Δεν ήταν εύκολο να πειστούν, όπως δεν είναι εύκολο ποτέ να πειστούν να μιλήσουν για τον εαυτό τους επαγγελματίες του χώρου μας που διατηρούν μέσα τους ατόφιο το δημοσιογραφικό κριτήριο της προ-social media εποχής. Τότε που οι δημοσιογράφοι κατά κύριο λόγο ρωτούσαν και σε δεύτερο (και τρίτο, και τέταρτο) επίπεδο απαντούσαν. «Ναι, αλλά τώρα είστε ραδιοφωνικοί παρουσιαστές, εσείς είστε το θέμα», ήταν το επιχείρημά μου. «Ε, και δε θα σας ρωτήσω αν είστε ερωτευμένοι αυτόν τον καιρό (σ.σ. τελικά τους ρώτησα και με παρέπεμψαν εδώ)», συνέχισα. «Ναι, νορμάλ θα είναι οι φωτό, όχι τίποτα εκκεντρικό», βλέπετε αυτοί που ξέρουν τη δουλειά, ρωτάνε και την τελευταία λεπτομέρεια.
Ο Δημήτρης Θεοδωρόπουλος ειναι αρχισυντάκτης του BHMAgazino και ο Αντώνης Ντινιακός είναι ένας από τους τελευταίους ανθρώπους που κάνουν ρεπορτάζ στα ελληνικά περιοδικά (αυτόν τον καιρό στο VICE). Έχουν παρελθόν στον αθλητικό τύπο, αλλά δεν είναι αθλητικογράφοι. Έχουν δηλαδή περισσευούμενη άνεση και μηδενικές εξαρτήσεις για να προσεγγίζουν με έναν απόλυτα χαλαρό, καθόλου στρατευμένο και σαφώς χομπίστικο τρόπο τα σπορ στην εκπομπή που έχουν ξεκινήσει εδώ και κάποιους μήνες στον Σπορ FM (Σαβ.-Κυρ. 10-12 το πρωί).
Τους στήσαμε στα 11 βήματα και τους απευθύναμε ισάριθμες ερωτήσεις, για να τους γνωρίσετε καλύτερα (συγχωρήστε τις αβρότητες, έχουμε πιει μερικά ποτά μαζί)…
Οι άνθρωποι που εκτιμώ εκείνη την ώρα γυρνούν από κολασμένες νύχτες, οι άνθρωποι που θέλω να μοιάσω εκείνη την ώρα αθλούνται, περιποιούνται τον κήπο τους ή διαλέγουν κάποιο εκκεντρικό πολύσπορο ψωμί για το πρωινό τους. Εσείς με τι καρδιά μιλάτε για μπάλα 10 το πρωί Σαββατοκύριακο; Και τι λέτε; ΔΘ Μιλάμε με την καρδιά αγουροξυπνημένων ανθρώπων που τα έχουν ξεκαθαρίσει στο μυαλό τους: η μπάλα εκτός απ’ ότι εξηγεί σχεδόν τα πάντα, για τον έρωτα, την πολιτική και την κοινωνία, είναι όμορφο πράγμα αν την παρακολουθήσεις χωρίς σοβαροφάνεια. Στο μυαλό μου έχω έναν ιδανικό ακροατή: Εναν 30-40something τύπο που έχει διανύσει τα χιλιόμετρα που του αναλογούν στη ζωή, έχει «πάει γήπεδο μικρός», δηλαδή έχει φανατιστεί όσο πρέπει, όταν έπρεπε και πλέον έχει καταλάβει πως η μπάλα έχει πλάκα – χωρίς σοβαροφάνεια, δογματισμούς και θέσφατα. Που φανατίζεται μεν με την ομάδα του, αλλά ξέρει πως η μπάλα γενικά μπορεί να είναι και βαρετή και υπέροχη και πως οι φάτσες που την περιβάλλουν είναι αντικείμενο σημειολογικής μελέτης. Μιλάμε για έναν τύπο που θα κάναμε παρέα. Και όχι για τον φανατικό που σύμφωνα με τον Γκαλεάνο «είναι ένας οπαδός σε τρελοκομείο. Η εμμονή του να αρνείται το προφανές τον οδηγεί τελικά στο να απαρνείται τη λογική και οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με αυτήν, ζώντας διαρκώς με μια οργή που δεν καταλαγιάζει». Πρόσεξε δεν λέμε να μην υπάρχει πάθος και φανατισμός – να πέφτει και κανένα μπινελίκι. Την θρησκευτική μονομανία αρνούμαστε.
