To GIRL.IS.A.GUN είναι ένα περιοδικό για κορίτσια που αρνούνται να μεγαλώσουν

Είσαι κορίτσι, στα 20κάτι σου. Έχεις τελειώσει τη σχολή σου, έχεις ξεμπερδέψει με πρώτα και δεύτερα πτυχία, και έχεις μπει ήδη στον επαγγελματικό στίβο. Σαν κάποιος να σου έδωσε μια απότομη κλοτσιά στον ποπό και σε έριξε στο νερό. Εκεί που δεν πατώνεις όμως. Κολυμπώντας μανιωδώς στην προσπάθειά σου να μείνεις στην επιφάνεια, εκείνη η εποχή που είχες άλλες ανησυχίες, όπως το αν φαίνεται η ακμή σου και ποιο είναι το σωστό foundation, αν το αγόρι εκείνο που σε κοιτάζει κάθε φορά στις συνελεύσεις σε γουστάρει πραγματικά ή έχεις παραισθήσεις, το να είσαι τέλεια και αψεγάδιαστη στην πρώτη σου φορά με το μεγάλο σου κόλλημα μοιάζουν, ονειρικές.

Ο κυριότερος φόβος (όχι μόνο των κοριτσιών, αλλά και όλης της γενιάς των Millennials) είναι το να είσαι πρακτικά ενήλικας αλλά μην έχεις την δυνατότητα να ζήσεις ως τέτοιος. Όλη αυτή την ταραχώδη διαδικασία του “coming of age” ήρθε να συμπυκνώσει σε 136 σελίδες, η Νατάσσα Σταμούλη (που αυτή την περίοδο κάνει το μεταπτυχιακό της, με υποτροφία από το St. Martins, στο Fashion Communication), με το περιοδικό GIRL.IS.A.GUN που συμπληρώνει σε λίγες μέρες ένα μήνα κυκλοφορίας. Το πρώτο τεύχος με θέμα “Virgin”, στο οποίο κορίτσια διατηρώντας την ανωνυμία τους εξομολογήθηκαν τις σκέψεις τους κατά την πρώτη τους φορά, εξαντλήθηκε ήδη μια φορά και επανακυκλοφόρησε, ενώ το δεύτερο που είναι ήδη στα σκαριά, συνοδεύεται και από ένα μικρού μήκους film.

Ποιες είναι εκείνες οι επιρροές που καθόρισαν την αισθητική του περιοδικού; Η αισθητική του περιοδικού είναι αποτέλεσμα συνεχούς observing κοριτσιών γεννημένων μετά το 1990. Η οπτική γλώσσα είναι άμεσα επηρεασμένη από την pop κουλτούρα, όπως την γνωρίσαμε στις αρχές των 00’s και όπως αυτή υπάρχει σήμερα. Τα χρώματα, τα ρούχα και το layout είναι επηρεασμένα από teen movies, είδωλα, φεμινιστικές θεωρίες και feminist fanzines. Όλα είναι βασισμένα κάπου σε κάποιο βαθμό, και αυτό είναι κάτι που δεν θα ήθελα να σταματήσει να συμβαίνει.

