Η Laura Bingham αποφάσισε στα 18 της μόλις χρόνια πως τα σύνορα της Αγγλίας ήταν πολύ στενά για εκείνη και πως είχε έρθει επιτέλους η ώρα να ξεπεράσει τους ενδοιασμούς της και να δει τον κόσμο. Πρώτη στάση η Κέρκυρα και λίγο καιρό αργότερα και μετά από αρκετά κοντινά ταξίδια, ήρθε η ώρα του Μεξικού. Εκεί εργάστηκε ως δασκάλα αγγλικών αλλά και σε ένα καταφύγιο για άγρια τζάγκουαρ. Όταν το 2014 αποφάσισε να επιστρέψει για λίγο πίσω στην χώρα της, δεν μπήκε απλά σε ένα αεροπλάνο, αλλά επιβιβάστηκε σε ένα καταμαράν και έπλευσε τον Ατλαντικό για τρεις ολόκληρους μήνες. Στο Μεξικό ήταν που ερωτεύτηκε την Λατινική Αμερική και που της ήρθε η ιδέα να κάνει κάτι που για πολλούς θα φάνταζε αδιανόητο. Θα διέσχιζε την ήπειρο αυτή με μόνο όχημα μας της ένα ποδήλατο και χωρίς καθόλου λεφτά. Και το κατάφερε το 2016…
Όλες οι περιπέτειες της Laura αλλά και ο πάντα έτοιμος για μια καινούρια εξερεύνηση χαρακτήρας της, ήταν που έκαναν το Metaxa, το πιο διάσημο ίσως απόσταγμα της Ελλάδας, να την επιλέξει ως έναν από τους τρεις εξερευνητές της νέας του καμπάνιας και να της φτιάξει ένα ολόδικό της κοκτέιλ. Μαζί με τον βετεράνο εξερευνητή Mike Horn και τον ελεύθερο δύτη Guillaume Nery, είναι οι ιδανικοί για να εκπροσωπήσουν το πνεύμα του τόσο ιδιαίτερου ποτού, το οποίο είναι ακόμα καλύτερο όταν δεν το πίνεις απλώς, αλλά το εξερευνάς…
Η Popaganda συνάντησε την Laura ένα ανοιξιάτικο απόγευμα, σε μια ωραία ταράτσα του αθηναϊκού κέντρου και μίλησε μαζί της για όλα αυτές τις περιπέτειες, με τελευταία αυτήν που θα ζήσει μαζί με το Metaxa.
Η Laura κατά την διάρκεια του ταξιδιού της στην Νότιο Αμερική.
Τί σε έκανε να αφήσεις την άνετη ζωή σου στην Αγγλία και να αρχίσεις να ταξιδεύεις μόνη σου; Για να είμαι ειλικρινής, υπήρχε μια τρύπα στην καρδιά μου. Σαν κάτι να έλειπε. Είναι λίγο κλισέ, αλλά πίστευα ότι με τα ταξίδια θα έβρισκα τον εαυτό μου και θα γέμιζα το κενό. Αυτή η αίσθηση με έκανε αρχικά να αφήσω την Αγγλία. Είχαμε έναν οικογενειακό φίλο που είχε ερωτευτεί την Ελλάδα, έμενε εδώ τρία χρόνια και μου είπε ότι ήταν το καλύτερο μέρος για να αρχίσω τα ταξίδια μου γιατί οι άνθρωποι είναι πολύ ευγενικοί. Έτσι σκέφτηκα ότι είναι κοντά στο σπίτι μου σε περίπτωση που συμβεί κάτι κακό και αν τίποτα κακό δεν συμβεί τότε θα πηγαίνω όλο και πιο μακριά. Δεν είχα γεννηθεί με το μικρόβιο του εξερευνητή. Είναι μια διαδικασία που κράτησε εφτά χρόνια, από την μέρα που έφυγα από το σπίτι μου και με κάθε περιπέτεια και κάθε νέο ορίζοντα το μικρόβιο αυτό γινόταν όλο και πιο μεγάλο και τώρα κάνω αυτό που ξέρετε.
