Ο Δημήτρης κι ο Παναγιώτης, την Πρωτομαγιά του 2009 είδαν αγκαλιασμένοι την ομάδα τους, τον Παναθηναϊκό, να σπάει το ρόδι των χαμένων εμφύλιων ημιτελικών και να κερδίζει τον Ολυμπιακό στο F4 του Βερολίνου. Μετά από ένα άστοχο σουτ στην εκπνοή του Γιάννη Μπουρούση. Δυο μέρες μετά ντοπαρίστηκαν βλέποντας τον Καρδιτσιώτη άσο να δείχνει στην πράσινη κερκίδα ότι σε δέκα μέρες θα πάρει τη ρεβάνς στους τελικούς Α1. Κι εκεί όταν -μαντέψτε- δεν την πήρε, συμμετείχαν με όλη τους την καρδιά στην ατέλειωτη (και φυσικά όχι πάντα κόσμια) καζούρα που ήθελε τους Παναθηναϊκούς μέχρι και να αποθεώνουν καλάθια του Μπουρούση σε ματς που είχαν ήδη κριθεί υπέρ της ομάδας τους. Τα χρόνια πέρασαν, η υπόθεση Μπουρούσης vs Παναθηναϊκοί έγραψε κι άλλα επεισόδια και οι δυο φίλοι ποτέ δε φαντάστηκαν ότι κάποια στιγμή θα υποδέχονταν τον διεθνή σέντερ στην ομάδα τους.
Άρχισαν να το ψυλλιάζονται κάπου εδώ…
Χθες είδαν κάτι που σίγουρα 4-5 χρόνια πριν δεν περιμέναν…
Και τώρα πια δε συμφωνούν…
Από τον αξέχαστο ημιτελικό του Βερολίνου έχουν περάσει μόλις επτά χρόνια αλλά φαντάζουν μια αιωνιότητα. Οι ομάδες χτυπήθηκαν από την κρίση και τα διαστημικά μπάτζετ έφυγαν ανεπιστρεπτί, οι δύο μεγάλες σταθερές του σύγχρονου Παναθηναικού αποχώρησαν, ενώ σε κάποια από τις δύο ομάδες ακόμα αγωνίζονται ο Πρίντεζης, ο Φώτσης και ο Σπανούλης (έχοντας φυσικά αλλάξει ομάδα).
Επτά χρόνια μετά και έχοντας χάσει δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα ο Παναθηναϊκός ανακοίνωσε χτές την απόκτηση του Γιάννη Μπουρούση, του μοιραίου εκείνου του ημιτελικού, διχάζοντας τους οπαδούς του. Εφόσον ο Παναγιώτης αποφάσισε να υπερασπιστεί την απόφαση της διοίκησης, εγω είμαι εδώ για την γραφική υποστήριξη του «από μακριά και αγαπημένοι» ερμηνεύοντας την μεταγραφή αγωνιστικά, οπαδικά και χρονικά.
Στο αγωνιστικό επίπεδο, είναι αναμφισβήτητο οτι ο Μπουρούσης έρχεται από μια φανταστική χρονιά, που ανακηρύχθηκε MVP στην ACB ενώ έχασε (άδικα) τον αντίστοιχο τίτλο στην Ευρωλίγκα οδηγώντας την ομάδα του στο final four (ξανά) του Βερολίνου. Βέβαια επειδή το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα, ο Μπουρούσης της Λαμποράλ είχε το έλευθερο από τον προπονητή του να κάνει οτι θέλει στο γήπεδο, στηριζόμενος στο run n’ gun παιχνίδι των Βάσκων αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρος οτι θα μπορέσει να πετύχει το ίδιο αποτέλεσμα στο στιλ παιχνιδιού που θέλει ο Πεδουλάκης. Επίσης υπάρχει και το επιχείρημα οτι δεν δίνεις ένα τόσο μεγάλο συμβόλαιο σε ενα 33χρονο μετά από μια καλή σεζόν ξεχνώντας τις προηγούμενες, αλλά η αλήθεια ειναι οτι δεν είμαστε ούτε λογιστές ούτε ο ιδιοκτήτης της ομάδας για να μας απασχολούν τέτοια ζητήματα.