Αυτή η late 00’s ατμόσφαιρα που επικρατεί, τα ξεπεσμένα role models των Millennials όπως η Britney Spears και η Lindsay Lohan, ήταν σε συνάρτηση με το θέμα του περιοδικού “virgin”; Θα αλλάξει κάτι στο επόμενο τεύχος; Η αναφορά σε τέτοιου είδους είδωλα, τα οποία έχω συνδυάσει με την προεφηβική και εφηβική μου ηλικία ήταν αναπόφευκτη, καθώς για μένα συμβολίζουν την όλη ιδέα της δυσκολίας που αντιμετωπίζω στο να μεγαλώσω. Κομμάτι της δουλειάς του περιοδικού είναι η ενδελεχής και συστηματική παρατήρηση κοριτσιών που είναι τώρα στις αρχές των 20 τους. Οι αντιδράσεις τους σε τέτοιες εικόνες ήταν να χαρούν και να συγκινηθούν. Δεν είναι τυχαίο που έχει γίνει κάποιου είδους trend η όλη ιδέα της νοσταλγίας. Είναι κάποιου είδους ανάγκη αποδοχής της επιρροής όλων αυτών των ειδώλων, ως κάτι που μας έχει ορίσει σε έναν βαθμό, τουλάχιστον αισθητικά. Κρατώντας τα, κρατάμε και την ιδέα της εφηβείας. Δεν νομίζω πως θα αλλάξει η όλη ιδέα, καθώς την βλέπω ακόμα να υπάρχει σαν συναισθηματική ανάγκη. Άλλωστε ζευγάρια τα οποία κοιτούσα και ασχολούμουν με τις φίλες μου στην εφηβεία, ήταν και η βασική έμπνευση για το δεύτερο τεύχος. Με έναν περίεργο τρόπο αυτό το συγκεκριμένο “πριν” είναι μεγάλο κομμάτι του “τώρα” μας και δεν μπορεί να αγνοηθεί.

Ποια είναι η άποψη σου για το έντυπο; Είσαι αρκετά μικρή κι όμως δεν παρασύρθηκες από τη νόρμα που μας θέλει όχι μόνο να συμβαδίζουμε με την εποχή μας, αλλά να είμαστε και μπροστά από αυτή. Θα μπορούσες να κάνεις κάτι αποκλειστικά στο ίντερνετ, ωστόσο επιστρέφεις σε μια φόρμα, που η ίδια σίγουρα πρόλαβες πολύ λιγότερο απ ό,τι άλλες γενιές. Δεν πιστεύω πως το έντυπο θα εξαφανιστεί ποτέ. Είμαστε φυσικά όντα και έχουμε ανάγκη για φυσική επαφή. Τα περιοδικά ήταν αυτό που με έκαναν από μικρή ηλικία να θέλω να φτιάξω πράγματα. Με έκαναν να σκέφτομαι σε concepts και να παρατηρώ καλύτερα τους γύρω μου, και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά σε περιοδικά μόδας, αναφέρομαι και σε έντυπα όπως το Super Κατερίνα, το οποίο ήταν μεγάλο κομμάτι της εφηβείας των κοριτσιών της γενιάς μου. Έντυπα σαν το GIRL.IS.A.GUN δεν έχουν ως βάση τους την πληροφορία. Ο σκοπός τους είναι πολύ κοντά σε αυτόν ενός βιβλίου. Η εικόνα, το κείμενο, οι ιδέες και τα συναισθήματα που μπορούν να προκαλέσουν – ή και να μην προκαλέσουν -, είναι κάτι αρκετά προσωπικό. Η ιδέα των περιοδικών πια είναι αρκετά παρόμοια με αυτή των βινυλίων. Η γενιά μου,  δεν έχει προλάβει τα βινύλια, και όμως είναι τεράστιος ο αριθμός των νέων που κάνουν συλλογή. Το έντυπο έχει μια αίσθηση μονιμότητας. Το concept του GIRL.IS.A.GUN είναι να δημιουργήσει κάποιου είδους αρχείο της κουλτούρας των κοριτσιών του σήμερα, κάτι που δεν κολλάει τόσο με την εφήμερη ταυτότητα του internet, άσχετα αν το internet είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ύλης και της προώθησης του περιοδικού.