Ε, γι’ αυτά λέμε με όσο πιο επαγγελματικό ερασιτεχνισμό μπορούμε και στην πρώτη αφορμή τα συνδέουμε με την «κουλτούρα», με την έννοια πως ο αθλητισμός έχει επηρεάσει και επηρεαστεί από την μουσική, την λογοτεχνία, τον κινηματογράφο. Όσο για την ώρα, για την ιστορία μια φορά ο Αντώνης είχε πάει για τρέξιμο πριν από την εκπομπή. Δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη μετά. Μια άλλη Κυριακή πήγαμε κατευθείαν απ’ έξω, άυπνοι. Ηταν από τις καλύτερες εκπομπές που έχουμε κάνει, με γρέζι στη φωνή και αναπάντεχη ενέργεια. Do the math.
ΑΝ Έχω μιλήσει για μπάλα: περιμένοντας το ασθενοφόρο έπειτα από τρακάρισμα, κλεισμένος σε ασανσέρ με 50χρονη ΠΑΟΚτσού νοικοκυρά, σε ουρά του ΙΚΑ με νοσταλγούς του Δομάζου, σε καμπ προσφύγων στα Διαβατά, σε πορεία, σε αστυνομικό τμήμα, σε πρώτο ραντεβού, σε δεύτερο ραντεβού (δεν υπήρξε τρίτο), σε γαμήλιο τραπέζι, σε τραπέζι εξοχικού, σε τραπέζι συσσιτίου αστέγων, σε χειρουργείο, σε παιδικό πάρτι, σε μπαρ ακριτικού νησιού, σε μπαρ του κέντρου, στη λαϊκή, στη Λυρική – βασικά, όπως όλοι μας, έχω μιλήσει για μπάλα τις πιο απίθανες ώρες στα πιο απίθανα μέρη. Το πρωινό του Σαββατοκύριακου, με το καφεδάκι μου και τον κολλητό μου, θα με «χαλούσε»;
Φτιάχνετε μικρά ραδιοφωνικά ντοκιμαντέρ, μιλάτε για πολιτική, κάνετε αναφορές στη λογοτεχνία, το σινεμά κι άλλες πτυχές της ποπ κουλτούρας. Είναι αντάξιο το ελληνικό ποδόσφαιρο μιας τέτοιας προσέγγισης; Υπάρχει κοινό να την υποστηρίξει; ΔΘ Η γνωστή ιστορία με το κοινό που «αυτά θέλει». Αυτή η λογική του ελληνικού Τύπου είναι βασισμένη σε μια βολική απλούστευση που λέει πως ο κόσμος που διαβάζει και ακούει είναι «χαμηλού επιπέδου» και θέλει να φανατιστεί με δεκάρικους για τον υπέροχο πρόεδρο και το μεγαλείο της ΠΑΕ. Δεν λέω πως δεν υπάρχουν και τέτοιοι, ούτε πως κάνουμε κάποια υψηλή τέχνη, αλλά έχω την πεποίθηση πως υπάρχει ένα σιωπηλό κοινό που δεν ρίχνει ψόφους, αλλά περιμένει απλά να γελάσει, να προβληματιστεί, να διαφωνήσει αλλά στο τέλος να περάσει καλά. Από τα μηνύματα που παίρνουμε, νομίζω πως υπάρχει αυτό το κοινό στον Σπορ FM και έχουμε την τιμή ένα μέρος του να μας ακούει. Όσο για το ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι αντάξιο μόνο μιας ποπ προσέγγισης. Επίσης, επειδή ο Αντώνης μπορεί μέσα στην εβδομάδα να παρουσιάζει ένα ρεπορτάζ για τους πρόσφυγες ή να ταξιδεύει στην Ουκρανία για το VICE Greece και εγώ να βγάζω ένα τεύχος για οτιδήποτε εκτός από το ποδόσφαιρο στο ΒΗΜΑgazino, δεν υπάρχει άλλος τρόπος προσέγγισης για μας.
