Τρία καρβέλια ψωμί υψωμένα στον αέρα. Νεανικά πρόσωπα, με μια ελπίδα στα μάτια και μια οργή που τους πλημμυρίζει μετά το έγκλημα στα Τέμπη. Κρατούν στα χέρια τους τσάντες με τρόφιμα, πολλά φρούτα, μπισκότα και κονσέρβες για να δώσουν στους φίλους και συν-σπουδαστές τους στην Πρυτανεία, η οποία είναι περικυκλωμένη με υπεράριθμες δυνάμεις της αστυνομίας. Είναι η πέμπτη μέρα κατάληψης του κεντρικού κτιρίου του Πανεπιστημίου Αθηνών, από φοιτητές του Πανεπιστημίου και σπουδαστές καλλιτεχνικών σπουδών. Γιατί η νέα γενιά δεν συγχωρεί. Δεν το χωράει το μυαλό της το έγκλημα που έγινε και δεν επιτρέπει στο κράτος να κοιτάξει αλλού.
Προχτές το βράδυ, στο κέντρο της Αθήνας έξω από τα Προπύλαια διαδραματίστηκε μια ειρηνική δράση από μερικές δεκάδες σπουδαστές της Δραματικής Σχολής Εθνικού Θεάτρου, το Σωματείο Εργαζομένων στο Χώρο του Χορού (Σ.Ε.ΧΩ.ΧΟ) και επαγγελματίες καλλιτέχνες. Ήθελαν απλά να μεταφέρουν τρόφιμα και σκεπάσματα στα 15 άτομα που βρίσκονταν εντός της Πρυτανείας. Αυτό που είδαμε, όσα άτομα ήμασταν εκεί, λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Τετάρτης ήταν πρωτόγνωρο, αθώο, φρέσκο, δυναμικό, συναισθηματικό, μη βίαιο και εντελώς αποδομητικό σε σχέση με το πως συμπεριφέρονται οι άντρες της ΕΛΑΣ στους πολίτες και τον κόσμο που υποτίθεται ότι προστατεύουν.
Η αστυνομική βία και αυθαιρεσία δεν είναι καινούργιο νέο για τη χώρα. Πνίγουν χιλιάδες κόσμο με τα χημικά τους, χτυπάνε τυφλά, ρίχνουν κρότου λάμψης πάνω σε σώματα χωρίς δεύτερη σκέψη. Χτες είδαμε τον γερανό της αστυνομίας σε μια ξέφρενη πορεία στη γεμάτη από κόσμο Πανεπιστημίου – επιβεβαιώνοντας το «Από τύχη ζούμε».
Προχτές το βράδυ όμως, οι καλλιτεχνικές ψυχές έδειξαν ένα άλλο πρόσωπο. Με την συνδρομή της δικηγόρου Άννυς Παπαρρούσου, μίλησαν με τον διοικητή της διμοιρίας, μεταβιβάζοντας το ψήφισμα του Συλλόγου τους να παραδώσουν απλά τροφή στους συμφοιτητές τους, η απάντηση όμως από την ΓΑΔΑ ήταν κωμικοτραγική: «Απαγορεύεται, αν θέλουν, ας βγουν έξω από την κατάληψη», αποκρίθηκε ένας ένστολος που ποτέ δεν έδωσε το όνομά του όσες φορές κι αν του ζητήθηκε.
«Εσείς έχετε τις ασπίδες σας, εμείς έχουμε τα τρόφιμα», έλεγαν τα παιδιά και τόνιζαν ότι είναι άοπλα και έρχονται με ειρηνική διάθεση. Φυσικά, η απόφαση -όπως και η υπόθεση- ήταν πολιτική και πολλά άτομα «φωτογράφιζαν» την ευθύνη του Θεοδωρικάκου για αυτήν την καταδίκη σε ομηρία νέων παιδιών. «Σκοτώσατε τόσους φοιτητές στα Τέμπη, θέλετε να σκοτώσετε και άλλους;» φώναζαν πλέον οι σπουδάστριες κι οι σπουδαστές, μαζί με μια χούφτα δικηγόρων που ήταν στο πλευρό τους. Μάλιστα, η Άννυ Παπαρρούσου έσπευσε να διευκρινίσει ότι υπάρχουν μέσα στην κατειλημμένη Πρυτανεία άτομα που είναι στα πρόθυρα γλυκαιμικού σοκ, είναι οι εντολείς της και πρέπει να τους πάνε άμεσα φρούτα για να μην χειροτερέψει η κατάσταση της υγείας τους.