Δεύτερο έρχεται το οπαδικό. Είναι γνωστές οι δηλώσεις του κατά του Παναθηναικού και της «εύνοιας» που είχαν οι πράσινοι απειλώντας μάλιστα να αποσυρθεί από την Εθνική ως ένδειξη διαμαρτυρίας, η διάσημη κίνηση που είχε κανει με τα δύο χέρια δίνοντας ραντεβού σε δέκα μέρες (που κατέληξε στο να κάνει ο Σάρας την πρώτη τάπα της ζωής του) όπως και όλη η ιστορία με το «φάρμακο» και τον πεθερό του, που λέρωσε το όνομα του. Η αλήθεια είναι οτι έχουμε πλέον μεγαλώσει και εμπεδώσει οτι δεν χωράνε συναισθηματισμοί όταν μπλέκονται εκατομμύρια, ωστόσο πρέπει να υπάρχει και ένα όριο. Σίγουρα δεν πρόκειται να σπάσω τον ιερό νόμο οτι δεν αποδοκιμάζουμε παίκτη της ομάδας μας (εδώ δεν το κάναμε πέρσι με τον σέρφερ Πάβλοβιτς) αλλά από την άλλη δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τόσο εύκολα πράγματα που έγιναν πρόσφατα. Αλλιώς να προσφέρουμε κάποια δουλειά και στον Μίλαν τον Τόμιτς.
Το πιο σημαντικό πάντως επιχείρημα που με κάνει να διαφωνώ με την απόκτηση του είναι η χρονική συγκυρία. Δυστυχώς ο δεύτερος μεγαλύτερος αθλητής που έχει φορέσει τα πράσινα σε όλα τα αθλήματα (πρώτος είναι ενας συνονόματος του που φορούσε το 7) αποφάσισε να αποσυρθεί πριν λίγες μέρες αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Η συγκεκριμένη μεταγραφή και η ταυτόχρονη απουσία του Διαμαντίδη (που θα μπορούσε να βάλει πλάτες) είναι συνθήκες για να δημιουργηθεί ένας διχασμός που πιστέυω οτι, τουλάχιστον στην αρχή, θα δυσκολευτεί να διαχειριστεί ο οργανισμός (ήδη έχει βγεί μπροστά το όνομα του Παύλου σαν προώρος κυματοθραύστης στις αντιδράσεις). Επιπρόσθετα λόγω της εκρηκτικής προσωπικότητας του Μπουρούση, της αμαρτωλής προϊστορίας του με διάφορους προπονητές (Γιαννάκης, Ίβκοβιτς, Γκέρσον, Λάσο) και της αδυναμίας κάποιου παλιού να κρατήσει τα αποδυτήρια -τον Μπάτμαν τον λατρεύουμε αλλά ποτέ δεν ήταν ο ρόλος του αυτός – είναι θέμα χρόνου ο διχασμός αυτός να δηλητηριάσει και την ομάδα και σίγουρα δεν χρειαζόμασταν τον Μπουρούση με ένα ηγεμονικό συμβόλαιο για να γίνουμε άνω κάτω.
Βέβαια με τη μεταγραφή δεδομένη όλα τα παραπάνω είναι πλέον φιλολογικού ενδιαφέροντος, οπότε εύχομαι να βγώ λάθος και οπωσδήποτε να έρθει και ο παικταράς Κλαβέρ και τον Μάιο να πάμε στην Κωνσταντινούπολη με το Παναγιώτη ώστε να σπασουμε την κατάρα του ’12.
Δεν με τιμά, αλλά το παραδέχομαι. Σε κάτι μοναχικούς και μάταιους you tube μαραθώνιους βλέπω συχνά το βίντεο από την πρώτη επιστροφή του Μπάγεβιτς στη Νέα Φιλαδέλφεια. Με ένα μικρό δέος. Όχι προφανώς μπροστά σε όσα ακούστηκαν ή σε όσα καταλογίστηκαν στον Σερβοέλληνα κόουτς, κάνοντας εκείνη τη, διπλή μάλιστα, νύχτα ίσως τη χειρότερη της ζωής του. Το δέος είναι οπαδικό. Είναι αυτή η ένωση σε ένα κοινό σκοπό, αυτή η συσπείρωση απέναντι στον «κοινό εχθρό», απέναντι στον «προδότη». Το αφιόνι που έκανε τον Λευτέρη Παπαδόπουλο να ωρύεται και τον τότε ρεπόρτερ Γιώργο Λυκουρόπουλο να προσπαθεί να τον ηρεμήσει στο ιστορικό απόσπασμα από τη μετάδοση του συνδρομητικού. Όσοι έχετε περάσει κάποιο σεβαστό κομμάτι της ζωής σας, στοιβαγμένοι σε πέταλα φανατικών, καταλαβαίνετε αυτή τη διαστροφή. Οι υπόλοιποι όχι, σας καταλαβαίνω κι εγώ. Με την ίδια λογική, ως Παναθηναϊκός, θεωρώ από τα μεγαλύτερα παράσημα της οπαδικής μας ταυτότητας δύο σαφείς και μεγάλες πόρτες: εκείνη που ρίξαμε στον τριφυλλομίσητο Τάσο Μητρόπουλο που τόλμησαν κάποια στιγμή να μας φορέσουν (και δεν επιτρέψαμε να παίξει παρά μόνο ένα παιχνίδι κυπέλλου) και, φυσικά, εκείνη στον Γιάννη Ιωαννίδη για την οποία όσοι ζήσαμε τα 90s στη Γλυφάδα και το ΣΕΦ δε χρειάζεται να αναλύσουμε περαιτέρω.