Δεν φοβόσουν το άγνωστο; Πάρα πολύ. Κάθε φορά που πάω να ανέβω στο αεροπλάνο για την επόμενη περιπέτεια, βάζω τα κλάματα. Είμαι τόσο φοβισμένη. Υπάρχει όμως, μια φράση που λέει, ότι το να έχεις κουράγιο δεν σημαίνει το να μην φοβάσαι, αλλά το να κάνεις κάτι ακόμα κι αν αισθάνεσαι φόβο. Πριν από κάθε νέο πρότζεκτ, φοβάμαι γιατί κάτι μπορεί να πάει στραβά και να συμβεί κάτι κακό, αλλά κοιτάζω τα ρίσκα, προσπαθώ να είμαι όσο πιο υπεύθυνη γίνεται και βάζω όλη μου την καρδιά σ’ αυτό που πάω να κάνω και προσπαθώ να είμαι όσο πιο ασφαλής μπορώ.
Κατά την διάρκεια των ταξιδιών σου και των περιπετειών σου, αισθάνθηκες ποτέ ότι κινδυνεύεις; Έχω μάθει πια να ακούω τι μου λέει το ένστικτό μου, γιατί όποτε κάτι πηγαίνει στραβά, τις περισσότερες φορές είναι επειδή δεν άκουσα τι μου έλεγε το ένστικτό μου. Όταν αισθάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά, ας πούμε είναι κάπου πολύ σκοτεινά και αισθάνομαι ότι κάτι είναι λάθος φεύγω αμέσως. Πάω αλλού και ξεφεύγω από μια δυνητικά άσχημη κατάσταση. Έχω γίνει πολύ πια πολύ καλή στο να ακούω τι έχει να μου πει το ένστικτό μου.
Κάποια στιγμή αποφάσισες να γυρίσεις στην Αγγλία από την Νότιο Αμερική, με ιστιοπλοικό. Ήταν μια γρήγορη απόφαση που πήρες στη στιγμή ή το σκέφτηκες καλά πριν; Η ικανότητά μου να υπολογίζω τα ρίσκα έχει γίνει πολύ καλύτερη όσο μεγαλώνω και σε εκείνο το σημείο της ζωής μου είχα υπολογίσει το ρίσκο και μου είχε φανεί εφικτό. Δεν είχα σύζυγο ή ένα παιδί να με περιμένει στο σπίτι. Ήμουν νέα, ελεύθερη και ανέμελη. Πίστευα ότι είχα πάρει όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις για να σιγουρευτώ ότι είμαι ασφαλής, αλλά φυσικά το να σαλπάρεις τον Ατλαντικό, δεν είναι ποτέ τόσο ασφαλές, όσο το να κάθεσαι στον καναπέ σου με την πόρτα κλειστή. Αλλά βέβαια, αν κάθεσαι στον καναπέ σου με την πόρτα κλειστή, δεν θα μεγαλώσεις ποτέ. Εκείνο το ταξίδι, ήταν μεγάλο ορόσημο για μένα. Αισθάνθηκα ότι ήταν μια πραγματική «εκστρατεία», επειδή ήταν κάτι που δεν είχα ξανακάνει και ξεπέρασα στ’ αλήθεια όλα μου τα όρια. Είμαι πολύ ανυπόμονη και αισθάνομαι ότι πρέπει συνεχώς να κάνω κάτι, οπότε το να κάθομαι τόσους μήνες σε ένα σκάφος ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Δεν μπορούσα να κουνηθώ, δεν είχα wi-fi, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα εκτός από το να διαβάσω πέντε φορές τον Φόρεστ Γκαμπ. Για μένα αυτό ήταν ένα γιγαντιαίο μάθημα. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι εξτρίμ, να ματώσεις ή να σε δαγκώσει φίδι, για να ξεπερνάς τα προσωπικά σου όρια. Για μένα το γεγονός ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα και έπρεπε να κάθομαι σε ένα σκάφος και να είμαι υπομονετική, ήταν ίσως ένα από τα μεγαλύτερα προσωπικά μου όρια, το οποίο μπόρεσα να ξεπεράσω.