Στο ελληνικό ποδόσφαιρο τι είναι πιο θεαματικό; Ότι γίνεται στον αγωνιστικό χώρο ή ότι συμβαίνει στο παρασκήνιο και κρεμιέται θεαματικά στο περίπτερο; ΑΝ Το πιο θεαματικό απ’ όλα είναι πως όσα συμβαίνουν στο παρασκήνιο μεταφέρονται εξόχως αποτελεσματικά στον αγωνιστικό χώρο. «Δουλεμένα» στην προπόνηση τα πράματα. Τώρα θα μου πεις πώς αλλάζει αυτό; Δύσκολο, δεδομένου πως οι περισσότεροι παράγοντες δεν θέλουν λιγότερο παρασκήνιο, αλλά περισσότερες ευκαιρίες να συμμετέχουν σ’ αυτό.
ΔΘ Συνέβη σταδιακά από την εποχή της «ψύχωσης» στα μέσα των 00s μέχρι σήμερα. Η αθλητική δημοσιογραφία σε μεγάλο βαθμό ενσωματώθηκε στο σύστημα διοίκησης των ΠΑΕ και της ΕΠΟ – και γι’ αυτό ψυχορραγεί. Στην πραγματικότητα, ουσία έχει τι γίνεται στο γήπεδο. Αλλά το κοινό εκπαιδεύτηκε να κοιτάει το δάχτυλο όταν του δείχνουν το φεγγάρι. Τα τελευταία λόγια, όχι άδικα, βλέπει μόνο το νύχι από το δάχτυλο – αν ήταν κόμμα θα λέγαμε πως «γύρισε την πλάτη του στην υγιή κοινωνία». Οσοι έχουν άλλη αντίληψη ζωής απλά σνόμπαρουν το ελληνικό ποδόσφαιρο, το θεωρούν κάτι γραφικό. Δεν τους αδικώ.
Πού έχετε καταλήξει; Οι αθλητικογράφοι πρέπει να λένε τι ομάδα είναι ή υποχρεωτικά να ισορροπούν μεταξύ Πανιωνίου κι Απόλλωνα για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο μέρες που είναι; ΑΝ Παναγιώτη μου, ενθυμούμενος μια ιστορική φράση του Ερίκ Καντονά, απαντώ: «Οι γλάροι ακολουθούν τις τράτες επειδή πιστεύουν ότι θα ρίξουν σαρδέλες στη θάλασσα». Στην επαγγελματική δημοσιογραφία όλα είναι ρευστά. Απόψεις, θέσεις, ενίοτε και ομάδες όπως έχει αποδειχθεί.
ΔΘ Αυτό έχει ξεκινήσει από την σοβαροφάνεια που λέγαμε. Κοίτα, αν είσαι ρεπόρτερ ομάδας είσαι αναγκασμένος – ανάλογα με την κάθε κατάσταση – να υπακούσεις σε κανόνες, γιατί διαφορετικά θα αποκλειστείς από τις ειδήσεις, άρα θα χάσεις τη δουλειά σου. Τώρα εμείς που κάνουμε μια εκπομπή λόγου, πλάκας και αυτοσχεδιασμού το να πούμε πως ήμασταν από μικροί στις εξέδρες της Ριζούπολης θα ήταν μια μεγάλη υποκρισία. Ωστόσο, ζήτω η Ελαφρά Ταξιαρχία.
Το πρωτάθλημα φέτος ποιος θα το πάρει; Η συνοπτική εκτίμηση/ πρόβλεψή σας για τους 4 μεγάλους; ΑΝ Πώς να προβλέψεις την ώρα βλέποντας μόνο τον λεπτοδείκτη; Λίγη υπομονή.
ΔΘ Είναι νωρίς ακόμα και στις προβλέψεις δεν είμαι καλός. Νομίζω όμως πως φέτος θα υπάρχει ανταγωνισμός. Θα κάνει καλό σε όλους.