Πώς είναι η κατάσταση του Τύπου στην Αγγλία σε σχέση με την Ελλάδα; Τι εκτίμησης χαίρει ένα έντυπο και το κυριότερο, ο κόσμος διαβάζει; Διαβάζει μεγάλα κείμενα; Καθώς το περιοδικό στήθηκε στο Λονδίνο, οι πρώτες εντυπώσεις ήρθαν από εκεί. Όσοι το είδαν, το πήραν και το διάβασαν μίλησαν για το πόσο connected ένιωσαν με το υλικό, αλλά επικεντρώνονταν στις επιχειρηματικές δυνατότητες του. Οι ανεξάρτητες εκδόσεις, ειδικά από τόσο μικρές ομάδες εκτιμώνται ιδιαίτερα στο Λονδίνο και τώρα πια πιστεύω και στην Ελλάδα. Αυτό που παρατήρησα είναι πως τα σχόλια όσων πήραν το περιοδικό από την Αγγλία αναφέρονταν κυρίως στην εικόνα και στα χρήματα, ενώ τα σχόλια όσων το πήραν από την Ελλάδα αναφέρονταν στο κείμενο και στα συναισθήματα που τους προκάλεσαν οι εικόνες. Αυτή η συναισθηματική αντίδραση από την Ελλάδα με έκανε να θέλω να βασίσω περισσότερο εκεί το επόμενο τεύχος, καθώς βλέπω ότι ο κόσμος όχι μόνο διαβάζει τα κείμενα, αλλά θέλει και να γράψει. Αναθεώρησα έτσι την αρχική μου θέση του να μην κυκλοφορήσω το περιοδικό στη Αθήνα. Ο τρόπος που έχει μπει το κείμενο στο τεύχος είναι ωμός και μονοκόμματος καθώς ήθελα να δοθεί βάση στις ιστορίες, ήθελα να υπάρχουν μέσα στην έκδοση σαν εικόνες. Ναι, πιστεύω πως αν κάποιος μπει στην διαδικασία να αγοράσει ένα περιοδικό και τον ενδιαφέρει το θέμα του θα διαβάσει τα κείμενα όσο μεγάλα κι αν είναι.

Θα χαρακτήριζες το περιοδικό σου ένα coming of age περιοδικό; Πόσο σημαντική θεωρείς την ύπαρξη του σε έναν κόσμο που όλοι βιάζονται να μεγαλώσουν; Είναι ακριβώς ένα coming of age περιοδικό. Πραγματεύεται την αγχωτική διαδικασία της ενηλικίωσης. Το να είσαι πρακτικά ενήλικας, αλλά μην νιώθεις και ίσως να μην “ζεις” καθόλου σαν ενήλικας. Δεν θεωρώ πως τα παιδιά της ηλικίας μου βιάζονται να μεγαλώσουν όμως, αντίθετα, θέλουν παθιασμένα να μην μεγαλώσουν. Για την ακρίβεια, αυτή η ιδέα προκαλεί πανικό, και ελπίζω όχι μόνο σε εμένα. Όταν ήμαστε στην εφηβεία θέλαμε να γίνουμε 18. Τώρα πια η όλη συζήτηση για τη ζωή 3 ή 5 χρόνια μετά είναι κάποιου είδους taboo. Αυτόν ακριβώς τον φόβο έχει ως σκοπό να εκφράσει το περιοδικό. Υπάρχουν εξαιρετικά sites και εκδόσεις για το youth culture, οι οποίες όμως αυτόν τον φόβο τον εκφράζουν παροδικά σαν ένα άρθρο, σαν κομμάτι μίας συνέντευξης. Πιστεύω όμως πως αυτό το άγχος και ο προβληματισμός, του «Τι κάνω; Τι θα κάνω; Γιατί να μην είμαι πάλι 13 χωρίς άγχη; Δεν θέλω να πάρω αποφάσεις.» θα έπρεπε να είναι το εξ ολοκλήρου θέμα ενός site και ενός περιοδικού, και όχι απλά μια αναφορά. Είναι ένα πρόβλημα το οποίο δεν έχει λάβει αρκετής σημασίας μέχρι στιγμής, ενώ είναι πάρα πολύ σημαντικό γιατί έχει να κάνει με την ψυχική μας υγεία και με το πως παράγουμε καινούριο υλικό και το αφήνουμε διαθέσιμο στην κοινωνία.