Γιατί Λατινική Αμερική και όχι κάποια άλλη ήπειρος; Έψαχνα συνεχώς να κάνω κάτι που θα γέμιζε την καρδιά μου και αυτό το βρήκα στο Μεξικό. Η Ελλάδα έπαιξε μεγάλο μέρος στο να αποκτήσω αυτοπεποίθηση και να αρχίσω τα ταξίδια, αλλά το Μεξικό είχε αυτήν την λάτιν ενέργεια…. Στον δρόμο που έμενα υπήρχε ένας άστεγος άνδρας και κάθε φορά που περνούσα από κει με χαιρετούσε με τέτοιον ενθουσιασμό και με έκανε να σκέφτομαι ότι υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα στην ζωή για τα οποία πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και χαρούμενοι και βρήκα την πίστη μου εκεί και έναν ανώτερο σκοπό, που με έκαναν να καταλάβω ότι ακόμα κι αν συμβαίνουν πράγματα στην ζωή μας που ίσως δεν καταλαβαίνουμε το γιατί, πρέπει να ξέρουμε ότι συμβαίνουν πάντα για έναν σκοπό.
Καθόλου χρήματα. Πώς γίνεται αυτό; Με μεγάλη δυσκολία. Αυτό ήταν η μεγαλύτερή μου περιπέτεια. Ακόμα το επεξεργάζομαι στο μυαλό μου και η καρδιά μου ραγίζει κάθε φορά που βλέπω κάποιον άστεγο στον δρόμο. Όταν προσπαθώ να το εξηγήσω στο κόσμο τους λέω ότι σε ένα αεροπλάνο πρέπει να βάλεις πρώτα την μάσκα οξυγόνου στον εαυτό σου πριν την φορέσεις σε κάποιον άλλο και για μένα τώρα είναι σαν να φοράω την μάσκα μου για να χτίσω τον εαυτό μου και μια καριέρα ώστε να μπορώ να έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο που να μπορώ να το αφιερώσω σε κάτι φιλανθρωπικό. Οι άστεγοι είναι πολύ κοντά στην καρδιά μου και θα ήθελα πολύ να αγοράσω κάποιο κτίριο για να δημιουργήσω ένα εξάμηνο πρόγραμμα, όπου θα βγαίνω στους δρόμους και θα μιλάω με τον κόσμο, θα μαθαίνω γιατί έχουν καταλήξει στον εκεί, θα τους καταλαβαίνω λίγο περισσότερο και θα ύστερα θα τους προσκαλώ στο κτίριο. Τις πρώτες εβδομάδες θα μπορούν να κάνουν μπάνιο, να φάνε και να ηρεμήσουν, ενώ μετά θα μπορώ να τους προσφέρω εργασία στον κήπο μου ας πούμε και τέλος θα έχουμε έναν ειδικό ψυχολόγο που θα μπορεί να κατανοήσει αν έχουν ψυχικά προβλήματα και τις τους έφερε σε αυτήν την κατάσταση και πως θα μπορέσουμε να ξαναχτίσουμε την ψυχική τους υγεία, αλλά και την οικονομική τους κατάσταση και να μπορέσουμε να τους βοηθήσουμε να μείνουν σε ένα σπίτι. Θα είναι ένα εξάμηνο πρόγραμμα από την στιγμή που θα φεύγουν από τον δρόμο μέχρι να ξαναβρούν την ψυχική τους υγεία και να μπορούν να διαχειριστούν τα χρήματά τους, ώστε να μην καταλήξουν να μένουν και πάλι έξω. Στην Αγγλία υπάρχουν ήδη πολλά υπέροχα προγράμματα που δεν ασχολούνται όμως τόσο πολύ με την ψυχική υγεία, όσο θα έπρεπε. Αν και δεν είμαι σίγουρη για τα νούμερα, αλλά περίπου το 70% των αστέγων είναι άνθρωποι που υποφέρουν από μετατραυματικό σοκ και δεν μπορούν βάλουν το μυαλό τους σε μια σειρά, ώστε να ξαναζήσουν μια