή του στην αφρόκρεμα του ελληνικού –και σιγά σιγά και του ευρωπαϊκού- μπάσκετ.
Εικοσπεντάρες έχει βάλει παρά πολλές στην καριέρα του, μην πάμε μακριά, ένα μήνα πριν έδωσε μια μοναδική παράσταση απέναντι στην έτερη κορυφαία της φετινής Ευρωλίγκας, Ρεάλ Μαδρίτης. Όμως χθες ήταν πλέι-οφ, άλλο άθλημα. Και στις εξέδρες 12-13 χιλιάδες άνθρωποι χειροκροτούσαν μεν, δύσκολα όμως θα ρούφαγαν αδιαμαρτύρητα κι άλλο δηλητήριο μετά τις δύο συντριβές της Μόσχας. Σε αυτό το σκηνικό, ο Παππάς από την στιγμή που πέρασε στο παρκέ στα μισά του α’ δεκαλέπτου ήταν παρών. Εκπλήρωσε απόλυτα την “when the going gets tough, the tough get going” μυθολογία ζητώντας διαρκώς την μπάλα, πηγαίνοντας ακόμα και σε εξεζητημένες επιλογές, δείχνοντας κτηνώδη αυτοπεποίθηση στις κρίσιμες βολές του φινάλε. Και βουτώντας και 4-5 φορές στο παρκέ τηρώντας τον άγραφο κώδικα επικοινωνίας των σταρ με το κοινό τους: οι πρώτοι πριν και πάνω απ’ όλα κοιτάζουν να εκβιάσουν το χειροκρότημα του δεύτερου.
Ο Νίκος Παππάς μπήκε στη ζωή μας εκεί γύρω στα 2009-10, λίγο πριν κλείσει τα 20, ως ο μεγάλος σκόρερ της φουρνιάς των Σλούκα-Παπανικολάου. Είδε τους συνομήλικούς του να γίνονται άνδρες κατακτώντας ευρωπαϊκά τρόπαια (ακόμα και τον λιγότερο ταλαντούχο, μα εργατικό και πολύτιμο, Βαγγέλη Μάντζαρη), ενώ εκείνος βολόδερνε, αλλάζοντας ομάδες κάθε χρόνο κι εμπλουτίζοντας τα βιογραφικό του με διαφορετικές περιπτώσεις τσακωμών με τους προπονητές. Όταν δε, μετά από μια οργιώδη χρονιά στον Πανιώνιο πήρε την ευκαιρία να πάει στον Παναθηναϊκό, πέρασε την περσινή σεζόν στο ψυγείο του Πεδουλάκη και του Αλβέρτη όλοι μας πειστήκαμε ότι το «παλικάρι δεν μπορεί» και τον προσθέσαμε στη λίστα με τα αδικοχαμένα ταλέντα, ακριβώς δίπλα στο όνομα του Γιώργου Διαμαντόπουλου. Μέχρι να γίνει η περσινή εκ νέου ανανέωση στον Παναθηναϊκό και να κερδίσει από τον Ιβάνοβιτς πρωταγωνιστικό ρόλο. Δείχνοντας έτοιμος να πάρει (χθες συνέβη ήδη) την μπαγκέτα από τον Διαμαντίδη, ανακοινώνοντας και προς το σπίτι του Φώτη Κατσικάρη στο Μπιλμπάο ότι είναι ο νέος σερίφης του ελληνικού μπάσκετ, ανακουφίζοντας όλους τους μερακλήδες φίλους του πιο όμορφου ομαδικού σπορ ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων.
Διαβάστε τη μεγάλη συνέντευξη του προπονητή της εθνικής ομάδας, Φώτη Κατσικάρη, στην Popaganda
Γιατί λέω αυτό το τελευταίο; Ακριβώς για το λόγο που η σημερινή στήλη είναι τόσο προσωποκεντρική. Ο Παππάς αντιπροσωπεύει ένα μπάσκετ που χάνεται κι επειδή η νοσταλγία είναι επάρατη νόσος μας συγκινεί. Δεν στέκεται αγκυροβολημένος για να σουτάρει μετά από καλό spacing, δεν διαβάζει πάντα σωστά τα πλεονεκτήματα της ομάδας του απέναντι στην αντίπαλη άμυνα, δεν είναι καν μαέστρος στην σπεσιαλιτέ του σύγχρονου ελληνικού στυλ – στο χιλιοτραγουδισμένο pick ‘n’ roll. Είναι επιτέλους ένας τύπος που εφορμά κάθετα στην αντίπαλη άμυνα, στέκεται γέρνοντας προς τα πίσω στον αέρα για να βρει το ταμπλό (όπως κάναμε στα μονά), επαναφέρει τη χαμένη έννοια της μέσης απόστασης με τις μακρινές λόμπες σαν κι εκείνες του Ναβάρο, στέλνει τους συμπαίκτες του στη βασική γραμμή για να παίξει ηδονικά 1 εναντίον 1. Ενσαρκώνει όλους εκείνους τους λόγους που, για να συνδεθούμε με Αμερική, προτιμάμε τις κλασικές συμφωνίες του Στέφεν Κάρι από το heavy metal του Ράσελ Ουέστμπρουκ. Κι όσο το μπάσκετ στην Ευρώπη (καλά κάνει κι) εξελίσσεται με τις επιταγές των μεγάλων προπονητών και των όλο και πιο αθλητικών παικτών, μια παλιομοδίτικη ένεση σαν το στυλ του Νίκου Παππά είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη.
Μεγάλος προφανώς δεν έγινε ακόμα, μεγάλο σε κάνουν οι τίτλοι που έχεις παίξει σημαντικό ρόλο για να έρθουν. Αυτό που πια δε γίνεται να κρυφτεί πια είναι ότι το επόμενο μεγάλο γκαρντ του ελληνικού μπάσκετ είναι εδώ, έστω κι αν άργησε φτάνοντας τα 25. Ο Διαμαντίδης έκανε τους πάντες γύρω τους καλύτερους (από συμπαίκτες μέχρι φιλάθλους), ο Παπαλουκάς τα έκανε όλα σωστά σαν διπύρηνος μπασκετικός επεξεργαστής, αλλά μετά από Εκείνον απεριόριστη συνομιλία με το καλάθι είχαν κατά σειρά ο Διαμαντόπουλος (που αδίκησε τον εαυτό του), ο μεγάλος Βασίλης Σπανούλης και τούτος εδώ ο σούπερ σκόρερ από το Μαρούσι. Αναμένουμε τώρα, μέσα στο εξαιρετικό περιβάλλον του φετινού Ολυμπιακού, να φτάσει ο Ιωάννης Παπαπέτρου εκεί που δεν κατάφερε λόγω τραυματισμών ο Νάσος Γαλακτερός…