Με ποια από τις δύο παρακάτω εκφράσεις συμφωνείτε περισσότερο: «να φτιάξεις ομάδα που να μπορεί να κερδίζει και τους διαιτητές» ή «δεν πας πουθενά αν δεν έχεις το παρασκήνιο μαζί σου (ή τουλάχιστον όχι εναντίον σου)»… ΑΝ Βασικά οι καλοί ποδοσφαιριστές είναι τόσο ακριβοί πια, που είναι φθηνότερο να «αγοράσεις» έναν καλό διαιτητή.
ΔΘ Τις σιχαίνομαι αμφότερες, αλλά έχουν μια δόση αλήθειας. Παρασκήνιο πάντα υπήρχε και αν δεν το έχεις μαζί σου καλό είναι να μην το έχεις εναντίον σου. Όσο για την ομάδα που «κερδίζει και τους διαιτητές» μου θυμίζει σε κομφορμισμό την φράση «το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ έσωσε τη χώρα». Λέγεται από όσους έχουν κοντά τους διαιτητές ή είναι επιστημονικοί συνεργάτες του κ. Πολάκη.
Ποια είναι η αγαπημένη σας καλτ φιγούρα από τη μυθολογία του ελληνικού ποδοσφαίρου; ΑΝ Σάββας Κωφίδης και τα μυαλά στο μίξερ! Υπέροχος τύπος απ’ όλες τις απόψεις.
ΔΘ Νίκος Βαμβακούλας που με τον μαεστρικό τρόπο του μπλέκει το χιούμορ με τις «σοβαρές» κουβέντες και θυμίζει παραληρηματικό stand up comedian. Αν είχαμε σοβαρό star system, με την σωστή καθοδήγηση, θα είχε δικό του talk show στην τηλεόραση.
«Φανατικός ακροατής αθλητικού ραδιοφώνου» – γράφτε με 25 λέξεις το αντίστοιχο λήμμα στην νεοελληνική εγκυκλοπαίδεια… Άνθρωποι που έχουν αναπτύξει την ικανότητα να ακούν αυτό που δεν λέγεται.
Τι θα θέλατε περισσότερο; Να μάθετε τι εννοούσε ο Δημήτρης Μελισσανίδης με το «είπανε μαμά 20 χρονών;», να πάτε για ψώνια στο Μιλάνο με τον Νίκο Αναστόπουλο ή να παρακολουθήσετε live τον Χρήστο Πανόπουλο να συντάσσει ανακοίνωση Ξάνθης; ΑN Οι ανακοινώσεις της Ξάνθης είναι ένα μεταμοντέρνο λογοτεχνικό είδος, που θα εκτιμηθεί δεόντως από τους πνευματικούς ανθρώπους του μέλλοντος. Είμαι βέβαιος πως μια μέρα ο Χρήστος Πανόπουλος θα λάβει δεσπόζουσα θέση δίπλα στους μεγάλους κλασικούς. Από την άλλη, είναι ανατριχιαστικά δύσκολο να αντισταθώ στην ιδέα να ψωνίζω μεταξωτά πουκάμισα και ποσέτ με «Αναστό», κυκλοφορώντας φιγουρίνι στη Piazza del Duomo. Αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με ατάκες Τίγρη -βασικά θα έδινα το ένα μου «πλεμόνι» για να τον ακούω να πετάει ρουκέτες για «γκρανκάσες», «φουρό» και διαιτητές που «…θα σφυράν στα τρένα».
ΔΘ Να πιω έναν εσπρέσο έξω στην Galleria Vittorio Emanuele II στο Μιλάνο έξω από το μαγαζί της Louis Vuitton με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, ενώ εξηγεί στον barrista την ετυμολογία της λέξης γκρανκάσα. Ο Χρήστος Πανόπουλος θα κρατά σημειώσεις για μελλοντική χρήση, ενώ ο Αναστό θα ψωνίζει πουκάμισα που ο Βαρουφάκης θα ντρεπόταν να φορέσει.