φυσιολογική ζωή και είναι απαίσιο να είσαι στον δρόμο. Θυμάμαι κάποια στιγμή καθόμουν σε μια γωνιά για ώρες, χωρίς να ξέρω αν θα έπρεπε να κάνω αριστερά ή δεξιά. Και μόνο αυτό το μούδιασμα του να μην ξέρεις τι να κάνεις είναι απαίσιο και χρειάστηκε ενάμισης μήνας πριν να μπορέσω να ξαναμπώ σε ένα σούπερ μάρκετ και να μην με πάρουν τα κλάματα. Έμπαινα σε σούπερ μάρκετ και έβαζα τα κλάματα γιατί μπορούσα να αγοράσω μερικά καρότα χωρίς να χρειάζεται να ζητιανέψω ή να το ζητήσω από κάποιον με τον φόβο ότι μπορεί να μου πει όχι. Δέχτηκα και επικρίσεις αναφορικά με το γεγονός ότι ήμουν μια κοπέλα από την δύση που εκμεταλλευόταν τις τριτοκοσμικές χώρες. Μπορώ να το καταλάβω πολύ καλά πλέον, αν και δεν είμαι ακόμα σε κατάσταση να υλοποιήσω το σχέδιό μου. Ξέρω όμως περίπου πως θέλω να το κάνω και αυτό με κάνει να αισθάνομαι ότι έχω ένα χρέος που πρέπει να ξεπληρώσω σε αυτούς που δεν είναι τόσο τυχεροί στην ζωή. Υπήρξαν μάθημα για μένα και ελπίζω να μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό.
Ελπίζω να συμβεί πολύ σύντομα. Κι εγώ το ίδιο. Προσπαθώ να πείσω τον άντρα μου να ανοίξουμε το σπίτι μας για το πρόγραμμα αλλά μου λέει ότι ίσως θα ήταν καλύτερο να περιμένουμε μέχρι να μπορούμε να αγοράσουμε κάποιο κτίριο.
Κατά την διάρκεια του ταξιδιού σου στην Νότιο Αμερική, υπήρξε κάποια στιγμή που αισθάνθηκες ότι θες να τα παρατήσεις; Κάθε μέρα. Η καθημερινότητα σε μια εξερεύνηση μπορεί να είναι πολύ σκληρή για το σώμα και το μυαλό κάποιου. Θες κάθε μέρα να τα παρατήσεις. Είμαι σίγουρη ότι ακόμα και ο Σπύρος Μεταξάς όταν προσπαθούσε να φτιάξει το ποτό που όλοι ξέρουμε τώρα, μπορεί να σκεφτόταν ότι δεν πρόκειται να συμβεί αυτό που έχει οραματιστεί και είναι ίσως καλύτερα να τα παρατήσει. Υπάρχει όμως, μια περίεργη φωνή στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου που σου λέει ότι δεν μπορείς να τα παρατήσεις και το ξέρεις, άλλωστε τι θα τα έκανε όλα αυτά τα άδεια μπουκάλια ο Σπύρος Μεταξάς; Κάθε μέρα που ποδηλατούσα ή κωπηλατούσα σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να το κάνω αυτό, έχω γεμίσει εξανθήματα και φουσκάλες , έχω τρομερό πονοκέφαλο και δεν θέλω να το κάνω αυτό, αλλά αυτή η μικρή φωνή που έλεγε ότι αν σταματήσω κάθε δρασκελιά που είχα κάνει μέχρι τότε, θα έχει πάει στράφι και είναι κάτι το περίεργο αυτό που σε σπρώχνει. Εγώ πάντα λέω ότι υπομονή είναι η μόνη διαφορά ανάμεσα σε αυτούς που κάνουν κάτι και σε αυτούς που δεν κάνουν τίποτα. Δεν χρειάζεται να είσαι ο καλύτερος αθλητής ή συγγραφέας για παράδειγμα, αλλά με την επιμονή θα μπορέσεις τα τελειοποιήσεις τα ταλέντα σου ή τουλάχιστον θα είσαι ο τελευταίος που θα συνεχίζει, αφού όλοι οι υπόλοιποι θα τα έχουν παρατήσει.