Ποιο θεωρείς ότι είναι το κοινωνικό αντίκτυπο των νέων role models των Millennials (βλ. Kylie Jenner, Miley Cyrus) και των social media στις ζωές τους; Is all innocence lost after all? Δεν θεωρώ πως υπάρχει κάποιου είδους «ανωμαλία», «χαμένη αθωότητα» ή «πρόβλημα» με τα πρότυπα αυτά καθ’ αυτά. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο πως είναι και στο τι προβάλλει η Kylie Jenner ας πούμε, γιατί μπορεί να έχει εκατομμύρια followers στα social, αλλά παραμένει ένα νέο κορίτσι που πειραματίζεται και δεν βρίσκω τίποτα κακό σ’αυτό, άσχετα με το αν συμφωνώ με τα πάντα ή όχι. Το πρόβλημα βρίσκεται στην διαδικασία, στην επεξεργασία της πληροφορίας. Πιο συγκεκριμένα, το άσχημο είναι η ιδέα της συνεχούς σύγκρισης που υπάρχει πια μέσα από τα social media. Είναι τεράστια η υπερέκθεση σε ερεθίσματα που μπορούν να βάλουν μία κοπέλα ανεξαρτήτου ηλικίας στην διαδικασία σύγκρισης σώματος, καριέρας, χρημάτων, προσωπικής ζωής. Όταν μια κοπέλα κάθεται στο κρεβάτι της και συγκρίνει την συγκεκριμένη φάση της με την χ – ψ «τέλεια» φάση της οποιαδήποτε άλλης κοπέλας που κοιτάει στο instagram, δεν έχει παρά να πέσει ψυχολογικά και αυτό είναι κάτι πολύ συχνό και το βλέπω να συμβαίνει σε καθημερινή βάση, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου. Όσο «εντάξει» κι αν είσαι με τον εαυτό σου, είναι αδύνατον να μην επηρεαστείς σε έναν βαθμό όταν υπάρχουν παντού θεωρίες, λάθη και σωστά που σου λένε πόσο εντάξει πρέπει να είσαι με τον εαυτό σου, και όταν σπάνια αναφέρεται το πως είναι να μην είσαι εντάξει με τον εαυτό σου και πόσο ok είναι αυτό. Υπάρχουν παντού πρότυπα και ιστορίες επιτυχίας και είναι αδύνατον κάποιος να μην νιώσει ανεπαρκείς έστω και λίγο. Δεν νομίζω πως το θέμα είναι το χάσιμο της αθωότητας ή της νεανικότητας λοιπόν. Το θέμα είναι το πως εξαφανίζεται αυτή η ιδέα του ρομαντισμού, των ομαλών ρυθμών, το να μην σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι, το να θαυμάζεις αυτούς που ίσως ζηλεύεις, το να μην αγχώνεσαι, να μην ανταγωνίζεσαι αλλά απλά να εμπνέεσαι.  Αν όλη αυτή η «αθωότητα» όπως της ορίζει ο καθένας, αν αυτή η ήρεμη κατάσταση χάνεται από επιλογή και από προσωπική ανάπτυξη ή αν χάνεται από συναισθηματική σύγχυση.