Όμως πια εκείνο το κομμάτι της ζωής που έχεις περάσει στοιβαγμένος στα πέταλα των φανατικών, έχει περάσει. Ανεπιστρεπτί. Κι όλα αυτά τα εντελώς παράλογα πράγματα που υπό το πρίσμα του «φανατικού» έμοιαζαν λογικά, τώρα έχουν επιστρέψει στο πρότερο στάτους τους… είναι ξανά παράλογα. Κι επίσης έχουν συμβεί τόσα και τόσα. Πήραμε τον Ζάρκο, διχαστήκαμε για τον «από μικρό Ολυμπιακό» Αντώνη Νικοπολίδη, ζήσαμε τον Μιχαλάκη και χωρίς να «είναι τρέλα», αποδεχθήκαμε τον Παπανικολάου, δεν καταδεχθήκαμε να δείξουμε ότι αρρωστήσαμε που έφυγε ο Σπανούλης, είδαμε να συμβαίνει το «όλα γίνονται» και το «ποτέ μη λες ποτέ».
Ο Γιάννης Μπουρούσης ήταν ένας υπέροχος αντίπαλος. Από αυτούς που υπάρχουν για να ενσαρκώνουν την αντιπαλότητα (και τρέφονται από αυτήν). Ήταν, πάντα σε οπαδικούς όρους, τόσο bad loser τα χρόνια του στον Ολυμπιακό που μας πρόσφερε μοναδικές στιγμές π.χ. όταν μας ειδοποιούσε ότι σε δέκα μέρες (του) έρχεται το επόμενο κάζο. Όμως ακόμα κι αυτή η persona ξεθώριασε ως non grata. Θες γιατί λείπει χρόνια στο εξωτερικό, θες γιατί δεν τον αγαπάνε (και δεν τους αγαπά) πια στο λιμάνι, θες γιατί πέρυσι έμοιαζε με τον οδοστρωτήρα που όλοι θα θέλαμε στην όμαδα μας.
Άρα, από μένα –από τον οπαδό μέσα μου- ευπρόσδεκτος. Θα τον χειροκροτήσω συγκρατημένα στην πρώτη παρουσίαση, θα του ανταποδώσω την «εκτίμηση» που έδειξε στις «σωστές» πρώτες του δηλώσες, στο χέρι του είναι να παίξει καλά (αν και μου φαίνεται απίθανο να κάνει ανάλογες με τις περσινές εμφανίσεις) και να τον αποθεώσω κιόλας στη μέθη κάποια κούπας, εντάξει δε θα τον κάνουμε και σημαία. Σίγουρα, δε θα είμαι από αυτούς που θα τον βρίσουν έτσι και δεν αποδώσει καλά ή η ομάδα πάει μέτρια (κάτι που είναι πάντα σοβαρή πιθανότητα, μην ξεγελιέστε από το σημερινό κλίμα εκβιασμένης ευφορίας – ο ηττημένος οπαδός είναι πάντα άγριο ζώο με επιλεκτική μνήμη).
Σε κάθε περίπτωση, η μεταγραφή βάζει το αλατοπίπερο που χρειάζεται μια, δύσκολη για μας, σεζόν. Εκείνη που θα κοιτάμε αριστερά, δεξιά, πάνω και κάτω και δε θα υπάρχει πουθενά το νούμερο 13. Νομίζω, κρίνοντας από τις «απατημένες» αντιδράσεις των φίλων γάβρων στα social media, θα γελάσουμε. Κι όπως είπε και κάποιος σε μια έξαρση στιγμιαίας αυτογνωσίας: «εδώ τις έχουμε συγχωρέσει όλες, στον Έλληνα Βλάντε Ντίβατς θα κολλήσουμε;».