Δύο κλούβες, τρία περιπολικά και δεκάδες άντρες της ΕΛ.ΑΣ. είχαν σπεύσει σε δράση, ώστε να μην επιτραπεί σε κανένα άτομο, ούτε με συνοδεία, να περπατήσει 100 μέτρα και να αφήσει τις τσάντες με τα τρόφιμα στα σκαλιά της Πρυτανείας. Στα ίδια σκαλιά που αργότερα, κάποια από τα παιδιά αυτά θα ορκιστούν και θα φωτογραφίζονται με τήβενους και ανθοδέσμες. Στο κτίριο που μεγαλώνουν τα όνειρά τους και ανοίγουν τα φτερά τους. Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, που τώρα έχει μετατραπεί σε κάτι χειρότερο από φυλακή – γιατί στους φυλακισμένους δίνουν φαγητό – και επιβάλλει καθεστώς ομηρίας.
Το δικαίωμα στην τροφή είναι αδιαπραγμάτευτο. Τα ξημερώματα γενικής απεργίας που για άλλη μια φορά χιλιάδες άνθρωποι πλημμύρισαν τους δρόμους όχι μόνο της Αθήνας, αλλά και όλης της χώρα, και μετρώντας κάτι παραπάνω από δύο εβδομάδες από τη μέρα που 57 άνθρωποι έχασαν τόσο άδικα και εγκληματικά τη ζωή τους κι άλλοι πόσοι τραυματίστηκαν κι ενώ ολόκληρη η χώρα θρηνεί, η απόφαση της ΓΑΔΑ (και άνωθεν) ήταν απάνθρωπη. Για άλλη μια φορά. Απέναντι στους σπουδαστές που είναι από τον Δεκέμβριο στο δρόμο και αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους.
«Δηλαδή εσείς τι θα πείτε στα παιδιά σας; Ότι σήμερα δεν αφήσατε άλλα παιδιά να φάνε; Και είστε εντάξει με αυτό;» ρωτούσαν οι σπουδάστριες κι οι σπουδαστές τα ανέκφραστα πρόσωπα κάτω από τα κράνη, τα οποία ακριβώς επειδή οι ερωτήσεις ήταν τόσο ανθρώπινες είχαν αρχίσει να αλλάζουν. Αμυδρά. Αλλά όταν έχεις ένα 20χρονο που σε κοιτάει στα μάτια και σε ρωτάει: «Δηλαδή τώρα θα μας δείρετε; Επειδή φέραμε ένα κομμάτι ψωμί στους φίλους μας;», ενώ έχεις βυθιστεί στην κολυμπήθρα της ωμής βίας κι απλά εκτελείς εντολές, όσο ανήθικες και άδικες είναι (επειδή κατέχεις το μονοπώλιο της βίας), δεν μετακινείται κάτι μέσα σου; Αμυδρά;
Τα παιδιά ανά στιγμές τραγουδούσαν και σε άλλες στιγμές φώναζαν στους συμφοιτητές τους μέσα στα Προπύλαια «Σας αγαπάμε» κι εκείνοι απαντούσαν με την σειρά τους «Ευχαριστούμε, σας αγαπάμε». Γιατί η αγάπη, η αλληλεγγύη, η τέχνη δεν είναι πράγματα τα οποία μπορούν να πολεμήσουν. «Είμαστε αλληλέγγυοι, είμαστε μαζί, αγώνας για την τέχνη, αγώνας για ζωή» συνέχιζαν.
Στην πιο πολιτική περφόρμανς που έχει γίνει τελευταία, σαν ένα σώμα, οι καλλιτέχνες μετακινούνταν προς τα δεξιά, προς τα αριστερά, έκαναν και μερικά βήματα μπροστά, αναγκάζοντας τους άντρες της ΕΛ.ΑΣ. ντυμένους στα μπλε και στα χακί να μετακινούνται αντίστοιχα, καθρεφτίζοντας την κίνηση των νέων. Αφοπλιστικές καλλιτέχνιδες και καλλιτέχνες ρωτούσαν «Μας ακούτε; Χάσαμε δικούς μας ανθρώπους στα Τέμπη. Δεν το αντέχουμε. Εσείς;».
Η νεολαία έχει όλους τους λόγους του κόσμου να αντιδρά και να εξεγείρεται. Ωστόσο, προχτές βράδυ έγιναν έξι προσαγωγές παιδιών που πήγαιναν φαγητό και σκεπάσματα στους συνανθρώπους τους. «Δέκα, εκατό, χιλιάδες καταλήψεις ενάντια σε έναν κόσμο οργανωμένης σήψης» είναι η απάντηση. Η ιστορία γράφεται στους δρόμους, και όπως υπογράμμιζε μια πικέτα: «Μαμά, μου έλεγες “μη φύγεις έξω”, ΄τώρα φωνάζεις “φύγε να σωθείς”». Όταν μια κοινωνία βρίσκεται σε σήψη, δεν αποτελί τόπο ελπίδας για τους νέους.
Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…
Θα γλιτώσει όμως;