Μαραντόνα, Πελέ, Κρόιφ, Ζιντάν, Μέσι. Διαλέξτε ένα μέρος για να συναντήσετε τον καθένα τους στην Αθήνα… ΑΝ Μαραντόνα σε μπουζούκια τρίτης διαλογής στην εθνική οδό να ακούμε καμηλιέρικους αμανέδες και να πετάμε δυναμιτάκια στην πίστα αντί για λουλούδια. Πελέ θα τον «πάρκαρα» σε κανά καφενείο στην πλατεία Πλυτά να τους εξηγήσουν οι φίλοι του πατέρα μου τι πάει να πει «περικοπές στις συντάξεις». Κρόιφ θα τον πήγαινα στη μπάρα του Galaxy στη Σταδίου για χαλαρή κουβέντα και ποτά μέχρι τελικής πτώσεως. Ζιντάν βόλτα Μενάνδρου για «βρώμικο» μετά καλαμπαλίκι κέντρο, Εξάρχεια μέχρι το πρωί. Μέσι θα τον έπαιρνα στο πρωτάθλημα 5Χ5 στο Γέρακα, όπου το πιθανότερο είναι να έβλεπε εφτά-οκτώ γραφικούς μεσήλικες να τσακώνονται ποιος θα κάτσει τέρμα και στο τέλος όλο και κάποιος ξεδιάντροπος θα του έλεγε «Ρε μαλάκα Μέσι, δεν ξεκινάς εσύ και αλλάζουμε μετά;»
ΔΘ Μαραντόνα έξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, γιατί είναι το αρχέτυπο του παγκόσμιου πασόκου. Πελέ μέσα στην Βουλή να φωτογραφίζεται με τον Τέρενς Κουίκ – ο φυσικός του χώρος. Κρόιφ στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Νιάρχος για βόλτα, κουβέντα και μια ντρίμπλα στο χορτάρι. Ζιντάν για malt ουίσκι στο 56 στην Πλουτάρχου με εξομολογητική διάθεση υπό τους ήχους της Εντίθ Πιάφ. Μέσι μετά τις τελευταίες εξελίξεις στο μαλλί του, στο Γκάζι.
Όχι ότι δεν ξέρουμε ότι ο τίτλος της εκπομπής αναφέρεται στο υπέροχο μυθιστόρημα του Τζον Κινγκ, αλλά είναι ιδέα μας ή βλέπουμε και σε σας ψήγματα της συνηθισμένης περιφρόνησης για το πιο έξυπνο ομαδικό άθλημα, εκείνο που ταιριάζει καλύτερα στον Έλληνα; Το μπάσκετ. ΑΝ Το πατρικό μου είναι 30 μέτρα από το γήπεδο που μεγαλούργησε ο Σάκης ο Τζαλαλής, ο Θύμιος ο Μπακατσιάς, ο Ντίνος ο Καλαμπάκος, ο Ερλ ο Χάρισον, ο Σλάβισα ο Κοπρίβιτσα, δεν ντρέπεσαι να κάνεις τέτοιες ερωτήσεις; Όταν κερδίζαμε τον μεγάλο ΠΑΟΚ μέσα στο Μετς, έτρωγες βελανίδια στα δέντρα. Φάγαμε τα ποδάρια μας στα Περιστέρια και στις Δάφνες και θα μας πεις αντιμπασκετικούς;
ΔΘ Παλιά, όπως έγραφε ο Πανούτσος, οι μπασκετικοί συντάκτες έβγαιναν στο Banana Moon με λευκά πουκάμισα και γελούσαν με τις άσπρες κάλτσες των ποδοσφαιρικών. Ο διαχωρισμός ισχύει ακόμα. Μόνο σεβασμός για το μπάσκετ με το οποίο ασχολούμαστε όσο μπορούμε. Ο τίτλος έχει βγει ραδιοφωνική αδεία και μας ακολουθεί – έτσι λεγόταν η βραχύβια ραδιοφωνική μας συνύπαρξη στον Arrena 89.2 και η στήλη αθλητικών στην Lifo στα τέλη των 00s.
*Ευχαριστούμε το Superfly cafe-bar για τη φωτογράφιση