Τώρα που έχεις έναν γιο να σε περιμένει στο σπίτι, πόσο εύκολο σου είναι να προχωρήσεις στην επόμενη περιπέτεια; Είναι πάντα δύσκολο και ποτέ εύκολο, αλλά αν δεν έκανα αυτές τις περιπέτειες θα ήταν σαν να απαρνούμαι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Αν δεν γέμιζα αυτό το κομμάτι τη ψυχής μου, θα είχε και πάλι εκείνη την τρύπα και έχω χρέος στον εαυτό μου αλλά και στους γύρω μου, να είμαι ο καλύτερός μου εαυτός. Αν μπορώ να είμαι ο καλύτερός μου εαυτός, τότε θα μπορώ να δίνω και στους γύρω μου. Θα ήμουν άδικη σε μένα αλλά και στους άλλους αν δεν έκανα αυτό για το οποίο έχω πάθος.
Αισθάνεσαι ποτέ ότι με αυτό που κάνεις ξεπερνάς τα σύνορα ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες; Βλέπουμε ή τουλάχιστον ακούμε πιο πολύ για άνδρες που ζουν μια τέτοια ζωή, όπως η δική σου. Ελπίζω να ξεπερνάω αυτά τα σύνορα. Στηρίζω πάρα πολύ την γυναικεία χειραφέτηση και χαίρομαι που οι υπεύθυνοι του Metaxa διάλεξαν και άνδρες αλλά και γυναίκες να εκπροσωπήσουν την εταιρεία, διευρύνοντας κι άλλο τον ορίζοντά τους. Σε ένα από τα χωριά που περάσαμε στην Νότιο Αμερική, γνώρισα μια κυρία, για την οποία είμαι πάρα πολύ περήφανη γιατί είναι μια σπουδαία γυναίκα. Όσο κωπηλατούσε μαζί μας μας είπε ότι την προηγούμενη βραδιά δεν είχε κοιμηθεί καθόλου γιατί προσπαθούσε να γιατροπορεύσει μια γυναίκα την οποία ο άντρας της την είχε χτυπήσει με ένα μαχαίρι ματσέτε, αφού είχε γυρίσει μεθυσμένος στο σπίτι. Μπορείς να το φανταστείς ότι την χτυπούσε με ένα μαχαίρι και εκείνη ήταν έξι μηνών έγκυος; Αυτός ο άνδρας μια μέρα πριν μας είχε δώσει από τα μάνγκο του για να φάμε. Μια τέτοια συμπεριφορά δεν θα έπρεπε να θεωρείται φυσιολογική σε κανένα μέρος στον κόσμο. Οι άνδρες και οι γυναίκες είναι φοβερά πλάσματα και θα έπρεπε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο. Ξέρω ότι κάθε φύλο έχει τα δυνατά του σημεία, αλλά όταν δουλεύουμε μαζί ως ομάδα, είμαστε ακόμα πιο δυνατοί.
Με το κοκτέιλ που έφτιαξε ειδικά για εκείνη, το Metaxa και ο bartender του Clumsies, Βασίλης Κυρίτσης.
Το Metaxa έφτιαξε ένα κοκτέιλ εμπνευσμένο αποκλειστικά από σένα. Πώς αισθάνεσαι που πλέον έχεις το δικό σου κοκτέιλ; Όταν μου έγραψαν σε κάποιο e-mail, ότι θα μου φτιάξουν ένα δικό μου κοκτέιλ, δεν το πίστευα. Αυτό με ενθουσίασε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Για μένα ήταν πιο υπέροχο κομμάτι της καμπάνιας, γιατί έχω πια το δικό μου ποτό. Το δικό μου ποτό.
#dontdrinkitexploreit