Περισσότερο κι από την τελική φάση, τα προκριματικά του Μουντιάλ αναδεικνύουν την καθολική διάσταση του ποδοσφαιρικού φαινομένου: τις αγωνιστικές ημερομηνίες της FIFA, το τόπι φτάνει να κυλάει μέχρι και σε 80 διαφορετικές χώρες μέσα σε μία βραδιά κάτω από τη σκέπη της ίδιας διοργάνωσης. Μοναδικό και μαγικό…
Η εβδομάδα που διανύουμε είναι η τελευταία με τόσα πολλά ματς ανά τον κόσμο και σιγά-σιγά η διαδικασία για το Copa do mundo da Fifa –Brasil 2014 βαίνει προς ολοκλήρωση. Ας δούμε 6 από τις κάμποσες μορφές που ξεχώρισαν, ο καθένας στη δική του ηπειρωτική ζώνη ,όπως τις έχει διαμορφώσει η FIFA:
Μαρκ Βίλμοτς (Βέλγιο)
Έιναι τρελλοί αυτοί οι Βέλγοι
Ελάχιστοι εκτιμούν το ποδόσφαιρο που παίζεται στο ολυμπιακό τουρνουά, όμως αρκετά συχνά έχουν ξεπεταχτεί ομάδες και παίκτες από εκεί, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις συνθέσεις π.χ. της Νιγηρίας του 1996 ή της Αργεντινής του 2004 και του 2008. Στους Αγώνες της Κίνας έκανε αίσθηση και η βελγική σειρά γεννηθέντων μεταξύ ‘85-‘87, κυρίως με παίκτες που τότε το πολύ να είχαν διαβεί τα νοητά σύνορα με την Ολλανδία, ενώ σήμερα αγωνίζονται σχεδόν όλοι σε τοπ ομάδες της Πρέμιερσιπ: Βερμάλεν, Βερτόνγκεν, Κομπανί, Ποκονιόλι, Φελαϊνί, Ντεμπελέ και Μιραλάς, βρέθηκαν κοντά στο μετάλλιο στην Κίνα μένοντας 4οι, ωστόσο ξέχωρα από τη δική τους πρόοδο, σήμερα έχουν πλαισιωθεί από τουλάχιστον άλλους τόσους εξίσου ικανούς και φιλόδοξους, που ετοιμάζονται να πανηγυρίσουν την επιστροφή τους σε Μουντιάλ από το 2002, ουσιαστικά όμως απηχούν έντονα τις μέρες δόξας των diables rouges στα τιμημένα τους 80s. Αυτή η αστεράτη ομάδα θα έχει στο πάγκο της τον Μαρκ Βίλμοτς, τον καλύτερο ίσως βέλγο παίκτη της δεκαετίας του ‘90, ο οποίος ωστόσο δεν είχε την τύχη να έχει στην εθνική συμπαίκτες της κλάσης ούτε των λίγο προηγούμενών του (Κέλεμανς, Σίφο, Γκέρετς, Πφαφ κ.λπ), ούτε και των σημερινών. Ως παίκτης πάντως ξεκίνησε στο διεθνές στερέωμα κερδίζοντας ένα ευρωπαϊκό Σούπερ-Καπ με τη φανέλα της Μαλίν, σ’ ένα απίθανο για τα σημερινά δεδομένα ζευγάρωμα με την πρωταθλήτρια Ευρώπης του ‘88 Αϊντχόβεν. Στη συνέχεια δοξάστηκε περισσότερο παίζοντας στη Σάλκε, σκοράροντας το καθοριστικό πέναλτι στον τελικό του Uefa το ‘97 κόντρα στην Ίντερ, ενώ γνώρισε την εμπειρία τεσσάρων Μουντιάλ και ενός Euro ως παίκτης της εθνικής, στο διάστημα 1990-2002. Ασχολήθηκε σοβαρά με την προπονητική αρκετά χρόνια αφότου σταμάτησε τη μπάλα, πρώτα ως ασίσταντ και από το 2012 ως χεντ κόουτς του Βελγίου, παίρνοντας τη θέση του ξεπερασμένου Ζορζ Λέεκενς. Στο μεσοδιάστημα εμφανιζόταν κυρίως ως τηλεσχολιαστής, ενώ το 2003 αξιοποίησε τη φήμη του πετυχαίνοντας να εκλεγεί στη βελγική Γερουσία με το κεντροδεξιό Μεταρρυθμιστικό Κίνημα, ένα κόμμα που καταλαμβάνει σταθερά ένα 10 % περίπου στην ιδιόρρυθμη πολιτική ζωή της χώρας. Πολύ γρήγορα όμως βαρέθηκε την ενασχόληση με τα κοινά, ανακοινώνοντας (το 2005) την πρόθεσή του να αποτραβηχτεί, παραιτούμενος της αποζημίωσής του. Το ασυνήθιστο αίτημά του θεωρήθηκε ασεβές και δεν έγινε δεκτό, κι εκείνος μέχρι τη λήξη της θητείας του (2007) τοποθετούσε κατά δήλωσή του το χρηματικό ποσό σε κοινωφελείς σκοπούς. Η δεύτερη έκρηξη στην καριέρα του ξεκίνησε τελικά από τη στιγμή που βρέθηκε στο τιμόνι της εθνικής, η οποία από την αρχή προκριματικής φάσης του βραζιλιάνικου Μουντιάλ μεταμορφώθηκε από άχαρο συνονθύλευμα σε μια γρήγορη, θεαματική και επιβλητική ομάδα που κέρδισε όλα της τα παιχνίδια, εκτός από το εντός έδρας ντέρμπι με την Κροατία (1-1). Η ευκαιρία για επικύρωση της κυριαρχίας δίνεται στη ρεβάνς της Παρασκευής (11/10) στο παλαιικό Μάξιμιρ του Ζάγκρεμπ, την ώρα που άπαντες στο Βέλγιο πιστώνουν στον Βίλμοτς ότι πέρασε το γεμάτο αυτοπεποίθηση στιλ που είχε σαν επιθετικός χαφ σε μια ολόκληρη φουριόζα γενιά.