Ποιο θα είναι ακριβώς το θέμα του επόμενου τεύχους; Το  short film που βγήκε την περασμένη βδομάδα λειτουργεί ως προπομπός του; Το επόμενο τεύχος είναι μία φυσική συνέχεια του προηγούμενου και έχει να κάνει με την ιδέα του έρωτα, των σχέσεων και του σεξ μεταξύ 20χρονων. Μαζεύουμε ενεργά υλικό πάνω στο θέμα το οποίο είναι τόσο γενικό ,όσο ακούγεται. Το περιοδικό είναι καθαρά βασισμένο σε συναισθήματα και στην άστατη φύση αυτών. Eξερευνούμε όλες τις μορφές της αγάπης και της οικειότητας και αποτυπώνουμε το πως έχουν τεθεί κάποια πρότυπα και standards και την επιρροή της pop κουλτούρας στις προσδοκίες που υπάρχουν. Νιώθουμε πως υπάρχει ενός είδους φόβος έκφρασης συναισθημάτων, ειδικά μέσα στο pattern από κορίτσι σε αγόρι. Υπάρχει ένα αρνητικό connotation γύρω από αυτό και μία προκατάληψη κάτι στο οποίο θέλουμε να δώσουμε το έδαφος να εξεταστεί όπως συζητιέται μεταξύ φίλων. Χωρίς το άγχος της παρεξήγησης ή της κατάκρισης. Θα είναι μία ωμή αποτύπωση της αγάπης όπως αυτή υπάρχει σήμερα και είμαστε ανοιχτοί για όποιον θέλει να μας δείξει την δουλειά του ή να μοιραστεί την ιστορία του. Το short film είναι το teaser του δεύτερου τεύχους, εισάγοντας τους viewers στο γενικό θέμα του έρωτα, των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και της εξάρτησης. 

Πες μας λίγα λόγια για την ιδέα και τους συντελεστές. Η αρχική ιδέα ήταν να κάνουμε ένα film το οποίο θα ήταν για μία σχέση μέσα από το βλέμμα του αγοριού, καθώς το περιοδικό είναι αποκλειστικά μέσα από τα μάτια των κοριτσιών. Το σενάριο άλλαζε συνεχώς, είχε λίγα προσωπικά στοιχεία από όλους μας, ενώ ο πυρήνας παρέμενε ίδιος, και ήταν αποτέλεσμα στενής συνεργασίας με τον Γιώργο Αθανασίου και τον Νίκο Νεόφυτο, και οι δύο μουσικοί που ασχολούνται με την σκηνοθεσία και το σενάριο. Ήταν η πρώτη φορά που μοιράστηκα δουλειά και ήταν σημαντικό να δουλευτεί το σενάριο μαζί με αγόρια, για πρώτη φορά. Ο Νίκος είχε αναλάβει το κομμάτι του σεναρίου λίγο παραπάνω, και ο Γιώργος κατέληξε να αναλαμβάνει το κομμάτι της σκηνοθεσίας, και συνεργαστήκαμε τόσο καλά που δεν το περίμενα. Ήταν δύσκολο για εμάς να διαλέξουμε την κατάλληλη κοπέλα καθώς δεν θέλαμε κάποιο μοντέλο ή κάποια ηθοποιό. Βρήκαμε την καλύτερη, Μυρτώ Στραβοδήμου η οποία πραγματικά όρισε την ροή του film, και ενώ δεν φαίνεται, δεν έχει καμία σχέση με την υποκριτική. Πιστεύουμε πως βγήκε κάτι πολύ αληθινό το οποίο ο καθένας καταλαβαίνει διαφορετικά, ανάλογα με το πως νιώθει, και μπορεί να σταθεί αιτία για να ανοίξει μία συζήτηση. Υπάρχει ένα γενικό debate πάνω στο ποιος χαρακτήρας από τους δύο ήταν ο πιο σωστός και αυτό είναι πολύ ωραίο. Ο Γιώργος που ανέλαβε την σκηνοθεσία γράφει μουσική και ταιριάζει τόσο πολύ με το ύφος του περιοδικού που έχουμε ήδη αρχίσει να δουλεύουμε σε καινούριες συνεργασίες για άλλα short films ή music videos. Πολλοί μας έχουν ζητήσει να κάνουμε μία συνέχεια για αυτό το film για να μάθουν πως το βλέπει η κοπέλα, ή τι έγινε μετά.

Δείτε εδώ την ταινία μικρού μήκους “Forever Never”: